Vísir - 02.08.1946, Blaðsíða 7

Föstudaginn 2. ágúst 1946
V ISIR
7
Ruby M. Ayres
PtiHAeÁAan
Joan var svo smá vexti, aö liún varð að tylla
sér á tá til þess að geta boðið Pi'iscillu góða nótt
nieð kossi.
„Nei, þetta máttu ekki segja. Eg held, að ástin
sé það helgasla, sem til er.“
„Hvað veizt þú um þetta, harnið gott,“ sagði
Priscilla ertnislega, en Joan brosti aðeins.
„Eg er elcki eins óþroskuð, ekki eins mikill
einfeldningur og þú ætlar mig vera,“ sagði hún.
Þegar hún var farin, gekk Priscilla út að
glugganum og dró tjöldin til liliðar. Máninn
skein hátt á himni og varpaði slcini sínu á fjalla-
tindana. Kvöldhimininn var dökkur og fagur-
blár. Hinir snævi þöktu Alpatindar glóðu í bliki
vetrarnæturinnar.
Priscilla stóð lengi hugsi og liorfði á hina
mikíu fegurð, sem fyrir augu hennar har.
Henni fannst það vera einkennilegt, að fund-
um hénnar og Jónatans skyldi bera saman
þarna. Ilvað boðaði þetta? Vegna þessa liöfðu
allar minningar um fortíðna vaknað af nýju,
allt það, sem hún liafði reynt af öllum mætti
að gleyma. Kannske hefndist lienni fyrir það
Jiversu fljót liún hafði verið að gleyma.
En var ekki sömu sögu um hann að segja.
Nú, þegar hann leit liana augum aftur var hann
kannske argur í skapi yfir þvi, að liann eitt
sinn hafði sagt, að hún hefði eyðilagt lif hans.
Ástin var furðuleg tilfinning. Menn sögðu oft,
að ástin ætti sér skamman aldur. Fyrir tveim-
ur mánuðum mundi hún hafa neitað þvi, að
svo væri, en — gat hún neitað þvi nú?“
Gal hún enn sagt, að það væri sem hjarta
hennar væri að bresta í hvert skipti, sem hún
hugsaði til Clive Westons?
Og þegar Priscilla dró gluggatjöldin fyrir
fannst henni, að braut lífsins væri þyrnum
stráð, en þó var sem lienni hlýnaði um hjarta-
ræturnar, er liún liugsaði til morgundagsins.
20. KAPÍTULI.
Eftir hálfs mánaðar tíma i Sviss leit Priscilla
nokkuð öðrum augum á vetraríþróttir og vetrar-
íþróttalíf en áður.
A vissan hátt skemmti hún sér miklu betur
en hún liafði gert sér vonir um, en jafnframt
var um einhver vonhrigði að ræða eða gremju,
sem hún gat ekki gert sér grein fyrir.
Þótl furðulegt kunni að þykja var það Dal
Egerton, sem hjálpaði henni af miklu eðallyndi,
yfir fyrstu erfiðleikana, liann studdi hana upp
brattar brekkurnar og aðstoðaði hana, er hún
var að venjast á að fóta sig, reisti hana við, er
hún datt, og huglireysti hana, þegar hún var að
missa móðinn.
„Þér erúð miklu duglegri en flestir byrjend-
ur,“ sagði iiann. Á morgun reynum við enn
brattari brekkur.“
Priscilla hafði, er hann sagði þetta, komizt
niður eina æfingabrekkuna, án þess að detta.
Henni tókst einnig að „taka beygjuna“, neðst
við ána, og kom brunandi til Dals Egerton.
„Bravo,“ kallaði hann, „eg er stollur af nem-
anda mínum. Eigum við að reyna einu sinni
til?“
Þau héldu áfram og gerðu hverja tilraunina
af annari og fór allt vel.
Þegar Priscilla fór heim til morgunverðar var
liún eigi lítið hreykin af afrekum sínum.
Og er setið var undir borðum sagði hún sigri
brósandi um leið og hún leit til Dals:
„í morgun hefi eg ekki dottið einu sinni hvað
þá oftar.“
„Nei, yður heppnaðist allt prýðilega," sagði
liann hlæjandi. „Nú getið þér brá-tt koinið ineð
okkur upp i fjöllin.“
„Þú ert þojinmóður kénnari, þegar sVo ber
undir,“ sagði kona lians. Hún var þreytu- og
gremjuleg á svip.
Dorothy hló hæðnislega.
