Vísir - 05.02.1946, Blaðsíða 7

Vísir - 05.02.1946, Blaðsíða 7
Þriðjudaginn 5. febrúar 1946 V 1 S I R 7 Yarðmaður nálgaðist þau hægt. „Láttu blása í lúðrana,“ sagði herra de Su- bercase. „Segðu þeim að blása til merkis um það, að nú eigi allir að hætla að berjast. Við höfurn gefizt upp. Rardagar hætta nú á stund- inni. Segðu varðliðinu, að klæðast í sín beztu einkennisföt. Segðu þeim, að á morgun verði þeir að líta mjög vel út, því lieiður Frakklands er í veði.“ Hann gekk á brott og frú de Freneuse fylgdi á eftir. „Landstjóri,“ sagði hún, „lieyrðuð þér noldc- urar fréttir af Afrikusólinnl ?“ „Nei,“ sagði hann þunglyndislega. „Eg .... eg hafði ekki hugrekki til þess að spyrja þá.“ ÁTTUGASTI OG ANNAR KAFLI. Hinn 13. október 1710 gekk varðliðið í Port Royal út úr virkinu í síðasta sinn. Herra de Subercase stóð við hlið enska yfirforingjans, horfði á ménn sína ganga fram lijá og ætlaði síðan að kveðja foringja Englendinga. Fremstir komu þeir særðu, sem voru bornir af landnemunum og síðan sjálft varðliðið. Ilerra de Subercase stóð teinréttur og hermannlegur, er hann sá glitta í einkennisbúninga í liliðinu á skíðgarðinum. Sonur de Villieu geklc í broddi fvlkingar og á eflir honum komu fánaberarnir. Þarna bar og að líla de Freneuse yngra og frænda lians og svo sjálft varðliðið. í allt voru þetta aðeins níu- tíu og sjö menn. Mennirnir gengu glaðlega út úr virkinu og reyndu að vera sem mannalegastir. Einkennis- búningar þeirra voru fallegir, allir nýuppgerðir. Allir liöfðu verið önnum kafnir við að koma þeim í sæmilegt liorf um nóttina og vöktu sum- ir við það fram á morgun. Þeir heilsuðu land- stjóranum og enska yfirforingjanum, er þeir gengu framhjá í áttina til strandar. Herra de Subercase létti. Nú var allt um garð gengið. Ilann hafði ekki lítiðlækkað menn sína né mis- boðið virðingu þeirra. „Ilvar eru hinir?“ spurði Nicholson. „Það eru ekki fleiri.“ „Ekki fleiri? Þetta er tæplega eitt hundrað manns.Y " „Það er alveg rétt, herra minn, tæpt hundrað.“ „Og yður tókst að halda virkinu í átta daga með ekki meira liði? Eg ber virðingu fyrir yð- ur, herra de Subercase.“ De Subercase hneigði sig. „Eitt skip nægir til þess að flytja varðliðið til Frakklands,“ sagði Nicholson nú. „Eg hafði beðið um sex skip til þess. Markinson liðfor- ingi, segið Trent skipstjóra, að aðeins eitt skip þurfi til að flytja varðliðið til Frakklands og að það só bezt að senda Resolute.“ Ilinn ungi liðsforingi heilsaði og gekk á brott. Herra de Subercase virti franska fánann fyrir sér, þar sem bann blakti yfir virkinu. „Eg verð að þakka yður fyrir göfuglyndi yðar,“ sagði hann við Nicholson. „Nú mun ég halda til manna minna. En eg þarf að spyrja yður einnar spurningar fyrst. Þegar þér fór- uð i gegnum mynnið á flóanum, lenti yður þá ekki saman við tvö af skipum okkar?“ Nicholson kinkaði kolli. „Við sökktum þeim,“ sagði hann. „Mér þyk- ir það Ieiðinlegt, að hjá því varð auðvitað ekki komizt. Skipbrotsmennirnir hafa verið sendir til Boston. Það munu verða höfð skipti á þeim fyrir enska fanga, sem þið hafið í haldi.“ De Subercase setti hljóðan við þessar fréttir. Síðan spurði hániÍL. 1 i „Tókuð þér höndum lierra de Bonaventure, sem stjórnaði Afríkusólinni ?