Vísir - 09.08.1946, Page 7

Föstudaginn 9. ágúst 1946
V I S I R
7
„Eg verð að æfa mig upp á eigin spýtur,“
sagði hún. „Mikið vildi eg gefa til að vera eins
<iuí|leg og þú.“
.„.Én eg ,hefi komið hcr hvað eftir annað,“
sagði hann, „en þú mátt alls ekki fara ein'þíns
liðs, nema þá í æfingabrekkurnar næst .gisti-
núsinu. Þú gætir dottið og meitt þig hættulega.“
„Eg má ekki fara með Egerton — eg má ekki
fara ein mins liðs — með hverjum á eg þá að
farao:
„Eg verð hér að minnsta kosti eins lengi og
þú.“
„Mér gæti ekki dotlið í hug að láta þig stjana
við mig liverja stund.“
„Jæja, eg get sagt þér eins og er, ef eg hefi
mælt mér mót með einhverjum öðrum.“
' Og liinar hlýjii tilfinningar Priscillu i garð,
Jónatans hurfu sem dögg fyrir sólu.
Hún gekk inn í gistihúsið án þess að svara.
Það var mikil fannkoma þetta kvöld. Priscilla
var að skipta um föt, áður en farið væri niður
iil miðdegisverðar. Er þvi var lokið gelck hún
úl að glugganum og horfði út. Hún gat aðeins
séð ljósin í næstu húsum. Fjallatindana gat hún
eivki séð.
Joan kom inn í þessum svifum með bréf frá
móður sinni.
„Við megum vera hálfan mánuð lengur en
upphaflega var ákveðið,“ sagði Joan hrifin og
glöð. „Er það ekki dásamlegl? Ertu ekki glöð,
Priscilla?“
„Jú, mjög glöð.“
Joan dansaði um alla stofuna af ánægju.
„Mér er sagt, að þú hafir heldur en ekki stað-
ið þig vel i dag með herra Corbie?“
„Hver sagði það?“ spurði Priscilla snogglega.
„Herra Corbie, liann dáðist mjög að liversu
vel þér fer fram.“
Priscilla gretti sig.
„Sagði hann þér lílca, að eg byrjaði með þvi
að detta tvisvar i morgun ?“
„Nei, liann mundi aldrei fara að segja frá
neinu shku um þig,“ sagði Joan, sem var ekki
i minnsta vafa um, að Jónatan elskaði enn
Priscillu og^ Joan furðaði sig mjög á því, að
Priscilla skyldi ekki elslca liann.
Að miðdegisverði loknum spurði Dal Egerton
Priscillu hvort liún vildi dansa við sig. „Ef það
er ekki bannað,“ bætti hann við. .
Hún fór að lilæja.
„Við hvað eigið þér? Eruð þér gramur vfir
því, að eg skyldi fara með lierra Corbie?“
„Nei, af því að eg veit hvers vegna þér gerðuð
það.“
„Ilvers vegna?“
Þau sligu dansinn saman.
„Fólk er farið að tala um okkur.“
Priscillu fannst það taktleysi af Egerton, að
aninnast á þetta.
„Fólk verður alltaf að hafa eitthvað um að
skrafa,“ sagði liún i léttum tón.
„Maður getur látið þetta sem vind um eyrun
þjóta,“ bætti liún við. „Það get eg.ekki,“ sagði
Egerton lágt.
Hún vildi ekki ræða við hann um þetta alvar-
Iega. Þess vegna sló liún út í aðra sálma.
„Nú get eg brátt farið allra minna ferða á
skiðum,“ sagði liún. „Eg er brátt komin á það
stig, að eg þarf ekki á aðstoð neins að lialda.“
„Það hefir verið mér mikil ánægja að aðstoða
yður, — mesta liamingjan, sem mér liefir fallið
i skaut.“
Priscilla fékk ákafan hjartslátt en hún gerði
sér upp hlátur.
„Eruð þér að reyna að daðra við mig?“ sagði
hún ertnislega.
„Nei.“
Skyndilega tók hann undir hönd hennar og
leiddi hana með sér út i forsalinn, sem var auð-
ur.
Hami var fölur og auðsjáanlega milcið niðri
fyrir.
„Hafið þér nokkuð á móti að sitja liérna smá-
stund. Eg er þreyttur."
