Vísir - 04.05.1946, Blaðsíða 7

Laugardaginn 4. maí 1946
V I S 1 R
7
£ulnf llt. AifreÁi
53
Þær elskuðu hann allar
„Eg legg þar vi'ð drengskap ininn.“
Hún tók í hönd hans og hvíslaði:
„Eg elska þig.“
„Og eg elska þig, hjartað mitt, lieitara en lífið
i brjósti mínu.“
Patrick bjóst til að fara, er liún hjúfraði sig
að honum og veinaði:
„Eg get ekki látið þig fara frá mér svona. Eg
veit það er rangt, en mér stendur á sama? Kystu
mig, aðeins einu sinni, þó það verði i þetta eina
skipli á ævinni.“
Patrick stóð grafkyrr, eins og liann ætti í
baráttu við sjálfan sig, og andartak liélt liún, að
hann muridi fara, án þess að verða við þessari
hjartans ósk liennar, en allt i einu sneri liann
skotum, sem eftir voru i skammbyssunni á
Patrick Heffron, um leið og liann lineig niður.
XVIII.
Það var Slater, sem árla morguns fann liús-
bónda sinn, þar sem hann lá á grúfu’ á gröf
konu sinnar. Andlit lianns hvíldi á blómum
þeim, sem lögð höfðu verið á kistu Pats litla.
Skammt frá líkinu lá skammbvssa, sem
Jiafði verið skotið úr öllum skotum, og í kreppt-
um bnefa Johns Morlands var samanljögglað
bréf. Slater beygði sig niður og tók liréfið, áð-
ur en bann fór til þess að fá aðstoð.
Patrick Heffron lá mjlli heiins og helju í húsi
gamla sira Daws, og Westwood gekk fram og
sér að Jienni, ákveðinn og rólegur, og tók hana a^ur * gaiðinum, og beið komu skiirðlæknis
í faðin sinn. Það kom eins og liálfkæft andvarp
frá brjósti Mollie, andvarp, sem þó bar feginleik
vitni, og liún lagði liendurriar um liálsinn á lion-
mn og varir þeirra mættust.
Ivannske mundi þetta aldrei gerast aftur, en
hún mundi glöð liafa látið lítið fyrir þelta aiigna-
blik. Hun liafði elslcað hann svo lengi og þráð,
verið svo lengi ein og vonsvikin, og nú — þau
kystust i dýpsta innileik einlægrar ástar, og svo
hallaði Mollie liöfði á öxl Jiáns, faldi andlit sitt,
og hann kysti lriir liennar og á hálsinn, og svo
lyfti liann liöfði liennar, svo að Iiann gæti kyst
haiia aftur.
„Ástin min —-“
„Og þú heitir mér þvi, að gleyma mér aldrei ?“
„Eg sver við allt, sem mér er heilagt, að eg
niun aldrei elska neina konu nema þig.“
„Og þú elskar mig, innilegar en þú nokkurn
tima hefir áður elskað —“
Hún gat ekki lialdið áfram. Hún hafði þolað
allar lcvalir afbrýðiseminnar áður, en nú, er
iuin liafði livílt við barm hans og hann hafði
kyst hana, var óbærileg kvöl að hugsa um það
liðna.
Hann svaraði benni með endurteknum ástar-
játningum og svo stóðu þau langa lirið í faðm-
lögum, unz Mollie loks bærði á sér í faðmi lians
og sagði:
„Nú verðurðu að fara, elskan mín.“
Hún gekk með lionum til dyra. Það var niða-
myrlair, þar sem þau stóðu á htlu tröppunum
fyrir. framan dyrnar, og ekkert hljóð lievrðist
nema gnauð vetrarvindsins i trjánum.
„Góða riótt, hjartað mitt,“ hvislaði Patrick
„og gúð blessi þig ávallt.“
llún lagði vanga sinn sem snöggvast að'ármi
lians og svo lyfti hún höfði, til þess að fá skiln-
aðarkossinn og hvísla að honum enn einu simii,
að luin elskaði liann.
Allt í einu lieyrðu þau, að sligið var þungt lil
jarðar, á stígmrin, sem lá að tröppunum, og svo
var hlegið liranalega.
Patrick hratt Mollie til liliðar og tók sér svo
slöðu fyrir framan hana, til þess að vernda
liana fyrir aðsteðjandi hættu þarna utan úr
myrkrinu. Og allt i einu kvað við skammbvssu-
skot, svo annað. Skotliríðin bergmálaði um litla
tmsið, Mollie rak upp sárt hræðsluvein, en Pat-
rick riðaði, og mundi liafa dottið, ef hann liefði
ekki gripið í tröppu-handriðið.
