Vísir - 13.04.1946, Page 2

2
V I S I R
Laugardaginn 13. apríl 1946
JDNAS GUÐMUNDSSDN:
JVtwkvœm
i.
Undanfarnar vikur hefir
útlitið í alþjóðamálum verið
ískyggilegt. Samkomulag
Rússa og Engilsaxa fer sí-
versnandi og vafalítið má
telja, að ef kjarnorkan væri
því ekki til fyrirstöðu, að
Rússar þyrðu að hefja ófrið,
væri nýr ófriður þegar byrj-
aður. Margir eru þeir, sem
liafa spurt mig um það, hvort
jspádómarnir segi ekki fyrir
,,nýtt stríð“ og þá hvenær
það muni hyrja og verða.
Slíkum spurningum er oft-
nst ekki rétt að svara. Þeir,
sem eitthvað hafa kynnt sér
spádómana í Biblíunni, vita,
að þeir ná langt fram í tím-
iinn og segja l'yrir atliurði,
sem gerast muriu næstti ár
og aldir, — jafnvel í rúm-
lega þúsund ár éhnþá.
Menn hafa langbezt af því
sjálfir, að reyna að skilja
þessa spádóma og ráða þá,
en ]tess ber vel að gteta, að
énginn getur til fulls áttað
sig á spádómum Bihlíunnar
nema hami hafi aflað sér
þeirra undirstöðuatriða í
þekkingu, sem nauðsynleg
eru til ])ess, alveg eins og í
hverri annarri grein, sem
nienn fást við. Þess verður
t. d. ávallt að gæta, að liafa
þrjú aðalatriði sífellt í huga,
])egar spádómar eru þýddir.
i?au eru þessi:
I. Að þjóðir þær, sem frá
er sagt í Biblíunni og
ganga undir ýmsum nöfn-
um þar, eru enn til, en
lieita nú flestallar öðrum
nöfnum en þær eru kall-
aðar í Biblíunni. Þannig
heita t. d. Israelsmenn
Biblíunnar 1 dag Engil-
saxar og Skandínavar,
þjóðirnar, sem byggja
Sovétrikin heita þar „Rós
(eða Rus), Mesek og Tu-
bal“, þjóðirnar í Þýzka-
landi eru Edomítar og
AssjTÍngar liinir fornu o.
s. frv. Fræðslu um þettív
er ekki að sækja til hinna
svonefndu guðfræðivis-
inda, því þau byggja á
kenningunni um að
„þjóðir týnist“ og bland-
ist og hverfi svo úr sög-
unni, en sú kenning er
hrein vitleysa.
2. Að Biblían hefir að geyma
sérstakt tímatal, sem at-
burðirnir eru miðaðir við,
°g fyrr en það timatal er
tekið og notað í útreikn-
ingum á atburðunum,
verður allt á liuldu og
vart hægt að gera sér
þess nokkra grein, hve-
nær þeir atburðir eiga að
gerast, sem spádómarnir
segja frá. Hér á eftir
mun eg nefna eitt dæmi
þessa, sem sýnir glögg-
lega hve nákvæmlega má
<■ segja hlutina fyrir, ef
menn skjlja þetUi 4ímati|]
spádómanna nægilega vel
og kunna að nota það.
3. Að mikill liluti spádóm-
anna er líkingamál eða
táknmál. Táknmál er öllu
máli æðra og fullkonm-
ara og þess vegna er það
notað svo mjög í öllum
helgum ritum frá forn-
öld. Táknmál Biblíunnar
eða spádómanna er ekki
mjög þungt nema helzt
á Opinberunarbókinni —,
ef menn reyna að setja
sig inn í grundvallarregl-
ur táknmáls fyrri tíma
vfirleitt. En fræðsla í því
efni verður ekki lieldur,
nema að mjög litlu leyti,
sótt til vísinda nútímans,
sem alveg vanrækja slík
hávísindi fornaldarinnar
sem táknmálið var.
