Vísir - 02.05.1946, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 2. maí 1946
V I S I R
^ukif Ift* AijteAi
51
Þær elskuðu hann allar
Tveimur dögum síðar, í kulda og slydduveðri,
t'iiis og títt er í desember, var líkið jarðsett, við
hliðina á Dorothy. Að kalla allir þorpsbúar
fylgdu líkinu til grafar. Var það gömlu frú
Morland til mikilla huggunar.
„Öllum þótti vænt um hann," sagði hún við
Patrick. „En livi eru þeir, sem allir clska, teknir
írá oss?"
Gömid spurning, sem ekki er auðvelt að
syara.
Og svo var ekið af tur til hússins, Mollie var
hvit sem marmaralíkan, klædd svörtum kjól.
Sorgin slíein úr þurrum augum licnnar. John
var hörkulegur, næstum ögrandi, en hann leiddi
móður sína, enn harmi lostna.
Te var borið inn, en enginn snerti við' þvi.
Þegar þernan var gengin út, lokaði John dyr-
iinum, gekk til konu sinnar og sagði:
„Drengurinn minn er horfinn," sagði hann
liátt, „og nú getur þú farið þína Ieið."
Enginn mælti orð, en Patrick stóð upp snögg-
lega.
„Hcyrðirðu hvað eg sagði?" mælti John hærra.
„Drengurinn minn er farinn og kemur aldrci
af tur, og nú getur þú farið þíria leið."
„John, elsku sonur minn," kveinaði frú Mor-
land.
En hann arizaði henni engu. Ilann var þrútinn
í andliti, augu hans blóðhlaupin, og hann mælti
liásum rómi.
Loks reis Mollie upp og augu hennar, sem
lýsfu mikilli sorg og hugarkvöl, hvikki á hon-
urií. Hún mælti róíega:
¦ „Ef eg fer, John, kem eg aldrei aftur."
Enginn mælti orð af vörum um sinn. Alger
þögn ríkti. Ekkert heyrðist, nema hinn þungi
undardráttur Johns Morlands. Allt í cinu lyfti
hárin höndum yfir höfuð sér, hann kreppti
í'ingurna uThálfs, svo að þeir voru klóm likir,
og var sem hann vildi rífa og klóra með þeim í
cinhvern ósýnilegan andstæðing.
„Farðu, farðu," æpti hann. „Eg bið ckki um
annað. Farðu, áður en eg drep þig."
;,IIerra Heffron." Það var móðir Johns, sem
kallaði til Patricks þannig, en þá var hann bú-
inn að ganga til dyra, og opna þær. •
„Komdu, góða mín," sagði hahn hlýlega við
Mollie og án þess að gera sér ljóst, hve mikill
ylur var i þessum fáu orðum. Hann tók i hönd
liennar og leiddi hana út úr herberginu.
í forstofunni leit hún á hann sljóum augum:
„Hvert get eg farið?"
„Eg skal fylgja þér til föður þíns."
Patrick hafði hinar mestu áhyggjur af henni.
llann var sannfærður um það nú, að Jolin var
genginn af vitinu. Hann opnaði dyrnar, en hún
hikaði.
„Eg hefi hvorki hatt né kápu," sagði hún.
En hann vildi ekki, að neinh dráttur yrði á
Lroltför hennar. Hann tók yfirfrakka sinn og
sveipaði um hana, eins og væri hún barn, og
svo héldu þau út í myrkrið. Það var kalt og hver
hríðargusan kom af annari, hvorugt mælti orð,
i'yrr en Mollie sagði, grátandi og hlæjandi i
senn, af hugaræsingunni:
„Þetta er eins og i lélegu leikriti, „Rekin að
heiman", mætti nefna það."
Patrick svaraði engu. Hann hugsaði um það
eitt hversu John leit út er hann bjóst til að
hremma hana, eins og ranfugl bráð.
„Pabbi verður hræddur, er við komum
svona," sagði Mollie er þau komu að smáhúsi
því.sem gamli síra Daw bjó í.
„Nei, eg var hérna í gærkvöld. Eg held að
hann búist" við þér hálft í hvoru. Hann veit, að
þú erl hvíldar þurfi."
