Vísir - 06.08.1946, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 6. ágúst 1946
V T S I R
7
Ruby M. Ayres
PriHJeJJan
„Þú ætlar þó ekki að fara að biðja niin aft-
ur?“
Ilana iðraði þess þegar, að hafa sagt þctta, er
liún sá svip hans. Hún liafði mælt fávislega og
óvinsamlega.
„Fæstir láta sér verða sömu skissuna á tvisv-
ar,“ sagði hann rólega. „Það er allt annað, sem
eg verð að ræða við þig — það varðar Egerton.“
„Egérton — átlu við Dal?“
„Já, Dal, ef þú ert vön að kalla hann því
nafni,“ sagði Jónatan hörkulega.
„Og livað er það, sem þú vilt ræða varðandi
hann?“
Ilann horfði rólega i augu hennar.
„Þið eruð umræðuefni gestanna hér í gisti-
liúsinu.“
„Við?“
Hún mælti, sem hún hefði ekki hugmynd um
hvað liann var að fara.
„Og livað talar fólk um?“.
„Vináttu ykkar.“
„Að eg —“
Hún ýtti frá sér stólnum "og stóð upp, rauð
upp í hársrætur af reiði.
„Ertu að móðga mig af ásettu éáði?“
„Eg er að reyn« að koma í veg fvrir, að þú
verðir fyrir móðgunum og aðkasti. Frá því er
þú komst hingað hefir þú verið hverja stund
að kalla með Egerton. Konu hans mislilcar það
og fólk er byrjað að stinga saman nefjum.“
Hún starði á hann eins og tröll á heiðrikju
— og reyndi svo að gera sér upp hlátur.
„En þetta er svo mikil fjarstæða, að e»gu tali
tekur.“
„Það er engin fjarstæða,“ sagði Jónatan.
Priscilla lagði cigarettuna í öskubakkann og
slökkti í lienni. Þetta kom Priscillu svo óværit,
að hún vissi ekki silt rjúkandi ráð.
Jæja, það var þá svona, rægitungurnar gerðu
sér mat úr því að Egerton hafði sýnt henni þá
vinsemd, að veita henni tilsögn.
„Þú lítur vafalaust svo á, að þetta sé mál,
sem mig varðar ekki„ sagði Jónatan.
„Nei, það varðar þig ekki,“ sagði hún ákveðin.
„Eg hefi minnzt á þetta þin vegna,“ svaraði
hann. „Fólk er ekki milt i dómum, þegar um
ungar stúlkur er að ræða —“
„Þú ætlast vist til, að eg þakki þér umhyggj-
unaJ“
Hann liélt áfram, án þess að láta á sig fá at-
liugasemd liennar.
„Einkanlega, þegar ung stúlka er oft með
sama manninum — kvæntum manni. Eg skal þó
fúslega játa, að þetta er eigi síður lians sök en
þín. Hann er vafalaust lirifinn af þér.“
„Þú, þú ert þeirrar skoðunar.“
Hún snéri sér að honum og var sem eldur
brynni úr augum hennar.
„Hefirðu nokkurar tillögur um með hverjum
eg skuli vera,“ sagði hún kuldalega. „Ef Eger-
ton liefði ekki veitt mér tilsögn og varið til þess
nokkurum tima, liefði eg vafalaust oftast verið
ein. Ekki hefir þú talað við mig fyrr en i kvöld.“
„Ef eg hefði vitað, að það liefði verið að ósk
þinni —“
Hún hló og lét ótvírætt í ljós fyrirlitningu á
honum.
„Eg óska þess ekki. Egerton bauð mér að-
stoð sína og eg þá boð hans með þökkum.“
„Þetta kemur mér kynlega fyrir sjónir, þvi
að eg veit, að margir piltar meðal gestanna
liefðu fúslega veitt mér þessa aðstoð ,en þú
sýndir greinilega, að þú kaust hann framar
öðrum.“
„Þú vogar þér að segja þetta!“
„Eg endurtek aðeins það, sem allir aðrir hafa
sagt séinustu viku. Mér þykir leitt, ef eg liefi
móðgað' þig, en mér fannst skylda mín að segja
þcr frá því — vegna þess sem þú einu sinni
varst mér.“
Hún rak upp lilátur.
