Vísir - 26.06.1946, Qupperneq 7

V I S I R
7
Miðvikudaginn 26. júní 1946
Ruby M. Ayres

„Já, vitanlega. Mér er þa'ð gleðiefni, er eg kem
úr langri ferð, ef eg er sótt á stöðina.“
„Gott og vel,“ sagði Jónatan og það kom fram
blíða í tilliti augna hans. „Engin önnur en þú,
prinsessa, liefði komið með uppástugu i þessa
átí.“
Upp a síðkastið var Jónatan farinn að kalla
liana prinsessu. Það snerti viðkvæman streng í
hrjósti hennar, en ekki var hún allskostar ánægð
með sjálfa sig.
„Af hverju kallarðu mig prinsessu?“ spurði
hún hann eitt sinn.
„Af því að eg hefi allt af litið á þig sem prins-
essu. Aður en eg kynntist þér, leit eg á Mooriand
ilouse sem liöll, þar sem ævintýraprinsessa
hjó.“
Hann þagnaði skyndilega og hætli svo við:
„Eg veit vel, að þú hendir gaman að þessu.“
„Nei, nei.“
Henni geðjaðist hezt að honum þegar hann
var í þessu skapi, hann var þá eins og ungur, ó-
þroskaður piltur, þá voru þau eins og' félagar,
hlógu, gerðu að gamni sínu. Það var hinn þögli,
alvörugefni maður sem liún óttaðist.
Þegar þau óku til stöðvarinnar til að sækja
Lenu spurði hann skyndilega:
„Viltu giftast mér í næsta mánuði, prinsessa?“
„I næsta mánuði,“. endurtók Priscilla og
liorfði undrandi á hann. „Liggur svona mikið
á?“ sagði hún i léttum tón.
„Finnst þér, að eg liafi liraðan á? Mér finnst
að ég liafi verið mjög þolinmóður.“
Priscilla fór að hlæja.
„Veiztu liversu lengi við liöfum verið trúlof-
uð?“
„Já, þrjár vikur og fjóra daga,“ svaraði Jóna-
tan.
„Þa'ð er ekki langt tilhugalif. Sum hjónaefni
bíða árum saman áður en þau giftast.“
„Eg á ekki lieima í þeim flokki,“ sagði Jóna-
tan.
Ilún sá á munnsvipnum, að þrái var hlaup-
inn í hann, og að óþolinmæði kenndi i rödd lians?
svo að liún sagði eins og til þess að róa hann:
„Eg veit ekki hvað pahhi rnundi segja um
þetta.“
„Þú getur ekki alltaf tekið tillit til lians á
undan mér. í þessu verðurðu að taka óskir min-
ar fram yfir óskir hans.“
„Ertu viss um það?“
„Já, ætti það ekki svo að vera“. — Hann
beygði sig niður og horfði í augu hennar, og áð-
ur en hún fengi ráðrúm til að svara, sagði liann
allharkalega:
„Þú þarft ekki að tala þér þvert um hug. Eg
veit vel, að eg er ekki fremstur lijá þér, og ekki
annar eða þriðji.“
„Þetta var ekki vingjarnlega sagt, Jónatan.“
„En það er satt samt,“ sagði hann þrálega.
„Þú elskar mig ekki — þcr þykir ekki einu sinni
vænt um mig —“
Hann þagnaðí skyndilega, en Priseilla vissi
hvað hann vildi sagt liafa:
„Þá mundirðu giftast mér á morgun.“
Og það var satt. Ef liann liefði verið Clive —
Þau námu staðar við járnbrautarstöðina
miklu og þau gátu ekki ræðzt við frekara um
þetta, en Priseillu var ljóst, að þetta mál var
ckki útrætt. Ilún vissi, að Jónatan hafði fyllsta
rctt, til þess að fara fram á, að hún tæki fljót-
léga ákvörðun sína um hvenær brúðkaup þeirra
skyldi standa.
Meðan þau hiðu eftir lestinni og gengu fram
og aftur á brautarpöllunum sagði hún:
„Þú hefir ekki sagt mér neitt frá Lenu. Er
liún lág eða há, Ijóshærð eða dökkhærð?“
Hann hnyklaði brúnir.
„Satt að segja veit eg það ekki.“
Priscilla fór að hlæja.
„Ó, Jónatan, mundir þú svara eins, ef einhver
spyrði þig, hvernig eg lili út.“
„Nei.“
í sömu svifum kom lestin brunandi inn í
stöðina.
