Vísir - 01.07.1946, Blaðsíða 7

Mánudaginn 1. júlí 1946
V I S I R
7
Itiilir M. Ayres
PrihJeJJah
27
Skyndilega vafði liann liana örmum, kyssti
Iiana á þann liátt, sem liann aldrei liafði vogað
að kyssa liana fyrr. Hann kyssti augu hennar,
varir, liáls — í fyrstu streittist hún í móti, en
svo hætti hún því skvndilega, en reyndi þó að
lialda liöfði sínu eins fjarri honum og unnt var.
Skamma stund var Jónatan algerlega á valdi
ástarþrár sem liann lengi hafði bælt niður, en
nu braust fram. Nú, er liann gat svalað lienni
að nokkru gleymdi hann fyrri ásetningi, sleppti
taumhaldinu á tilfinningum sínum.
„Þú elskar mig, segðu, að þú elskir mig. Þú
hlýtur að elska mig, vegna þess liversu tak-
markalaus ást mín er. Þú ert eina konan í öll
uin lieiminum, sem ert mér nokkurs virði —
Prinsessa —“
Með skyndílegu, snöggu átaki tókst Priscillu
að losna úr örmum hans. Ilún stóð fyrir fram-
an liann, titrandi frá livirfli til ilja af geðshrær-
ingu.
„Að þú skulir voga þér að koma þannig fram
við mig —“
Reiði hennar átti sér engin takmörk. Á þessu
augnabliki hataði hún liann. Hún var æf af reiði
yfir, að hann skyldi saka liana um afbrýðisemi
og þar næst segja, að hún elskaði liann.
Hún reif demantsliringinn, sem hann hafði
gefið henni, er þau birtu trúlofun sína, og lienti
lionum á borðið.
„Farðu — og' komdu aldrei fyrir min augu
aftur. Nú er nóg komið, eg hata þig, skilurðu
það. Eg hata þig. Farðu þina leið —“
Jónatan var búinn að ná fullu valdi'á sér.
Fhigrar hugaræsingar varð vart hjá honum, er
liann svaraðí:
„Mér þykir leilt, að eg skyldi vekja beyg í
brjósti þinu. Eg er aðeins mannleg vera, Pris-
cilla. Þú hefir alla tíð gætt þess, að eg kæmi ekki
of nálægt þér. Eg bið þig afsökuriar á, að eg
slcyldi ekki liafa sama taumhald og áður á til-
finningum mínum.“
Hann tók liringinn af borðinu og gekk til
liennar.
„Prinsessa!“
Hún skaust eins og elding frá honum og nam
staðar hinum megin við borðið.
„Farðu,“ endurtók hún eins og gripjn æði.
„Geturðu ekki skilið, að mér er fyllsta alvaia.
Eg elska þig ekki, eg vil ekki, að þú komir fram-
ar fyrir mín augu. Þessi trúlofun okkar var
brjálæðislegt áform, sem ekki getur orðið neitt
úr. Eg kæri mig kollótta, hvað gerist -—“
Hvorugt mælti orð af vörum um sinn. Svo
sagði Jónatan:
„Þú hefir vænti eg, ekki gleymt bróður þín-
um ?“
En Priscilla liafði misst alla stjórn á sér.
„Mig skiptir engu hvað verður um liann. Hann
hefir aldrei tekið neitt tillit til min. Eg liefi alla
tið gert fyrir hann allt, sem í minu valdi stóð.
"Nú er mér um megn að halda því áfram — eg
get það ekki -—“
„Gott og vel,“ sagði liann.
Andartak var þó sem liann vissi ekki livað
gera skvldi. Hann var lijálparvana, þessi stóri,
sterki piltur, og liann reikaði til dyra eins og
blindur nfaður. „Gott og vel,“ sagði hann aftur,
en lægra og svo var hann liorfinn.
Priscilla lmeig niður i stól og fól andlitið i
höndum sér. Æsing liennar var að fjara út, en
hún titraði frá hvirfli til ilja. Hún reyndi að
muna hvað liún liafði sagt og livernig þetta
byrjaði.
Það var vegna þess, að hann liafði kysst hana,
að hann liafði tekið hana í fang sér, af þvi að
liann hafði sakað hana um afbýrði i garð Lenu,
sem þetta allt liafði gerzt.
Nú gat hún ekki hugsað skýrt. Það var svo
einkennilegt, að demantshringurinn var horf-
inn af hönd liennar. Hún var ekki heilbundin
lengur — Ilún hafði sagt Jónatan að fara. Henni
fannst þelta svo lieimskulegt nú, þegar.hún
var farin að ná hugarjafnvægi aftur. Hún hafði
komið fram eins og móðursjúk skólastúlka.