„Þér hafið ofrevnt vður á íþróttaiðkunum í
dag, eða hvað?“
„Eg liefi ekkL farið neitt, verið inni.“
Hún horfði undrandi á hann. Þetta var mjög
ólíkt honum.“
„Eg hirði ekki um að fara neitt án yðar,“
svaraði hann.
Priseilla gat engu svarað. Hún sat þögul og
það var liann sem rauf þögnina:
„Trúið þér á ást við fvrsta tillit, ungfrú
Marsh?“
llún ypti öxlum.
„Eg veit ekki. Hvers vegna spyrjið þér?“
„Af þvi að eg varð ástfanginn í yður í fyrsta
skipti sem eg sá yður.“
Priscilla rétti úr sér skyndilega. Svipur henn-
ar gerbreyltist.
„Þér megið ekki tala þannig við mig. Eg kann
því illa.“
„Vegna þess, að eg er kvæntur? Eg var aldrei
ástfanginn í konunni minni. Við höfum þekkst
frá þvi við vorum hörn, og foreldrar okkar
gerðu alla tið ráð fyrir því, að við yrðum lijón.
Eg hefi aldrei orðið fyrir áhrifum af nokkurri
konu fvrr en eg kynntist yður.“ -
„Herra Egerton, það cr ekki drengilegt eða
vinsamlegt af yður að tala við mig á þennan
liátt. Ef þér haldið áfram í þessum dúr getum
við ekki vcrið vinir. Eg er yður þakklát fyrir
vinsemd yðar en lconan yðar —“
Hann liló beisklega.
„Þér hugsið um hana. en ckki mig. Ef þér að-
eins gætuð gert yður í liugarlund hvemig mér
hefir liðið frá því er þér sneruð baki við mér i
morgun.“
Priscilla stóð upp.
„Við skulum fara inn og dansa. Það er
heimskulegt að setja hér og láta sér um.munn
fara orð, sem. mann iðrar eftir siðar.“
„Mig mun aldrei iðra þess,“ sagði liann stutt-
ur í spuna. „Tilgangur minn var að láta kyrrt
liggja, en nú get eg ekki þagað lengur. Ekki síð-
an er eg sá yður með þessum Corbie. Priscilla
ef yður þykir örlítið vænt um mig, þá —“
Hún reyndi að stöðva hann, en það var til-
gangslaust. Tilfinningarnar háru liann ofurliði.
’AKvöm'ðmw;
dílJU.
Tvær stúlkur eru að tala um „kærasta“ stallsyst-
ur sinnar og sagði önnur: Hann á svo „agalega“
íallegan bil og svo dansar hann svo vel.
Hann hlýtur að vera miklu eldri en hún, sagði
þá hin.
Já, hann er áreiðanlega sextán ára.
Palli: Hann frændi minn er svo rangeygður að
hann sér báða sunnudagana í miðri viku.
Halli: Það er nú ekki mikið, en hún langömmu-
systir mín er svo rang^ygð að hún sér jólin; pásk-
ana og sumardaginn fyrsta í sömu vikunni.
Pétur: Mikið rak hjá mér um daginn al timbrinu.
Það voru allt ferkanntaðir sívalningar endalausir
i báða enda.
Þegar kaupmannshúsin á Húsavík voru að
brenna og steinolía og benzín runnu logandi út í
sjó, var gömlum manni að orði: Ekki mæla þeir
oliuna núna i fingurbjörgum, helvítin þau arna.
Jask Fleischer og Seymour Fredin:
Seinustu dagarnir í Berlín
áður en borgin féll.
'í
mann innanríkisfulltrúi framkvæmdi í neðanjarð-
arbyrginu. Sprengingar ntssneskra kúlna kváðu við
úti fyrir, en ómurinn heyrðist aðeins óglöggt gegn-
um þykka steypuveggina, en það var einasti hljóð-
færaslátturinn við hjónavígsluna og enginn gleði-
svipur var á neinum. Hver og einn vissi að heljar-
greipar Rússa þrengdu sí og æ að borginni. Öglögg
sprengjuhljóðin, sem lieyrðust voru frá~ sprengjum,
sem grófust inn í veggi Kanzlarahallarinnar og rifu
þæi' djúp skörð í veggina. Ein sprengjan hitti her-
bergi á þriðju hæð, þar sem geymd voru lieiðurs-
mérki handa þeim, sem sýndu liermennskusnilli og
lágu þær í röðum í hillum í herberginu. Heiðurs-
merkin hentust um allt og sást glytta á þau í rúst-
unum eins og glingur í sólinni.
