Vísir - 16.03.1946, Blaðsíða 7

Laugardaginn 16. marz 1946
V I S I R
7
/£utnj tH. /Jireá:
Þær elskuðu hann allar
26
„Það er nú ekki gott fyrir blessað barnið,“
sagði frú Morland.
Frú Daw dreypti á teinu og reyndi að vera
sem samúðarlegust á svipinn.
„Ef nokkuð kæmi fyrir Pat litla mundi John
aldrei bíða þess bætur.“
Isabella gretti sig.
„Hvað ætti að koma fyrir drenginn. Hann er
aldrei skilinn eftir einn livorki á nóttu né
degi. Ef eg' mætti ráða myndi eg senda liann í
heimavistarskóla.“
„En liann er bara fjögurra ára, væna mín.“
„Maður skyldi ætla, að hann væri fertugur,
því að það er engu líkara en að liann stjórni öllu
liér á heimilinu. Það ætti að senda bann í
heimavistarskóla fyrir lítil börn, því að liann
þarf að læra það áður en of seint er, að í þessu
lífi snýst ekki allt um bann.“
„Mér liefir oft flogið í hug að liún Mollie min
bjálpi til að ala upp í honum óþektina.“
„Mollie er eina manneskjan, sem bann ber
nokkra virðingu fyrir því að bún tektir liann
skynsamlegum tökum. Honum þykir líka
vænna um hana en nokkurt okkar hinna.“
„Ekki vænna en um föður sinn,“ sagði frú
Daw.
Isabella yppti öxlum.
„Það beld eg, næstum,“ sagði bún. „Hann
veit, að ef hann orgar nógu bátt lætur faðir
lians allt eftir bonuin. Við Mollie þýðir ekki að
fara þannig að og það veit liann. í gær var
bann búinn að borða vfir sig af súkkulaði, og
grenjaði til þess að fá meira. Faðir bans ætlaði
að láta undan, en svo vildi til, að Mollie var
nærslödd, og sagði rólega og blátt áfram:
„Ekki meira i dag, Pat, svona væni minn, nú
ferðu í háttinn.“ Og' barnið lilýddi umyrða-
laust.“
„Mollie hefir alltaf liaft gott lag á bornum,“
sagði móðir hennar og andvarpaði. „Það er
hæfilcika, sem eg' liefi ekki. Börn fælast
mig og eg hefi aldrei getað fengið þau til að
blýða.“
En bún liefði vel getað bætt því við, að hún
hefði aldrei lag't sig í líma með að fá þau til
þess.
„Eg hefði átt að giftasl efnuðum manni,“
bsétti bún við, „eg var ekki til þess hæf að
giftasl fátækum presti.“.
Enginn mótmælti og bún bélt áfram og naut
þess að fá að bafa orðið.
„En liún Mollie yrði fyrirtalcs kona, þólt
Jiún giflist fátækum manni. Hún er svo nýtin.“
Hún leit sem snöggvast íbyggin á Isabellu.
„Okkar í milli liefi eg nú alltaf bugsað mitt
um Mollie og' þennan Patrick Heffron, sem
allir dást að.“
„Við livað eigið þér?“ sagði Isabella bvass-
lega.
Frú Daw bi-osli með sjálfsánægjusvip.
„Eg vona, að eg sé ekki að ljósta upp neinu
leyndarmáli dóttur minnar, en það þori eg að
fullvrða, að þau voru mjög góðir vinir og eru
ef til vill enn.“
Enginn mælti orð af vöruin um sinn.
„Hefir Mollie baft nokkrar fregnir af lion-
um?“ spurði Isabelta og var aldrei þessu vant
smátitringur i röddinni.
Frú Daw bristi höfuðið.
„Nei, nei, og það er þess vegna, sem mér
finnst þetta svo einkennilegt, en eg er viss um,
að benni geðjast að lionum, og eg trúi, að bon-
um falli liún vel í geð. Og víst er um það að
tveimur góðum mönnum liefir lnin hafnað
síðan hann fór að beiman.“
„Aðstoðarpresturinn ungi vitanlega annar,“
sagði Isabella, „nei, Mollie veit of vel livers er
krafizt af konum fátækra presta til að vera
ginkeypt við slíkum tilboðum.“
„Eg veit nú varla livernig þið ættuð að kom-
ast af án hennar,“ sagði frú Morland.