„Eg liefi aldrei verið þér neitt,“ sagði liún
æf af reiði. „Nú skil eg þig. Þú ert afbrýðisam-
ur. Eg trúi því alls ekki, að fólk hafi mig og
Egerton að skotspæni — nema ef til vill Doro-
tliy Bindloss. Þú licfir þetta að yfirskini —■“
Jónatan var allfölur orðinn en var enn ró-
legur.
„Ef eg er afbrýðisamur er afbrýði mín ekki
i neinum tengslum við þetla mál. Ef þú lætur
þér í léttu rúmi liggja að fólk segi um þig og
Dal Egerton — í
„Hvað — að eg sé ástfangin í lionum;?“
Hún mælti í ögrandi tón:
„Þér einum hefir dottið þetta í liug. Hafðu
ekki fyrir því að halda siðferðilegar prédikanir
j’fir mér. Eg fullvissa þig um, að sú liætta vofir
ekki yfir, að eg verði ástfangin.“
„Þú liefir aldrei elskað neinn,“ sagði Jónatan
rólega. „Þú liefir aðeins gert þér það i hugar-
lund, og ef þú heldur, að þú sér það nú muntu
hrátt sannfærast um, að svo var ekki.“
„Hví talar þú þannig lil min?“
Hann brosti lítið eitt.
„Við skulum ekki fara að rifast, Priscilla. Eg
liefi sagt þér þetta þín vegna. Vitanlega ertu
sjálfráð um hvað þú gerir.“
Hún hugsaði sig um slundarkorn og sagði
svo liægt:
„Og ef herra Egerton vill ekkí aðstoða mig
framar livað á eg þá að gera? Vilt þú koma i
lians stað?“
„Með mestu ánægju.“
„Þrátt fyrii’ Dorothy ?“
„Eg skeyti engu uin allt hennar eða neins
annars.“
Andartak var hún þögul.
„Gott og vel, veittu mér aðstoð þína á morg-
un,“ sagði hún sluttlega. „En eg aðvara þig —
þetta verði ekki skemmtilegt — fyrir þig.“
„Eg býst elcki við, að þú verðir eins vinsam-
leg við mig og herra Egerton.“
I þetta skipti gætti hún þess, að reiðast ekki.
„Gott og vel. Hvenær eigum við að byrja?“
„Hvenær hentar þér að við byrjum?“
„Viltu fara með mér upp á fjallið, þar sem
við vorum i dag?“
„Eg skal fara með þér hvert sem þú vilt.“
Hún hló litið eitt.
„Hvað skyldi ungfrú Bindloss segja?“
„Það kemur ekki mér við hvað hún segir.“
„Við teljum þctta þá klappað og klárt. Eigum
við að fara inn og dansa?“
,,Já, ef þú vilt. Þú veizt, að eg dansa ekki vel.“
Þau gengu inn í danssalinn. Priscilla var rjóð
i kinnum og annarlegur ljómi i augum hennar.

á Kvmvmm
Faðirinn: Þú hefir þó ekki falliö á prófinu, dreng-
ur minn?
Sonurinn: Jú, en eg var efstur af þeim, sem féllu.
♦
A. Meiddist Gunna mikitS í bílslysinu?
B. Nei, það skófst af henni málning.
♦
Frúin: Og hvenær ætlið pið að giftast?
Stúlkan: Það verður nú einhver bið á því. Þegar
hann er fullur, vil eg það ekki, en þegar hann er
ófullur vill hann það ekki.
♦
Mamma: Eg skal segja honum pabba þínum,
Nonni, hvað þú ert óþægur.
Nonni: Það er þá satt sem pabbi segir, að kven-
fólkið getur ekki þagað yfir neinu.
Jask Fleischer og Seymour Fredin:
Seinnstu dagarmi í Berlín
áSur en borgin féll.
afli í Norðvestur-Þýzkalandi, Danmörku og Noregi.
Hitler virtist ckki hafa neinn áhuga á þessu tali.
Hann hafði augsýnilega algerlega misst móðinn.
Hann vissi að leikurinn væri á enda og var að likind-
um búinn að ákveða að deyja þarna.
„Allt er tapað,“ öskraði hann að Keitel og Borman,!
sem báðir hrópuðu í örvæntingu sinni til þess að fá
foringjann til þess að skipta um skoðun. „Eg er
búinn að tapa trúnui á allt.“
Síðan hóf Hitler að skella allri skuldinni á her-
foringjaráðið og herinn, ásakaði það fyrir að hafa
ekki framkvæmt skipanir hans, rétt eins og hann
hafði gert hvað eftir annað undanfarna mánuði.
