Vísir - 29.07.1946, Side 7

Mánudaginn 29. júlí 1946
V I S I R
7
Kuby M. Ayres
49
P<9*SHtóCt6t6&H
En hún fyrirvarð sig dálílið í glcði sinni yfir
þvi, hversu fljótt hafði fyrnzt yfir fvrra mót-
læti.
Stundum liugsaði hún um Clive. Hafði hún
i rauninni elskað hann? Ef svo var, livers vegna
hafði hún þá ekki syrgt liann lengur en lnin
gerði ? Ef hún hafði elskað hami gæti hún ekki
verið eins glöð og ánægð og hún var nú. Þó var
liér, að því er þau snerti, um fyrstu ástir að
ræða. Mundi liún aldrei verða ástfangin aftur?
Um livað ertu að liugsa?“ spurði Joan skyndi-
lega, og Priscilla andvarpaði og svaraði:
„Eg hugsaði um fortíðina, en það er heimsku-
legt. Menn eiga ekki að líta um öxl, heldur
fram.“
„Eg held næstum, að þú sért hrygg, Priscilla
min. Reyndu að vera glöð og kát.“
„Eg er ekki hrygg. Og nú er tími kominn til,
að við fáum okkur dálítinn kaffisopa. Eg er
sannast að segja banliungruð.“
Joan tók hlýlega í hönd hennar.
„Priscilla mín, hvað þetta verður gaman!“
Priscilla kinkaði kolli hrosandi, þótt hún
iiefði á tilfinningunni, að ekki mundi allt ganga
þeim eins og þær helzt óskuðu. Yonandi hafði
Joan ekki hlakkað svo mikið til þessarar ferðar,
að hún yrði fyrir vonbrigðum.
En þegar þær loks komu á ákvörðunarstað
og inn i herbergi sitt i gistiliúsinu, livarf efi
iiennar. Allt var fegurra og glæsilegra en hana
hafði dreymt um.
Þorpið litla næstum snævi lmlið var eins og
ævintýrabær. Priscilla stóð lcngi við gluggann
og horfði út. Hana hafði ekki drevmt um, að
neitt svo fagurt gæti verið til.
Ungar stúlkur í marglitum ullarpeysum og
með skotthúfur á höfði og skíði og skiðastafi á
öxl komu gangandi i áttina til gistihússins. Þær
voru frisklegar og kátar og rjóðar í kinnum,
ræddust við og hlógu dátt.
Joan stóð við hlið hennar og sagði:
„Er það ekki dásamlegt?"
„Dásamlegt.“
„Eg liefi þegar hitt fólk, sem var hér i fyrra.
Það var með manni, sem blátt áfram er aðdá-
anlegur. Eg varð undir eins ástfangin í honum.
Hann minnti mig á riddarana scm eg las um í
ævintýrunum.“
„Fagur sem grískur guð, vitanlega,“ sagði
Priscilla ertnislega.
. „Þú ferð algerlega vill vegar í þvi efni,“ sagði
Joan. „Eg verð ekki hrifin af slíkum mönnuin.
Hann er liár, þrekinn, karlmannlegur, þögull
riddari. —• Egertonfólkið hvatti mig til þess að
setjast að borði með þeim. Egcrthjónin eru ung,
hafa aðeins verið gift í tvö ár. Og systir Eger-
tons, Dorothy, er með þeim.“
Hún mælti af barnslegri lirifni og alll í einu
fór hún að dansa.
Þú ert enn fallegri en Dorotliy,“ sagði hún
hrifin. „Mér geðjast ekki að lienni. Hún er svq
þóttafull og sjálfselsk, og í fyrra var liún dug-
legri á skíðum en eg, en í ár skal eg skara fram
úr henni — þó eg hætti á að hálsbroína við æf-
ingarnar.“
„Eg vona, að þú takir ekki upp á neinu sliku.
Það mundi hafa mjög óþægilegar afleiðingar
fyrir mig.“
Joan tók utan um hana og þrýsti henni að
sér.
„Eg bað um að færa okkur tc liingað upp.
Svo getum við farið í bað og komið að miðdeg-
isverðarborði i okkar bezta skrauti. Priscilla,
mér finnst eg hafa yngst um 6 ár.“
„Þú lítur þannig út,“ sagði Priscilla hlæjandi.
Henni fannst einnig, að hún liefði yngst. Svo
var hún. Ilenni veittist sannast að segja erfitt
að muna, að hún bar ábyrgð á þessari stúlku."
i | {---------.....--
Þær liöfðu hvor um sig silt herhergið. Dyrn-
ar milli þeirra stóðu opnar. Þær fóru að taka
upp úr koffortum sínum og Joan lét dæluna
ganga.