Hjónaband Evu var stutt, eftir seytján ára bið:
Aðeins tveimur sólahringum siðar, voru þau bæði,
liún og hrúðgumi hennar, dáinn fyrir eigin hendi.
Það sem orðið var eftir af heimsveldi Hitlers 30.
apríl 1945 var, 8 aðstoðarmenn og nokkrir ofstæk-
isfullir bardagamenn. Hér fer á eftir frásögn um
það, hvernig 8 aðstoðarmenn Hitlers sýndu honum
hollustu sína í síðasta sinn í brennandi höfuðborg
nazista.
Hluti af þessari sögu ér tekinn eftir skýrslu
nazista. Til dæmis héldu margir nazistar því fram
að þeir hefðu verið sjónarvottar að því að Hitler
og Eva væru dauð. Gegn þessari staðhæfingu
kemur þrálátur orðrómur um að þau hafi flúið
til Spánar, Japan eða Argentinu. Pikkert verður
sagt með vissu um hvað kann að vera rétt í þessu.
Þessvegna ætti að dæma greinar þessar með tillitS
til kringumstæðanna og sannsögli nazista, sera
rétt er að vera á varðbergi fyrir. Af þessum á-
stæðum er á spássíunni tilgreint liver heimikl
er fyrir hverjum kafla eða frásögn fyrir sig.
Heimildirnar eru: tveir opinberir hraðritarar, seni
rituðu niður allt sem fram fór á ráðstefnum Hitl-
ei's og herforingjaráðs hans en þeir voru Gerhard
Hergesell, fyrrum lögfræðingur og dómari og ung-
frú Christa Schröder, ein af fjórum kvenritur-
um llitlers og hafði hún unnið hjá honum síðan
1930. Ennfremur Erich Kempka, einkabifreiða-
stjóri Hitlers frá þvi árið 1932, Gretel Fegelein,
kona eins herforingjans í SS-liðinu og systir Evu
Braun, frii Maria Scliifler, kona gæsluvarðar bú-
staðar Hitlers í Miinchen, en hún liafði þekkt
Hitler siðan 1929, Mansfeld stormsveitarforingi,
meðlimur lífvarðarins og dr. Feodor Bruck, einka-
vinur Káte Hausserman, aðstoðastúlku lijá tann-
lækni Hitlers.
Mánudagsmorguninn 23. apríl var bjartur himinn
heiðskýr yfir dæmdri borg og um hádegi var orðið
molluhiti af sólargeislunum. 1 útborginni Pichels-
dorf, sem stendur við Hvelvatn i vestur Berlín, stóðu
yfir einhverjir harðvítugustu bardagar umsátursins.
Pishelsdorf teygir sig á milli tveggja mikilvægra flug-
valla, Gatow og Staageri og um hana. lá Heerstrasse,
sem er fræg gömul lierbraut, sem liggur beina leið
inn í hjarta Berlínar.
Þannig varð Pichelsdorf vesturhlið borgarinnar
og vörðust Þjóðverjar þar innan um hús verka-
manna, smáverzlanir og garðhúsahvyrfingar, en
það voru húsaraðir meðfram þröngum stígum, þsfr
sem margir verkamenn ogláglaunaðirskrifstofumenn
áttu lítil sumarhús. Gai'ðhúsabústaðir þessir voru
löngu orðnir himnaríki Berlínarbúa, sem misst höfðu
eigur sínar í loftárásum á borgina og liöfðu margir
þeirra húið i þeim árum saman. I hverjum garði
var loftvarnarbyrgi hyggt af rússneskum nauðung-
arvinnumönnum.
Þann 23. apríl, skaut stói'skotalið Rússa yfir Bocks-
feld garðahverfið, og Rauði lierinn var kominn i
handbyssuskotfæri, er 500 þýzkir hermenn —
aðallega úr æskulýðsfylkinguimi og stormsveitar-
menn heimavígstöðvanna, ásamt nokkrum æfðum
hermönnum og Þjóðvarnarliðsmönnum — komu á
vettvang og gerðu síðustu varnartilraunina. Þeir