Vísir - 27.07.1946, Blaðsíða 7

Laugardaginn 27. júlí 1946
V I S I R
7
Slundum gleymdist lienni, að lnin var undir
]>au gefin, að liún liafði þarna starfa á hendi,
•einkanlega eftir að Joan hafði stungið upp ú,
að þær skyldu þúast.
„Það er heimskulegt af okkur að vera að þér-
ast,“ sagði Joan. „Við erum liér um bil jafn-
adra.“
Joan var aðeins 18 ára og var enn unglegri
en Priscilla var fegin því að þurfa ekki að ávarpa
Jiana „ungfrú Lintel“.
Mikið fagnaðai'efni var það Priscillu, er for-
eldrar Joan stungu Upp á því, að þær stöllurnar
skyldu fara einar til Svísslands. þrú Lintel var
ekki heilsuhraust og læknirinn hafði ráðlegt
lienni, að vera lieima í kyrrð og ró. Fei ðalagið
mundi reynast henni of erfitt.
„Eg veit, að við getum örugglega trúað Pris-
cillu til að annast Joan,“ sagði hún við mann
sinn. „Nú á dögum ferðast margar ungar stúlk-
ur lil annara landa, þótt foreldrar þeirra séu
ekki með þeim.“
Joan var í sjöunda liimni. Margoft liafði hún
þrýst hönd Priscillu eftir að jjtfer voru lagðar
af stað frá London og sagt:
,,Er það ekki dásamlegt, að við skulum vera
einar á skemmtiferðalagi. Mér þykir vænt um
pabba og mömmu, en þegar við erum á ferða-
lagi vilja þau lielzt halda í liönd mér eins og eg
væri lítið barn. Og sliku ófrelsi kann eg eklci
sem bezt.“
„En nú er það eg, sem á að gæta þín,“ sagði
Priscilla. „Foreldrar þinir liafa trúað mér fyr-
ir þér.“ ,
Joan fór að hlæja.
„Sei, sei. Ætli sá verði ekki endirinn á, að
eg verði að gæta þín.“
Joaii hafði áður verið í Svisslandi að vetrar-
lagi og sagt lienni frá gistihúsalífinu þar, vetr-
aríþróttunum, skíðaferðum og fleiru.
„Allt er svo frjálst og skemmtilegt. Fólk
kynnist fljólt og er félagslegt. Við munum
skemtma okkur prýðilega, um það geturðu ver-
ið viss.“
„Eg cr smeyk um, að eg verði ónýt við alla
iðkun vetraríþrótta,“ sagði Priscilla og and-
varpaði. „Vitanlega get eg rennt mér á slcautum,
en þá er líka allt talið. Eg hefi aldrei farið á
skíði eða rennt sér á sleða.“
„Piltainir lcnda í bardaga um þig — allir vilja
kenna þér,“ sagði Joan áköf. Ilenni fannst Pris-
cilla mjög fögur. „Eg skil ekki í, að einhver
prins eða milljónamæringur skuli ekki vera
búinn að biðja þín.“
Priscillu varð hugsað til Jónatans. Henni
"fannst svo langt um liðið frá þvi er þau voru
trúlofuð. Hún var næstum búin að gleyma hon-
um.
Hugh hafði skrifað henni frá Arden. Hann
sagði, að sér liði ágætlega. Hann kvaðst hafa
kynnzt ungri ameriskri stúlku á skipinu —
hún vissi ekki aura sinna tal. Ekki spurði liann
um líðan Priscillu. Bréfið fjallaði aðeins um
hann sjálfan.
„Eg yrði ekkert hissa á því, að við hittum
fyrir margt af því fólki, sem eg kynntist í
Sviss í fyrra,“ sagði Joan skyndilega, Hún varð
allt í einu löngunarliýr á svip. Hún gat eklci tal-
izt fögur stúlka, en hún var snotur, ávallt eðli-
leg og hressileg og skapgóð. Hún var smá vexti
■ og grannvaxin, augun stór og brún, og spékopp-
ar í kinnum hennár.
„Þrjár stúlkur trúlofuðust á gistihúsinu í
fyrra — gaman væri að hitta þær aftur og unn-
ustana þeirra.“
Priscilla fór að hlæja.
„Það verður nú vist stundum lítið úr þvi,“
sagði hún, þótt ungt fólk trúlofist á skemmti-
ferðalögum.“
Joan varð allt í einu alvarleg á svip og horfði
rannsakandi augum á Priscillu.
„Ilefir þú nokkurn tíma verið trúlofuð, Pris-
cilla?“ spurði hún.