Þegar búið var að færa þeim tedrykkj uáhöld-
in, kom hún og settist á rúm Priscillu. Hún var
kædd grænum kimono og hafði græna innniskó
á fólum.
„Eg vona, at) eilthvað gerist, eitthvað „spenn-
andi“. Það legst í mig, að óskir minar rætist.“
„Þú ert alll of rómantisk, stúlka litla,“ sagði
PrisciJla.
Hún sagði það hlæjandi, en henni fannst hka,
að það væri dásamlegt, að vera ung og glöð —
og að vera stödd í Syiss, þar sem sólin skein á
f jallatindana, sem, alla tíð voru snævi þaktir.
Ilún lagði sérstaka rækt við að snyrta sig
sem bezl þctta kvöld, og Joan, sem hafði engar
áhyggjur- af útliti sinu, var á flögri kringum
hanna eins og suðandi fiðrildi.
„Þú litur ljómandi vel út, Priscilla,“ sagði
lnin. „Hve hár þitl er fagurt og þessar bláu
perlur eru eins á lit og augu þín. í þessum silki-
kjól likist þú prinsessu.“
Prinsessu!
Jónatan hafði ávallt kallað hana prinsessu,
þegar þau voru bæði í góðu skapi.
„Eg er ekki prinsessa —■ og líður ekki eins
og eg væri prinsessa. Eg get trúað þér fyrir þvi,
að taugarnar eru ekki i sem beztu lagi. Eg hálf-
kviði fyrir að fara niður til miðdegisverðar í
fyrsta skipti.“
„Þú kviðin? Ekki trúi eg þvi. ÞiT ert fegursta
konan í öllum gestahópnum. Það þori eg að
vcðja um. í fyrra var Dorothy sú fegursta. Nú
„slærðu hana út“.“
„Þú mátt ekki slá mér gullhamra,“ sagði
Priscilla rólega.En með sjálfri sér var hún ánægð
með útlit silt. Spegillinn hafði hermt lienni, að
það væri talsvert satt í því sem Joan sagði.
Þær leiddust niður sligann sem var lagður
þykkri, flosmjúkri ábreiðu.
„Skrímslið og gyðjan,“ sagði Joan cr þær and-
artak námu staðar fyrir framan stóran spegil.
„Ef þú vdrður ástfangih í riddaranum min-
um, Priscilla, lítur hann ekki við mér,“ sagði
Joan.
„Eg verð víst ckki ástfangin á neinum,“ sagði
Priscilla hægt. Hún hafði numið staðar í stig-
anum og hallaði sér fram á liandriðið og horfði
niður í forsalinn mikla, sem var skreyttur greni-
trjám. Mistilteinn var festur við ljósakrónuna
og eldur logaði í gríðar stórum arni.
Fólk stóð þarna i hópum, ræddi saman og
gerði að ganmi sínu.
„Þarna er Egertonfólkið,“ sagði Joan með
ákafa. „Það er Dorothy, sem er i gullita silki-
kjólnum. Þinn cr tiu sinnum fallcgri.“
AKVÖlWðKVNMi
Sjúklingurmn: Læknir, eg hefi hræöilegar þraut-
ir. Þegar eg beygi niig fram á viS, rétti úr hand-
leggjunum og sný þeim í hálfhring, fæ eg sáran
sting i öxlina.
Læknirinn: En (iversvegna þurfiö þér endilega
aö gera þessar æfingar?
Sjúklingurinn: Já, ef þér vitiö um einhverja aðra
aöferö, sem menn hafa til þess aö fara í frakkann
sinn. þá þætti mér vænt um ef þér vilduö láta mig
vita.
Faöirinn: Segöu mér eitt, karlinn. Hvers vegna
ert þú alltaf lægstur í þínum bekk?
Sonurinn: Eiginlega hefir þaö ekkert aö segjr
pabbi, því viö fáum sömu kennsluna í hvorum end-
anum, sem við erum.
Morðið, sem aldiei upplýstist.
þess að lilkynna morð konu sinnar. Hinn opinberi
ákærandi gat ekki sannáð að Loomis liefði átt tvær
samlitar skyrtur. Þá báru sérfræðingar, er leiddir
voru sem vitni fyrir Loomis, það til baka, að reynt
hefði verið að ná blóðblettunum af fötunum með
með hreinsunarefni. Það sem reið baggamuninn var
að eitt vitnanna sagðist hafa séð dr. Imomis klukk-
an 9,15 á stað, sem er meira en fimmtán mínútna
gangur frá heimili Loomis.
