Vísir - 25.02.1946, Síða 7

Múnudaginn 25. febrúar 1946
V I S I R
/Zubif ftl. fiifeÁi
11
Þær eiskufk bann aiiar
Það, sem á undan er gengiS:
Patrick Heffron er kominn heim eftir langa fjar-
veru. Hann hafði verið rekinn úr skóla fyrir að
kyssa dóttur skólastjórans, Dorothy Graham. Þegar
Pat keniur heim fær bezti vinur hans, John Morland,
hann til að vera svaramaður við brúðkaup sitt og
Dorothy. Pat verður þess þá var, að liann er ekki
búinn að 'gleyma henni né hún honum. Ilann reynir
að standast f^eistinguna, en hún ásakar hann fyrir að
vilja ekk iumgangast sig. Ilann er lengi um kyrrt og
hittir hana við og við ..
Það var mjög dimmt. Naktar greinar trjánna
náðu íaman yfir höfði lians svo að liin föla
stjörnubirta náði vart eða ekki til hans. Einu
sinni eða tvisvar hrasaði hann í lággróðri skóg-
arins og greinar flæktust í föt h.ans, og hann
ruddi sér þá hraut áfram af nokkurri óþolin-
mæði.
Hinum megin við skóginn voru akrar og i
skógarjaðrinum lilið á girðingu, sem var í ó-
lagi, og þarna, í rjóðri nokkru, heið Dorothy
Morland eftir lionum.
Þegar hún heyrði til hans liljóp hún á móti
lionum.
„P.at, eg var farin að halda, að þú mundir
ekki koma.“
„Eg gal ekki komið fyrr, — hann pahhi . .“
„0, já, nú geturðu alltaf afsakað þig með því,
að þú getir ekki farið frá honum.“
Dox-othy hló kuldalega.
„Eg segi þetta ekki mér til afsökunar. Hanu
á örskammt eftir.“
Ilún hallaði höfði að hármi hans.
„Er svo konxið? Eg liefi saxnúð með þér og
eg vil ekki koma kuld.alega fram, en geturðu
ekki skili'ð hvernig mér líður, þegar þu kemur
ekki? Og er orðin svo þreytt á John, þessum
sífeldu játningum um ást, og trú og traust •—“
Hún gaf frá sér hljóð, eins og grijxið liefði
verið fyrir kverkar henni.
„Ó, stundum hata eg hann svo, að eg gæti —“
-Pat fór að ókyrrast.
„Dorothy,“ sagði liann, „liefir þér nokkurn
tíma flogið í liug hvað mundi gei’.ast, ef hann
kæmist að öllu?“
Það fór skjálfti um alla limu liennar og liún
lijúfraði sig enn þéttar upp að honum.
„Eg vi 1 ekki tala um liann. Taktu utan um
mig og segðu, að þú elskir mig,“ hvísl.aði liún.
„Ef eg gerði það ekki væiá eg ekki hér stadd-
ur,“ svaraði hann.
Hún leit upp og framan í liann og reyndi að
lesa úr svip hans leyndustu hugsanir lians.
„Eg er aldrei öi-ugg um þig, aldrei örúgg uiii
^þig,“ súgði hún og rödd hennar bar andlegri
þjáningu vitni. „Þú ert svo. kuldalegur við mig.
Það er eg, sem verð að sækja á.“
Ilann losaði sig skyndilega, eins og hún hefði
reytt hann ti! reiði.
„Þú ert huglaus, Dorothy,“ sag'ði liann hás-
um rómi. „Eg bauðst til þe’ss að fara á hi’ott
með þig. Guð einn veit, að eg hað þig þess, en
þú vildir ekki koma.“
Hún fór að gráta.
„Ilvað gátum við gert? Eg liefi eklcert fé
lianda milli og þú ert snauður maður.“
„Ég er ósmeykur við að hefjast handa og
vinna fyrir okkur háðum. Ef okkur þætti nógu
vænt hvoru um annað —“
„Eg veit hvernig þ.að færi,“ sagði hún snökl-
andi, „en þú gerir þér það ekki ljóst. Eg yrði
að strita eins og alþýðukona —? og það fengi eg
aldrei afborið.“
„í hamingju bænum,“ sagði hann snöggt,
„livers vegna viltu þá ekki leyfa mér að sigla
minn sjó? Ekki getur þetta gengið svo lil leng-
ur. Nú get eg ekki lengur horft fi'aman í Jolm, al’
1 cr
innsla grunni fyrir framkomu mína. Ilann cr
hezlj. vinur minn.“
„Þú licfir alltaf milclu meiri áhyggjur af hon-
um en mér. Alltaf hefir það verið svo. Ef þú
elskaðir mig mundirðu hugsa um mig fr.amar
honum Og ekki mundi skipta neinu uin neitt
annað.“
„Eg hefi hugsað um þctla fra.m og aftur, á
alla vegu,. cn hvernig sem eg velti þessu fyrir
mér, keinst eg að sönxu niðurstöðu, að eg lxafi
koxnið fram eins og ódrengur.“
„Það skiptir mig engu. Eg elska þig.“
Ilún greip liönd hans og har lxana að vörum
sér.
