Vísir - 26.07.1946, Qupperneq 7

Föstudaginn 28. júlí 1946
V 1 S I R
7
KkiSsy M. Ayres 47
! tíHÁC AAœH
Hún óskaði þess svo innilega, að allur hugur
iiennar beindist að þvi, en liann leit ekki við
henni, og hálfsmeyk snerti hún handlegg lians,
- það var eins og hún byggist við, að liann
mundi banda henni frá sér.
Og þá fannst henni, að hann sneri sér við
og liann leit á hana og sagði:
- „Af Jiverju gerirðu þetta? Eg elska þig ekki
lengur — það er of seint Priscilla.“
Þannig var draumurinn.
En nú skipti það raunar engu hvort hann elsk-
aði hana eða ekki. Hann tilheyrði fortiðinni,
sem hún hafði snúið baki við.
Daginn eftir lagði Priscilla af stað. Aðeins
Mary Lawson kvaddi hana og óskaði henni
lieilla.
Daginn eftir var uppboð haldið í Moorland
House. Þar var mergð manna; köll uppboðs-
haldarans lieyrðust um allt, og gamli Soames
ráfaði um stofurnar og leit í kringum sig, og
var á svipinn eins og maður, sem hefir misst
móðinn. En samt tautaði hann um, að hér i
heimi hefði allt sín endalok, og ekki tjóaði að
kvarta. En hann hafði verið þjónn Marsli-ætt-
arinnar i 60 ár, og hann liafði áhyggjur vegna
elliáranna. Yarð það honum því mikið gleði-
efni, er Corbie kom til hans og sagði:
„Hvernig mundi yður geðjast að þvi, að vera
liér sem eftirlitsmaður. Eg hefi ekki enn tekið
ákvörðun um hvað eg geri við eignina, en eg
vil, að öllu sé lialdið við.“
„Eg tek þessu l)oði með þökkum,“ sagði So-
ames brosandi. Hverju skipti það, að hinn nýi
eigandi var af allt öðrum stofni en gamli hús-
bóndinn, sem nú var látinn. Það var svo sem
saina hver húsbóndinn var. Soames var þeirrar
skoðunar, að Priscilla hefði hagað sér heimsku-
lega. Það gat verið golt og blessað með þessa
ást, en betra var að liafa nóg fé.
Priscilla sat í lest sem brunaði til London.
Föl og þreytuleg starði lmn út um lestarglugg-
ann. Ef aðeins væri einhver sem þætti vænt
um hana. Tveir menn liöfðu fcngið ást á henni,
cn báðir voru herini glalaðir. Clive látinn —
og Jónatan, — ef hún aðeins hefði Jónatan.
En eitt var henni til huggunai’, og það var,
að Hugh var lagður af stað. Hann fór fyrir
tveimur dögum, glaður og ánægður.
„Ef mér fellur ekki þarna, kem eg aftur,“
sagði hann og það var eins og það væri eitt-
hvað sem mundi biða hans eða hann gcrði sér
vónir um, en hann útskýrði það ekkert frekara.
Hann var svo vanur því, að aðrir tækju á sig
alla erfiðleika haris vegna, að það var engu lík-
ara en hann ætlaði, að áframhald mundi jafn-
an á því verða. Og liann tók við því sem sjálf-
sögðum hlut, er Priscilla lét liann fá helming
þess fjár, sem henni hafði tekizt að safna með
mikiili fyrirhöfn. Aðeins eitt amaði að Hugh.
Hann varð að fara langt í burtu fi’á Mary Law-
son.
Hann ól engar áliyggjur um systur sína, liún
var fögur, henrii mundi vafalaust farnast vel,
— auk þess gæti bún vel sætzt við Jónatan
Corbie. Heimsk hafði hún veiið að slíta trúlof-
uninni. Vafalaust mundi hún bi-átt hitta annan
auðugan mann, sem hún mundi giftast, ef ekki
yrði af sættum milli hennar og Jónatans.
Þannig lxugsaði Hugh.
Og nú var Priscilla á leiðinni til London, til
þcss að hefja nýtt tímabil ævi sinnai’, timabil
starfs og kannske mótlætis meiia en bún áður
hafði baft af'að segja. 1 fyrsta skipti á ævinni
álti hún að vera undir aði*a gefin.
Iiún liafði verið svo önnum kafin að undan-
förnu, að liún hafði ekki haft tíma til þess að
liugsa að ráði uhi framtíðina, en nú fyrst varð
henni fyllilega ljóst hvað beið hennar. Hún var
. J;• • Í .<;•!!] rtl j .11, ! I —------ - -
i rauninni lxemilisstai’fsstúlka, sem varð að lilíta
boði og bamii húsráðenda og kannske fleiri.