„Farðu inn, Mollie, í guðanna bænum, farðu
inn.“
Ráðskonan, sem annaðist síra Daw, kom
Idaupandi úr eldhúsinu með lampa í titrandi
liöndum sínum, og er birtuna lagði út í garð-
inn sem snöggvast sást Jolin Morland, sem
beygði sig fram, afskræmislegur á svip.
„Svikari, Júdas!“
Mollie var að yfirliði komin, er hún heyrði
eiginmann sinn kalla þessi orð, og hún sá ó-
ijóst, að liann æddi frám, og virtist skjóta þeinj.
frá London.
Mollie, vofu líkari en merinj$|éím* manni,
gekk hljóðlega til lians og spurði liljómlausri
röddu:
„Haldið þér, að hann deyi?“
„Það veit guð einn,“ sagði læknirinn.
Ilún greip í hönd lians i æði.
„JJjargið líonum, bjargið lionum min vegna.
Eg elska hann.“ *
Læknirinn horfði á hana hryggur á svip og
minntist þess, hversu.margar konur höfðu felt
ástarliug til þessa manns, sem nú lá þarna inni
milli lieims og lielju, en hann svaraði:
„Yerið hugrakkar og vonið hið bezta. Hann
cr hraustur, en þótt svo sé —“
Hann hristi liöfuðið og liætti.
I þopinu barst fregnin um það sem gerst hafði
sem eldur i sinu og ótal sögur komust á kr.eik,
en sennilegast faiinst mönnuni, að John hefði
gengið af vitinu, reynt að fyrirfara sér, og sært
Patrick, er hann var að reyna að koma í veg
fyrir það?
Þorpsbúar voru á vakki kringum húsið og
i nánd við hús Morland-ættarinnar. Og þegar
læknirinn kom frá London þyrptust menn að
bifreið hans. Samúð lýsti séri liverju andliti, en
einnig löngun manna, til þess að forvitnast um
það, sem gerzt hafði og var að gerast. Það var
komið langt fram yfir miðnætti, en engum
datt í hug að fara i háttinn. Mollie sat í hnipri
fyrir utan dyrnar á setusfofunni, en inni í hana
hafði Heffron verið borinn. Þar ríkti kyrrð, þvi
að læknarnir, sem voru að reyna að bjarga lit'i
Patricks, töluðu i hvislingum. — Mollie reyndi
að Iriðja, en gat það ekki. Aðeins fyrir skemmri
stundu hafði hún livílt við barm lians, og nú
mátti hún búast við því, á hvaða augnabliki sem
væri, að henni yrði sagt, að liann væri dáinn.
Faðir hennar kom til hennar og bað hana blið-
lega að koma, en hún sat kyrr og sagði von-
leysislega:
AKvmvvmw

Hjón, sem v.oru búin aS vera gift í nokkur ár,
voru aö ræöa itm konu, sem hafði erft too þús. kr.
eftir niann sinn: Hvernig heldur þú, að þér myndi
lika að vera i hennar sporum? spurði maðurinn.
Uss,. segðu þetta ekki, svaraði konan. Eg mund
miklu heldur vilja verða ekkja eftir_þig.
♦
Eg skil ekkert í, af hveriu þú rífst svona sjaldat
við manninn þinn. Eg og maðurinn minn rífums
eins og grimmir kettir vikulega.
liinmitt það. En eg skal segja þér á.stæðuna
A,Taðurinn minn fær útborgað aðeins einu sinni í
mánuði.
♦
Ene-lendíngar hugsa sitinadi, Frakkar standandi.
Bandarikjámenn gangandi um 'gólf og írar, — eft-
mmniút.d ,Líi .öD & jjáöoS ,UÍW-' Uifliá í 11
Frá mönnum og merkum atburðum:
Hayes-morðið.
Síðan spurði liann, hvort Hayes hefði tekið nokk- •
urt fé með sér. Sagði Chatarine hann hafa haft 17
shillinga lausa, en 25 gíneur saumaðar innan á jakka-
fóðrið. Sagði Chatarine, að frú Springate, er byggi
uppi i húsinu, gæti staðfest sögu sína. Fór hann upp
til Springate og kom frásögn hennar alveg heim
við það, sem Chatarine liafði sagt honum. Bætti
lnin jafnvel við frásögn hennar og sagði, að Hayes
hefði oft verið ruddalegur í framkomu. Longmore
svaraði herini því til, að það væru helber ósannindi.