„Þú segist elska mig, en villt ekki konxa með
nxér og gera þá einu úrhót, sem á minu valdi er
að gcra.“
Hún var allókyrr orðin, hagaði sér eins og
fcarn, senx kveinkar sér eftir að liafa fengið
ráðningu.
„Eg má ckki til þess hugsa, að vcra fátæk.
Jafnvel þér við hli'ð yrði mér það óhærilegt.“
Hann dró’ að sér liönd sína skyndilega. Ein-
hvern veginn særði það hann innst inni meira
cn nokkuð annað, scm fyrir hann hafði komið,
nversu óxxiannlega lionunx hafði farizt. Vrkunx
saman haf'ði þa'ð verið lionuni fullljóst, að ásl
hans lil Dorothy hafði verið bygg'ð á sandi á-
slriðnann.o, og löngun hans til hennar var nú
með öllu hoi’fin.
Hann þráði það eitt, að vera frjáls, a'ð losna
úr þeim viðjum, sem liann gat sjálfunx sér ein
um um kennt, að liann nú var flæktur í.
Hann mælti til lxennar allhörkulega:
„Þetta verður að fá einhvern endi, Dorothy.
Eg segi þér, að eg get ekki haldið þcssu áfram
lengur.“
Á svipslundu hrcytlist skaip liennar. Hún
kreppti linefana, lamdi á hrjóst hans i æði, það
var enginn máttur í liöggum hennar.
Frá mönnum og merkum atburðum:
Spzengingin mikla i Wail Stieet.
har
eixx-
um
vagninum. 1 von um að finna orsök sprengingar-
innar hað lögi’eglan sorphreinsunardeild boi’garinn-
ar að afhenda henni allt rusl, sem lireinsað yi*ði
í nágrenni slys-staðarins. Til þess að menn geti gert
sér betri grein fyrir, hve ógui’leg þessi sprenging
var, má geta þess, að stykki úr gluggagrind (en
þser eru úr járni) fannst uppi á fjörutíu lxæða húsi,
sciH stóð þarna skammt frá.
Vagninn hafði tætzt í siuidur, en stykki úr honuni
fundust í næstu götu. Þótl ótrúlegt megi virðxxst,
þá var skrokkurinn af hestinum nær óskemmdui',
og við ki’ufningu kom í Ijós, að liann hafði étið’
nxikið af grasi skömmu áður en dauða lians
að höndum. Hafði liann augsýnilega verið á
hverju heitilandanna utan við horgina fyrr
daginn.
Skeifurnar undir framfótum hestsins voru gamlar
og. mjög slitnai*. Járnsmiður nokkur, sem fenginn:
var til þess að atlmga skeifurnai’, áleit að þær værui
smíðaðar í heimahúsum, en skeifurnar á afturfótum
.hcstsins háru vörumerki járxxsmíðasamhandsins. Var-
nú liafin eftirgrennslan lijá öllum járnsmiðum i
New York og umhvei’fi heiinar, til þess að reyna;
að konxast á slóð nxannsins, scm lxafði franxið þenn-:;
an hræðilega vexknað. Aktýgin reyndust vera frái:
söðlasmið í Kingston og höfðix vei’ið sehl mörgum..
árunx áður.
Ríkisstjórnin hafði nú tekið nxálið í sínar lxend-
ur. Leynilögreglumenn New York-borgar leituðu um'
alla horgina og alla leið til Pennsylvaníu-kolanónn
anna og þá sérstaklega á þeim slóðum, senx höfðul
gluggagrindur úr svipuðu efni og var i stykki því,
sem fannst á húsþakinu.
Fjái’málamaðurimi J. P. Morgan, sem var í Skot-
landi, er þetta atvik skeði, réð sérstaka leynilög-j
regluþjóna til þess að aðstoða við lcitina að af-1
hrotamanninum, því hann áleit að þessu tilræði hefði
vei’ið heint gegn sér. Leynilögreglan fékk upplýsing-.
ar, scnx leiddu til þess, að menix voru scndii*' til
Póllands á eftiiMnanni, sem farið. hafði 'frá New York
rétt áður cn sprengingin varð. En þegar lxann fannst
hafði hann óhrekjanlegar sannanir fyrir fjárveru
sinni frá slysstaðxxum.
