Vísir - 02.05.1946, Blaðsíða 7

Fimm tudaginn 2. maí 1946
7
V I S I R
úfuktj Ht. jhjt'eái
51
Þær elskuðu hann allar
Tveimur dögum síðar, í kulda og slydduveðri,
eius og titt er í desember, var líkið jarðsett, við
liliðina á Dorothy. Að kalla allir þorpsbúar
fylgdu líkinu til grafar. Var það gömlu frú
Morland tii mikilla liuggunar.
„Öllum þótti vænt um hann,“ sagði hún við
l'atrick. „En hví eru þeir, sem allir clska, teknir
frá oss?“
Gönnd spurning, sem ekki cr auðvelt að
svara.
Og svo var ekið aftur til liússins, Mollie var
hvit sein marmaralikan, ldædd svörtum kjól.
Sorgin skein úr þurrum augum hennar. John
var hörkulegur, næstum ögrandi, en liann leiddi
móður sína, enn harmi lostna.
Te var borið inn, en enginn snerti við því.
Þegar þernan var gengin út, lokaði Jolin dyr-
unum, gekk til konu sinnar og sagði:
„Drengurinn minn er horfinn,“ sagði liann
hált, „og nú getur þú farið þína leið.“
Enginn mælti orð, en Patrick slóð upp snögg-
lega.
„Heyrðirðu livað eg sagði ?“ mælti Jolm liærra.
„Drengurinn minn er farinn og keniur aldrei
aflur, og nú getur þú farið þína leið.“
„Jolin, elsku sonur minn,“ kveinaði frú Mor-
land.
En liann anzaði lienni engu. Hann var þrútinn
i andliti, augu lians blóðhlaupin, og hann mælti
hásunv rómi.
Lolcs reis Mollie upp og augu hennar, sem
lýstu mikilli sorg og hugarkvöl, hvildu á hon-
um. Hún mælti rólega:
• „Ef eg fer, Jolin, kem eg aldrei aftur.“
Enginn mælti orð af vörum um sinn. Alger
þögn ríkti. Ekkert heyrðist, nema hinn þungi
andardrátlur Jolins Morlands. Alll í einu lyfti
hann hönduin yfir höfuð sér, hann kreppti
fingurna til hálfs, svo að þeir voru klóm líkir,
og var sem hann vildi rífa og klóra með þeim i
einhvern ósýnilegan andstæðing.
„Farðu, farðu," æpti hann. „Eg bið ekki uin
annað. Farðu, áður en eg drep þig.“
;,IIerra Heffron.“ Það var móðir Johns, sem
kallaði til Patricks þannig, en þá var hann bú-
inn að ganga til dyra, og opna þær. •
„Komdu, góða mín,“ sagði hann hlýlega við
Mollie og án þess að gera sér ljóst, hve inikill
vlur var í þessum fáu orðum. Ilann lók í liönd
liennar og leiddi liana út úr herberginu.
í forstofunni leit hún á liann sljóunv augum:
„Hvert get eg farið?“
„Eg skal fylgja þér til föður þíns.“
Patrick hafði hinar mestu álvyggjur af lvenni.
Ilann var sannfærður unv það nú, að Jolin var
genginn af vitinu. Hann opnaði dyrnar, en hún
hikaði.
„Eg lvefi livorki hatt né kápu,“ sagði liún.
En lvann vildi ekki, að neinh dráttur vrði á
Lroltför hennar. llann tók yfirfrakka sinn og
sveipaði um liana, eins og væri lvún barn, og
svo héldu þau út i myrkrið. Það var kalt og lvver
hríðargusan konv af annari, hvorugt nvælti orð,
lyrr en Mollie sagði, grátandi og lvlæjandi í
senn, af hugaræsingunni:
„Þetta er eins og í lélegu leikriti, „Rekin að
heinvan“, nvætti nefna það.“
Patrick svaraði engu. Hann lvugsaði unv það
eitt liversu John leit iit er hann bjóst til að
Iiremma lvana, cins og ránfugl bráð.
„Pabbi verður hræddur, er við komunv
svona,“ sagði Mollie er þau konvu að smálvúsi
því, sem ganvli sira Daw bjó í.