Frú Daw skipti litum.
„Enginn er ómetanlegur,“ svaraði bún. „Og
eg niundi fagna yfir því, ef Mollie eignaðist sitt
eigið beimili og yrði hamingjusöm.“
Þegar frú Daw var loks farin spratt Isabella
á fætur, eins og þungum steini væri af henni
létt.
„Hvernig gaztu fengið af þér að bjóða þess-
ari konu hingað, mamma?“
„Jobn lcrafðist þess. Eg varð að láta það
eftir lionum.“
„Jobn er asni,“ sagði systir lians. „Hann
befði sjálfur átt að vera heima til þess að
skrafa við liana, i stað þess að demba þvi á
okkur. Vesalings Mollie, eg yrði ekkert bissa á
að bún tæki aðstoðarprestinum til þess að kom-
ast að heirhan.“
Hún gekk að arninum og liélt böndunum
3rfir glæðunum. Það var austanátt og svalviðri,
þótt komið væri fram i april, brumknapparnir
á trjánum voru orðuir bústnir, og þegar gat að
líla útsprungin blóm á leiði Dorotby.
„Jobn kemur seint,“ sagði frú Morland með
áhyggjusvip. „Hann ætlaði að koma í lestinni,
sem fór klukkan fjögur frá London.“
„Hann fer nú að komast að raun um, að það
er ekki auðvelt að ná í nýja barnastúlku á
hverjum 2—3 vikum,“ sagði bún kuldalega.
„Hvað eru þær annars orðnar margar?“
„Æ, við skulum ekki tala um það. Þetta er
þó lieimili Jobns og Pat er sonur hans. Hann
getur vissulega farið sínu fram.“
„Veit eg það, en þetta er svo fráleitt. Það er
verið að eyðileggja barnið, og væri búið að því
ef eklci væri vegna Mollie.“
„John dáir Pat litla.' Og bann er það eina sem
bann á eftir.“
„Pat er yndisfagur drengur en —“
„Hann er lifandi eftirmynd móður sinnar.“
„Já, og verður eins sjálfselskur og bún var.“
Isabella ætlaði víst að segja eitthvað meira,
en iiætli við það, er hún sá sársaukann í svip
móður sinnar. Hún bevgði sig niður að benni og
kvsti hana, þvi að liana iðraði bversu kulda-
lega liún hafði mælt.
Fyrsta stálbrúin, sem byggö var, var byggö í
Glásgow, Montana í Bandarikjunum áriö 1878.
♦
John L. Sullivan sigraöi Jake Killraine í sjötug-
ustu og fimmtu lotu í hnefaleikakeppni í Richburg,
Mississippi, Bandaríkjunum, 8. júlí 1899. Var þaö
siöasta keppni þar sem hncfaleikararnir voru
hanzkalausir.
AKVðlWðKVm
Isak: Hvort vildir þú heldur eiga eina milljór
krónur eða tólf dætur?
Jakob: Tólf dætur.
ísak: Hversvegna vildi þú heldur eiga dæturn-
ar?
Jakob: Vegna þess, aö ef eg ætti eina milljón
myndi eg vilja eig'nast margar í viöbót, en ef eg
ætti tólf dætur, væri eg fyllilega ánægður og vildi
ekki eignast fleiri.
♦
87% af mjólk er vatn, að því er Encyc’lopædia
Britannica segir. Egg eru 74% vatn, fiskur 82,6%,
melóna 92,4% og ferskjur 89%’.
iSextíu og fimm af hundraði af innihaldi eggs
eru vatn.
Frá mönnnm og merkum atburðum:
HINIR ÖSIGRANDL
Meðan skriðdrekasveitir
Pattons geistust inn i Frakk-
land, háðu Pólverjar í Varsjá
örvæntingarfyllstu orustu
slyrjaldarinnar.
Þeim hafði tekist að skipu-
leggja og vopna 300.000 manna
her án þess að Þjóðverjar
hefðu hugmynd um það. Þeg-
ar Rússarnir gerðu innrás i
Pólland, var ákveðið að
heimaherinn skyldi gripa til
vopna.