„Já, þegar svo ber undir, en það er vist sjald-
an.“
„Hann liefir verið ákaflega þolinmóður kenn-
ari og liinn alúðlegasti við mig,“ sagði Priscilla
áköf og svo sem Egerton til varnar. „Mér liefir
verið það sönn ánægja, að njóta tilsagnar hansÁ'
„Eg sá ykkur koma brunandi niður brekkuna
rélt fyrir morgunverð,“ sagði Joan. „Þú leizt
út eins og þú liefðir aldrei iðkað annað en skiða-
iþróttina allt þitt líf.“
„Ef menn þrauka, þráit fyrir erfiðleikana,
gengur allt eins og i sögu.“
Priscilla leit í þ'essum svifum á Jónatan og
varð undrandi yfir hörkunni i tilliti augna hans.
Hann hafði aldrei boðizt til að veita henni
neina aðstoð; og á jóladag og nýársdag forðað-
ist hann hana gersamlega.
Henni fannst það ósvífið i meira lagi og
barnalegt af honum að láta þannig í ljós, að
honum mislíkaði við hana. Og á dansjeiknum
á gamlárskvöld hafði hann aldrci dansað við
hana.
Kurteisi var það minnsta, sem hægt var að
búast við af honum.
Síðdegis daginn eftir fóru þau, Egerton og
Priseilla á tannhjólabrautinni upp í hlíðarnar
og renndu þau sér svo, er þangað var komið,
niður erfiða hrekku. Hann liélt stöðugt í hönd
liennar og hvatti liana til að vera alls óhrædda,
halla sér ekki aftur, heldur fram.
„Segið við sjálfa yður, að það muni heppnast,
þá kemur það eins og af sjálfu sér.“
Priscilla gleymdi aldrei þessari ferð. Það var
dásamlegt, fannst henni, að bruna áfram, svífa
um loftið mátti næstum segja, og finna kaldan
vindinn leika um sig. Sól skein á hið fagra land
og allt var svo kyrrt og hljótt. Þegar þau voru
komimnður að ánni leit Priscilla á liann glöð
og brosandi og sagði:
„Þelta var dásamlegt.“
„Það fannst mér líka,“ sagði liann.
Þau sneru sér við og héldu aftur á brattann.
— Þau höfðu verið-fjórðung stundar á braut-
inn upp eftir, en fjórar mínútur niður eftir.
„Eg hefði ekki getað það, ef þér liefðuð ekki
haldið i hönd mér,“ sagði Priscilla þakklátlega.
„Þér hafið verið mér ákaflega vinsamlegur. Eg
er smeyk um, að þér farið á mis við marga
ánægju vegna þess, að þér hafið varið thnanum
til þess að leiðbeina mér.“
Dal var að sýsla við skiði sin hálfhoginn og
það leið nokkur tími þar til hann rétli úr sér.
á Kvöidvtimm
Á leiöinni heim til sín ákvaö sá ölvaSi að dylja
ástand sitt fyrir konu sinni og taka sér bók í hönd
ug lesa, því hver hefir heyrt þess getiS, aS fullur
maSur lesi bók? hugsaSi hann.
Sköimnu síSar heyrSi kona hans einhvern hávaSa
i bókaherberginu. Hún fer þá niSur og inn í her-
bergiS: IlvaS ert þú eiginlega aS gera þarna, sagSi
hún kuldalega.
Eg er aS lesa, góSa mín, drafaSi i þeim fulla.
Uss, hættu þessum fíflalátum og lokaSu skjala-
möppunni, sagSi hún reiSilega. Reyndu aS koma
þér í bæliS.
♦
Kennarinn: í hvaSa orustu var þaS, sem Wolfe
hershöfSingi sagSi þetta: Nú get eg dáiS hamingju-
sajnur?
Nemandinn: Eg held, aS þaS hafi veriS í þeirri
síSUstu.
Jask Fleischer og Seymour Fredin:
Seiniistu dagarnir í Berlín
áður en borgin iélL
á næturfundinum 20. apríl var ekkert, sem benti til
þess, a$ Ilrtlcr ætlaði sér að yfirgefa Berlín.
Hvernig nokkrum dalt til liugar að halda áfram
að berjast -verður ekki með vissu sagt. Svarið getur
tæplega verið annað en það, að annaðhvort örvænt-
ingin eða þá hin ótrúlega tiltrú, sem Göbbels naut
samfara ótrúlegu ofstæki hafi riðið baggamuninn.
