Vísir - 07.06.1946, Blaðsíða 7

Föstudaginn 7. júní 1946
VISIR
7
Kiiíij M. Avres 17
itíHA \ )
*„Það er erfill að útskýra það. Kannske er cg
þreytt. Það Inyggir mig, ef eg hefi sært yður.“
Hann lagði hendur sínar á axlir lienni og
knúði hana til þess að Iiorfa í augu sín:
„Þér eigið við það að þér elskið mig ekki?“
„Ekki nóg,“ hvíslaði hún, „mér þykir vænt
um yður, vænna en um nokkurn annan, en —“
Weston liorfði á liana fölur, hörkulega.
Tvisvar reyndi hann að mæla, en gat það ekki.
Er hann sat í lestinni á leið til þorpsins frá
London, liafði hann liiigleitt hvað gera skyldi,
cf hún hafnaði honum. En i hjarta sínu var
hann sanyfærður um, að liún mundi ekki gera
það.
Hann hafði verið svo viss, öruggur uni ást
hennar, en hann hafði farið villur vegar.
Loks stamaði hann:
„Hvað — livað sögðuð þér í bréfi yðar ?“
„Aðeins að það gleddi mig, að þér hefðuð-haft
lieppnina með yður.“
„Aðeins það.“
Ilann leit í kringum sig', eins og í lciðslu. Ilann
vissi um kjör og baj'áttu "Priscillu, barállu
liennar við fátæktina, og liann hafði ályktað,
að hún mundi verða glöð vfir að getá snúið
baki við öllu þarna.
Hann leit aftur á liana, og honum fannst
næstum, i svip, að útlit hennar hefði breytzt
eigi síður en tilfinningar liennar. En er hann
virti hana nánar fyrir sér sá hann, að hún var
eins fögur og blíðleg og liún ávallt Iiafði verið,
þessi stúlka, sem hann elskaði — og allt af
mundi elska.
Ilann þekkti' hyern andlitsdrátt liennar,
hverja svipbreytingu, hvcrja hreyfingu hius
íagra líkama hennar.
Það voru margar stundirnar, sem þau höfðu
unað saman, og hann liafði litið á þessar sam-
verustundir. sem eins konar forleik að samlífi
þeirra alla ævina. Hann liafði sætt sig við að
hiða, öruggur um, að hún væri sama sinnis og
Iiann — og nú var allt gerbreytt. Og nú, þegar
hann færi úr landi næstkomandi fösludag, færi
hann i útlegð, eins og landflótta maður. Allar
vonir um ást og liamingju voru í rústiun.
Hann rétti úr sér.
„Xú verð eg að fara. Eg harma það að eg
skyldi liafa lagt liingað leið mina. Eg hefði átt
að vila, að ást yðar átti sér ekki djúpar rætur.“
Á næsta andartaki var hún ein i stofunni.
Það var komin úrhellisrigning og í fyrstu gat
hún vart greint neitt, er hún leil út, en brátt kom
hún auga á Clivé. Ilann fór liratt, eins og hann
væri á flótta undan einhverju.
Þegar hann væri kominn að stóra ejJkitrénu,
þar sem trjágöngin enduðu, mundi hann hverfa
s jónum hennar, og hún mundi aldrei framar
sjá hann.
Þá voru leiðir þeirra skildar að fullu og öllu.
Hún heyrði til föður síns úti í forstofunni.
Hann dróst áfram og studdist við staf sinn. Hún
reyndi að ná valdi á sér, láta á engu bera, og
bjóst til að fagna honum.
„Hvernig hður þér, pabbi minn?“
Gamli maðurinn horfði á hana áhyggjufull-
um augum.
„Eg þóttist hevra mannamál. Yið hvern
varstu að tata hér rétt í þessu?“
Priscilla gerði sér upp Iilátur.
„Eg hefi fengið tvær heimsóknir í dag. Clive
Weston kom til að kveðja. Hann leggur af stað
lil Austur-Afríku næstkomandi föstudag. Og
skömmu áður kom Iierra Corbie til þess að
spyrja um líðan mína eftir æfintýrið i gær.“
„Æ, þessi -Corbie,“ sagði öldungurinn og sett
ist með erfiðismunum í ganila hasgindastólhm
sinn. „Eg"vona að liann fari ekki að venja komur
jsinar hingað. Eg hefi forða/j cll kynni við févlk
hans í mörg ár, og liann fer villur vegar, að
hann fái ótakmarkaðan aðgang að lieimili minu,
þótt hann stöðvaði klárinn. Eg cr lionum vitan-
lcga þakklýtur, og cg sýndi honum fulla kurt-
eisi i gærkvöldi, af þvi að bróðir þinn bað mig
að taka lionum vel, en eg kæri mig ekkert um
daglegar samvistir við fyrrverandi slátrara og
stórgripasala.“
Priseilla hló svo dátt, að hún tárfelldi.