Þeir Iiayes hefðu lengi verið góðir vinir og aldrei
hefði komið neitt fram hjá honum, er benti til þess
að hann væri skapstór eða illur í umgengni.
Þeir Ashby og Longmore þóttust nú vissir um
að eitthvað liefði komið fvrir Hayes. Fannst þeim
frásaga Chatarine svo ótrúleg, að þeir ákváðu að
rannsaka nánar hið dularfulla hvarf Hayes. Fengu
þeir sér til aðstoðar einn ættingja lians, Eaton
að nafni.
Fóru þeir fyrst til læknis þess, er geymdi hið
margumrædda liöfuð. Sagði liann þeim, að konan
frá Kingsfield þyrði ekki að sverja, að höfuðið væri
af líki manns hennar. Voru þeir Longmore og Ash-
by öruggari en nokkru sinni fyrr, um að höfuðið
væri af líki Hayes.
Komu þeir Eaton, Ashby og Longmore saman á
heimili liiris síðastnefnda, en auk þeirra var bróð-
ir Longmores staddur þar. Var ákveðið, að liann
skyldi fara heim til Ghatarine eftir einn eða tvo
daga og spyrja liana spjörunum úr um hvarf Hayes.
Einnig ákváðu þeir fjórmenningarnir, að fara til
dómara nokkurs er Hambert liét og skýrðu lionum *
frá öllum málavöxtum. Taldi hann að hægt væri
að setja Chatarine í gæsluvarðhald. Gaf hann 'út
skipunarbréf fyrir handtöku hennar og auk þess
taldi hann öruggast að láta haildtaka Thomas Wood,
Thomas Billings og Marv Springate.
Fór Lambert sjálfur ásamt fjórmenningunum og
tveim lögregluþjónum. Ivomu þeir heim til frú Hayes
um níuleyHð að kvöldinu. Fóru þeir rakleitt inn í
húsið og bönkuðu á dyrnár hjá Chatarine.
„Hver er þar?“ hrópaði Chatarine innan úr her-
berginu.
„Opnið í laganna nafni,“ svaraði Lambert.
„ Rétt strax,“ svaraði hún. Eftir augnablik opn-
aðist hurðin og Chatarine stóð fyrir innan á nátt-
kjólrium einum saman. _
„Takið þcssa konu fasta,“ slcipaði Lambert.
Þeir félagar gengu inn í herbergið og sáu þá
Thomas BiIIings sitja á rúmstokknuria, hálfklæddan.
Chatarine var ekki sein á sér með að gefa skýr- > *
ingu á dvöl lians í herberginu-.
„Hann Billings var aðeins að gera við sokkana
sína,“ sagði hún.
„Hann hlýtur að hafa sérstaklega góða sjón,“
svaraði Hambert dómari, „því hér inni er nær al-
dimmt.“
Var Billíngs nú einnig tekinn höndum og síðan
var haldið uþp á loft og frú Springate handtekinn.
Var farið með fangana til dómshússins og þau
yfirheýrð, sitl í hvoru lagi. Neituðu þau algerlega
að hafa nokkra vitneskju um framangreindan glæp
og -jiví síður að Iiafa drýgt hann. Voru þau síðan
flutt í sitl hvort fangelsið og frekari yfirheyrslur ;
ákveðnar strax næsta dag. ,
Þann dag skeði sá þáttur þessa glæpamáls, er mest í
mun hafa reynt á leikhæfileika Chatarine. Er hún ;
var færð fyrir dómarann til yfirheyrslu, fór hún j>ess
á leit við hann, að húu fengi að sjá höfuðið. Var
ákveðið að uppfylla ósk liennar, og krukkan, cr höf- ,
uðið var gevmt í, sótt.
Strax og Chatarine sá krukkuna hrópaði liún: „Ö, ,
þetta er liöfuðið af elsku manninum mínum!“ Síðan
hrifsaði hún krukkuna af þeim er á henni liélt, faðm-
aði liana að sér um leið og lnin grét og barmaði sér, .
yfir liinum. sorglega ástvinanýssi.
Dr. Westbook, en liann hafði geymt liöfuðið fyrir
yfirvöldin, tók nú liöfuðið upp úr krukkunni, rétti
Catarine og spurði hvort hún væri nú alveg viss um
að þetta væri höfuð bónda hennar. Hún tók liöfuðið i
í fang sér, kyssti það, en áður en hún gat svarað .
Westbrook, leið yfir hana. , . |
\f s \ f C. í \í in 1 JP'J • s '