Það lók kviðdóminn hálf tíma um að koma sér
saman um dómúrskurðinn og var Loomis sýknað-
ur af kæru hins opinbera.
Eftir að hann var orðinn aftur laus, fór hann að
fá dularfullar simahringingar. Einn kviðdómend-
anna hafði látist meðan á réttarhöldunum stóð og
ásökuðu sumir þeirra, er hringdu í Loomis, að hann
ætti óbeina sök á dauða hans. Aðrir hringdu og
sögðu: „Hvers vegna fyriríerð þú þér ekki?“
Fimmtán mánuðum eítir að frú Loomis var myrt,
framdi Loomis sjálfsmorð. Ilann skildi eftir bréf,
þar sem hann neitaði algerlcga að hafa myrt konu
sína og bætir við að hann hafi ekki getað lifað leng-
ur vegna þess hve mjög hann saknaði hennar henn-
ar. Við nánari rannsókn á heimili dr. Loomis, komsfc
lögreglan að því að hann hafi verið að lesa 32. Dav-
íðssálm kvöldið sem hann fyrirfór sér, en þar stend
ur m. a.:
Sæll er sá, er afbrotin eru fyrirgefin, synd hans
hulin. . . . Þá játaði eg synd mína fyrir þér, og fól
eigi misgjörð mína. Eg mælti: Eg vil játa afbrot
mín fyrir drottni og þú fyrirgafst syndasekt mína
Jask Fleischer og Seymour Fredin:
Seinustn dagandi í Beilín
áSui en boigin fé£L
Adolf Hitler komst að líkindum nær því marki,
að verða drotnari yfir allri Evrópu, og að gera
Berlín að höfuðborg álfunnar, en nokkur annar i
drotnari. Á tæpum sex árum hrundu heimsdraum-
ar hans í rústum höfuðborgarinnar. Hér á eftir 'j
fer nákvæm lýsing á síðustu dögum sigurvegar-
ans i borginni.
Adolf Hitler, maðurinn sjálfur, lézt — samkvæmt
skýrslum jiazista — klukkan hálf þrjú, síðdegis;
þann 30. apríl, er haim skaut 7.65 mm. kúlu úr!
Wajterbyssu sinni í hófuð sér. En Adolf Hitler
foringinn, var búinn að vera átta dögum áður, er
hann að lokum viðurkenndi, að Þýzkaland hefði tap-
ijð stríðinu. Og valdaafsal foringjans var merkið um
skjótt og algert hrun drotnunarstefnu nazistanna.
Fiihrer bcfehl, wir folgen Dir. — Foringinn skip-
ar, við fylgjum honum. — Þetta var máltækið, sem
hafði fylgt þýzku þjóðinni í 12 ár. Þegar foringinn
lagði árar í bát þann 22. april og ncitaði að stjórna
lengur, þá kippti hann að sjálfsögðu um leið grund-
vellinum undan stjórnarkerfi nazista. Um leið og;
liann hvarf frá reglunni um foringjann eða leiðtog-
ann, gerði hann stjórn nazista óstjórnhæfa bæði
stjórnmálalega og hernaðarlega. Flestir þeirra naz-
ista, sem undir venjulegum kringumstæðum hefðu
átt að taka við, hugsuðu meir um að bjarga eigin
lífi, en að taka á sig frekari ábyrgð. Nokkrir reyndu
samt að taka að sér stjórnina, frekar til þess að
bjarga sjálfum sér en þjóðinni, en þeim mistókst
vegna þess að þeir sátu á svikráðum hvorir við aðra.
Eftir opinberum hraðriturum.
Um miðjan janúar, er komið var á daginn, að
Ardennasókn Gerd von Rundstedt hafði mistekizt
og Rússar höfðu hafið lokasókn sína gegn Berlín,
flutti Hitler herstjórnarbækistöðvar sínar frá „Adl-í
erhorst“ hjá Bad Neulieim i Vestur-Þýzkalandi til
Kanzlarahallarinnar í Berlín. Þegar hér var komið,
vildi hann á engann hátt viðurkenna ósigurinn, én.
en stagaðist stöðugt á því á lierráðsfundum: „Það:
er heilög sannfæring mín, að Rússar munu við Oder,
bíða hinn herfilegasta ósigur, ér um getur í sög-!
unni.
En Rauði lierinn sótti fram óstöðvandi, í mátt-i
uðri tangarsókn þar sem annar armur sóknarinnarý