Vísir - 04.04.1946, Side 7

Fimmtudaginn 4. apríl 1946
V 1 S I R
(Zubif t)í. tftfreA:
Þær elskuðu hann allar
37
„Og hverjir eru ferðafélagar þínir? Þekki
eg þá?“
Hann spurði kæruleysislega, en liönum stóð
ekki á sama um þetla. Ilann óttaðist að John
og Mollie væru þeirra meðal.
„Nci, enginn sem þú þekkir, að eg líygg. Þú
þelckir víst ekki Farnhamfjölskykhma, Grace
Farnham var skólasystir mín fyrir mörgúm ár-
um, og eg’ liafði ekki heyrt frá henni lcngi, þar
til hún skrifaði mér og bauð mér að taka þált í
ferðinni. Og af því að mér fannst allt svo
þvingað heima þá eg boðið.“
Það var eins og Patrick kipptist við.
„Þvingað?“
„Já,“ sagði liún og' grelti sig. „Fjölskyldu-
áhrif, eins og þú munt geta nærri. Ó, sjáðu!“
Hún horfði á einkennilegan fugl sem stóð á
einum fæli í miðri smátjörn og horfði á mynd
sina í vatninu.
„Ilann er eins og gamall, liygginn prófessor“
sagði hún og var fegin að geta skipt um um-
ræðuefni. Ilún var hamingjusamari nú en svo
að liún vildi spilla ánægjunni með því að fara
að tala um móður sína, John og heimiliserjur.
Patrick beindi huga sínum að þvi sem fyrir
augun bar, en þó var þessi spurning jafnofar-
lega í liuga hans og áður:
„Hvað er að frétta af Mollie?“
Þau gengu um garðinn og fóru svo út á göt-
una aftur. Nú var svalt orðið og tunglskin. Á
öllum götuhoi'num gat að líta skuggalega menn,
og það fór eins og hrollur um Isabellu. Það var
eilthvað sem vakti beyg liennar að vera á ferli
á gölum úti þarna, og ósjálfrátt færði liún sig
nær Jolin, og var því öruggari og liamingju-
samari sem hún var nær lionum. Tveir heilir
dagar! Svo margt gæti gerzl á tveimur dögum,
þar sem örlagadísirnar höfðu nú komið því
svo fyrir, að þau höfðu hitzt. Þegar þau komu
að gistihúsinu gengu þau út i garðinn umhverf-
is það.
„Eg get ekki hugsað mér að fara að hálta
slrax,“ sagði Isabella og strauk hárið frá enni
sér er hún hafði tekið af sér barðastóra liattinn
sinh. Iiún leit á Palrick. Iiann var að handleika
vindbngabylki sitt.
„Viltu reykja?“ spurði hann.
„Já, þökk.“
Ilann rétli lienni hylkið. Það var egipskt, búið
til úr skinni. Isabella minntist vindlingahylkja,
sem hún hrfði séð i Bond Street i London, þung
og af gulli eða silfri ger og skreytt kórónum og
gimsteinum. Henni Ivafði flogið i hug, að gam-
an væri að gefa Patriek slika gjöf, en liún vissi
að hann mundi hafa óbeit á henni og aldrei nota
hana. Hún tók vindling og liann bar logandi
eldspýtu að vindlingnum, og gætli þess að koma
ekki við liönd liennar. Isabella andvarpaði. Hve
liönd hans var brún og sterkleg. Iíún fylltist
afbrýðisend í garð konunnar, sem hann lvafði
játað að liann elskaði. Hann hafði sagt, að það
liefði eklci vörið Dorothy. En hver var það? 1
tvö ár hafði þetta bakað henni liugarkvalir.
Ilún gat ekki svarað spurningunni —- gat ekki
gerl sér i hugarhmd að nokkur kona, sem Pal-
rick elskaði, hefði getað staðizt hann.
Þau fundu tvo lága körfustóla og settust. Þau
sátu þarn:: tunglskininu undir döðlutré, og i
ljarska lu rðu þau tilbrigðalausa rödd prests
nokkurs, sem kvaddi menn til bænagjörðar.
Isabella Ivallaði s'ér aftur og starði á mánann.
Ilenni faivnst hún vera i leiðslu, draumi, sem
hún vildi ékki vakna af. Og svo horfði hún á
manninn. sem sat við hlið hennar, hann liallaði
sér fram, spennti greipar um kné sér, og stai'ði
íliiður í i’auá9feitán sandinn við fætur sér. Hún
fór að Ivugsa um það, að hann hefði elzt um ár,
og liún furðaði sig á því, að hún hafði ekki
veitt því athygli fyrr. Þegar birtu tunglsins lagði
á andlit hans, sá liún að hann leit út fyrir að
vera miðaldra, og hana kendi sárt til. Hve ein-
mana liann lvjaut að vera á flækingi uvn löndivv,
án ætlingja eða vina.