Hún stóð upp og ýtti liárinu aftur frá enninu.
Svo kallaði liún: ,„Jónatan“.
En hún fékk ekkert svar. Hann var farinn.
Þá hejrrði liún allt í einu fólatak í forsalnum.
Hún lagði við hlustirnar, liver taug spennt til
liins ítrasta. Svo gekk hún lil dyra og opnaði
þær skyndilega. Kannske var hann kominn aft-
ur, en það var Hugli, sem var að fara úr vfir-
frakkanum.
Hann slarði á svstur sina, náföla, útgrátna,
og svo spurði hanri:
„Hver þremillinn, livað er nú að?“
Hann ýtti lienni á undan sér inn i lesstofuna
og lokaði dyrunum á eftir sér.
„Hvað er að? Eg mætti Corbie i þessu, hann
kom úl úr húsinu eins og byssubyendur og hljóp,
eins og skollinn væri á liælum hans. Hvað er
að, spyr eg.“
Hann greip um hægri liönd hennar og starði
á liana.
„Kom til ágreinings ykkar í milli? Þú liefir
þó ekki sagt lionum upp, heimskinginn þinn?“
Tárin streymdu niður kinnar hennar.
„Eg clska hann ekki, Hugli, eg elska hann
ekki.“
Hann liratt henni liarkalega frá sér.
„Veiztu hverju þú hefir til leiðar komið?
Elskar hann ekki — eg botna ekkert i þér,1
liverju skiptir það ? Veizlu liverjar afleiðingar
jiess verða, að allt er búið ykkar í milli. Þú hef-
ir í rauninni varpað mér í fangelsi. Þetla fyrý--
gefur hann aldrei. Eg þekki Corbie, hann er
hefnigjarn, ef lionum er gert í móti, og hann
hatar mig.“
„Við hvað áttu?“ kveinaði hún. „Þú sagðir
mér, að allt væri komið í lag milli ykkar Daw-
sons.“
„Það mál var lika úr sögunni — eða liefði
verið það, ef þú liefðir staðið við orð þín. Daw-
son og Corbie eru af sama sauðahúsi. Þeir eru
bölvaðir „naglar“. Peningarnir liafa ekki verið
greiddir. Corbie ætlar sér ekki að greiða«þá
fyrr en á brúðkaupsdegi ykkar — en liann ætl-
aðist ekki til, að þú vissir neitt um það. Ilann
gerði samkomulag við Dawson urtdir eins og
hann kom frá Ameríku. Corbie var þegar með
á nótunum. Eg var þarna milli tvcggja elda —
og þú raunar lika“.
Hreykin móöir: Já. finnst þér hann ekki vera
nrynclarlegur? — Hann hefir gengiS siSan hann
var átta mánaða.
Vinkonan; Blessaö barniö hlýtur aö vera orSiö
dauöþreytt.
♦
Niöri: Hvernig er þaö, heyrðuö þér ekki þegar
eg baröi í loftiö?
Uppi: Jú, jú, en þaö geröi ekkert til, viö liöföum
sjálf svo hátt.
♦
Maggi litli, sem var aö skoöa málverk í fullri
stærö af langönunu sinni, spuröi: Mamma, hafði
langamma enga fætur?
♦
Hve langt frá strætisvagnaleið búiö þér?
Það er aðeins finnn mínútna gangtir, ef maður
hleypur.
Þjóðverjar og Monte Carlo.
Eftir Charles Robbins.
Það varð brátt augsýnilegt, að meira vakti fyrir
manninum en að eignast nokkra hlekki í „hótel-
keðjunni“. Það var orðið sýnilegt, að Skolnikoff
og kunningjar hans ætluðu sér að einoka allan hótel-
rekstur Frakklands. Eina hindrunin, sem varð á vegi
Skolnikoffs — þar til hann fékk að kenna á banda-
mönnum —, varð fyrir honum í Monaco, þar sem
hann hafði unnið fyrsta sigurinn. Vegna þess að
Skolnikolf var ekki eini valdamikli hóteleigandinn
á þessum stað, spruttu upp mörg vandasöm mál,
sem úr þurfti að leysa. Og aðalspurningin varð þessi:
Atti þessi ágjarni Rússi og hinir ósj'iiilegu kunn-
ingjar hans að öðlast öll völd á þessu sviði, eða
átti að setja einhverjar skorður við þessu strax?