„Þú mátt ekki tala i þessum dúr, pabbi,“
sagði Iiún. „Það liefir svo skopleg áhrif.“
Hún hætli allt i einu að hlæja.
„Eg hcfi lofað að giftast Jónalan Corbie. Og
lumn kemur hingað í kvöld til þess að biðja um
samþykki þitt.“
Öldungurinn horfði á hana forviða.
„Menn gela verið spaugsamir, ef svo ber ujid-
ir, stúlka mín. En hér finnst mér of langt
gengið.“
„Eg er ekki að gera að gamni minu,“ sagði
Priseilla blíðlega. „Hann hað mín i gærkvöld,
þegar þú varst háttaður, og eg játaðist honum."
Svo Iiélt hún áfram af ákafa:
„Eg er þreytt á fálæktinni og baslinu. Ilann
er auðugur. Við getum fengið allt sem við ósk-
um okkur. Hann mun verða við öllum óskum
okkar. Getum við ekki látið okkur á sama standa
hvernig faðir hans Iiefir aúðgazt? Lífið er ó-
bærilegt ef' menn liafa ekkert fé Iianda milli.
Lífið er svo ömurlegt —“
Ilún hælti skyndilega, gat ekki lialdið jafn-
vægi Iengur og hún barðist við grálinn, er lnin
hljóp út úr stofunni.
6. KAPÍTULI.
Priscilla var boðin til tedrykkju hjá móður
Jónatans Corbie, dag þann, cr ráðgert var að
Clive Weslon skvldi leggja af stað lil Auslur-
Afríku.
Þegár Priscilla vaknaði þennan inorgun var
þungt yfir lienni. Ilún gerði sér ekki ljóst i
byrjun hvernig á þvj stóð, en svo minnlist hún
hvaða dagur var burtfarardagur Clive. Eftir
nokkurar klukkustundii- mundi stóra hafskipið
láta úr höfn, og meðal farþega vrði maðurinn,
sem Iiún elskaði. — Priscilla-hallaði sér aftur i
rúminu, lagði aftur augun og beit á vör.
Hún- ga,t ekki gert sér fyllilcga grein fyrir
hvernig Iiún liafði þraukað þcssa seinustu daga.
Erfiðast veittisl henni að þakka mönnum, er
óskuðu henni til hamingju, og að búa við nap-
urt háð föður síns. Hvað eftir annað hafði Iiann
kallað lilvonandi lengdason sinn „slátrarason“.
Öldungurinn lét sig það cngu skipta hvern hag
fjölsskylda hans mundi Iiafa af auði Corbie.
Priscilla fór í snatri í kjólinn sinn, áður cn
hún fór til ledrykkjunnar. í raun og veru sár-
kveið hún fvrir að hitta hina skartklæddu auð-
mannskonu, sem liafði þjóna og þernur á liverj-
um fingri, og átti margar skartbifreiðar.
„Eg vil liezt fara þangað ein,“ sagði liún við
Jónatan, er hann slakk úpp á að aka henni
þangað i bifreið sinni.
getur komið á veltvang scinna og ekið
mér heim,“ sagði hún.
Hún lagði leið sína i gegnum skóginn. Þetta
var um liaust og sól skein i lieiði. Friður og ró
ríkti.
Ilið skrautlega hús Corbie virtist í ósamræmi
við öll önnur hús i þessari smáborg úli á lands-
hyggðinni, og þegar Priscilla gekk á eftir þjón-
unuin i stóra, skrautlega forsalnum, fannst
henni, að hún væri svo agnar smá. Og liún var
ekki eins liugrökk og að vanda.
A veggjunum héngu málverk af frægum ætt-
feðrum -* - ekki þó ættfeðrum Jóntans. Á gólf-
inu voru þvkkar og mjúkar ábreiður. — Þjónn-
inji.vísaði henni. inn í setustofuna.
Stalin er orðinn hæruskotinn.
Eftir Harrison E. Salisbury.
Fáir tala um einkalif Stalins. Hann missti eldri
son sinn, Jakob, í stríðinu. Jakob var af fyn-a hjóna-
bandi, cn fyrri kona Stalins dó 1917. Ekki var Ják-
ob í neinu dálæti hjá föðúr sínum. Hann var liðs-
foringi í stórskotaliðinu, var tekinn höndum af Þjóð-
verjum og dó í fangabúðum þeirra.
