Vísir - 05.02.1946, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 5. febrúar 1946
V 1 S I R
^Arótir rmmb
im
anna
EFTIR EVELYN EATDN
120
i
Varðmaður nálgaðist þau hægt.
„Láttu blása í lúðrana," sagði herra de Su-
bercase. „Segðu þeim að blása til merkis um
það, að nú eigi allir að hætta að berjast. Við
höfum gefizt upp. Bardagar bætta nú á stund-
inni. Segðu varðliðinu, að klæðast í sín beztu
einkennisföt. Segðu þeim, að á morgun verði
þeir að líta mjög vel út, því heiður Frakklands
er í veði."
Hann gekk á brott og frú de Freneuse fylgdi
á eftir.
„Landstjóri," sagði hún, „heyrðuð þér nokk-
urar fréttir af Afríkusólinnl?"
„Nei," sagði hann þunglyndislega. „Eg ....
eg hafði ekki hugrekki til þess að spyrja þá."
ÁTTUGASTI OG ANNAR KAFLI.
Hinn 13. október 1710 gekk varðliðið i Port
Royal út úr virkinu í síðasta sinn. Herra de
Subercase stóð við hliö enska yfirforingjans,
horfði á ménn sína ganga fram hjá og ætlaði
siðan að kveðja foringja Englendinga.
Fremstir komu þeir særðu, sem voru bornir
af landnemunum og síðan sjálf t varðliðið. Herra
de Subercase stóð teinréttur og hermannlegur,
er hann sá glitta í einkennisbúninga i hliðinu á
skíðgarðinum.
- Sonur de Villieu gekk i broddi fylkingar og á
eftir honum koniu fánaberarnir. Þarna bar o'g
að Hta de Freneuse yngra og frænda faans og
svo sjáíft varðliðið. í allt voru þetta aðeins níu-
tíu og s-jö menn.
Mennirnir gengu glaðlega út úr virkinu og
reyndu að vera sem mannalegastir. Einkennis-
búningar þeirra voru fallegir, allir nýuppgerðir.
Allir höfðu verið önnum kafnir við að koriia
þeim í sæmilegt horf um nóttina og vöktu sum-
ir við það fram á morgun. Þeir heilsuðu land-
stjóranum og enska yfirforingjanum, er þeir
gengu framhjá í áttina til strandar. Herra de
Subercase létti. Nú var allt um garð gengið.
Hann hafði ekki lítiðlækkað menn sína né mis-
boðið virðingu þeirra.
„Hvar eru hinir?" spurði Nicholson.
„Það eru ekki fleiri."
„Ekki fleiri? Þetta er tæplega eitt hundrað
iíiamrs'."r^r
1 „Það ei- alveg rétt; herra minn, tæpt hundrað."
»Og yður tókst að halda virkinu í átta daga
með ekki meira liði? Eg ber virðingu fyrir yð-
ur, herra de Subercase."
De Subercase hneigði sig.
„Eitt skip nægir til þess að flytja varðliðið
til Frakklands," sagði Nicholson nú. „Eg hafði
beðið um sex skip til þess. Markinson liðfor-
ingi, segið Trent skipstjóra, að aðeins eitt skip
þurfi til að flytja varðliðið til Frakklands og
að það só bezt að senda Resolute."
Hinn ungi liðsforingi heilsaði og gekk á
brott. Herra de Subercase virtbfíanska fánann
fyrir sér, þar sem hann blakti yfir virkinu.
„Eg verð að þakka yður fyrir göfuglyndi
yðar," eagði hann við Nicholson. „Nú mun eg
halda til manna minna. En eg þarf að spyrja
yður einnar spurningar fyrst. Þegar þér fór-
uð í gegnum mynnið á flóanum, lenti yður þá
ekki samari við tvö af skipum okkar?"
Nicholson kinkaði kolli.
„Við sökktum þeim," sagði hann. „Mér þyk-
ir það leiðinlegt, að hjá því varð auðvitað ekki
komizt. Skipbrotsmennirnir hafa verið sendir
til Roston. Það munu verða höfð skipti á þeim
fyrir enska fanga, sem þið hafið í haldi."
De Subercase setti hljóðan við þessar fréttir.
Síðan spurði.iknriíÍY \ ¦"':';
Frá mönnum og merkum atburðum;
„Tókuð þér höndum herra de Bonaventure,
sem stjórnaði Afríkusólinni ?"