Leynimerkið er gaf til kynna að uppreisnin skyldi
hefjast, og senda átti til allra stöðva heimaliersins, var
orðið „árás“.
1. ágúst liófu 40.000 þús. menn uppreisn og var tak-
markið að ná Varsjá á sitt vald. í þessari uppreisn létu
um 250.000 manns lífið.
Hér á eftir fer frásögn Bor hershöfðingja, um þessa
griminilegú og vonlausu baráttu.
■
Árásin hefst.
„Pólverjar, tími frelsunar er kominn. Grípið til
vopna! Gerið sérbvert beimili i Póllandi að virki
og verjist þaðan kúgurum ykkar! Nú er liver stund
dýrmæt!!!!
Þessi skýlausa beiðni til beimahersins, um að
hefja uppreisn, undirskrifuð af félaga Molotov
og Osubka-Morawski, en hann var forseti útlaga-
stjórnar þeirrar, er Pólverjar í Moskvu höfðu
myndað, var útvarpað frá útvarpsstöðinni i Moskva
i lok júlímánaðar 1944. Þessi fregn gaf mönnum
fyllilega i skyn, að árás rauða bersins á Varsjá
væri í vændum, því ef svo væri ekki, þá myndi
umbeðin uppreisn ekki verða til annars en að evða
heimahernum.
30. júlí bitti einn af liðsforingjuni' okkar rúss-
neska skriðdrekadeild skammt frá Radsoc. Taldi
foringi deildarinnar að vænta mætti komu Rússa
til Varsjá bvaða dag sem væri. Frá Praga, en það
er útborg Varsjá, bárust fréttir um að fólkið þar í
grennd væri sífelt að rekast á rússneskar fram-
varðasveitir. Og frá Legionowo flýðu Þjóðverjar,
dag einn, í mesta óðagoti.
Fór ein deild heimahersins inn í herbúðir Þjóð-
verjanna og tóku með sér öll hergögn, sem þeir
höfðu skilið eftir.
Daginn eftir, tilkynnti Moskvaútvarpið að rauði
berinn liefði tekið herforingja 73. þýzka herfylkis-
ins, en það var í Praga, til fanga. Sama dag fréttum
við að Mikolajczyk, forsætisráðherra útlaga-stjórnar
okkar í London, hefði flogið til Moskvu. — Þetta
voru beztu fréttir, sem við höfðum lengi heyrt. —
Ráðstjórnin hafði slitið stjórnmálasambandinu við
Pólsku stjórnina í apríl 1943 og böfðum við hvorki
baft stjórnmála- né liernaðarsamvinnu við Rússa
síðan. En nú vonuðum við að Mikolajczyk gæti náð
samkomulagi um samvinnu heimabersins okkar og
rauða bersins. Einnig vonuðum við að uppreisn
okkar myndi liafa þau áhrif á stjórnina í Moskvu,
að bún myndi endurnýja stjórnmálasambandið við
Pólland.
Um kvöldið þennan dag, fréttum við að rúss-
neskur her væri vel á veg komihn með að um-
kringja norðurhluta Varsjár. Þar var annar
þýzki herinn til varnar. I Praga veitti aðeins 73.
herfvlkið nokkra vörn. Göring berfylkið var á
leiðinni til þess að aðstoða við vörn Praga, en til
þess að komast þangað þurfti það að fara um mið-
Varsjá.
Eg sendi Jankowzki aðstoðar-forsætisráðherra,
skeyti um ástandið og lýsti aðstöðu okkar.
Uppreisn heimahersins í Varsjá myndi gersam-
lega koma í veg fyrir alla skipulagði vörn Þjóð-
verja. Hún myndi koma i veg fyrir að nokkur hjálp
gæti borist til 73. fyllusins og auðvelda rauða
hernum bertöku borgarinnar.
Þegar tekið er tillit til allra aðstæðna virtist
vera rétt að láta til skarar skríða. Þrátt fyrir mai'g-
endurteknar áskoranir Moskvaútvarpsins um bern-
aðarlega aðstoð, höfðum við ekki getað náð neiiíu
sambandi við rússneska herinn, og um árangur af