„Eg vildi gefa ívvikið til að vita uvvv Ivvað þú
.crt að lvugsa,“ sagði lvún allt i cinu.
Hann leit upp skyndilega og brosti, en það
var ekki bros í augunv lvans.
„Þú vnundir fara að lvlæja ef eg segði þér
það.“
„Villtu segja vnér það?“
„Eg var að hugsa vun gövnlu kirkjuna heivna,
þar sevn Daw ganili nvessar.“
„Uvn Sankti Mariu kirkjuvva,“ sagði lvún
hundrandi. „Ilvers vegna varstu nveð hugann
þar?“
Hann benti á skugga á jörðunni fyrir franv-
an þau. Þetta var skuggi trés og myvvdaði lvanvv
kross á rauðum sandinum.
„Kross,“ sagði lvún og kcvvvvdi undrunar í
rödd hennar. Og vissulega vnundi hún hafa
orðið forviða, ef Ivún hefði getað skygnzt inn i
lvuga Patricks, þvi að lvugur lvans var i litlu
kirkjunni, sevn Ivann eill sinn hafði hjálpað
Mollie lil að skreyta. Hann sá fyrir lvugskots-
augunv sínuvvv altarið nveð einfalda, gullna
krossinum, logandi kertaljósin, og lvann sá
Mollie lcggja vönd angandi blónva í faðnv lvans.
Ilavvn fálvnaði eftir cldspýtunv til þess að
kveikja i vindlingnunv, sevn slokknað lvafði í.
Og lvann lvugsaði aðeins uvn eilt, lvvernig liðan
Mollie væri. — Isabella lvorfði á lvann og kvikvv-
aði vvú skyvvdilega afbrýðisenvi i lvuga hennar.
Hvernig slóð á þvi, að lvann var að hugsa uvn
litlu kirkjuna, ekki tilkonvunveiri en lvún var,
vvvill í löfruvvv Egiptalands. IIúvv lvafði elskað
hann levvgi, cn aldrei skilið hann, og henni
fannst, að aldrei lvefðu þau vcrið fjær hvort
öðru en vvú. Hún lók skyndilega til vnáls og af
áhuga fyrir, að leiða lvugsanir lvavvs til sin og
uvvvhverfis þeirra.
„Ætlarðu að vera vniskunsamur Samverji og
vera leiðsögunvaður vvvinn á nvorgun? Þótt
sfinxinn fvcislaði nvín ekki, er eg ekkert fikin
i að bjargast algerlega á eigin spýtur.“
Ilanvv brosti og blés svo frá sér reyk.
„Það skal verða vnér sönn ánægja. Eg er ó-
bundinn. llvað eigunv við að gera?“
Hún fékk ákafan hjartslátt.
„Ilvað sevvv þú vilt. Eg lvefi ekki séð kastal-
ann cnn. Hann er sagður dásanvlegur.“
„Já, þar getur verið gavnan að konva, ef menn
aka þangað ekki í vagni sem grindhoruðunv
lvestunv er beitt fyrir, hestunv, sem ekillinn
lenvur í sifellu.“
AKVÖlWðKVMH
Aur og stríð fara venjulega saman. Um þaS er
þessi saga, sem gerSist — aS sögn — í Belgíu- í
fyrravetur. Hcrmaöur, senv ók þriggja tonna vöru-
bíl, ók fram á hermann, sem óð í leSju upp aS hálsi.
„Viltu ekki sitja í?“ sagSi hermaSurinn í bíln-
unv.
„Hreinasti óþarfi lasnv,“ svaraði hinn. ,,Eg er í
jeppa.“
TyggigúmnvíframleiSenndur í Bandarikjununv
hafa fundið upp nýtt aSalefni í tyggigúnvmí. ÞaS er
gcrfibcin — plastic. ÞaS festist ekki viS húsmuni eSa
gólf og sykurbragSiS helzt lengur en í venjulegu
tyggigúmnvi.
♦
Óli: Mainnva, nvér Jvykir ekkert leiSinlegt aS fara
í sunnudagaskólann á virkunv dögum, en nvér finnst
hann cySileggja alla sunnudaganá.

_______________________^
Frá mönnum og merkum atburðum:
HINIR ðSIGRANDL
iivgamva, kveiktu á lömpum og ivvynduðvv með þeinv
nverki það, er ákveðið hafði verið fyrir þetta kvöld.
Flugvélarnar, er voru sjö að tölu, flugu nvv rétt
yfir húsþökunum og vörpuðu lvylkjunum útbyrðis.
Urn leið og flugvélarnar flugu yfir borgina sendi:
allt fólkið þakkarbænir upp til ílugnvannanna og.}
lvló og grét af fögnuði. En öllu góðu fylgir nærj
ætíð eittlvvað slæmt. Rétt utan við borgina hrap-j
aði ein hinna brezku flugvéla til jarðar.
