Vísir - 29.04.1946, Blaðsíða 7

Mánudaginn 29. apríl 1946
V 1 S I R
7
£utnf ífi. /lífteAs
49
í>ær elskuðu hann allar
Patrick reyndi að hugga iiana eflir mætti.
Hann furðaði sig á því live heitt hún unni
drengnum, og hann mundi ekki hafa trúað því,
ef honum hefði verið sagt, að það væri vegna
þess að hún elskaði hann, að drengurinn var
henni allt, að hún liafði látið drenginn njóta
þeirrar elsku, sem hún hafði neyðzt til að neita
föðurnum um. Er Patrick hugsaði um seinustu
sex árin fannst honum allt sem gerzt hafði
drauini likast. Örlagadísirnar liöfðu spunnið
þannig þræði sína, að allt liafði farið í flækjur,
sem ógerlegt var að greiða úr. — í þessum
svifum kom móðir Jolms inn í herbergið og
spurði um son sinn. Patrick brá, er hún ávarp-
aði hann. Hann gat ekki annað sagt, en að hann
hefði verið þarna fyrir stundu, og liefði farið út.
„Drengnum fer hríðversnandi,“ sagði gamla
konan grátandi. „Hjúkrunarkonan hefir gert
hoð eftir Westwood, og hann var hér fyrir einni
li lukkustund. Ef Pat litli deyr, Heffron, þá deyr
John líka.“
„Nei, nei, segið þetta ekki,“ sagði Patrick
hianalega, en svo greip hann um liendur lienn-
ar. „Við skulum vona það bezta. Jolm er ekki
sá eini, sem þjáist.“
„Eg veit það,“ sagði gamla konan og tárin
sfreymdu niður kinnar hennar. „Mollie líður
mikið, og mig tekur sárt til hennar. Ó, eg mundi
ekki minnast á það við neinn nema yður, en eg
er smeykur um, að Jolin sé vondur við liana.“
„Uss, uss!“
„En það er satt. Stundum þekki eg vart son
minn, stundum -—“
Hún hætti skyndilega, gráturinn stöðvaðist
og hún lagði við hlustirnar.
„Hvað var þetta, einhver rak upp vein.“
Patrick liafði lieyrt það líka. Hann opnaði
dyrnar og.þaut úl og fór inn í herbergið, sem
hljóðið kom úr. Jolm -var þar og Mollie. Hún
hnipraði sig' saman í einu liorninu og liélt frá
sér liöndunum, eins og hún óttaðist, að Jolm
mundi leggja hendur á liana. Skelfing Krsti sér
í hverjum andlitsdrætti hennar.
Og John.......
Patrick horfði sem snöggvast á hann, svo
þreif liann i hann og dró hann frá henni.
„Fyrir guðs skuld,“ sagði hann, „ertu gcng-
inn af vitinu.“ *
Andartak veitti Jolm mótspyrnu, en svo hætli
hann lienni skyndilega, stóð kyrr, reyndi að ná
valdi á sér, en liann tilraði allur af hugaræsingu.
„Það er lienni að kenna, ef drengurinn minn
deyr,“ kallaði hann og benti á hana. „Ef
liann deyr hefir hún drepið liann. Eg veit, að
liún fór með hann í liús Spicers, og eg liafði
aðvarað hana, — ekkert loft, elckert hreinlæti,
en liún fór með hann þangað, þrátt fyrir-bann
mitt, drengur Spicers hafði barnaveiki og hún
lét Pat leika við liann. Og hún þykist elska hann,
hún liefir drepið hann.“
Það var æði á John, hann vissi ekki livað
hann sagði. Móðir hans, sem hafði komið á eftir
Patrick, sagði:
„Jolm, vertu ekki miskunarlaus. Þctla er ó-
réttlátt í garð Mollie. Þú gerir mig óttaslegna.
Elsku John minn, Pat nær sér og verður hraust-
ur. Við skulum biðja til guðs, að allt fari vel.“
Hún ætlaði að legja hendurnar um liáls hon-
um, en* hann hratt lienni frá sér.
„Guð, eg trúi ekki á guð. Hann tók Dorothy
frá mér og nú er liann að taka drenginn minn,
aleigu mína.“
Hann renndi-augum heiftarlega á Mollie og
ásakaði hanna beisklega:
„Það er lienni að kenna, henni, sem gortar
af góðvild sinni og hjálpsemi. Hví er liún að
hiutast til um mál annara. Vei henni, segi- eg,
fyrir að leiða þetta yfir drenginn minn.“
„Jolin, John, Mollie elskar liann lika,“ sagði
gamla konan grátandi.