Og að lokum voru settar skorður við starfsemi
hans. Hið vellauðuga fjárgróðafélag, „Société des
Rains de Mer“, sem um langan tíma hafi verið
„yfirfjárráðandi“ i landinu, fékk forsætisráðherrann,
Roblot, til þess að gefa út skipun um að Rússinn
skyldi hverfa úr landi. Skolnikoff, sem á liessum
tíma var yfirhlaðinn allskonar störfum j París, er
sagður hafa hótað að „áfrýja“ málinu tij Himmlers.
En hvað sem því leið, þá er eitt víst, að skipunin
stóð óhögguð og Skolnilcoff hraktist úr furstadæm-
inu, Jiótt hann héldi eignum sínum.
Hann fór, en huggaði sig við þá hugsun, að hoiw
um hefði tekizt að svæla meira undir sig en nokkr-
um fyrirrennara hans. Og auðvitað voru margir
aðrir „ónumdir“ staðir til, sem ekki mundi gróða-
laust að snúa sér að. Með Skolnikoff fór einn af
aðal-áðstoðarmönnum lians, Alexis Martinez, fyrr-
verandi eigandi Marlinez-hótels, ,sem var eitt reisu-
legasta gistihús Cannes. Martinez hafði auðgazt í
Frakklandi, en fæddur var hann í Italíu og þang-
að hneigðist hugur hans og til vina Italiu, nazist-
anna. Þegar Riviera-ströndin var á valdi Þjóðverja,
var hótel hans eina hótelið í Cannez, sem var alger-
lega helgað Þjóðverjum. Baðströndin framundan því
var eina svæðið á allri suðurströnd Frakklands, þar
sem jarðsprengjum var ckki komið fyrir. Þar syntu
ofurmennin.
Þegar Slvolnikoff yfirgaf Monaco, lagði hann Ieið
sína norður á bóginn. En áður en honum auðnað-
ist að komast yfir nema fáein minniháttar hótel og
hallir í Belgíu, og ágætar fasteignir í París, þar á
meðal Villa de Chatou, Chatou d’Aze, Hotel de Paris,
og Restaurant Viel, kom innrásin i Frakkland í vcg
fyrir frekari starfsemi hans á þessu svæði.
. Martinez tókst að flýja lil Norður-ltalíu i sér-
stökum S.S.-vagni. Síðan hefir ekkert til hans spurzt4;
Skolnikoff, ungfrú Sanson og Peggy flýðu með 16
millj. dollara virði í demöntum og öðrum dýrgriþ-
um til Spánar. Og þar lauk hann ævi sinni, meðan
Frakkar gerðu eignir hans upptækar.
Skolnikoff var ekki alveg af balci dottinn, er hann
kom til Spánar, því liann var ekki fyrr setztur þar
að en hann hóf starfsemi sína í anda fortíðarinnar,
á svarta markaðinum. En hér skjátlaðist lionum
hrapallega, þvi að svarti markaðurinn á Spáni er
ekki hliðstæður samskonar mörkuðum i öðriun lönd-
um, því að þar er hann einokaður af stjórninni.
Snemma morgun einn, nokkru eftir að Skolnikoff
kom til Madrid, fannst lík hans sundurtætt af skot-
um og hálfbrunnið í nánd við Mpdrid-Burgos-veg-
inn. Hánn hafði verið myrtur um nóttina.
Ehdurheimt frelsisins, sem varð til þess að Skolni-
koff varð að flýja i eina áttina og Martinez í lrina,*
vakti takmarkalausan fögnuð almennings í Monaco.
Samkvæmt frásögnum sjónarvotta hafði elckert þvi
líkt komið fyrir þar, síðan Englendingar fluttu burt
1600 landa sína af Rivieraströndinni árið 1940.
Bretar búsettir þar höfðu þá búizt við ágætri og
virðulégri meðferð á sér við brottflutningana. Þeir
konni akandi niður á hafnarbakkann i glæsilegum
bifreiðum, en í stað þess að sjá þar þægileg far-
þegaskip, voru þar einungis fyrir nokkur sóðaleg
og illa lrirt kolaskip, sem var ætlað það hlutverk,
að flvtja þetta fólk á öruggan stað. Nokkrir ferða-
langanna neituðu að fara um borð í þessi skip, án
þess að liafa með séf bifreiðar sínar, en flestir urðu
þeir að gera sig ánægða með að selja þær ibúunum.
Verð á sumum var jafnvel aðeins 10 dollarar. Ein
hefðarfrú, sem hafði gert séi* vonir um að geta feng-