“ Nicholson vék sér að nokkurum liðsforingja sinna. Einn þeirra varð fyrir svörum: „Eg held það, herra minn,“ sagði diann. „Hann var særður. Ilann var settur um borð í Victory.“ • Um leið og de Subercase leit aftur yfir að virkinu, sá hann hvar franski fáninn var dreg- inn niður og sá enski dreginn að liún. Enskur liðsforingi kom til Nicliolsons og heilsaði að hermannasið. „Við getum ekki fundið neinar vistir til þess að senda með franska varðliðinu til Frakk- lands,“ sagði hann. „En’gar vistir,“ sagði Nicholson og leit á de Subercase, sem brosti. „Þær gengu algjörlega til þurrðar fyrir tveim dögum,“ svaraði hann. - Nicholson beit á vörina. Hann yildi ógjarnan láta pretta sig, én hann hafði skrifað undir skilmálana um uppgjöfina og virðing hans fyr- ir de Subercase jókst við þetta. „Gefðu skipanir um, að senda eigi eitthvað af visturn með þeim,“ sagði hann við foringj- ann, sem sagt hafði lionum þessar fréttir. Annar liðsforingi kom til þeirra, undrandi á svipinn: „Við getum ekki fundið nein skotfæri,“ sagði hann við Nicholson, „að því undanteknu, að örfáar hleðsluumferðir eru eftir í einni púður- tunnunni.“ Nicliolson hnykkti til höðinu og hló dátt. „Eg býst við, að þau liafi einnig verið geng- in til þurrðar.“ „Alveg rétt,“ svaraði de Subercase. „t morg- un voru til þrettán lileðslur. Og þar sem dag- urinn í dag er þrettándi október, ákváðum við að skjóta þeim síðustu í Lveðjuskyni. Ef til vill liafið þér hevrt til okkar. Eftir eru þá aðeins nokkurar lileðslur, sem liafði verið safnað hingað og þangað. Þér bjuggust varla við,“ bætti liann við, „að Frakkar gæfust upp á meðan þeir höfðu skotfæri og matvæli? Ef svo er, þá liafið þér ekki þekkt okkur vel.“ Á KVÖlWðKVNM Frambjóöandinn: Óskaðu mér til hamingju, kona góð. Eg var kosinn. Frúin (hissa) : Var það? Og heiðarlega? FrambjóSandinn: Hvérnig í dauðanum gat þér dottið það i hug. í bókasafni háskólans í Chicago eru meira en 1,400,000 eintök af bókum. í Boston er prentari nokkur sem heitir William Herring og er hann 88 ára gamall. Hann hefir unn- ið við eitt dagblaðið þar í borg í samfleytt 43 ár. Sjálfur segist hann vona, að geta unnið þar miklu lengur. ♦ Hvar er gjaldkerinn? Hann fór á veðreiðarnar. Hvað! Á veiðreiðarnar í vinnutímanum. Já, það var síöasta tækifærið sem hann hafði til þeSs að láta kassann stemma.. ♦ Þessi selskinnskápa er ágæt. En haldið þér að hún þoli rigningu? Frú min góð. Hafið þér nokkurn tíma séð sel með regnhiífí? Frá mönnum og merkum atburðum: Mlkill íjallgöngumaður. Óviljandi varð hann til þcss að spilla skemmtilegrí ■ hvíldarstund, er við mötuðumst i 12.000 feta hæð.( Óg næst sofnaði hann cr eg hugði hann lialda ríg- fast í ka'ðalinn, er eg var að höggva holur í ísinn. \ En hann vaknaði fljótlega og viljaþrek hans og; kapp bilaði ekki, svo að markinu varð náð. Jafnvel þegar mestu erfiðleikarnir voru að baki og spenn- ingurinn, neitaði hann að hætta við að klifa sein- ' asta áfangann, þótt grcitt væri að komast niður til Chamonix. I niðurlaginu skrifaði hann: ! „Er þetta tindurinn —’Miöfum vér kórónað dágs-; verkið með að ná markinu? Hversu svalt og kyrrt’ hér er. Við erum ekki haldnir æstri fagnaðarkennd,j en ánægja, fögnuður, kyrrð býr í huganum og nokk-j ur furða .... Höfum vér sigrað „óvinina“? Nei, en| vér höfum sigrazt á oss sjálfum. Höfum vér unnið> afrek? Það orð hefir enga merkingu hér........AÖ leitast við að ná markinu og skilja — aldrei hið síðara án liins — það er lögmálið.