Andartak síðar sagði Jónatan:
„Þarna er hún, unga stúlkan með brúna
hatlinn.“
Priscilla gekk á eftir hónum i þrönginni og
var ekki laus við hugaræsingu. Lena var langt
frá því að vera eins „algeng“ og hlátt áfram og
hún hafði ætlað. Hún var smávaxin, tæplega i
mcðallagi liá, snoturlega klædd en iburðarlaust.
Hún var fölleit, augu hennar brún og ljóm-
andi. Munnsvipurinn ákveðinn — helzl til á-
kveðinn kannske'— nefið var ekki fritt, en
smágért.
Priscillu ,var Ijóst, að liér var um stúlku að
ræða, sem talsvert var í spunnið. — Jónatan
fékk hurðarmann (il þess að annast farangur
Lenu og gekk á undan henni og Priscillu:
„Það var fallega gert af þér að koma og sækja
mig,“ sagði Lena.
Hún Iiafði ekki sagt neitt við Priscillu, eflir
að Jónatan liafði kynnt þær.
„Það var Priscilla, sem stakk upp ó þvi,“
sagði Jónatan.
„Jæja,“ sagði Lena kæruleysislega. „Það var
vinsamlegt af henni.“
Hún sat við hlið Priscillu á leiðinni heim, en
hún ræddi aðeins við Jónatan. Hún sagði hon*
um ýmsar smáfréttir, sem hann virtist engan
álmga hafa fyrir, hún talaði um fólk, sem Pris-
cilla þekkti ekki, og spurði, sem lienni og var
skylt, um h'ðan foreldra Jónatans.
Þessi framkoma Lenu vakti nokkra gremju
i brjósti Priscillu. Hún hafði ekki húizt við
neinni vinsemd af stúlku þessari, cn liafði þó
gert ráð fyrir, að hún mundi sýna sér fulla kurt-
eisi.
Þegar þau nálguðust heimili Jónatans sagði
hún:
„Það er kannske hezt, að eg fari úr hjá
Moorland House, Jónatan, eg hafði lofað pabba
að vera komin lieim til tedrykkju.“
Henni til mikillar undrunar hreyfði liann
engum mótmælum.
„Við hiltumst í kvöld,“ sagði hann, þvi að
Priscillu hafði verið hoðið til miðdegisverðar á
heimili Jónatans.
Hversvegna er ykkur svona illa viö hann nábúa
ykkar ?
Þannig er mál með vexti, aö hann útbjó garð-
sláttuvélina sina þannig, aö í hvert skipti sem hún
er notuð, þarf að setja „túkall“ í hana til þess, að
hún fari af stað.
♦
Ilvað er að sjá þig, maður. Það er engu likara en
að þú hafir lent i bifreiðaslysi. Hvað hefir eiginlega
komið íyrir ?
Það má eiginlega kalla þaö bifreiöaslys. Konan
míri fann nefnilega ljóst kvenhár í bílnum mínum.
♦
Hvað skyldi vera að. vekjaraklukkunni okkar?
spurði surtur herbergisfélaga sinn. Eg held að eg
veröi að fará með hana til úrsmiðs.
Nei, vertu ekki að því. Við getum sjálfir gert við
klukkuskrattann. — Þeir fóru nú að bjástra við að
opna klukkuna. Eftir mikið þóf tókst þeint það og
datt þá dauð fluga út úr henni.
Sko, sagði þá annar. Heldur þú að það sé nokkur
fútða þó aö.hún sé hætt að ganga. Vélstjórinn er
hvorki tneira né minna en dauður.
Frá réifaihöldnmnt! í Nnrnbeig
Eftir Victor Vinde.