¦ Hann þorði ekki að segja henni, a$ frá þeirri
stundu er Pat lézt hafði hann óttast, að svoná
mundi fara. Konan, sem annaðist klerkinn
gamla, kom til dyra, og Pat-rick kvaddi Mollie,
en þegar h.ann var kominn kippkorn frá hús-
inu hljóp Mollie á eftir honum:
„Hvenær hitti eg þig aftur?''
„Bráðum. Mjög bráðlega. A morgun."
„Þú lofar þv? Þú veizt, að eg á engan að nema
pig-
„Eg þarf ekki að cndurtaka þetta loforð. Eg
kem?' * J-
Hann beið þar til hún var komin örugglega
ínn. — Þegar hann kom af tur til húss Johns var
ga'mla frú Morland cin i viðhafnarstofunni.
Ilenni var mikill léttir að þvi, er Patrick kom.
„Ó, eg hefi verið svo skelkuð," sagði hún. „Eg
held, að sonur minn sc genginn af vilinu. Ilvar
er vesalings Mollie?
„Hún er örugg. Ilún er hjá föður sínum."
„Ö, það er scm bölvun hvíli yfir þcssu heim-
ili, hver hörmungarviðburðurinii á fætur öðr-
um. Eg vcrð að síma Isabellu á morgun að koma
bcim."
„Eg síinaði lienni í gær," sagði Patrik Heff-
ron.
Grátúr gömlu konunnar virtist nú óstöðvandi.
„Ó, þér hugsið um allt. Hvernig færum við
ári yðar?"
Patrick hugsaði.um það af beizkju að litla
hugmynd hefði hún um hina miklu ábyrgð, sem
á honum hvildi.
„Hvar cr John?" spurði liann áhyggjufullur.
<v,Eg veit það ekki. Hann gekk úl skömmu
cí'tir, að þcr fóruð út mcð Mollie. Ö, herra Heff-
ron, Jialdið þér, að honum hafi verið alvara í
liug, er hantí rak hana burt?"
„Hann er hálfsluiiaður. Yeit ckki hváð hann
segir eða gerir. Eg ætla að Veyna að finna hann."
En hann leitaði hans árangurslaust i húsinu.
Þá leilaði hann uppi Slater og trúði honum fyr-
ir áhyggjum sinum — að vissu marki.
„Og nú verðum við að finna Moiiand," sagði
Patrick. „IÍann er ekki i húsinu, cg hefi leitað
hans hvarvetna."
„Eg skal leita hans í grcnnd við húsið og i
þorpinu," sagði Slatcr. „Kannske hann hafi
gengið að gröf sonar síns."
Patrick bað hann að hreyfa því ekki við neinn,
sem milli þeirra hafði farið.
„Eg hefi verið þjónn fjölskyidunnar alla mina
ævi," sagði hann virðulega.
Frá mönnum of merkum atburonm;
Reynum að sldlja Rússa.
Útdráttur úr Cosmopolitan eftir J. P. McEvoy.
ing og tregðu. Englendingar, Bandaríkjamenn og
Frakkar geta ef til vill ekki gefið neitt sameigin-
legt svar við, hvort hægt sé að endurreisa þýzka
framleiðslu, án þess að í því felist ný stríðshætta.
Fimmtíu sinnum á dag svara Rússar hinni sömu
spurningu og svarið felst í orðiinum: „Deutschland
uber Alles ist kaput" og á í framtíðinni að vera
kaput.
Hinir raunsæju Rússar vita, að svarið felst ekki
i því, að skjóta nokkra Þjóðverja og „kemba" af-
ganginn. Þeir vita, að þau vísindi og sá dugnaður,
sem gerði Þýzkaland að djöfullegri ófriðarógnun,
hurfu ekki á dularfullan hátfmeð nokkrum penna-
dráttum undir uppgjafarskjalið. Þeir óttast Þjóð-
verja, því þeir vita betur en nokkrir aðrir að opnist
lcið vegna skorts á jákvæðum -athöfnum banda-
manna, þjóta Þjóðverjar upp til handa og fóta og
hagnýta sér hana. Þess vegna búa Rússar sig undir.
að koma fyrst. Aðeins munurinn á hinni óttablöndnu
virðingu, er Þjóðverjar sýna „hörku" Rússa og hinni
illa duldu fyriríitningu á „mildi" Bandaríkjamanna
ætti að opna augu hinna síðarnefndu.
Ef til vill var hann Rússi bóndinn, sem gerði nhi
göt neðst á dyrnar sínar, handa kcttinum sínum
og ketlingunum 8 og sagði:
„Þegar eg segi út er það alvara."
