Vísir - 04.03.1946, Blaðsíða 7

Mánudaginn 4. marz 1946
V I S I R
féufn} tm. flireA i

r,s$ d
Þær elskuðu
17 ' -
Frá mönnum og merkum atburðum:
þegar Mollie fekk að líta inn til hennar rétt sem
snöggvast. En nú, morguninn eftir, þegar Mollie
settist að mprguhverðarborði, þar sem allt var
á rúj o'g stúi, og systkinin farin í skólann, fannst
henni, að hún væri einmana, enginn hefði neina
þörf fyrir vináttu hennar og aðstoð.
Þótt Mollie væri ung liafði liún haft svo mik-
ið af erfiði og áhvggjum ag segja, að liugar-
ástand liennar var svipað þeirra, sem farnir
eru að reskjast og lýjast. Og hún var ákaflega
þrevtt, þegar hún sat þarna og horfði á diskinn
lians Bim og hlettina á dúknum allt í kringum
hann.
llafði lífið lienni ekki neitt betra að bjóða en
það, sem liún hafði átt og álli við að búa?“
Henni þótti innilega vaent um systkini sín,
en það kom stundum yfir liana, að húmþráði
éinhVerh, sfchl hún ætti ein', einhvern, sem hún
gæti trúað fjTrir öllu, í fullu trausti, án þess að
óttast að hún yrði misskilin eða hlegið að henni.
Sú vár tíðin, að hún hafði sett Patrick Ileff-
on á háslall í mesta lielgisal hugans, en í seinni
tíð höfðu hugsanir hennar ávallt leitað frá hon-
urn, eins og öttaslegnir fuglar á flugi.
Þegar frú Daw loks kom niður sat Mollie
enn eins og i leiðslu við borðið, og inóðir lienn-
ar var ekki lengí að fara að vanda um við hana.
„Svona notarðu þá thnann,“ sagði hún.
„Börnin eru komin i skólann fyrir klukku-
stund. Það væri fróðlégt að vita um hvað þú ert
að hugsa?“
Mollie spratt á fætur. Roði hljóp í kinnar
henni. , ... ...
Og var nú þetta þáttarlok — og annar þátt-
ur enn sorglegri framundan?
John Morland lét dæluna ganga áfram —
og hugsaði ekkert út í það í gleði sinni liversu
eigingjarn hann var, þar til hann að lokum sá
hversu þreyttur og áhyggjufullur vinur lians
var. Ilanii reis skyndilega á fætur.
„Fyrirgefðu mér, þetta er skammarlegt, eg
glevmi sorg þinni í hamingju minni. Þú iiefðir
átt að kasta mér á dyr þegar. Þú ert svo lúa-
Jegur og dauflegur, að það eru ósköp að sjá
þig. Nú fer eg. Góða nólt, gamli félagi.“
Hann tók í hönd Patricks þéttingsfast að
skilnaði:
„Eg vona, að þú eigir eftir að verða eins ham-
ingjusamur og eg er núna.“
Heffron s.varaði einhverju, vjssi varla hverju.
Hann gekk með Morland til dyra, og'stöð þariiá
Janga hríð, löngu eftir að fótatak Johns heyrð-
ist ekki. Að baki lians var flöklándi lampaljós-
ið. Því næst lolvaði hann dyrunum ðg selti
slagbrand fyrir. Svo slökkti hann á lampanum
og dróst frekara en gekk upp stigann og inn í
lierbergið, þar sem faðir hans lá liðið lik.
Hér var lolvs friður. Hér þurfti liann ekki að
liera svilva- og blekkingagrímuna. Og liér var
það sem Palriclc Heffron, serii elvlci liafði lár-
fellt um mörg, iöng ár, kraup á kné i myrkr-
inu, og grét út.
K -
VH.
„Og gelur hann lvomið út til þess að leíliá
sér með mér?“ sagði Bim með skeið hátt á
iofti og mændi á Mollie með hálfopnum aug-
um. Bim var að boröa hafragrautinn sinn og
Mollie var að segja horium frá litla barninu,
sem Dorotliy liafði eignazt.
„Það er drengur,“ hafði Jiún sagt, „indæll
drengur, með ljóst liár og blá augu . . . .“
Og það var þá sem Bim Jiafði gripið fram í
fyrir lienni, og spurl sem að framan var greinl.
