Vísir - 11.02.1946, Blaðsíða 7

Mánudaginn 11. febrúar 1946
V 1 S 1 R
7
EFTIR
l
ÁTTUGASAI OG SJÖUNDI 'KAFLI.
Raoul de Perricliet gekk áfram. Ilann greip
utan um liina lioldvotu veru, sem dróst áfram
til lians. Hann bar liana að eldinum og byrj-
aði að afklæða hana. Rélt á eftir veitti liann
einhverri þús,t á ströndinni eftirtekt. Hann
hélt að þetta væri liundur, en þegar liann kom
nær, sá hann að þetta var Indíánabarn, með-
vitnndarlaust af kulda. Ilann tók Tegoa í fang
sér og bar liann að eldinum.
„Raoul,“ sagði frú de Freneuse og greip and-
ann á> lofti, þegar hún raknaði við. „Ilvar -er
Pierre ?“
Hann tók hana í faðm sér.
„Ilann er dáinn,“ sagði hann hljóðlega og
þrýsti henni að sér. Ilún æpti upp yfir sig.
„Hann sendi þér þetta,“ hætti hann við og
levgði sig eftir böggli, sem lá í farangrinum.
Hún tók við bögglinum, lók utan af lionum
og liorfði sljólega á innihaldið.
í bögglinum var bréf, sem hafði verið vafið
utan um lítinn kross, krossinn, sem hún hafði
gefið honum endur fyrir löngu. í bréfinu stóð:
„Ástin mín, þegar þér berst þetta í liendur,
veizt þú, að eg hefi yfirgefið þig um tima og
hið nú eftir þér hinum megin. Eg hefi elskað
þig meira en þú hefir nokkurn tíma vitað.
Guð'veri þér góður, Louise.“
Ilún velti lcrossinum í lófa sér.
„Ilann dó úli á sjó,“ sagði Raoul. „Ilann
var á leið liingað með mér, til þess að sækja
þig 'og fara með þig til Frakldands. Hvorugur
okkar liafði nökkurt viðþol, þegar við vissum
af þér liérna. Hann hefir arfleitt þig að pen-
ingum sinum. Vilt þú koma heim, Louise?“
Hún svaraði ekki, en liorfði li á sjóinn.
Iíún þrýáti hönd lians og hristi höfuðíð.
Hann fann, að heriöur liennar voru ískaldar og
hann tók þær í lófa sinn, til þess að liita henni.
„Þér er helkalt. Báturinn kemur innan
skamms og mun sækja okkur. Á hverjum degi
liefi eg farið hér á land og heðið eftir fréttum
af þér frá Indíánunum. Eg liefi senl um hundr-
að sendihoða. Eg mýndi hafa farið sjálfur, ef
eg hefði vitað, livar þín var áð leita. Eg liefi
orðið nærri vitstola á þvi, að bíða hérna. Ru-
werera-nafnið hefir ennþá mikil áhrif meðal
Malisítanna. Þeir reyndu livað eftir annað og
nú hefir einn þeirra fundið þig-“
Hann hætti að tala, þar sem liariii veitti þvi
eftirtekt, að hún hlustaði ekki. Andlit hennar
var afskræmt af sorg.
Sólin tók nú að skína gegnum skýin.
„Þér mun brátt hlýna,“ sagði hann, til þesS
að segja eitthvað. „Okkur verður mikil ánægja
i því, að hafa þig hjá okltur i Provence.“
„Eg ætla að dvelja hérna,“ sagið hún og tók
á öllu, sem liún átti, til þess að halda rödd sinni
í skefjum.
Rödd hennar var daufleg. Raoul brá, er hann
lieyrði hve breytl hún var.
„Vertu sæll,“ sagði hún. „Pierre, elskhugi
minn. Pierre, vinur minn, verlu sæll.“ Hún
hneigði höfuð silt. Sólin skein á öldurnar.
„Sjáðu,“ kallaði hún til Raouls. ,,Sjáðu, hvar
liann biður mín! Já, eg kem til þin.“
„Nú átt þú ekki að hugsa um það,“ sagði
liann og gekk í vcg fyrir liana, er liún ætlaði
niður að sjónum.