“ • Að leitast við að skilja, það var lögmálið í lífi) Mallorys. Hvar sem hann var og livað sem liann| hafðist að, var hann að leitast við að læra, aukaj- þekkingu sína. 1 Cambridgc átti hann ávallt í.rök-j! ræðum við sér þroskaðri menn. Þegar hann var kennari í Charterhouse, reyndi hann sínar eigin kennsluaðferðir, og það fór mjög í taugarnar á. kennurum, sem eldri voru en hann. Hann var oft! uppi í skýjunum, en hann var alltaf að leitast viðj að komast-upp fyrir þau. ! Það er sérstaklega athyglisvert, að Mont BlancJ sem cr hæst Alpafjalla, og Evcrest, hæsta fjall heims-í ins, hafa haft sérstaklega mikil áhrif á líf Mallorys.' Það voru betri klif-skilyrði í lægri fjöllum, en hjá Mallóry varð eg ávallt var hins mikla áhuga fyrii-j að komast eins hátt og komizt varð. Það er hiðf æðsta, scm náð verður og upplifað í fjöllum. A<ý komast svo hátt, er að ná þangað, sem maður get-( ur rctt hönd sína út fyrir mörk jarðar, og þettal er eins og tákn hins eilíflega leitandi mannsandaj æ hærra, bendandi lil bæða, eins og turnar kirkn-j anna. Evei'est heillaði Mallory eins og Mont Blanc hafði gert, en á stórkostlegri og hrikalegri hátt. 1 fyrsta leiðangrinum 1921 var til mikils að vinnaj því að menn vissu þá í rauninni svo nauða’ lítiðf um Everest .... í þeim leiðangri voru mikilfeng- legar stundiiysvo sem þegar lindurinn sást i fyrsta sinn, er skýin greiddust sundur, en eftir 3 mánuði skrifaði Mallory: „Hin miklu fjöll eru tilkomumikil á stundumi Þau eru cins og leiftursýn, en yfirleitt vekja þau| vopbrigði, og þaU eru langt í frá eins fögur ogf. Alpafjöllin.“ .... Áður en hann kom aftur, hafðii .fundizt eina leiðin, scm virtist fær upp á tindinni Leiðöngrunum tveimur, sem á cftir komu, vcrð-j ur ekki betur lýst á annan liátt en þann,'að þeirf hafi verið langvinnt, þreytandi síríð. Mallory, Nor-j ton og Sommerville komust í 27.000 enskra feta' hæð, án þess að nota súrefni (oxygen). Mallory var meinilla við allan súrefnisútbúnað. Það var snar-; ræði og hugdirfsku Mallorys að þakka, á niðurleiðj. að öllum flokknum var bjargað frá illum örlögum.’ 1 bréfi til vinar síns, David Pye, en bréfið err skrifað eftir klifið, sagði Mallory: „Þetta fjall er víti, staður kulda og svika .. . .j kannske er það brjálæði að fara upp aftur. En ekkij get eg skorizt úr leik. Klifið var seigdrepandi ... .“j! - og svo lýsir liann þvi, livernig þá félaga kól á tám og fingrum, og hinum lamandi áhrifum, sem það| hafði á hugarfar þeirra. „Þetta er miklu fremur stríð en íþrótt (sport). Það, sem bætir um fyrir allt, er að allir í flokknum eru góðir drengir og félagar. Þess vegna er eg mjög hamingjusamur, þrátt fyrir allt, sem á móti blæs.ó 1924 fór hann seinasta leiðangur sinn til Everest.! Honum hafði þá verið boðið starf við Cambridge-j háskóla, sem honum lék mjög hugur á að fá. En —I hvernig gat hann skorizt úr lcik? Hann var ekki lialdinn neinni brennandi löngun til þess að sigr4 í stríðinu við Everest. Hann skrifaði skemmtilegal lýsingu á viðbúnaðinum, hinni miklu lest leiðang-f

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.