Bardagarnir blossuðu nv'v aftur upp í borginni,
því að sunv hylkin lvöfðu fallið á nvilli víglinu okk-
ar og Þjóðverjanna. Á einunv stað hafði eitt hylkj-'
anna komið niður í urn fimnvtíu metra fjarlægð
frá víglínu Þjóðverjanna. Létu þeir nú vélbyssu-
skothríð dynja látlaust í krinunv það, og tókst her-
nvönnunv vorum ekki að ná lvylkinu fyrr en undir
nvorgun.
Annað lvylki féll á þak turnsins á St. -Andrews-
kirkjunni. Fjórir sjálfboðaliðar reyndu að klifra uppi
í turninn og ná í lvylkið, en þeir voru allir drepnir.
Aftur reyndu aðrir fjórir og fóru þeir upp í turninn
að innanverðu, rilu gat á þakið og náðu hylkinu.
Aðfaranætur 12. og 13. ágúst komu birgðaflugvél-:
vélar enn yfir Varsjá. Var þessum flugvélum stjórn-
að af brezkum, pólskum og suðarafrískum áhöfniun.:
. Ein Libérator-flugvélanna var skotin niður og
konv hún til jarðar í um finvnvtíu vnetra fjarlægð
frá aðalstöðvum mínum. Nokkrir hermanna minna
hlupu til og reyndu að slökkva í flugvélinni. Ekki
tókst þeinv að bjarga neinunv af áhöfninni, en einni;
af vélhyssum flugvélarinnar tókst þcinv að ná ó-
skenvmdri og var hún notuð gegn Þjóðverjunum
kvöldið eftir.
Alls tókst okkur að ná 8 af hverjum tíu hylkjum,
seiu varpað var niður til okkar. Létti þetta nvjög á
hugum pólsku hermanna, því undanfama daga höfðu
þeir oi’ðið að berjast í stöðugri hættu á að verða
skotfæralausir. Við gátunv nú lvaldið uppi fullkomn-
unv vörnunv og jafnvel hafið sókn þar sem nvest hall-
aði á okkur. Auk skotfæra, sendu Bretar okkur
handvélbyssur og skriðdrekavarnabyssur, en þær
voru oklcur ómetanlegar.
Næstu daga gerðu hermenn okkar árangursríkar
árásir á ýnvsar stöðvar, er Þjóðverjarnir höfðu náð
af okkur, en þó strcynvdu stöðugt nýar þýzkar her-
svcitir imv i borgina. Leit helzt vit fyrir að sókn Bv'vssa
austan Varsjár hefði rénað svo nvikið, að Þjóðverj-
arnir gætu tekið af lversveitum þeinv, er á inóti Rviss-
uivum berðust, og scnt þær til hjálpar liðsveitum sín-
um í Varsjá.
Þann 14. ágúst rauf rússneska stjórnin loks þögn-
ina. Þennan dag útvarpaði bæði Moskvaútvarpið og
B.B.C. í London tilkynningu frá rússnesku frétta-
stofunni Tass, er var svohljóðandi: Fregnir um upp-:
reist í Varsjá, er hafin var að skipun pólsku flótta-
mannastjórnarinnar í London, hafa birzt í blöðum
margra landa. Pólska fréttastofan og útlagastjómiw
hafa haldið því fram í skýrslum, er þessir aðilar hafa
látið blöðunuvrv í té, að uppreistarmennirnir í Varsjá
hafi reynt að setja sig í samband við rússnesku yfir-
herstjórnina og að hún hafi ekki svarað. Þessar
fregnir eru annaðhvort hyggðar á misskilningi, eða
þá hreinlega birtar sem rógur á rvissnesku yfirher-
stjórnina.
Tass lvefir áreiðanlegar sannanir fyrir því, að
pólska vitlagastjórnin í London, sem er ábyrg fyrir
þessari uppreist, hefir ekki gert neina tilraun til þess
að ná sanvbandi við rússnesku yfirlverstjórnina. Sam-
kvæmt því er útlagastjórnin í London ein ábyrg fyrir
gerðunv og afleiðingum gerða þessara uppreistar-
nvanna.
Áhrifunum, scm þessi tilkynning hafði á íbúa
Varsjár, er ekki hægt að lýsa með orðvmv. Þeim
var enn í fersku minni tilkynning rússneska útvarpsJ;
ins: „Ibúar Varsjár, grípið til vopna....“ Það var!
heldur ekki langt síðan sama útvarp tilkymvti aði
yfirmenn skæruliðssveitanna í Varsjá neituðu að>
berjast, þótt þeir vissu að það myndi létta undir sókn
Rússa.
Þessi tilkynning var samlvljóða fregnum þeim, er
i Mikolajczyk hafði sent til London og engin tilkynn-j}