Nicholson vék sér að nokkurum liðsforingja
sinna. Einn þeirra varð fyrir svörum:
„Eg held það, herra minn," sagði'hann.
„Hann var særður. Hann var settur um borð í
Victory."
• Um Ieið og de Subercase leit aftur yfir að
virkinu, sá hann hvar franski fáninn var dreg-
inn niður og sá enski dreginn að 'hún. Enskur
liðsforingi kom til Nicbolsons og heilsaði að
hermannasið.
„Við getum ekki fundið neinar vistir til þess
að senda með franska varðliðinu til Frakk-
lands," sagði hann.
„En'gar vistir," sagði Nicholson og leit á'de
Subercase, sem brosti;
„Þær gengu algjörlega til þurrðar fyrir tveim
dögum," svaraði hann.
- Nicholson beit á vörina. Hann yildi ógjarnan
láia pretta sig, én hann hafði skrifað undir
skihnálana um uppgjöfina og virðing hans fyr-
ir de Subercase jókst við þetta.
„Gefðu skipanir um, að senda eigi eitthvað
af vistum með þeim," sagði hann við foringj-
ann, sem sagt hafði honum þessar fréttir.
Annar liðsforingi kom til þeirra, undrandi
á svipinn:
„Við getum ekki fundið nein skotfæri," sagði
hann við Nicholson, „að því undanteknU, að
örfáar hleðsluumferðir eru eftir í einni púður-
tunnunni."
Nicholson lmykkti til höðinu og hló dátt.
„Eg býst við, að þau hafi einnig verið geng-
in til þurrðar."
„Alveg rétt," svaraði de Suhercase. „1 morg-
un voru til þrettán hleðslur. Og þar sem dag-
urinn i dag er þrettándi október, ákváðum við
að skjóta þeim síðustu í kveðjuskyni. Ef til vill
hafið þér faeyrt til okkar. Eftir eru þá aðeins
nokkurar hleðslur, sem hafði verið safnað
hingað og þangað. Þér bjuggust varla við,"
bætti hann við, „að Frakkar gæfus"t upp á
meðan þeir höfðu skotfæri og matvæli? Ef svo
er, þá hafið þér ekki þekkt okkur vel."
'A KVÖldVMVMIÍ
FrambjóSandinn: ÓskaSu mér til hamingju, kona
góS. Eg var kosinn.
Frúin (hissa) : Var þaS? Og heiSarlega?
FrambjóSandinn: Hvérnig í dauSanum gat þér
dottiS þaS í hug.
- í bókasafni háskólans í Chicago eru meira en
1,400,000 eintfek af bókum.
í Boston er prentari nokkur sem heitir William
Herring og er hann 8S ára gamall. Hann hefir unn-
iS viíS eitt dagblaSiS þar í borg i samfleytt 43 ár.
Sjálfur segist hann'vona, aS geta unniS þar miklu
lengur.
<*•
Hvar er gjaldkerinn?
Hann fór á veSreiSarnar.
HvaS! Á veiSreiSarnar-í vinnutímanum.
-Já, þaS var siSasta tækif.æriS sem hann hafSi til
þess aS láta kassann stemma..
?
Þessi selskinnskápa er ágæt. En haldiS þér aS
hún þoli rigningu?
Frú mín góS. HafiS þér nokkurn tíma séð sel
með regnhiíff?
Mikill fjallgöngumaður.
Óviljandi varð hann til þess að spilla skemmtilegri
hvíldarstund, er við mötuðumst í 12.000 feta hæð.!
Ög aiæst sofnaði hann er eg hugði hann halda ríg-
fast í kaðalinn, er eg var að höggva holur í ísinn.