„Nei, eg var hérna í gærkvöld. Eg lield að
Ivann búist við þér lválft í hvoru. Ilann veit, að
þú erl hvíldar þurfi.“
. Hann þorði ekki að segja henni, að frá þeirri
stundu er Pat lézt lvafði liann óttast, að svona
mundi fara. Konan, senv annaðisl klerkinn
ganvla, konv til dyra, og Patrick kvaddi Mollie,
en þegar liann var konvinn kippkorn frá hús-
inu hljóp Mollie á eftir honunv:
„Ilvenær hitti eg þig aftur?“
„Bráðum. Mjög bráðlega. A morgun.“
„Þú lofar þv? Þú vcizt, að eg á engan að nema
þig-
„Eg þarf ekki að endurtaka þetta loforð. Eg
kenv!“
Flann beið þar til hún var konvin öruggléga
inn. — Þegar hann kom aftur til húss Johns var
gámla frú Morland ein í viðhafnarstofunni.
Ilenni var mikill léttir að því, er Patrick kom.
„Ó, eg liéfi verið svo skelkuð," sagði luin. „Eg
lveld, að soivur nvinn sé genginn af vitinu. Ilvar
er vesalings Mollie?
„Hún cr örugg. Hún er lvjá föður sínum.“
„Ó, það er senv bölvun livíli vfir þessu lveim-
ili, liver hörmuivgarviðburðurinn á fætur öðr-
um. Eg verð að sínva Isabellu á nvorgun að konva
heinv.“
„Eg símaði henni í gær,“ sagði Patrik Heff-
ron.
Grátur gömlu konunnar virtist nú óstöðvandi.
„Ó, þcr lnigsið um allt. Ilvernig færunv við
án yðar?“
Patrick hugsaði.unv það af beizkju að litla
hugmynd liefði hún um liina nviklu ábyrgð, sem
á lvonuivv livildi.
„Ilvar er John?“ spurði hann áhyggjufullur.
„Eg veit það ekki. Hann gekk út skömmu
eflir, að þér fóruð vit með Mollie. Ö, lveVra Heff-
ron, Jialdið þér, að lvonuni hafi verið alvara í
vug, er liann rak liaivá burt?“
„Hann er hálfslurlaður. Veit ekki lvváð liann
segir eða gerir. Eg ætla að Veyna að finna hamv.“
En hann leitaði lvans árangurslaust i húsinu.
Þá leilaði lvann uppi Slater og trúði lvonunv fyr-
ir álvyggjunv sinunv —: að vissn nvarki.
„Og nú verðunv við að finna Morland,“ sagði
Patrick. „Ilann er ekki í húsinu, eg hefi leitað
hans hvarvetna.“
„Eg skal leita lians í grennd við húsið og í
þorpinu,” sagði Slater. „Kannske hann liafi
gengið að gröf sonar síns.“
Patrick bað lvann að lvreyfa því ekki við neinn,
senv milli þeirra hafði farið.
„Eg hefi verið þjónn fjölskyldunnar alla mína
ævi,“ sagði liann virðulega.
’AKVÖlWÖKVm
Og hversvegna ættum viS aö lvalda fæöingardag
Washingtons frenvur hátiölegan en fæöingardag
niinn? spuröi kennarinn.
Vegna þess, aö lvann sagöi aldrei ósatt.
Dónvarinn: Heyriö nvig, ungfriv góð. Flér duga
ngin undanbrögð. Hvaö eruö þér ganvlar?
Ungfrúin:'Tuttugu og tveggja ára og ....
Dómarinn : Og lvvaö ?
Ungfrúin: Eitt hundraö tuttugu og sjö nvánaöa.
■*
Þaö nvá líkja bifreiða-akstri viö ræöuhöld. — I
váöutvv tilfelluivunv verða menn að kunna að nema
staðar.
>*
Svo að Sigga-klófesti piltinn, sem bjargaöi henni
úr vökjnni.
Já, en lvún varð fyrst að brjóta isinn.
*
Úr stílabók: Churchill bjargaöi landi sínu tind-
an yfirráðum óvinanna, eins og Jeanne d’Arc gerði.
En hann hefir ekki ennþá verið brenndur á báli
fyrir það. j j v
Frá monntim og merkum atbnrlum:
Reynum að sldlja Rússa.
Útdráttur úr Cosmopolitan eftir J. P. McEvoy.
ing og tregðu. Englendingar, Bandaríkjamenn og
Frakkar geta ef til vill ekki gefið neitt sameigin-
legt svar við, hvort hægt sé að endurreisa þýzka
framleiðslu, án þess að í þvi felist ný stríðshætta.
Fimmtíu sinnurn á dag svara Rússar hinni sömu
spurningu og svarið felst í orðimunv: „Deutsclvland
iiber Alles ist kaput“ og á 1 framtíðinni að vera
kaput.