Hún áselli sér að vcra hugrökk og hún
gæti verið þakklát fyrir margt þrátt fyrir allt.
Og svo minntist hún Moorland Ilouse, stóru
dimmu herbergjanna, eikitrjánna stóru, lesstof-
unnar huggunarlegu — en Moorland House var
ekki heimili hennar lengur.
Ef það a’lti fyi’ir henni að liggja að koma
þangað aftur kæmi hún þangað sem ókunnug-
ur maðux’, sem yrði að þrýsta á bjölluhnappinn
og biðja leyfis um að mega stíga inn fyrir
þröskuldimi.
Aldrei hafði gamla æskuheimilið liennar vex--
ið lienni eins kært og nú.
llún nei’i sairian höndunum i angist — liún
álti engan að, ef eitthvað gerðist var enginn,
seiii hún gat snúið sér til sem vinar.
Hún vissi íiiæta vel, að í augum flestra, eða
alha, leit það svo út, sem hún hefði varpað
öllu fyi’ir borð, en í hjarta sínu var hún glöð
yfir að hafa slitið trúlofuninni. Og hún var
nokkurn veginn öi’ugg um, þegar hún fór að
hugsa um þctta í’ólega, að hún ætti eftir að öðl-
ast hamingju i lifinu.
19. KAPÍTULI.
„0, komdu hingað, Priscilla, og horfðu út
um gluggann,“ sagði Joan Lintell með ákafa.
„Þá séi’ðu fjöllin í fyi’sta sinn.“
Það var faiið að bi’egða birtu. Hin lariga nótt
var loks á enda. Piiscilla hafði beðið þessarar
stundar með svo mikilli óþreyju að hún gat
ekki sofið. Nú gat að líta snævi þakin tré, þeg-
ar litið var út um gluggana.
Pi-iscilla reis úr sæti sinu og gekk út í göng-
in til Joan.
Húu hafði nú vexið nokkmar vikur í Lintel-
fjölskyldunni og nú voru þær, hún og Joan, á
Ieið til Svisslands.
Það var aðfangadagskvöld Jóla.
Þessar tvær ungu stúlkur stóðu nú lilið við
hlið og hoi-fðii út um gluggann. Þær litn nýtt
land. Og nýr dagur var að í’enna. Priscilla fór
allt í einu að hugsa um Moorland House. Henni
fannsl sem mörg ár væi*u liðin frá því er hún
ok um ti’jágöngin gömlu, langur tími liðinn
frá því er hún fór þaðan, og lokaði augunum,
vegna þess liversu henni sveið að verða að skilja
við þau. Þá hafði hún haldið að liún mundi
aldrei verða hamingjusöm framar. Hún hafði
ályktað skakkt, þvi að hún hafði vei’ið ánægð
þann tíma, sem hún hafði verið hjá Lintel-
fjölskyldunni.
Þetta var bezta fólk og hafði í hvívctna efnt
það loforð, að með Priscillu skyldi farið se'ni
væri hún ein af þeim.
Siggi litli: (sem er að ljúka við aS bor'Sa epliö
sitt) : ViS skulum leika Adam og Evu.
Sigga litla: (sem er að byrja á sínu epli). Já, en
hvernig eigum vifj aS gera þaö?
Siggi: Það er ósköp einfallt. Þú freistar mín nteS
þvi, aS bjóða mér epliö þitt.
♦
Um leið og móöirin var aö hátta son sinn, sagði
hann:
Mamma, ætlar þú að taka köttinn með, þegar
við förum að heimsækja örnmu i næstu' viku?
MóSirin hristi höfuðið og sagði: „Nei, það get-
um við ekki gert. En vegna hvers spurðir þú?
Vegna þess, að pabbi var að segja honurn Árna
frá því, að þeir skyldu svei mér skemmta sér, þegar
kötturinn væri farinn.
Mozðið, sem aldzei npplýstísL
Kona Loomis lá fuUklædd í anddyri hússins og !
hafði auðsýnilega verið myrt með þungu verkfæri.
