Vísir - 20.06.1946, Qupperneq 7
Fimmtudaginn 20. júní 1946
V I S I R
7
Ruby M. Ayres
Þegar hún var að skartbúast minntist lmn
f jarstæðukendrar frásagnar um konu, sem liafði
verið vansæl í hjónabandi, og efndi til veizlu
kvöldið, sem henni barst fregn um, að maður
hennar hefði farizt í Afríku.
„Eg mup gera eitthvað svipað,“ hugsaði liún
þrálega. „Eg dansa á gröf Clive — dansa á gröf
vona mannsins sem eg elska.“
Ilún lét Jónatan bíða eftir sér i tiu mínútur
eða svo, áður en hún kom til móts við liann í
forstofunni, yndisfögur og með falsroða i kinn-
um.
Það fór ekki fram hjá lienni, að hann liorfði
á hana af mikilli aðdáun. Allt í einu lyfti hún
♦iálítið upp faldi hins síða kjóls, sem hún var
klædd í, hneigði sig djúpt fvrir honum og sagði:
„Eg vona, að þér geðjist að útliti mínu.“
„Þú ert prinsessu -lík.“
Hún hló, ánægð með svar hans.
„Mér þykir leitt hvernig eg kom fram við þig
i dag. Það kemur sjaldan fyrir, að eg er i leiðu
skapi. En í kvöld vil eg skemmta mér. Eg veit
fátl yndislegra en að fara í leikhús. Ertu ekki
sania sinnis?“
„Eg fer mjög sjaldan í leikhús.“
„Jæja, eg er nú smeyk um, að þú verðir að
bjóða mér oft í leikhúsið. Eg vona, að þú sálist
ekki af leiðindum.“
„Eg skal fara með þig hvert sem vera skal, þó
á heimsenda væri.“
Hún gretti sig dálítið.
„Nú er eg smeyk um, að þú lofir upp í ermina
á þér. Gerðu svo vel að hjálpa mér i kápima.“
Hann lilýddi, en fórst dálítið óhönduglega að
aðstoða heitmey sína. Hann roðnaði upp í hárs-
rætur.
„Eg vona, að bifreiðarstjórinn sé ekki með.
Það er miklu skemmtilegra, þegar við erum
«im“
„Eg liugði, að þú vildir helzt fara i stóru bif-
•jeiðinni, svo að við verðum að sætta okkur við
nærveru bifreiðarstjórans. Eg vona, að þú sætt-
ir þig við þetta úr því, sem komið er.“
Það brá fvrir kvíða í tilliti augna hans. Frá
þvi, er liann skildi við hana, hafði þann lcvalist
af lilhugsuninni um, að hún liafði farið að gráta.
Og nú var hún gerbréytt, fögur, glöð, lék á
als oddi. Þögull geklc hann með henni að hif-
reiðinni, stóru Daimler-hifreiðinni sem Priscilla
iiafði svo oft séð frú Corbie aka í, einmana i
auðlegð sinni.
„Það liggur nú við, að mér finnist eg vera
prinsessa,“ sagði hún, þegar bifreiðin leið áfram
eftir þjóðbrautinni hávaðalaust. — „Eg vona, að
það fari ekki eins fyrir mér og Öskubusku, þeg-
ar cg vakna, að þá verði eg búin gömlu tötrun-
íum mínum.“
8. KAPITULI.
Jónatan var liyggnari en svo, að hann revndi
á nokkurn liátt að nota sér það hversu vinsam-
leg Priscilla var. Hann liallaði sér aftur í bifreið-
inni og fór að tala um daginn og veginn.
„Mér heppnaðist að fá stúku i Palace-leikhús-
inu,“ sagði liann. „Eg reyndi i mörgum öðrum
leikliúsum, en allsstaðar voru allir miðar seldir.
Það er fjölleikasýning í Palacé“.
„Það er fyrirtak,“ sagði Priscilla og dró ekk-
<ert úr kæti hennar. í kvöld fannst lienni gott til
þess að liugsa, að mega hlýða á og horfa á eitt-
hvað skemmtilcgt — vafalaust yrðu einhverjir
ieikþættir sem gaman yrði að. '
„Mér flaug í hug, að við byrjuðum á því að
fá okkur eitthvað að borða i Savoy Grill, áður
en leiksýningin liefst. Að leiksýningunni lokinni
getum við svo farið inn á einhvern nætur-gilda-
:skála.“
Hann liorfði á hana, eins og hann væri að
biðjast afsökunar.