Dyrnar opnuðust skyndilega og inn kom
Westwood læknir. Hann liorfði um stund þög-
ull á hin raunamæddu andlit þeirra, scm við-
staddir voru. Mollie liallaði sér upp aö veggn-
um og lá við yfirliði. Patrick stóð við hlið henn-
ar eins og reiðubúinn til að grípa hana í fall-
inu — eða verja liana fyrir John, ef þörf krefði.
John var enn lieiftarlegur og gekk nú hægt að
lækninum.
„John,“ sagði læknirinn, af innilegri samúð,
og kenndi klökkva i rödd hans. Haiin reyndi
að mæla, cn gal það ekki. Morland rak upp ang-
istarvein.
„Drengurinn minn ?“
„Hann dó fyrir fáum augnablikum. Það var
ekki tími til að kalla á þig'. Eg er sorgbitnari
en orð fá lýst.‘‘
Eftir stutta þögn, sem þó virtist óralöng,
hneig gamla frú Morland niður í stól grátandi
og sagði:
„Pat, elsku litli Pat minn.“
Hún reri fram og aftur.
John var náfölur, en rólegur.
„Það er alveg víst — er engin von?“
„Nei, vinur minn, engin von.“
„Má eg fara upp til hans?“ sagði Jolm
snöggl.“
„Eg kem með þér,“ sagði læknirinn, og eftir
stulta stund fór móðir Jolms á eftir þeim. Pat
hafði verið yndi augna henriar í ellinni, og nú
var hún bevgð og brotin.
Þegar þau voru farin færði Patrick sig nær
Mollie, en áræddi ekki að horfa á liana. Ilann
hallaðist að arinliillunni og huldi andlitið i
liöndum sér. Það var sem lielkuldi nísti hjarta
lians og aðeins ein liúgsun komst að:
„Allt er þctla mér að kenna!“
Skuggi syndar lians livildi yfir öllum við-
burðum þessara ára i lífi þeirra, jafnvel lienn-
ar, sem hann hafði sízt viljað hryggja. Og nú
heyrði liann Mollic hvísla:
„John drepur mig nú.“
Patrick sneri sér að lienni snögglega, er hann
heyrði liana mæla svo liljómlausri næstum ó-
þelckjanlegri röddu.
„Jolin drepur mig,“ sagði hún og hló eins
og hálfsturluð. „En það skiptir engu. Eg hefi
ckkert að lifa fyrir.“
Frá mönnum og merkum atburðum:
rA KvöiWðmm
Maðurinn minn er aldrei heima, sagði frúin, og
mig langar til þess a‘ð kaupa páfagauk til þess aö
skemmta mér viS. En segið mér eitt. Segir liann
nokkurn tíma ósiðsamleg orð?
Frú mín, sagði afgreiðslumaðurinn, ef þessi páfa-
gaukur væri kominn í hús yðar, mynduð þér aldrei
sakna mannsins yðar?
Um daginn bað læknir á stóru farþegaskipi íi;a
nokkurn, sem hafði þann starfa að fjarlægja lík
úr káetunum, aö kistuleggja inann, sem lá í káetu
nr. 45 og koma bonum fyrir borð. Nokkurum
klukkustundum siöar, er læknirinn gekk af hend-
ingu framhjá herberginu og leit inn, sá hann að
Beynnm að skilja Bússa.
Útdráttur ór Cosmopolitan eftir J. P. McEvoy.
Rússar eru fylgjendur nákvæniirinnar. Sagan segir,
að Rússar hafi spurt Bandaríkjamenn, hversu marga
"hermenn, liðsforingja og ökutæki þeir ætluðu að
senda sem undanfara hersins, sem átti að halda
inn á svæði þeirra í Berlín. Einhver svaraði: „Við
skulum segja 50 ökutæki og 175 liðsforingja og her-
menn“. Þegar sveitin kom til rússneska liernáms-
svæðisins var hún látin nema staðar og könnuð
mjög vandlega eftir skrá, sem Rússar liöfðu fengið
frá aðalbækistöðvunum. Að könn.uninni lokinni til-
kynntu Rússar, að það væru of margir hermenn og
of margir vagnar. Aðeins 50 ökutæki og 175 her-
menn og liðsforingjar gætu haldið áfram til Ber-
Iínar. Ameríski liðsforinginn reyndi að fá þessu
hreytt, méðan símað var til Berlínar og sennilega
til IMoskva. En Rússarnir voru ósveigjanlegir eins-
og steinninn. Bandaríkjamenn höfðu sagt 50 öku-
tæki og 175 hermenn og þar með var þvi máli
lokið. Öll ökutæki og hermenn, sem voru fram yfiri
þessa tölu, urðu að snúa aftur.