Hún hristi höfuðið. Nú brast rödd hennar
og hún hallaði sér upp að örl hans. Hann stóð
þarna og hélt henrii fast að sér. Það runnu tár
úr augum hans. Hann leit yfir að eldinum og
sá, að Indiánadrengurinn hafði risið á fætur.
Happ kom táj.þoippa,,^
„Er þelta Villli hjörninn?“
„Nei, Tegoa,“ sagði hún og strauk hár lians.
„En þú munt fara með honum yfir hafið.“
„Við mununi sigla hcim,“ sagði Raoul. „Og
þú, Louisé, niunt vcrða á meðal vina þinna.“
„Nei. Það er fallega boðið, en eg verð hér
eftir.“ ' * ~
„Louisc . ...“
„Eg verð að vera liér um kyrrt. Eg hefi nóg
að ger-a hér. Það verður að hrekja Englénding-
ana á brott frá Acadiu. Við verðum að reka þá
í sjóinn. Þá liefir lnmn ckki látið lífið til eins-
kis, Raoul.“
Ilún losaði sig úr örmum hans og brosli til
hans. Hann þurfli einskis að spyrja. Ilann sá
svarið í augum hennar. A meðan þau stóðu
þarna og horfðu livort á annað, heyrðu þáu
að háti var rennt upp í sandinn. Tegoa hljóp
niður að honum og kallaði upp yfir sig af gleði.
Frú de Freneuse hristi höfuðið sljólega. -
Ilann rétti henni liendurnar og hún tók þær,
cn ýlfi þeim til hliðar. Ilann rétli hcnni pyngju,
fulla af gulli. Hún tók við því, varð lmarrcist-
ari og sag'ði:
„Þetla mun hjálpa okkur til þess *u\ Nýja
Frakklandi úr greipum óvinanna."
Þegar harin leit á hana, fullur hryggðar, sagði
hún:
„Eg er elcki em, Raoul. Eg hefi son hans.
Þú verður að muna eftir þvi, þegar þú hugsar
um mig. Vertu sæll, Raoul.“
[ENDIR]"
m nnrim og merkum atburðum:
Maðuriim, sesn eitfi sinn var firægastl
dansasi heimslns.
Ilann og kona hans stigu út úr bifreiðinni og
litu á allt hið fagra, sem í kringum þau var, og
Romola horfði á manninn, sem lnin elskaði og hafði
lagt svo mikið í sölurnar fyrir, og sagði:
„Hann er hamingjusamari nú en liann hefur ver-
ið langff stund. Nú, þar senr styrjöldinni er lokið,
er von mín, að við kömumst aftur til Syisslands,
til ])css að hann geti orðið lækningar aðnjótandi
þar. Það er eina von okkar. Hér höfum við alltaf
verið svöng, en það er mikilvægt, að hann geti
fengið holla l'æðii, sem á við hann.“
Það cr kannske komið upp i vana fyrir Romolu,
að vona að Nijinski fái bata. En aðrir eru ckki eins
vongóðir, og þó má vera, að það, sem lýst hefur
verið hér að framan, liafi sín áhrif, til. þess að’
liann geti náð sér.
„Og citt verð eg að gera“, sagði Romola, „eg vcrð^
að koma honum i skemmtilegt umhvcrl'i og láta
taka kvikmyndir af honum,*er lumn darisar. Ilanu
cr enn bezti dansarinn i öllum heiminum, og list
lians verður að geymast komandi kynslóðum í kvik-
myndum.“
Þegar hún mælli þetta, hló Nijinski við. Hann.
var glaðlegur, liamingjusamur á svip, og hann lók
nokkur dansspor, eins og hann ætlaði að hefja sig
til flugs yfir hina fögru Vínarborg.
E N D I R.
A kv&iwömw
Brezk járnbrautarlest, sem hefir heimsmet i
hraöa, og heíir ekiö meö 200 km. hraöa á klukku-
sttmd, hefir nýlega veriö skirð formlega, Dwight
D. Eisenhower.
*
í Bandaríkjunum eru nú 150 þúsund kvenfélög
og eru meðlimir þeirra samtals tvær milljónir.