El' menn.hafa þessi þrjú at-
riði vel i huga og reyna að
afla sér sæmilegrar undir-
stöðuþekkingar i þeim
t. d. með lcstri góðra bóka
um þessi efni , munu þeir
geta skilið talsvert í spádóm-
um Gamla testamentisins,
sem margir eiga einmitt al-
veg sérstaklega við vfirstand.
andi tíma.
II.
Þeim til gamans, sem ])ess-
ar línur lesa, skal eg segja
hér frá einum útreikningi,
sem gerður var fyrir meira
en 50 árum í sambandi við
nokkra spádóma í Biblíunni.
„The Fulness of the Na-
tions“ héitir bók, sem gefin
var lil í fyrsta sinn í London
árið 1889 og síðan aftur
1898. Höfundur hennar hét
H. Aldersmith, lærður mað-
ur og læknir við Christ’s Ho-
spital í London. Dr. H. Alder-
smith byggir í þessari hók,
eins og öðrum bókum sínum,
allar niðurstöður sínar um
það, hvenær ákveðnir spá-
dómar muni rætast, á tíma-
tali Biblíunnar sjálfrar, „tíða-
kénningunni“, sem svo mætti
kalla. I þessari hók sinni,
„The Fulness of the Nat-
ions“, tcluir hann sér m. a.
fyrir hendur að leysa þá
gátu, hvenær og hvemig
Jerúsalem muni losna úr
höndum Tyrkja, ef bvggt sé
á spádómunum einum sam-
an, hinu sérstæða tímatali
])eirra, og frásögn Biblíunn-
ar. Ctlegðartími Juda-ætt-
kvíslar er í Biblíunni ákveð-
inn „sjö tíðir“, eða. 2520 ár,
og allan þann tíma á Jerú-
salem að vera „fótum troð-
in af heiðingjunum", eins og
það er orðað m. a. í spádómi
Krists sjálfs, en það þýðir,
að lúta yfirráðum þjóða, sem
ekki eru af Israels-ættkvísl.
Menn skulu nú minnast
þess, að ])egar þctta er ritað,
fyrir 1890, eru Tyrkir enn
eitt af stórveklum lieimsins
og öllu ráðandi fyrir botni
Miðjarðgrbafs. Er þyi ekki
tsiúsinn.
Vh.
um það að ræða, að hruu
þess „liggi í loftinu“, enda
var það ekki fyrr en 20 ár-
um eftir að bók Aldersmiths
kom út í annað sinn — 1898
—, eða 1918, að Tyrkjaveldi
hrundi að mestu saman.
Eg set hér fyrst í lauslegri
þýðingu kaflann, sem um
þetta fjallar í bók Alder-
smiths, og mun svo á eftír
skýra hann nánar. Þar segir:
„Hinar miklu „sjö tíðir“
geta ekki hafa I)yrjað fvrr
en eftir orustuna við Kar-
kemis og tilkomu Nebuk-
adnesars árið 604 f. Kr.
Nú kemur öllum, er fást
við spádóms-skýringar,
saman um, að merkið um
að „tírnar heiðingjanna“
séu liðnir, sé það, að Jerú-
áslém hætti að vera „fót-
um troðin af heiðingjum“.
en það verðum vér að bú-
ast við að þýði, að luin
Jerúsalem hætti að
lúta yfirráðum „heiðinna
þjóða“ og komist í hendur
hinna réttu eigenda ]>ess-
arar borgar, ]). e. hinna
tólf ættkvísla Israels. -
Þetta („sjö tíða“) tímabil
ætti því að enda kringum
1917. Tíminn nmn leiða i
ljós, að þetta reynist rétt,
og ])á nnin það rætast (sem
í ritningunni segir), að’
„hús Júda (Gyðinga) mun
fara til húss Israels“
(Brezka heimsveldisins)
og' þann veg komast aftur
til Palestínu.“
Eg efast um, að nokkurn-
tíma hafi spádómur verið
jafn glögglega þýddur og
])essi og það á jafn vísinda-
legan hátt. Dr. Aldersmith
leggur til grundvallar kenn-
ingu sjálfra spádómanna um
hinar „sjö tíðir“, — þ. e.