Priscilla liugsaði sig um áður en hún svar-
aði.
„Já,“ svaraði hún svo.
„Af hverju giftistu honum ekki? Þótti þér
ekki vænt um liann?“
„Ekki nægilega.“
„Vesalings maðurinn.“
„Af lwerju tekurðu þannig til orða?“
„Eg er viss um að hann hefir tilbeðið þig.
Gerði liann það ekki?“
Það leið nokkur stund áðnr en Priscilla svar-
aði. Skyndilega var sem Jónatan hefði birzt
henni, alvörugefinn á svip sem jafnan.
„Ilonum þótti víst mjög vænt um mig,“ sagði
hún loks.
„Að sjálfsögðu. Og hvar er hann nú?“
„Eg veit það ekki.“
„Kannske hittirðu hann einn góðan veðurdag
— og tékur nýja ákvörðun. Það fer stundum
svo, er það ekki?“
„Það má vera, en eg óska ekki eftir þvi að
hitta liann aftur.“
„Já, það er svo sem nógu úr að velja,“ sagði
Joan svo sem eins og í huggunar skyni. „Sann-
aðu tU, að þú kynnist einliverjum glæsilegum
pilti í þessu ferðalagi, seiri þér geðjast vel að.“
Priscilla fór að lilæja.
„Þakka þér fyrir að vilja hughreysta mig.
En eg er vel ánægð eins og nú er komið.“
„Ertu viss um það? Eg hefi oft hugsað sem
svo, að þú ættir ekki að vera i flokki þeirra
stúlkna, sem verða að vinna fyrir sér. Þú ætt-
ir að vera vellrik og eiga fagurt lieimili.“
„Eg álti fagurt heimili, áður en faðir minn
lézt,“ flýtt Priscilla sér að segja. „Moorland
House var alltaf svo dásamlegt i augúm liennar
nú, er hún leit um öxl. Hún hugleiddi oft livað
Corbie gamli mundi liafa gert við það. Og þó
var hún fegin því, að Marv Lawson minntist
aldrei á Moorland House i bréfum sínum.
Bezt af öllu var, liugsaði hún, að reyna að
gleyma.
En hún var að vissu levti mjög hamingju-
söm. Það var margt, sem hún hafði haft mikla
ánægju af, eftir að hún kam til Lintelfjölskyld-
unnar. Það var tilhrevting og ánægjulegt að
kaupa fatnað til ferðarinnar fvrir féð, sem liún
átti eftir af þvi, sem hún fékk fvrir húsgögnin,
sem seld voru á uppboðinu. Og það var sem
ævintýri að vera á skemmtiferðalagi — til
Svisslands. Hversu oft hafði hún ekki óslcað sér
þess áður fyrr.
'AKvmvðmw
Eiginkonan (les í dagblaði) : Og hérna er uin
annaö banaslys. Hlustaöu bara á: „Þessi ungi pilt-
ur, sem heitir N. N„ fékk leigSan bát og réri út á
ána. Sökum þess, aö hann var ölva'Sur, gat hann
ekki haldiö jafnvægi í bátnum og hvolfdi honum
þess vegna meS þeim afleiSingum að N. N. drukkn-
aSi.“
Þarna sérSu bara, sagði konan og snéri sér aS
manni sínum. Ef þessi N. N. heföi ekki drukkið
viskí, væri hann eins lifandi og viS erum núna.
Maðurinn: HvaS'sag'Sir þú? Féll hann í ána?
Konan: Já, þaS gerir hann sannarlega.
MaSurinn: Svo aS hann hefir ekki dáiö fvrr en
hann lenti í vatninu.
' ,v
Konan: Nei, auSvitaS dó hann ekki, fyrr en hann
var drukknaSur.
MaSurinn: Þá sérSu bara, aS þaS var vatniö, sem
drap hann.
Moiðið, sem aldrei upplýstist.
sinnr og því tæki, cr liann hefði notað til þess að
mvrða konu sína með.
Astæðuna fyrir því, að Loomis hafði ekki einnig
skipt um föt, töldu leynilögreglumenn þá, hve
Loomis væri útfarinn i glæpamennskunni, það leit
nijög eðlilega út að hann, sem læknir hefði strax
athugað koim sína. Þá væri og erfitt að brenna föt,
svo að ekkert sæist eftir af þeim, jafnvel þótt að
það væri gert í stórri miðstöð.