önnur kona Stalins var Nadejda Alleluya og eign-
uðust þau tvö börn, Vassily, sem er nú tuttugu og
fimm ára og ofursti í flughernum, og Svetlönu.
Vassily var þrisvar Hefndur í dagskipunum Stalins
og var tvisvar sæmdur heiðursmerki fyrir hreysti-
lega framgöngu.
Svetlana hefir lokið prófi i þjóðfélagsfræðum, og
fyrir rúmu ári giftist hún manni, sem stundaði
nám með henni. Sagan segir, að Stalin liafi hótað
þeim að’ leyfa þeim ekki að eigast, ef þau stæðu
sig ekki vcl við námið. Að likindum hafa þau stað-
ið sig með prýði, því að þau fengu að gil'tast og
fóru í brúokaupsfefð suður á Krírn, og lagði Stalin
til bílinn i ferðina. Blöðin í Moskva minntust ekki
á þetta einu orði. Sagt ef, að Svetlana sé augasteinn
föður síns. Hún er nú tuttugu ára, dökk yfirlitum
og feimin. '
ön'nur kona Stalins andaðist 1932. Er almennt á-
litið,. að Stalin hafi kvongazt í þriðja smn og sé
núverandi kona hans systir Lazars Kaganovitch,
sem er vfirmaður járnbrautanna og þungaiðnað-
arins.
Eg geri ekki ráð' fyrir, áð Stalin hafi nokkurit
sinni tekið stefnu, sem Politburo fylgdi ekki ein-
huga. Heldur geri eg ekki ráð fyrir, að stefnumun-
ur þeirra sé mikill, því að þeir hafa allir starfað
svo lengi sainan, að skoðanir þeirra eru allar orðn-
ar mjög líkar. Af þessu leiðir, að ekki þarf að bú-*
así við stefnubreytingu, þótt Stalin falli frá.
Það er til almenningsálit í Bússlandi, og það hef-
ir sitt að segja fyrir stjórnina. Almenningsálitið
verður til með því móti, að blöð og útvarp, jafnvel
barnablöð og íþróttablöð, harnra á stjófnar„límmni“
dag eftir dag, svo að enginn kemst hjá að kynnast
henni. Með þessu móti eru skoðanir almennings mót-
aðar eins og stjómin vill í hvert skipti.
En jafnframt þvi, sem stjórnin lætur i'ólkið vita,
hvernig það eigi að hugsa, aflar lnin sér upplýsinga
um allt jráð, sem það segii- og hugsar fyrir utaii
þetta. Það getur líka komið sér vel fyrir stjórnina,
að Irafa eflirlit með hugsunúm fólksins, hafa eins-
konar sifellda Gallup-könnun á skoðunum manna.
Það hefir verið heþ'.ta starf Stalins um langan.
aldur, að reyna að hrinda af stað framförum með
þjóð sinni. Hann bendir þeim á 'fögur fordæmi og
mörg ])eirra eru meirn að segja tekin frá Banda-
ríkjunum. Hann fer ekki dult með aðdáun sína á
dugnaði Bandaríkjanna og lægni. Þó ber hann ekkr
virðingu fyrir amerískum stjómmálum, en hinsveg-;
ar ber hann virðingu fyrir afrekum manna eins og:
Henry Fords og Henry Kaisers. Hann mundi kunna
því vel, að hafa slíka framleiðsluhölda í Polithuro.
Svarið við spurningunni: „Hver verður arftaki
Stálins?“ liggur í auguni iippi. Einliver tekur við;
stöufum hans, en enginn getur komið í staðinn fyr-
ir Íiann sjálfan. .
Frú Asa var aö liæla nýja hundinum sínum viö
vinkonu sína. „Eg veit,“ sagði hún, „aö þaö er eig-
inlega ekki hægt aö kalla hann kjölturakka, en eng-
inn ílækingur eöa betlari getur nálgast húsið okk-
ar, dn þess að hann veröi þess var og láti okkur
vita um það.“
„Ilvað gerir hann eiginlega þá?“ spurði vinkon-
an. „Ræðst hann á móti þeim eða geltir hann bara?“
„Nei, hann skriður undir legubekkinn."
«
Siggi: Ætlar þú ekki að koma og synda með
okkur?
Sigga: Nei, eg get það ekki. Mölfluga át sund-
bolinn minn.
Siggi: Já, hún hlýtur að hafa verið á „kúr“.