2520 ára útlegðartíma. Hann
leitar til sögunnar og finnur
að einmitt orustan við Kar-
kemis er úrslitaatburðurinn
um örlög Júda-ættkvíslarinn-
ar, sem fáíið var að gæta
Jerúsalemborgar, þegar hin-
um „var dreil't“ meðal heið-
ingjanna. Við Karkemis hjá
Evfrat börðust þeir Nekó
Egiptalandskonungur og Ne-
bukadnesar Babyloníu-kon-
ungur árið 604 eða 605 f. Kr.
°g þar vann hinn síðarnefndi
úrslitasigur sinn yfir Egipta-
landi. Jósía Júdakonungur
réðist á Neko, er hann var á
leiðinni til þcssarar orustu,
en mátti sín einskis og var
særður til ólífis. Hann var
síðasti konungur í Júdaríki,
sem var sjálfstæður og nokk-
uð kvað að, og virtur var
og elskaður af öllum. Um
hann segir í II. Kronikubók,
35. lcap.: „Og allir Júdamenn
og Jerúsalemsbúar hörmuðu
Jósía, og Jeremía orti harm-
ljóð eftir Jósía, og allir söng-
menn og söngkonur hafa tal-
að um Jósía í hannljóðum
sínum fram á þexman dag.“
Með Jósía leið því Júdaríki
í raun og veru undir lok, þó
að leppríki væri það nokkru
tenguif- J%)gq^nuteiuf gseaia,
áð hcgningárfimi þcss skyjdi
vera „sjö tíðir“. — Það skilja
menn nú svo, að „eiri tíð“
tákni 360 ár og ájö tíðir þá
2520 ár. Ef þetta var rétt,
og ef orustan við Karkemis
var lokaatburðurinn í sjálf-
stæðri tilveru Júdaríkis liins
förna, átti Jerúsalem og
raunar Palestína öll að losna
úr liöndum „heiðinna þjóða“,
eins og Biblían nefnir alla
aðra en Israelsmenn, 2520
árum eftir 604 f. Kr. Yrði
þetta svo, voru spádómarnir
réttir og tímatal þeirra rétt
skilið. Og hvað gerðist?
Hinar „sjö tíðir“ frá 604
f. Kr. voru liðnar 1917, (604
f. Kr. + 1917 c. Kr. 1 =
2520 ár), og einmitt þá —
9. desember 1917 — tók
brezki hersliöfðinginn Allen-
by Jerúsalem og rak Tyrki
burt úr Palestínu. Svona dá-
samlega rétt reyndist þessi
spádómsþýðing dr. Alder-
smiths, sem hann ])á, fyrir
meira en 20 árum, hafði sagt
fyrir.
III.
En ])essi merkilega spá-
dómsþýðing sannaði einnig
annað, sem ekki var síður
mikilvægt.
Ef þetta reyndist rétt, að
1917 yrði Jerúsalefn hrifin
úr höndum „heiðingjanna“,
hlaut sú þjóð, sem frelsaði
hana, að vera ísraelsmenn
hinir fornu. Fyrr en Jerúsal-
cm aftur er í liöndum þeirra
er hún ekki laus úr höndum
„heiðingjanna“, samkvæmt
notkun ])ess orðs í Biblíunni.
Allan tímann frá því orust-
an við Karkemis var háð og
til 1917 hafði Jerúsalem lot-
ið „heiðnum“ heimsveldum.
Fyrst laut hún Babyloníu-
ríki, þá Medum og Persum,
þá Alexander mikla, ])á Róm-
verjum og loks Tyrkjum.