Mollie hló og sagði:
„Nei, eg er smeyk um, að hann sé enn of
xingur til þess, seinna færðu að leika þér með
honum.“
Aliugi Bims dvíriaði þegar og stakk hann
skeiðinni upp í sig.
„Hann verður keyrður í vagni óg klæddur
eins og stelpa.“ „
1’yrÍLÍitningin var atíðheyrðií röddinni.
„Það varst þú nú hká,, yttóhi minn,“ sagði
Mollie ró!ega..„Og ef eg pian.rdtl fékkstu aldrei
lil að liálta, nema þú fengir að liafa brúðú hjá
þér í rúminu."
Bim varð eldrauður í kinnum og flýtti sér
að Ijúka við hafragrautinn.
„Má ég þá fara?“ spurði hann.
Mollie veitti lionum leyfi til þess, og varð
þvi sannast að segja fegin að vera ein, því að 1 Fer þaS ekki „í taugarnar“ á þér, ef þú þarft aS
hún var þreytt og ekki eins liugmikil og vana- bíSa lengi eftir stúlku, sem þú hefir boSiö út aS
lega. Hún gat ekki gleymt þvi, er litla barnið biorða?
AKVdiWÖKt/NW

Frændinn: Eg þakka þér kærlega fyrir sending-
una. ÞaS var fallega gert af þér aS muna eftir
afmælinu mínu.
Frænkan: Og það er nú ekki mikiS aS þakka.
Frændinn: Eg hélt þaS líka, en mamma
mér aS þakka þér hvort sem væri.
sagöi
Getiö þér skrifaö á ritvél?
Já. Eg nota biblíukerfið.
Og hvernig er þaö, ef eg mætti spyrja?
LeitiS og þér muniö finna.
■*
t nótt dréymdi mig, aö mér haföi veriö boSiS aS
bragSa serstakan nýjan morgunverö, sem veriö var
aS reyna í fyrsta skipti og —1
Og hvaS? Haltu áfram.
Þegar eg vaknaSi
á sængina.
morgun, vantaSi eitt horniö
fæddist, gráti þess, sem enn bergmálaði - fyrir
eyrum hennar og valeti svo einkennilegar, sár-
;ar tilfinningar í brjósti hennar.
Það liafði verið svo mikið lijástur og liugir
allra æstir. Frú Morland fór að liágráta og jafn-
vel liin lqarlunikla og ákveðna Isaliel komst
agnar ögn við, er hún heyrði fréttirnar — og
John — John liafði lagt á flótta, rokið út.
„Eg get ekki verið heima, Mollie,“ sagði hann
í afsökunartón; „það er eins og lmsið rúmi ekki
hamingju mína. Þér slendur á sama þótt eg
stelist á braut.“
Og svo rauk hann eitthvað út i buskann ber-
höfðaður.
Jæja, þetta var þá um garð gengið. Barnið
var fætt og Dorotliy heilsaðist vel og var eins
Jú, þaS gerir þaS sannarlega. Því lengur sem
húu lætur mig bíöa, því dýrari veröum viö bæöi á
fóörunum.
fögur og ln-austleg og ung móðir getur veriðMhundru$ kröilur ?
1 ■ - •nu,-' í íualag iil
Herra Jones, sagöi óframfærni ungi maöurmn,
ekki vænti eg þess — eg meina — þaö er að segja,
hvort þér niunduö------
.Já, já, þér getiö fengið liana, sagöi faöir stúlk-
unnar.
Hvað segiö þér! Fá hverja? spuröi ungi maöur-
inn öldungis undrandi.
Auövitað. dóttur mína, svaraði Jones. Auðvitaö
vilt þú kvænast 'henni, er-þaö ekki?
Nei, þaö veit guö. Eg ætLaöi aö biðja yður aö
lána mér 200 krónur, svaraði ungi maðurinn.
Hvaö. segiö þér maöur minn? Lána yöur tvö
| Fyrsti leiðangur Japana til
Bandaríkjanna.
25. maí. Postulín og silfurborðbúnaður er not-
aður í öllum gistihúsum Ameríku og á heimilum
ríkra manna. Ef hluti úr postulíni brotnar, er ekki
hægt að’ selja harin, en aftur á móti er liægt að selja
silfurmuni, þó að þeir séu brotnir. Verð á gulli er
hærra í Bandaríkjunum lieldur en í Japan. Þó er það
mikið notað hér. Til dæmis er ekld óalgengt, að sjá
gull- eða silfurbúna stafi. Ríka fólkið skiptir tvisvar
til þrisvar um undirföt á degi hverjum. Er þetta- gert
af heilbrigðisástæðum. Ef maður kemur í heim-
sókn verður hann að berja á dyrnar og má ekki fara
inn í berliergið fyrr en einhver hefur komið til dyra.