Bandarísku hermennirnir segja, að þeim gangi bét-
ur að semja við Rússana, síðan þeir ltomust að raun
um, að hver rússneskur hermaður og Iiðsforingi
Iiefur ákveðið svæði, þar scm hann má taka ákvarð-
anir á eigin spýtur. Ef hann er beðinn að gera eitt-
hvað utan þess svæðis, getur hann aðeins vísað til
hins næsta. Enginn Rússi vogar sér út fyrir sitt
„ríki“.
Skrifstofubákn Bandaríkjamanná er ekki eins og
það rússneska. Þegar amerískur ofursti óskaði eftir
úrskurði frá jafn hátþscttum manni í rauða hern-
um, var honum sagt, að slíka ákvörðun yrði Zukov
marskálkur sjálfur að taka, og Bandaríkjamaður-
inn yrði að koma óskinni á framfæri við hershöfð-
ingjann sinn, sem gæti rætt við Zukov um málið,
síðan gæti Zukov gefið rússneska ofurstanum íil-
kynningu.
Þegar Rússinn var spurður, hvort ekki væri auð-
veldara, að hann skyti inálinú til Zukovs marskálks,
sagði hann: „Við getum ekki vísað máli til yfir-
manna. Allar ákvarðánir koma að ofan.“
Rússar hafa meðfætt verzlunarvit. Þegar Banda-
ríkjamenn komast að þessu, snúast allar umræðurn-
ar uin málefni, scm þeir eru svo vel heima í, að
þeir verða ekki blekktir. Eins og allir hyggnir hesta-
prangarar krefst Rússinn meira en hann býst við
að fá. Fái hann það umyrðalaust, verður hann vand-
ræðalegur, en í leyni fyrirlítur hann andstæðinginn,
sem honum finnst of eftirgefanlegur.
Eins og Austurlandabúinn hefur hann ekki aðeins
gaman af að selja, en vill líka skemmta sér við að
prútta. Hann skilur ekki, að menn mætast á miðri
leið til að spara tíma. Það er ekki rétt, að álíta Rúss-r
ann neitt hörkutól, heldur það, sem hann er: slung-
inn seljanda.
Ef Rússar rugla Bandaríkjamenn — og það gera
þeir —, vekja Bandaríkjamenn undrun Rússa.
Rússi sagði við mig: „Við skiljum ekki ykkur
Bandaríkjamennina. Þið fai’ið 6—7000 km. til að
drepa Þjóðverja og eyðileggja borgirnar þeirra. Nú
viljið þið gefa þeim mat og eldsneyti og hjálpaj
þeim til að byggja upp landið á ný. 1 Iversvegna %
Hafið þið gleymt því, að Þjóðverjar hafa barið ogj
svelt milljónir Rússa og látið þá þræla til dauðs?“j
Rússar höfðu ekki gleymt því og vildu hclduri
ekki láta Þjóðverja gleyma því. Stærri matarskammt-j
ar, meira eldsneyti, þak yfir höfuðið! Þeir geta far-|
ið til fjandáns. Rússar notuðu auðvitað ekki þessi|
orð á fjórveldafundunum, en þeir höfðu lag á
tefja fyrir málum og viiji menn ná einhverjom ár-
angri, verður allt að því að draga Rússana á hárinui
Potsdam-yfirlýsingin segir mjög hátiðlega: „Eftir-
aöj
iíkiö lá óhreyft í rúminu.
Lét læknirinn þvi næst sækja írann ög spurði lit skal sett með hinu þýzka uppeldiskerfi, þannig
hann, hvaö þetta hiröuleysi ætti aö þýða. áð hernaðar- og nazistakenningin hverfi með öllu,:
írinn svaraði því til, aö honum heföi heyrzt en heppileg þróun lífsskoðana lýðræðisins skapist.“-
læknirinn segja nr. 46 og aö hann hefði farið þang- Þetta er allt og sumt. En hvern-ig á að hafa eftirliö
aö inn! Þar lá maður í rúmi stnu og eg spuröi hann, með uppeldi Þjóðverja? Hver á að gera það? Hvem-<
hvort hann væri látinn. Nei, ekki ennþn. svaraði : ig á að útrýma hernaðar- og nazistakenningunni og!
maðurinn, en eg, er alveg rievja, ýve^aö eg skapa þróun lýðræðisins? Og hvers lýðræði á aðj
ráðstafaði honum hið bráðasta fvrir borð. j þróast? t