„Það er blóð á frakka yðai*, læknir“ sagði einn
lögregluþjónanna. „Tókuð þér upp lík konu yðar?“
„Já, er eg kom inn, athugaði eg tafarlaust hvort
Grace væx’i enn með lífsmarki.“
„Og þér getið ekki látið yður detta í hug nokk-
ura manneskju, er kann að hafa framið þennaii
verknað?“ j
„Alveg áreiðanlega ekki“, svaiaði dr. Loomis ‘ j
kuldalega. „Þetta hlýtur að vera ránmorð.“
Ekki gátu lögregluþjónarnir fallizt á hugmynd
Loomis. Það voru þrír dýrir gimsteinahringir á
höndum frúarinnar og þeir ályktuðu, að enginn
þjófur væri svo kræfur að fremja morð, ekki stein-
snar frá stærslu lögregluslöð borgaiinnai’, svona
snemma kvölds.
0
„Það er alveg óskaplcgur liiti hérna inni læknir“j
sagði einn lögregluþjónanna, um leið og hann opn-
aði einn gluggann. „Hversvegna farið þér ekki úr
frakkanum? Dx*. Loomis hikaði augnablik. „Erii
þetta ekki blóðblettir á fötum yðar?“ bætti hann
við, er læknirinn var kominn úr.
„Þeir hljóta að hafa komið á fötin, þegar eg tók
líkið upp“, svaraði hann.
„Frakki yðar var hnepptur að yðui’, þegar þér
komuð irin á lögreglustöðina. Fóruð þér í hann eftir
að þér höfðuð athugað lik konu yðar?“
„Já.“
„Voi’uð þér í frakkanum er þér.fóruð í göngu-
ferð yðar?“
„Já.“
„Þegar þér komuð heim og funduð konu yðar
liggjandi í blóði sínu, fóx’uð þér úr frakkanum áður
en þér rannsökuðu hana?“
„Já. Það er líklega vegna þeirrar venju, sem eg
hef. Eg fer ætíð úr frakkanum áður en eg athuga
sjúklinga mína.“
„Hvernig stendur þá á ])ví, að það eru blóð-
blettir á fi-akka yðar?“
„Eg beygði mig yfir hana, til þess að fullvissa
mig að hún væri látin, éftir að eg hafði farið í
fi-akkann aftur“, svaraði Loomis.
Lögregluþjónninn bað Loomis nú um að fara úr
jakkanum. Það voru blóðblettir á manchettunum.
„Hvenær fóruð þér í þessa skyrtu, læknir?“
spurði lögregluþjónninn.
„I morgun“, svaraði Loomis.
Er hér var komið málum, kom nágrannakona
Loomis, inn til þess að forvitnast um hvað komið’
hefði fyrir. Er hún lieyrði um morðið, var hið
fyrsta sem hún spurði um: „Hvar eru börnin?“ Þau
voru sofandi uppi á lofti, en læknirinn hafði ekki
farið upp til þess að gá að þeim, eftir að hann
liafði fundið konu sína myrta í anddyrinu. Lög-
regluþjóninum datt strax í hug að það væri ekki
beint föðurlega gert af lækninum.
Læknirinn hafði skrámu í andlitinu og skurð á
vinstra vísifingri. Skrámuna í andlitinu sagðist
hann hafa fengið, er hánn var að raka sig um morg-
uninn og hann sagðist hafa skorið sig, er hann var
að dauðhreinsa verkfæri á lækningastofu sinni
fyrr um daginn.
Hann gerði eftirfararidi grein fyrir ferðum sin-
um um það bil, er morðið var framið:
Hann kom heim af lækningastofunni rétt eftir
ld. átta. Síðan fór liann í liina vanalegu kvöld-
göngu. Sagðist hann liafa farið vit rétt í því að kl.
sló níu. (Lögreglan fékk að vita hjá simaeftirlitinu,
að heymartólið á lieimasíma Loomis, hefði verið
tekið af kl. fimm mínútur yfir níu). Loomis sagð-
ist ekki hafa mætt nokkurri sál á gönguferð sinni
og er hann kom aftur heim, um kl. 9,40, sagðist
hann hafa fundið konu sína á gólfinu í forstof-
unni, athugað hvort hún væri lífs eða liðin og síðan
flýtt sér yfir á lögregluvarðstofuna.
Nágrannar Loomis sögðust hafa heyrt konu veina
í Loomis-liúsinu, stuttu eftir kl. niu, en enginn hafði
atliugað það nánar. Það var augsýnilega stuttu síð-
an kveikt hafði verið upp í miðstöðinni og leyni-.
lögregluna grunaði, að Loomis hefði notað tímann
frá kl. 9,05 til 9,50, en þá kom hann á lögreglu-
varðstofuna, til þess að brenna blóðugri skyrtu