I hverju einasta lierliergi gistihússins, sem við liúum
í er spegill og undir honum hilla, sem á er lmrsti,
greiða og Jiárkrem. Jafnvel þótt gestirnir hér
þurfi ekki nema að skreppa rétt út úr herberginu,
þá líta þeir í spegil lil þess að athuga útlit sitt. Eg
var liissa á hve fólldð hér er yfirleitt vel greitt.
27. maí. Um kvöldið fórum við frá gistihúsinu.
Við mættum manni á götunni, scm spurði hvort við
hefðum séð loftbelg. Vildi liann endilega ía okkur
með i flugferð. Við fórum út á flugvöllinn og tólc
sú ferð okkur klukkutíma. Hópur manna var að
slcoða flugbelginn, en atliygli þeirra béindist strax
að okkur þegar við komum. Loftfar þetta eða flug-
belgurinn átti að i'ljúga frá Feladelfíu til New
York.
Belgur loftfarsins er gerður úr þunnu loft]>éttu .
efni og fylltur með gasi. Ummál hans er um 16
fet. Yfir belginn var sett net og neðan i netinu
karfa er fest var við lcöðlum. Aðeins tveir far-
þegar geta verið í lcörfunni í einu. Á milli New York
og Filadelffu eru 300 mílur en loftfarið er aðeins
30 mínútur að fara þá leið. Mér hefir verið sagt að
loftfarið sé lcnúið áfram með gufuvél og það væri
eklci nema 6 daga að fara frá Baridaríkjunum til
Japan. Til samanburðar má geta jicss að byssulcúla
færi sömu lcið á 4.y2 degi.
Milli New York og Filadelfíu er ritsímalína. og;
fara skeytin, sem um hana eru send, hraðar erij
eldingin.
28. maí. Þegar við komum til NeW York, vari
slcotið af átta fallbyssum olclcur til héiðurs. Við
fórum í land um kl. tvö, og á annað þúsund lier-
menn og lögregluþjónar gættu leiðarinnar, sem við
fórum um. Mikill mannfjöldi hafði safnast saman-
á götunum til þess að fagna okkur.
9. júní. Klukkan tíu fór öll sendinefndin í licim-
sókn til Perry flotaforingja, en það var hann, semi
lcom til Japans fyrir noklcrum árum. Heimili hans;
er álcaflega íburðarmikið og eru þar margir minja-
gripir frá Japan, svo og stór mynd, sem tekin var;
af Perry í Japan. Okkur var Iioðið vín og lcölcur.*
Perry ó tvo japanska hunda og cg er viss um að|
þeir hafa vitað hverrar þjóðar við vorum, því þeir
ætluðu clclci að vilja fara frá oklcur. Hafði flota-
foringinn lceypt hunda þessa í Japan, er hann
dvaldi þar. Sýndu þcir svo mikla ánægju vfir
því að sjá olclcur, að við tárfelldum, cr við yfir-
gáfum þá.
12. júní. Frá því við lcomum hingað höfum við
orðið að sætta okkur við bandarískan mátartilbun-j
ing og höfum við saknað baunastöppunnar ogj
ýmsra annara japanslcra rétta.
Við fórum i leilchús á liverju Jcvöldi meðan við
dvÖldum í New York.
13. júni. Um nónbil héldum við heimleiðis. Er
við sigldum fram lijá strandvirkjunum var skotið
af fallbyssum i lcveðjuslcini. Kl. tvö fórum við fram
lijá Sandy Iloolc og þar slcildi lóðsinn við- okkurj
Var nú dvöl okkar í Bandarílcjunum lokið og hafðij
hún verið olckur öllum til mjög nrilcillar ánægju og
fróðleilcs. *
- . .. ■ 11
Og' eg sem J?
,4cif ^öur ekki nciU ?
Um daginn var deill á mann noklcufri':íi&rri5i*T
bæniun, fyrir að hann liefði eklci biblíuna á heimili
sínu. Hann svaraði því til, að eklci væri það orð
til í bibliunni, sem væri elclci i orðabólcinni.
" bij . ■ i