Lögreglan taldi að Loomis hefði verið jakkalaus,
er liann framdi morðið og að skyrta hans hefði
atazt svo mjög blóði, að liann hefði verið neyddur
til þess að brenna henni. Þá álitu þeir einnig, að
hann hefði roðið frakka sinn blóði til þess að leiða
athyglina frá fötum sínum, þar til hann gæti losað
sig við þau. Þá töldu þeir einnig að það benti á
kænsku Loonús, að hann notaði bitlaust verkfæri
í stað allra þeirra livössu og bitgóðu verkfæra, er
hann átti. Þá styrkti það mikið grun þeirra um sekt
Loomis að hvergi voru fingraför sjáanleg.
Daginn eftir var miðstöðin rannsökuð og fund-
ust þá tveir skyrtuhnappar. Loomis sagði að þeir
hlytu að hafa verið bornir niður með einhverju
rusli. Við rannsókn á blóðinu, sem á fötum Loomis
kom í ljós að það var blandað hreinsunarefni. Var
nú talið augljó'st að Loomis hefði reynt að ná blóð-
blettunum af fötumun. Ilið sama kom fram. er
frakki Loomis var rannsakaður.
Við frekari rannsókn á háttum og venjiun hinnar
myrtu, komst lögreglan að því, að hún hafði úti-
dyrnar alltaf læstar vegna hræðslu við að ókunnugir v
kænm óboðnir inn. Þrátt fyrir það liafði liurð er
opnaðist út í garðinn, verið ólæst, er lögreglan kom,
en lögreglan taldi mjög ósennilegt að svo liefði ver-
ið, ef Loomis hefði farið að heiman kl. níu. Sögðu
nú lögreglumennirnir Sr. Loomis hreinlega, að þeir
grunuðu hann um morðið á konu hans. Loomis var
kaldur og rólegur allan þann thna, er yfirheyrslurn-
ar stóðu yfir og að lokum spurði hann: „Segið.mér
eitt, góðu herrar, hvaða ástæðu ætti eg að hafa til
þess að myrða konu mína?“
Þarna skákaði Loomis lögreglunni. Henni hafði
ekki ennþá tekizt að finna neina missmíð á sam-
búð þeirra hjóna og þar sem hann hafði hreina for-
tíð og alláhrifamikla vini var honum sleppt og
honum levft að fara til Boston, en þar fór jarðarför
konu lians fram. Er hann kom aftur, auglýsti hann "
hús sitt til sölu og börn sin sendi liann til ættingja
sinna. Síðan tók hann aftur til við læknisstörf sín,
en lögreglan hélt áfram að leita að því, hvaða á-
stæður hann hefði getað haft til þess að myrða konu
sína.
Seinni hluta marzmánaðar komst lögreglan að
því, að Loomis átti oft stefnumót við unga og fagra
konu i einu af kaffihúsum borgarinnar. Við rann-
sókn á sjúklingaskrá læknisins kom i ljós að luin
hafði lengi verið í tölu sjúklinga lians og að hún
var lungnaveik. Þá komust þeir einnig að því,
að lnin og Loomis höfðu hitzt oft áður en dauðu
konu hans bar að höndum. Þá komst lögreglan
einnig að því, að Loomis hafðí fengið leyfi til þess
að starfa, sem læknir i Colorado, en þar er loftslagið
talið mjög heilnæmt fyrir lungnaveikt fólk. Nú
fannst lögreglunni, að hún væri búin að finna á-
stæðuna fyrir því, að Loomis liefði myrt konu sína.
Var hann nú ákærður fyrir morð og dreginn fyrir
lög og dóm.
En við réttarhöldin var ekki hægt að sanna ástar-
ævintýri milli Loomis og þessarar konu. Einu 'sönn-
unargögnin, sem ákærandinn gat fært fram voru
skyrtuhnapparnir, er fundizt höfðu i miðstöðinni
og blóðið á fötum Loopiis. Hin fágaða framkoma
Loomis vakti sérstaka athygli og samúð, bæði hjá
áheyrendum og kviðdómendum. Við vitnaleiðslurn-
ar sagði hann, að hann hefði farið í hina venju-
legu kvöldgöngu og er hann kom heim hefði hann
fundið konu sína myrta á forstofugólfinu.
Þá veikti framburður eins vitnisins mjög ákær-
una á hendur Loomis. Þetta vitni hafði verið síð-
asti sjúklingurinn, sem Loomis hafði vitjað um-
ræddan dag. Bar vitnið það, að Loomis hefði verið
í blárri skyrtu með hvítum röndum, eða samskonar
og hann var í er hann kom á lögreglustöðÍBa til