Skýrsla er lögreglustjóri nokkúr gaf æðstu stjórn
SS-liðsins um afdrif þeirra 50 þúsund Gyðinga er
lifðu af i Gyðingahverfum Varsjár, er þó met allra
svívirðinganna, því að hún lýsir um leið sigurgleði
yfir þvi, hve vel tókst að koma þeim öllum fyrir
kattarnef. Skýrslu þessa ætti að prenta í milljóna
upplagi og Ieggja fyrir framan nefið á hverjum Þjóð-
verja og auk þess hverjum þeim manni, er nokkurn
tíma hefir sýnt nokkurn snefil af samúð með þriðja
ríkinu. Soltin hálfnakin börn, konur og gamalmenni
flýðu úr Gyðingahverfunum og leituðu sér hælis í
skolpleiðslunum, er liggja undir borginni, þegar naz-
istar réðust á varnarlaus Gyðingahverfin með vél-
byssum, handsprengjum og eldsprengjum. Þegar
dimma tók kom fólk þetta upp á yfirborðið, til þess
að draga að sér l'erskt loft, en þá lágu þýzkir her-
menn í lcyni fyrir því og skutu það niður eins og
rottur, eltu það uppi á götunum, sem lýstar vorii
mcð ljóssprengjum og engum var þyrmt. Það er vaft
hægt að hugsa sér að nokkurn tíma áður í sögu
mannkynsins hafi skýrsla hrósað einkennisklæddum
mönnum fyrir að myrða 50 þúsund varnai’lausra,.
veikra og soltinna barna, kvenna og gamalmenna.
Svo djúpt hefir að líkindum aldrei nein Jjjóð eða
þjóðflokkur sokkið hve langt sem rakið er aftur 1
tímann.
Ekki fámennur hópur manna.
Þá sögusögn, að nazistar væru aðeins fámenn
klíka í þýzka ríkinu, er undirokuðu alla J)jóðinar
hafa ákærendur rakið. Seinni tímar og sagan myndi
aldrei fallast á það. Þýzkir marskálkar, stóraðmír-l
álar, hershöfðingjar og aðmírálar, iðnhöldar og fjár-
málamenn, menntaðir háskólaborgarar — menn sem
voru komnir af gömlum og göfugum ættum tókui
höndum saman með villimönnunum. Þýzku herfor-
ingjarnir hafa skapað sér ábyrgð, sem um aldaraðir
mun kasta rýrð á hermennskuanda þeirra. Það er
enginn munur á Wilhelm Keitel, Richard von Neur-
ath og Hans Frank, böðli Póllands.
Maðurinn cr tortrygginn og Jrað munu rísa upp
einstaklingar i framtíðinni, sem i hjarta sínu munu
reyna að hreinsa eða a. m. k. afsaka nazistana. Rétt-
arhöldin i Nurnbcrg liafa þó það gott í för með sér,
að þýzka þjóðin getur ekki aftur komið al’ stað sög-:
unni um rýtingsstunguna í hakið og getur aldrei
fengið aðrar Jjjóðir til Jæss að trúa því, að gallar
hennar hafi verið mannlegir. Sönnunargögnin í
Nui’iiberg eiga heima í glæpasafni heimssögunnar.
Þau dæma ekki einungis eitt kerfi og stofnendiu-
þess, heldur og héilt tímabil og heila þjóð.
Þjáðverjar og Monte Cailo.
Eftir Cliarles Robbins.
Það hafa ekki borizt margar fréttir frá Monte;
Carlo síðan fyrir strið — engar fréttir um að bank-
inn hafi vexáð sprengdui*, njósnai'i hafi verið þar á
veiðum eða því um lík-t.
Fegurðin er að vísu liin sama og áður, en þó var
Jxað fyrst og fremst „hlutleysi“ þessa litla bletts'
á strönd Miðjarðarhafsins, sem hafði þau áhrif, að'
þangað leituðu margir flóttamenn, þar á meðal einn
Rotschildanna, sem sagður er hafa gi'eitt hálfa millj-
ón dollara fyrir að sleppa úr hlutleysinu.
Fyrir stríð var Monaco lítið, máttvana ríki, sem j
lifði enn á lénstímunum. Það lxefir vei'ið undir venid j
Frakka sí,an um miðja síðtistu öld — haft fransk-t
an forsætisráðheira, en að öðru leyti hefir það haft
eigin stjórn — og tekjurnar voru aðallega af spila-
vitinu. Landflæmið voru einar fjórar fermílur og i
mannfjöldinn 24,000. Flestir vont íbúarnir komnir i
þangað til að njóta blíðu og fegurðar veðurfarsins,. j
en striðið hrakti marga þeiri-a á brott. Sumir ætl- •;
uðu þó að reyna að vei'a þai'na áfram — m. a. 420-)
Bretar og 20 Bandai’íkjamenn —, en þeir konxust
fljótt að þeim sannindum, að lilutleysið var ýkja
litið á striðsái'unum.
Nazistar og fasistar réðu þarna til skiptis, kémut