Spádómarnir gátu ekki neitt
um nein þessara „eigenda-
skipta“. Þau gerðust líka öll
á „útlegðartímamun", á hin-
um „sjii tíðum“, og þess-
vegna var engin ástæða lil
að sýna þau. Það er fyrst
1917, sem umskiptin eru
sýnd í spádómunum. Þá á
að afhenda Jerúsalem aftur
fyrri eigendum: hinum tólf
ættkvíslum Israels. -— Bctri
sönnun fyrir því, að engil-
saxnesku þjóðirnar séu af-
komendur hins forna ísraels,
er tæplega hægt að fá.
En dr. Aldersmith reynd-
ist bjartsýnni og trúaðri á
að fólk almennt veitti stað-
reyndum viðtöku og hagaði
sér samkvæmt þeim en raun
hefir á orðið. Ilann segir í
framhaldi af áður tilfærðum
ummælum:
„Þegar þessir atburðir
hafa gerzt (1917), munu
augu margra þeirra, er nú
hlægja að þessum skoðun-
um vorum, hafa opnazt og
þeir kannast við, að brezka
þjóðin sé í raun og .sann-
leika hið týnda „liús Jó-
,.sefs.“, sem nú keniur „út
ur Egiptalandi“, ekki sem
yfirráða- eða kúgunar-
þjóð, lieldur sem braut-
ryðjanda- og forystuþjóð
mannkynsins.“
Það voru aðeins örfáir
menn, sem voru ekki með
öllu búnir að gleyma spá-
dómsþýðingu dr. Aldersmiths
árið 1917, ]>egar sagan sann-
aði, hversu hárrétt hún hafði
reynzt í alla staði. Hennar
var að engu getið þegar
„frelsisskrá Palestínu" —
Balfour-yfirlýsingin — var
gefin lit af brezku stjórninni
í nóvember 1917, er sýnt var
að Palestína mundi unnin,
en þar skuldbundu Bretar
sig til þess að stofna heim-
ili fyrir Gyðinga (Júda-ætt-
kvíslina) í Palestínu. Banda-
ríkin lýstu sig:samþykk þéss-
ari ákvörðun nokkru siðar.
önnur stóneldi hafa þar
ekkert um sagt fyr né síðar,
svo að það eru eingöngu hin-
ar engilsaxnesku þjóðir, sem
hafa beitt sér fyrir flutningi
Gyðinga þangað. Og enn í
dag eru það ekki nema til-
tölulega mjög fáir menn,
sem sjá þetta og skilja. Flest-
ir hlægja enn i dag að þess-
um kenningum og segja full-
ir hroka og yfirlætis: „Þetta
erú ekki vísindi.“ — Ja, svei!
IV.
Vmsir eru þeir, sem húizt
liafa við því, að til mikilla
átaka kænii nú þegar eða
bráðlega milli Riissa og Eng-
ilsaxa. En ekki er eg þeirr-
ar skoðunar. Á þessu ári
kemur ekki til neinna úrslita-
átaka þeirra i milli. Persíu-
deilán er ágætt dæmi um
það, livernig tafl stórveld-
anna fer nú fram. Rússar
heimta réttindi í smáríkinu
Persíu. Hún leitar skjóls hjá
Engilsöxum. Þeir gera „fyr-
irspurnir“, heimta svör, en
Rússar svara ýmist engu eða
þá skætingi. Meðan á þessu
stendur lióta Rússar smárík-
inu og pína það á allan hátt
til að fara að vilja sínum, og
loks lætur smáríkið undan,
þegar ]>að sér, að um enga
verulega hjálp getur orðið
að ræða frá hinum engilsax-
nesku stórveldum. Og í stað
þess að Rússar legðu Persíu
hreinlega undir Sovjetríkin
með liervaldi, gerist það, —
sem í rauninni er miklu betra
fyrir Rússa —, að þeir gera
Persiu að leppríki. Þannig
mun verða haldið áfram.
Frh. á 4. síðu.
GÆFAN F”LGIR
hrini> ut frá
’~”íl»ÖR
'afnarstræti 4.