Hinir raunsæju Rússar vita, að svarið felst ekki
í því, að skjóta nokkra Þjóðverja og „kemba“ af-
ganginn. Þeir vita, að þau vísindi og sá dugnaður.
senv gerði Þýzkaland að djöfullegri ófriðarógnun,
hurfu ekki á dularfullan lvátt *með nokkrum pcnna-
dráttum undir uppgjafarskjalið. Þeir óttast Þjóð-
verja, því þeir vita betur en nokkrir aðrir að opnist
leið vegna skorts á jákvæðunv atlvöfnum banda-
nvanna, þjóta Þjóðverjar upp til handa og fóta og
hagnýta sér lvana. Þess vegna búa Rússar sig undir.
að konva fyrst. Aðeins munurinn á lvinni óttablöndnu
virðingu, er Þjóðverjar sýna „lvörku“ Rússa og hinni
illa duldu fyriríitningu á „mildi“ Bandaríkjamanna
ætti að opna augu lvinna síðarnefndu.
Ef til vill var lvann Rússi bóndinn, sem gerði níu
göt neðst á dyrnar sínar, handa kettinum sínunv
og ketlingunum 8 og sagði:
„Þegar eg segi út er það alvara.“
Hayes-moiðið.
Snenvnva á árinu 1726 var i London framinn eimv
grinvnvilegasti glæpur, senv annálar þeirrar borgar
hafa getið um. Á Iveinv árum voru morð tíðari en
nú, en jafnvel himv slyngasti leyiiilögregluhöfundur
gæti vart látið sér detta í hug jafnhrottalegar að-
ferðir og þær, er voru viðhafðar í sambandi við
þennan glæp.
Kvöld'nokkurt heyrði varðmaðurimv á vitaskipi
einu skvamp^ í sjórtunv skanvnvt frá skipinu. Ilaiviv
leit út fyrir borðstokkinn, en vegna nvyrkurs og
þoku gat lvann ekkert greint. Hann ákvað því að
athuga þetta betur, er birta tæki. En annar varð-
nvaðm^ Robinson að nafni, varð honunv fyrri til.
Hann yfirgaf varðstöð shva strax og birta tók. Á
leiðinni nveðfram höfninni sá hann allt í einu, sér
til nvikillar skelfingar, mannshöfuð, er var hálf-
sokkið í leðjuna við ströndina. Höfuðið var allt blóði
stokkið og atað leðju.
Varðmaðurinn á vitaskipinu konv um það leyti
upp á þilfar og kom brátt auga á lvöfuðið. Er þeir
lvöfðu áttað sig á þessu, ákvað Rohinson að fara og
kalla á lvjálp. Náði hann í nokkra nvenn og leituðu
þeir nú i leðjunni að öðrunv lvlutunv líksins, er þar
lcýnnu að vera. En það eina, sem þeir fundu, var
fata, er hafði auðsjáanlega verið notuð til þess að
bera lvöfuðið í.
Var nú farið nveð lvöfuðið og fötuna til dónvara
borgarinnar. Ákvað h’ann að láta hefja nákvænva
leit í lvöfninni að lvinu höfuðlausa liki. En sii leit
bar engan árangur. A meðan á leitinni stóð var
höfuðtð sett á stöng og lvaft til sýnis i St. Mar-
grétar-kirkjugarðinum, ef vera kynni að einliver
þelddi af lvverjum það væri. Lögreglumenn liéldu
vörð unv staðinn. Áttu þeir að gæta að háttalagi
áhorfendanna. Það var nefnilega algengt á þessum
tínvunv, að hafa sönnunargögn, er fengust í ýnvsum
glæpamálunv, til sýnis. Var þetta bæði gert til þess, ,
ef yera kynni að fólk þekkti þau, og einnig, ef unv
nvorð var að ræða, því þá var haldið að hann kæmi ;
nauðugur, viljugur til þess staðar, er lík hins mvrta
var geynvt.
Höfuðið var því haft til sýnis í nokkra daga. Þó
að nvorðinginn næðist ekki strax, varð þetta þó til
þess að málið skýrðist og lögreglunni tókst að hafa
hendur í hári sökudólganna.
Meðal þeirra, er konvu til þess að skoða höfuðið,
var nvaður nokkur, Bennet að nafni. Var það af j
einskærri tilviljun að hann átti leið þarna hjá, en
er hann lvafði lvorft nokkra stund á höfuðið, kann- ,
J
aðist lvann við svipinn. Hann tróð sér í gegnunv
nvannþröngina, horfði nokkra stund á lvöfuðið, en jj