1 raun og veru þá tókst nazistaforingjunum aðeins
með stórkostlegum blekkingum, að halda baráttunni
þetta lengi áfram, því þeir voru aldrei i vafa um
hver endalok þeirra sjálfra yrði. Blekkingarvefur
þessi var allur spunninn af Göbbels, sem laug bæði
að herforingjum -og hermönnum, að her Wenck
hershöfðingja, er barðist gegn Bandarikjamönnum,
hefði snúið við og myudi koma til þess að verja
Berlín fyrir árásum Rússa. Jafnvel eftir að Rússar* 1
höfðu umkringt borgina og sóttu fram úr austri til
Spitteltorgsins, að sunnan að Hallech Tor, þá end-
urtók Göbbels sömu lýgina og bætti því við, að
Bandaríkjamenn kæmu á eftir her Wenclcs og myndu
berjast gegn Rússum.
Eftir hraðriturum og Kempka.
Kl. tuttugu minútur yfir 10, 21. apríl, féllu fyrstu
sprengjur Rússa á Wilhelmstrasse. Stórskotahríðin
var liörð og viðstöðulaus. Hitler sagði þá: „Þetta
hljóta að vera 8 þumlunga byssur og skotið frá.
Weisseneseehverfinu (það er í norðaustur Berlín).
Um það leyti voru Rússar einnig búnir að taka
Tempelhof flugvöllinn í suðausturhluta borgarinnar.
Aðrir herflokkar sóltu úr öllum áttuni inn í miðja
borgina. Síðan gcrðu steypiflugvélar árásir á þann
hluta borgarinnar, sem liggur milli Unter den Lind-
en og Halleches Tor, að norðan og sunnan og Fried-
richsstrasse og Wilhelmsstrasse, að austan og vest-
an. Lögreglustjóri hverfisins gaf þá skýrslu, að 20
hefðu farizt og 60 særzt í árásinni. Hinsvegar sagði
Herrgesell að á leiðinni, þegar hann reyndi að kom-
ast heim um kvöldið, hcfói hann séð miklu fleiri
lík á götunum og hefði því manntjónið að líkindum.
verið miklu meira.
Frá liádegi þann 21. apríl, voru stöðugar ráðstefn-
ur í einkabyrgi Hitlers. Herstjórnendur úr öllum
hlutum borgarinnar sögðu, að menn þeirra yrðu að
láta undan síga hægt og bítandi allstaðar. Göbbels,
sem yfiiTnaður í Berlín, þaut inn og út úr fundar-
salnum ýmist til þess að gefa Hitler síðustu skýrslu
eða gefa fyrirskipanir til undirmanna sinna.
Sprengjur Rússa féllu sí og æ hringinn í kring,
og þykkur reykur frá hundruðum elda grúfði yfir
deyjandi höfuðborginni og varð illþolanlegri með
hverri klukkustund, sem leið.
Hraðritararnir, Herrgesell og Haagen, skrifuðu
allt, sem sagt var niður og áttu mjög bágt með að
fylgjast með samtalinu á stundum, vegna þess að
oft töluðu 3—4 liðsforingjar í einu. Litla móttöku-
herbergið með fóðraða bekknum hringinn í kring
var upprunanlega aðeins ætlað fyrir 5—6 manns, en
nú voru þarna oft allt að tuttugu manns þjappað
saman og aðrir stóðu í þröng á þrönga ganginum,
sem lá til móttökuherbergisins.
Ennþá hafði Hitler ekkert látið uppi um það hvort
hann ætlaði sér að véra áfram í Berlín. I stað þess-
skipaði hann SS-foringjanum Steiner, sem stjóm-
aði sveit í suðaustur Berlín, að reýna að stöðva
rússnesku hersveitimar, er sóttu inn í borgina frá
Köpenick.
Nokkrar hersveitir Rauða hersins voru í þann
veginn að brjóta sér braut niður Prenzlauer Allee
úr norðaustri og í áttina til Alexanderplatz, þar sem
hið íllræmda fangelsi og bækistöðvar Gestapo voru.
Þá var það, að Hitler sendi hluta af eiginn lífverði
sínum niður á Alexandersplatz og skipaði þeim að
verjast þar hvað sem það kostaði. Hann skipaði
einnig þeim, sem eftir voru af starfsmönnum Kanzl-
arahallarinnar — hérumbil 500 inanns þar á meðal
nokkrum kvenmönnum, — að stofna sveit þjóðvarn-
arliðs og skipaði því undir stjórn SS-foringjans Otto
Guensche ásamt lífverðinum. Haim skipaði einnig
nokkrum þúsundum skrifstofumanna úr flug- og
Iándher í bardagasveitir.