Hayes-morðið.
'A KVdlWVKPMin
Og hversvegna ættum viö aö halda fæöingardag
Wasniiigtons frenuir hátíðlegan en fæöingardag
minn? spuTÍSi kennarinn.
Vegtia þess, aö hann sagöi aldrei ósatt.
Dómarinn: Heyriö mig, ungfrú góö. Hér duga
ngin undanbrögö. Hvaö eru'5 þér gamlar?
Ungfrúin:'Tuttugu og tveggja ára og ....
Dómarinn: Og hvaö ?
Ungfrúin: Eitt hundraö tuttugu og sjö mánaöa.
ÞaS má líkja bifreiða-akstri viíS ræöuhöld. — í
jáöum tilfellunum verða menn aö kunna að nema
staSar.
Svo aö Sigga-klófesti piltinn, sem bjargaöi henni
úr vökinni.
Já, eu hún varö fyrst aS brjóta isinn.
¦»'
Úr stílabók: Churchill bjargaöi landi sínu und-
an yfirráðum óvinanna, eins og Jeanne d'Arc gerði.
En hann hefir ekki ennþá verið brenndur á báli
fyrir þaö. \ \ \
Sncmma á árinu 1726 var í London framinn einn
grimmilegasti glæpur, scm annálar þeirrar borgar
hafa getið um. Á þeim árum voru morð tíðari en
nú, en jafnvel hinn slyngasti leyriilögregluhöfundur
gæti vart látið sér detta í hug jafnhrottalegar að-
f«rðir og þær, er voru viðhafðar í sambandi við
þennan glæp.
.Kvöld'nokkurt hcyrði varðmaðurinn á vitaskipi
cinu skvamp^ í sjónum skammt frá skipinu. Hann
lcit út fyrir borðstokkinn, en vegna myrkurs og
þoku gat hann ekkert greint. Hann ákvað því að
athuga þetta betur, cr birta tæki. En annar varð-
maðu^ Robinson að nafni, varð honum fyrri til.
Hann yfirgaf varðstöð sína strax og birta tók. A
leiðinni meðfram höfninni sá hann allt í einu, sér
til mikillar skelfingar, mannshöfuð, er var hálf-
sokkið í leðjuna við ströndina. Höfuðið var allt blóði
stokkið og atað leðju.
Varðmaðurinn á vitaskipinu kom um það leyti
upp á þilfar og kom brátt auga á höfuðið. Er þeir
höfðu áttað sig á þessu, ákvað Robinson að fara og
kalla á hjálp. Náði hann í nokkra menn og leituðu
þeir nú í leðjunni að öðrum hlutum líksins, er þar
kynnu að vera. En það eina, sem þeir fundu, var
fata, er hafði auðsjáanlega verið notuð til þess að
bera höfuðið í.
Var nú farið með höfuðið og fötuna til dómara
borgarinnar. Ákvað h'ann að láta hefja nákvæma
leit í höfninni að hinu höfuðlausa liki. En sú leit
bar engan árangur. A meðan á leitinni stóð var
höfuðÝð sett á stöng og haft til sýnis í St. Mar-
grétar-kirkjugarðinum, ef vera kynni að einhver
þekkti af hverjum það væri. Lögreglumenn héldu
vörð um staðinn. Áttu þeir að gæta að háttalagi
áhorfendanna. Það var nefnilega algengt á þessum
tímum, að hafa sönnunargögn, er fengust i ýmsum
glæpamálum, til sýnis. Var þetta bæði gert til þess,
ef yera kynni að fólk þekkti þau, og einnig, ef um
morð var að ræða, því þá var haldið að hann kæmi
nauðugur, viljugur til þess staðar, er lík hins myiia
var geymt. .
Höfuðið var þvi haft til sýnis i nokkra daga. Þó
að morðinginn næðist ekki strax, varð þetta þó til
þess áð málið skýrðist og lögreglunni tókst að hafa
hendur í hári sökudólganna.
Meðal þeirra, er komu til þess að skoða höfuðið,
var maður nokkur, Bennet að nafni. Var það af
einskærri tilviljun að hann átti leið þarna hjá, en
er hann hafði horft nokkra stund á höfuðið, kann-
aðist hann við svipinn. Hann tróð sér í gegnum
mannþröngina, horfði nokkra stund á höfuðið, en.