Að meðaltali halda félög þessi tvo fundi í mánuði.
sem
Henni var farið að leiðast að maðurinn hcnnar,
hét Friðrik, var úti i drykkjuskálum hvert
kvöld og fram á nótt. Bænir og ánu'nningar dugðu
ekkert; tók hún þá það ráð eitt sinn, þegar hún
heyrði hann koma heim um hánótt, og ætlaði að
Ijúka upp hurðinni, að hvísla . i gegnum skrá-
argatið: „Ert þú þarna, Vilhjálmuf? Farðu gæti-
lega“. Eftir þetta var Friðrik heima á hverju kvöldi
og svaf með annað augað opið og hlaðna skannn-
byssu undir koddanum.
Brunaliðið hafði verið áka,flega duglegt að bjarga
frá eldsvoða stóru húsi og vörum, sem eigi voru i
ábyrgð fyrir bruna. Eiganclinn hélt þá liðinu rnikla
véizlu og mælti fyrir minni kvenna:
— Herrar mínir, drekkum kvenna minni, þær
kveikja þann eld, sem allt brunalið veröur ráða-
laust með að slökkva, og engin vatnsbuna er svo
stór að hún geti kæft hann, og ekkert brunabóta-
félag til, sem vill taka ábyrgð á slíkum eldsvoða.
♦
Einu sinni sagði John Randolph,, frægur Banda-
rískur stjórnmálamaður, ,við þjón nokkurn, um
leið og ■-hanp, .jjét,tji riio.npni Jcafíib'.olla : Farið með
þetta, — og; skiptiýþbN'í i ■
— Hvað þóknast yðuiy.gpurði þjónninn. Viljið
þér fá kaffi eða íe?
— Ef þessi vökvi er te, sagði Jo'hn Randolph, þá
vil eg kaffi. Ef þetta er kaffi þá vil eg te. Aðal-
atriðið er, að eg vil íá-því skipt. B,. . _ _
Fritz Bayerlein.
Fiá sjónainKlði þyzks heishöfiðingja.
Eftir Samuel W. Taylor liðsforingja.
(Mér hefir oft dott-
iö í hug, er eg hefi
verið að blaða í hern-
aðarskýrslum — en
það hefir verið aðal-
staff mitt í stríði og
fiiöi — að þær myndu
verða miklu skemmti-
legri, ef lesandinn vissi
hverju sinni, hvað ó-
vinurinn hefði verið
að gera, hugsa eða
þola á því augnablikL
er atvikin skeðu, sem
verið væri að lýsa.
Svo var það, að eg-
komst yfir skýrslur hers.'ns um yfirheyrslur þekkts
þýzks heishöfðingja, er íehin.n hafði verið til fanga,
en hann hafði orðið óþægilega fyrir barðinu á flug-
her bandamanna. Hefi <£ því gert útdrætti úr
skýrslum okkar (með feitu leíri) og bætt inn í frá-
sögn þýzka hershcfðingjans. — Árangurinn varð
einhverskonar ný skýrslutegund).
Þetta var D-dagur. Bandamenn voru að fram-i
kvæma mestu innrás veraldarsögunnar. Þeir
voru að gera innrás á rammvíggirta óvina-
strönd. ;
I
. 1
Cr annarri skýrslunni, sem yfirmaður flugherjú
bandamanna sendi hermálaráðherranum í Wasliingi
ton. i
* * *
Lehr-vélaherfylkið var Skiptilagt undir stjórn Fritz
Bayerlein hershöfðingja í ársbyrjun 1944. Það var
eingöngu stct á stol'11 vegna þess, að Þjóðverjar
bjuggust við innrás bandamanna.
„Þér cinir“, sagði Gudcrian hershöfðingi, sérfræð-
ingur í vélahernaði, við Bayerlein, „vei’ðið að hrekja
óvinina til strandar. Takmark yðar er ekki ströndt
in, heldur sjórinn.“ i
Mánuðum saman höfðu blöð bandamanna til-
kynnt hina komandi innrás. Allt það, sem
maður gat gert sér vonir um, var að heriir
okkar kæmu óvinunum á óvait, hvað stað
____og tíma snerti. (Sama skýrsla).