„Þú trúir þvi víst ekki, að það má lieita að
þetta sé í fvrsta skipti, sem eg fer út að skemmta
mér á þennan liátt.“
Hún fór að lilæja.
„Má heita,“ sagði lmn kát. „Þú hefir þá boðið
stúlku út fyrr.“
„Eg hefi einu sinni eða tvisvar boðið frænkú
minni í leiklmsið. Hún kemur til okkar við og
við. Óvanaleg stúlka, kyrlát og stillt. Eg yrði
ekkert hissa á því, að þér geðjaðist að lienni.“
„Mér geðjast að flestu fólki. Eg vil eiga marga
vini. Þú verður að kvnna mig fyrir henni.“
„Hún á heima í Yorkshire,“ sagði liann svo
sem eins og til skýringar. „Hún hefir raunar
ekki komið oft til okkar, frá þvi er við fluttum
hingað.“
Priscilla skildi mæfa vel, að það sem hann
vildi sagt hafa var „frá þvi, er við urðum
auðug.“
„Þú ættir að bjóða henni að lieimsækja ykk-
ur,“ sagði Priscilla. „Geðjast móður þinni að
lienni ?“
„Fyrrum þótli henni vænl um liana — en
tímarnir breytast og mennirnir með.“
„Já, hreytt kjör manna hafa sin áhrif, það er
ekki um að villast. Veiztu það, Jónatan, að móð-
ir þin var miklu ánægðari en nú með kjör sín,
þegar hún var fátæk —“
„Hefir hún sagt þér frá þvi?“
„Ekki með beinum orðum, en mér skildist af
því, sem liún sagði, að þessu væri svona varið.
Eg kenni i brjósti um mömmu þina.“
Eftir stutta þögn hætti Pricilla við:
„Við lifum í furðuíegum heimi. Við gerum
okkur í hugarlund, að öll okkar liamingja sé
undir því komin, að við fáum eitthvað, sem við
óskum innilega eftir, en þegar svo óskirnar ræt-
ast er það, sem við óskuðum eftir og fengum,
ekki eins dásamlegt og við bjuggumst við. Ertu
ekki sama sinnis og eg um það, að okkur sé ekki
ætlað að öðlast mikla, sanna liamingju, i þcssu
lífi?“
En nú flaug licnni i hug, að hún væri að koma
þvi lil leiðar að þau færu að ræða alvarleg mál
— og það var alls ekki ætlun liennar. Og hún
gerði sér upp hlátur og mælti:
„En i kvöld ætlum við að skemmla okkur,
Jónatan.“
Það er meö ræöuhöld eins og bifreiöaakstur.
Meun verða aö kunna aö stoppa.
%
Iþróttamaöurinn: Hvað er eg meö mikinn hita?
Læknirinn: 40.9. „ .
íþróttamaðurinn: Hvað er heimsmetiö?
♦
Á Englandi er ólöglegt:
Aö borða kjöt á miðvikudögum, að gefa við-
skiptavinum sinum jólagjafir, að ríða asna um
helgar og að leika tennis og aðra knattleiki ef menn
eru ekki ,.gentlemen“.
♦
Jæja, hvernig gengu veiðarnar?
Æ, blessuð minnstu ekki á það. Eg hitti tvo
kunningja mina.
Já,— Magnús i hnéð og Hermann í öxlina.
♦
Dómarinn: Hjálpaði kona yðar yður við að stela
veggfóðrinu.
Þjófurinn: Sei, sei nei. Hún kom aðeins til þess
að velja munstrin.
Þegar eg var „klappari" í Vín.
Eftir Joseph Wechsberg.
Húshóndinn sat á baðkershrúninni og stundi þung-
an. Ilann sagði bara að því miður væri ekkert við
þessu að gera. Scliostal bjósl þá til að fara, þótt hann
skildi ekki, hvers vegna liann liefði verið kallaður til
Piccavers, eii liann sagði þá: „Þúmisstir eitthvað”.
Schostal tók þá eftir tveim tuttugu schillinga-seðlum
á gólfinu. Það var ekki fyrr en liann var kominn út,
að liann minntist þess, að Piccaver var vanur að
greiða 40 schillinga fyrir kveldið.
m
BalJettinn fær Iófatak.