Hann öskraði upp, að haun gæti ekki lengur treyst
stormsveitunum og stormsveitarmennirnir hefðu
misst allan bardagahug. Og herinn fékk líka útreið,
hann hafði meira að Segja glatað trúnni á rikis-
marskálkinum, sjálfum Göring, fyrir löngu síðan.
Flotinn var einasta þjónustan, sem hann gagnrýndi
ekki í æði sínu, því hann áleit hann hafa sýnt holl-
ustu fram til þess síðasta.
Meðan á þessum reiðilestri stóð, stóð Jodl hers-
höfðingi, kaldi atvinnuhermaðurinn rólegur og lét
ekkert á sér bæra. Þegar Hitler skipaði þeim þrem-
ur, að l'ara burt úr Berlin, og öskraði skipanir sínar
a. m. k. 10 sinnum meðan Keitel og Bormann héldu
áfram að malda í móinn, sagði Jodl rólegur, „Eg
ætla ekki að verða eftir í þessari gildru. Hér er
hvorki liægt að berjast, vinna eða gera neinar á-
ætlanir."
1 sama vetvangi mótmælti þeir Borman og Keitel:
„Foring vor, við yfirgefum yður ekki. Við gætum
ekki horft framan í konur okkar og börn.“
Hitlcr endurtók ákvörðun sína um að verða í
Berlin og láta þar lifið. Að lokum tilkynnti Bor-
man; „Það er í fyrsta skipti, sem eg færist undan að
hlýða yður. Eg ætla að verða hér eftir.“
Keitel lýsti því líka yfir að hanri yrði eftir, aftur
á móti sagði Jodl, að hann ætlaði að sameinast 12.
her Wencks. Reyndin varð sú, að Keitel fór lika
burt úr borginni, þrátt fyrir háværar yfirlýsingar
sínar og ritaði síðar undir loka skjalið, er lýsti yfir
skilyrðislausri uppgjöf Þjóðverja, þar sem Jodl
hinsvegar undirritaði fyrsta uppgjafarskjalið, sem
fól í sér vopnahléið 8. maí.
Áður en Jodl fór, spurði hann, „Foringi vor,
afsalið þér yður allri yfirstjórninni?“
Hilter svaraði hvorki af eða á. Hann muldraði
eitthvað í þá átt, að þeir skyldu allir fara til Suður-
Þýzkalands og Göring myndaði annaðhvort nýja
stjórn eða liann myndi hefja samninga við banda-
menn. En hann sagði þetta svo óljóst, að ómögu-
legt var að vita hvort hann meinti það, sem skipuu
eða sem háð.
Eftir hraðriturum og ungfrú Schröder.
Eftir stutta hvíld, héldu fjórmenningarnir annaix
fund, ásamt Krebs herforingja, Fegelein og nokkrum
öðrum, sem kornu og fóru meðan á fundinum stóð.
Enn einu sinni reyndu þeir til þess að fá Hitler til
þess að fara burt úr Berlín og halda stríðinu áfram.
Foringinn sýndi engann áhuga fyrir hugmyndinni.
1 raun og veru hafði hann aldrei haft neina trú á
þjóðarvíginu (National Redaubt). Hann bjóst ekki
við, að það væri til neins gagns vegna þess, að aldrei
hafði unnizt tími til þess að byrgja það nægilega
upp af matarbirgðum, vopnum eða skotfærum.
Borman, sem hafði tekið við af Hess sem for-
maðúr trúnaðarráðs flokksins, hafði blátt áfram
stutt hugmyndina um þjóðarvígið, án samþykkis-
Hitlers, en þó í nafni hans. Með aðstoð Himmlers,
nánasta samsærjsmanni sínum, liafði Borman ráð-
gert að verjast í fjöllunum í marga mánuði. Borman,.
sem bændurnir kölluðu djöfulinn frá Berchtesgaden,
hafði safnað saman miklum birgðum af matvælum
og komið þeim fyrir í óteljandi fylgsnum fjallanna.
Matvælinn liafði hann tekið eignarnámi og látiðf
borga fyrir, eins lét hann taka miklar jarðeignir
eignarnámi og greiddi fyrir þær offjár.