En hann vaknaði fljótlega og viljaþrek hans og;
kapp bilaði ekki, svo að markinu varð náð. Jafnvel
þegar mestu erfiðleikarnir voru að baki og spenn-
ingurinn, neitaði hann að hætta við að klifa sein- *
asta áfangann, þótt greitt væri að komast niðuri
til Chamonix. ; [
1 niðurlaginu skrifaði hann:
„Er þetta tindurinn —>»höfum vér kórónað dags-;
verkið með að ná markinu? Hversu svalt og kyrrtf
hér er. Við erum ekki haldnir æstri fagnaðarkenndJ
en ánægja, fögnuður, kyrrð býr í huganum og nokk-[
ur furða .... Höfum vér sigrað „óvinina" ? Nei, en[
vér höfum sigrazt á oss sjálfum. Höfum vér unniðt
afrek? Það orð hefir enga merkingu hér.....Að^
leitast við að ná markinu og skilja — aldrei hið
síðara án hins — það er lögmálið." >
Að leitast við að skilja, það var lögmálið í lífií
Mallorys. Hvar sem hann var og hvað sem faann|
hafðist að, var hann að leitast við að læra, aukajj
þekkingu sína. 1 Cambridge átti hann ávallt í.rök-ij
ræðum við sér þroskaðri menn. Þegar hann var
kennari í Charterhouse, reyndi hann sínar eigin
kennsluaðferðir, og það fór nijög i taugarnar á
kennurum, sem eldri voru en hann. Hann var ofti
uppi i skýjunum, en hann var alltaf að leitast viðj
að komast-upp fyrir þau. I -s
Það er sérstaklega athyglisvert, að Mont Blancj
sem er faæst Alpaf jalla, og Everest, faæsta f jall heims-j
ins, hafa haft sérstaklega mikil áhrif á líf Mallorys^
Það voru betri klif-skilyrði í lægri fjöllum, en hjá
Mallóry varð eg ávallt var hins mikla áhuga fyrirt
að komast eins hátt og komizt varð. Það er hioj
æðsta, scm náð verður og upplifað i fjöllum. Að|
komast svo hátt, er að ná þangað, sem maður get4
ur rétt hönd sína út fyrir mörk jarðar, og þettai
er eins og tákn hins eilíflega leitandi mannsanda,!
æ hærra, bendandi til hæða, eins og turnar kirkn-j
anna. !
Everest heillaði Mallory eins og Mont Blanc hafði
gert, en á stórkostlegri og hrikalegri hátt. ;
1 fyrsta leiðangrinum 1921 var til mikils að vinnai
því að menn vissu þá í rauninni svo nauða lítiðf
um Everest .... í þeim Ieiðangii voru mikilfeng^
legar stundir,svo sem þegar tindurinn sást i fyrsta
sinn, er skýin greiddust sundur, en eftir 3 mánuðl
skrifaði Mallory: • ]
„Hin miklu fjöll eru tilkomumikil á stundumi
Þau eru eins og leiftursýn, en yfirleitt vekja þauj
vonbrigði, og þaU eru langt í frá eins fögur ogi
Alþafjöllin." ----- Áður en hann kom aftur, hafðij;
.fundizt eina leiðin, sem virtist fær upp á tindinni'
Leiðöngrunum tveimur, sem á eftir komu, verð-|
ur ekki betur lýst" á annan hátt en þann," að þeir[
hafi verið langvinnt, þreytandi stríð. Mallory, Nor4
ton og Sommerville komust í 27.000 enskra fetai
hæð, án þess að nota súrefni (oxygen). Mallory vaif
meinilla við allan súrefnisútbúnað. Það var snar-j
ræði og hugdirfsku Mallorys að þakka, á niðurleiðj.
að öllum flokknum var bjargað frá illum örlögum.'
1 bréfi til vinar síns, David Pye, en bréfið erf
skrifað eftir klifið, sagði Mallory:
„Þetta fjall er víti, staður kulda og svika ... .|
kannske er það brjálæði að fara upp aftur. En ekkij;
get eg skorizt úr léik. Klifið var seigdrepandi .-..'.*|
og svo lýsir hann því, hvernig þá félaga kól á támji
og fingrum, og hinum lamandi áhrifum, sem þaðjT
hafði á hugarfar þeirra. j1
„Þetta er miklu fremur stríð en íþrótt (sport);
Það, sem bætir um fyrir allt, er að allir í flokknurtv
eru góðir drengir og félagar. Þess vegna er eg mjöff.
hamingjusamur, þrátt fyrir allt, sem á móti blæs."í
1924 fór hann seinasta leiðangur sinn til Everesti'
Honum hafði þá verið boðið starf við Cambridge^
háskóla, sem honum lék mjög hugur á að fá. En —j
hvernig gat hann skorizt úr leik? Hann var ekki
haldinn neinni brennandi löngun til þess að sigra|
i stríðinu við Everest. Hann skrifaði skemmtilegal
lýsingu á viðbúnaðinum, hinni miklu lest leiðangl