Peningaskápshandfang, sem lent hafði á höfði
nxanns, er staðið liafði í nokkur hundruð metra
„Þú ert orðinn leiður' á mér og villt losna við
mig. Þa'ð er einhver önniu’, senx liefir luifið þig.
Ó, eg vildi, a'ð þú liefði ekki komið heim.“
„Guð vcit, að þess óska eg líka,“ sagði liann.
Rciði liennar lxjaðnaði eins snögglega og lnin
haf'ði vaknað. Hún fór aftur a'ð láta vel að
lionuni, hiðja hann, me'ð tárin í augunum.
'A KVÖlWÖKVNNÍ
Gershwin (tónskáldið) var lxanxingjusamasti
nxaður á jarðríki, sagöi maður nokkur einu sinni.
Hann elskaði sjálfan sig og átti engan keppinaut.
fjarlægð frá þeim stað, senx sprengingin varð, var
Kennari nokkur var að spyrja nýjan nemanda til
þess að kjomast að raun um hver þekking hans væri.
Hver gaf okkur þetta skólahús? spurði hann.
■Roosevelt forseti, var svarið.
Ilver hefir gefiö okkur hina ágætu þjóðvegi?
Roosevélt forseti.
En hver stjórnar vexti blóma og trjáa?
Guð, svaraöi nemandinn.
Vart hafði hann svarað«,þessari spurningu, þegar
hrópað var aftarlega í bekknum: Hendið þessum
repúblikana út.
Dómarinn var að kveða upp dóni yfir manni
nokkrum.
Eg ætla að gefa yður vægasta dóm, sem hægt
er, í sv’tia tilfelli, sagði hann. Eg ætla ekki að senda
yður i fangelsi,- því að það er allt of góður staður
fyrir
sv .
athugað, og var vörumerki verksmiðju þeirrar, er
smíðað hafði skápinn, á handfanginu. Var nxi lcit-
að eftir upplýsingum hjá verksmiðjunni og kom í
ljós, að skápux’inn hafði verið seldur handarískv
hernunx fyrir nokkrunx árum. Hjá hernum fengust
þær upplýsingar, að skápurinn licfði verið sendui’;
lil Jeffersonville-herbúðanna. Foringi, sem hafði hú-í
ið í herhiiðunx þessunx unx svipað leyti, minntist
þess, að skápurinn liífði verið sendur til Ncw Or-
leans. Þaðan hafði hann verið sendur til hermálaý
ráðuneytisins í Wáshington og þaðan til Frakklands
nxeð einni af herdeildum þeim, senx sendar liöfðit
verið þangað i fyrra slríði. Hafði skápurinn fylgb
herdeildinni aftur heiixx til Bandaríkjanna og síð-*
ast staðurinn, sem hægt var að rekja slóð hans til,
var Hoboken í New Jersey-fylki.
1 nxörg ár eftir atburð þenna voru menn teknir
fastir og grunaðir unx að hafa verið valdir að þess-
unx hroðalega glæp, en þeir gátu allir sannað sak-
leysi sitt. Leynilögreglunxenn voru sendir út um
allar heimsálfur, til þess að reyna að hafa uppi á
afhrotamanninum, en árangurslaust. Og enn þann
dag i dag er eitt mesta og hroðalcgasta nxoi’ðmál í
sögu Bandaríkjanna óupplýst.
T veTr
höfðu •

Þess í stað æ*-1-
• verðið að v
er við hittumst. Eg fyrirverð nxig af lijartans
, . ... , I < . 7iU .Ovit ... .íiJl/ii i
x .’nuiioDI i : jjo’tÓoJ
I !!9
" ---i-orts, si
s'>’m við hm
' ■' höfu*"
J'i‘jg 'ii’lad íi<| ðuvií .uðnsa I ft'soi'
nnt
ivc( ,B«
Mar a-
aitiifcm
orxtra t
ivaa,’
eysis •"’:
JrZt’hro’'-

ti
fyrtiil m.’tift I íil fnlfci
ungir verzlunarskólanemendur, sem sett
stofn verzlun, voru neyddir til þess að
oftir stuttan tírna, vegna þess hve illa
# ð var gamall Skoti, sem keypti verzlun-
Eftir aðeins tvo nxánuði haíði hann stækkað
•iunina urn helming. Félagarnir, sem frétt .liöfðu
hinn öra vöxt, fóru til Skotans 'ogf spurðu hann
V' aðferðum hann hefði beitt.
: ig kaupi bara hlut, senx kostar t. d. i pund og
: hann aftur á tvö. því eg geri mig alveg ánægð-
xn hagnað, svaraði Skotinn.
li'iiii ■ jmJJoU ,ii;mjt j 'iáij x iii ir; :■
r, J-J.’.X /.•«.,.H .... ! Oi :,.
. niiHifilV'J.v
.11.11, ‘Tt