Mð gerðum skyldu okkar við Piccaver þettá kveld,
en næsta kveld átti að leika Faust. Enginn söngvar-
anna hafði þorað að tala við Schostal, svo að hann
sagði við okkur: „Yið hreyfum okkur ekki fyrr en
eftir halletlinn. Þá gerum við betur en nokkuru sinni,
til þess að striða þeim“.
Það var lílið fjör i söngnum og litið lófatalc, fyrr
cn húið var að dansa. Þá ætlaði þakið af liúsinu. Næsta
dag sendu tvær af aðalsöngkonunum menn sína tii
l>ess að semja við Schostal á ný. Hinir koniu hrátt á
eflir þeim og skiptu sér ekkert af því, þótt gefið liefði
verið drengskaparloforð uin að hafa ekkert saman
við okkur að sælda.
Bílasýning í vændum.
Föstudagskvöld eitt árið 1926, eftir daufa sýningu
á Die Agyplische Helena, eftir Richard Strauss, komu
tveir liærskotnir, velklæddir menn, sem virtust vera
iðjuliöldar, að máli við Schostal í fordyri óperunnar
og buðu honum að drekka með sér kaffisopa i kaffi-
líúsi einu. Kynntu þeir sig sem einkaumboðsmenn
bilasmiðjanna Lancia, Fiat og Auburn-Cord.
Næsta dag átti að hefjast í Vin sýningarkeppni á
bilum, fegurðarkeppni, sem jafnan þótti mikill við-
burður. Bilar þeir, sem fengju þrénn fyrstu verð-
launin, áttu að fá gullmerki og auk þess voru verð-
launin ágæt augíýsing, sem jók söluna til 'muna.
Mennirnir höfðu heyrt um það, hvað Scliostal var
leikinn í að vekja aðdáun fjöldans og þá langaði nú
til að vila, hvort hann mundi ekki fús til að lilaupa
undir hagga lijá þeim, láta þeirra bila sigra.
„Hvernig væri, að þér kæmuð með hundrað menn,
vel búna og rikisbubbalega?“ sagði sá vngri. „Það
gæti haft ágæt álnif, ef þér létuð þá klappa, þegar
okkar,bilar fara framhjá.“ Hinn eldri kvað ekkert
gera til, þótt þetta yrði dýrt, þeir væru fúsir til að
greiða Scliostal 1000 schillinga og laun mannanna að
auki, en fara yrði gætilega að þessu. Allt væri glatað.
ef einliver lcæmist að samjleikanum. Varð það loks
að samkomulági, að hver mannanna ætti að fá tvo
schillinga og brauðsneið, cn iðjuhöldarnir skvldu sjá
þeim fyrir aðgöngumiðum og flutningi að og frá
sýningunni.
Schostal í einkabíl.
SchostaJ var nú fenginíi prýðilegur bíll til umráða
og ók hann alla nóttina um borgina til þess að ráða
inenn til starfans. Þeim var sagt; að vera staddir fyr-
ir utan óperuna klukkan tvö næsta dag, laugardag.
iSumir tóku þessu heldur illa, þvi að þeir höfðu ætlað
að skemmla sér með kærustunum utan bæjarins um
heígina, en Schostal liótaði þá, að þeir skyldu elcki
fá að vera meðal klapparanna við sýningu Meister-
singer, sem fram átti að fara mjög bráðlega. Þá liétu
þeir því að vera á tilteknum stað.
Um morguninn fór Schostal síðan lil verzlana við-
skiptavina sinna og lét þá sýna sér bílana, sem menn
hans áttu að klappa fyrir. En vegna þess, að hann var
ekki viss um, að liann mundi muna útlit þeirra, lét
hann setja lireyflana í gang. Hann þóttist viss um að
geta þekkt þá á hljóðinu.
0
Betri burstun.
Á tilsettum tíma vorum við allir komnir til óper-
unnar. Sumir voru þó ekki alveg eins rikisbubhalegir
og nauðsynlegt var og voru þeir reknir til næsta skó-
burstara til þess að láta gljá skó sína. Þegar þvi var
lókið, var elcið út á sýningarstaðinn.
Þar settumst við meðal hágöfugra greifafrúa og
þegar merki var gefið, Schostal lcinkaði kolli, tókum
við að klappa. Gekk þetta allt eftir áætlun, en eg man
sati að segja elcld, hvernig verðlaunin féllu, enda