Vísir - 12.08.1946, Blaðsíða 2

V I S I R
1/JijJij
Skrifið
kvennasíðunxii
um áhugamál
yðar.
atar
SOÐIÐ, KALT BLÓMKÁL.
Blómkál.
Mayonnaise.
Skinke.
Vænt og fallegt blómkálshöf-
uö er soSiö í hæfilegan tíma og
hafi stilkurirm veri'S skorinn
*
af alveg upp viS hausinn. Blóm-
kálrö er fært upp og látiö á fat
og snúi slilkendinn niður.
Þegar blómkáliö er orðiö kalt
er hellt yíir þaö mayonnaise og
hakkaöri, kaldri skinke dreift
yfir.
Soöiö má notá í blómkáls-
súpu.
SMÁSTEIK.
2 matskeiöar flot.
4 lambsleggir (skankar).
Væn sneiö af lauk.
i lárviöarlauf.
y2 tesk. salt.
% tesk. svartur pipar.
i bolli af heitum tómatsafa.
Flotiö er hitað í þykkri
pönnu (sem láta má í bakarofn)
og kjötiö brúnaö vel. Laukurinn,
lárviöarlaufiö, saltiö og pipar-
inn er látiö út í heitan tómat-
safann og he.lt yfir kjötið. Þétt
lok er látiö yfir og þessu stung-
iö í bökunarofninn. ÞaS er látiö
bakast viö meöalhita um 2
kl.st. eöa þangaS til kjötiö losn-
ar frá beini.
Framboriö á soðnum, þurrurn
hrísgrjónum.
FRANSKIR LAUKHRINGIR
Til bragöbætis meö ýmis-
konar steik er laukur rnjög^
góöur. Reynið þessa aöferö viö
að steikja laukinn:
3 stórir og góöir laukar.
y2 bolli mjólk.
2/3 bolli af síuðu hveiti.
Salt og pipar.
Laukarnir eru skrældir og
skornir i sneiöar hérumbil Y\
lir þumlung á þykkt. Sneiöarn-
ar eru aðgreindar í hringi meö
gætni.
Mjólkin er látin i skál og
laukhringirnir látnir liggja i
henni um stundarfjóröung. Þá
eru þeir teknir upp og látiö síga
af þeim. )4 teskeiö af pipar og
sama magn af salti er blandaö
saman viö hveitiö og lauk-
hringjunum velt upp úr blönd-
unni. Þeir eru steiktir í djúpri
feiti eöa salatoliu 4—5 minútur.
Laukhringirnir eru lagðir á
brúnan pappír augnablik, svo
aö' feitin sigi af þeim.
Áfasúpa með hrísgrjónum.
Þegar áfasúpa er á borðum
má nota í hana hrísgrjón til til-
breytingar. Hrísgrjónin eru
soöin í mjólk sem er blönduð
með vatni. Þegar þau eru full-
soöin er þeim hrært út í heitar
áíirnar. Veröur þannig komizt
hjá því aÖ láta úfirnar sjóöa
lerigi.
Hætta á ferðum.
Nýlega var eg á ferö og
liitti þá eina af vinstúlkum
mínum frá æskuárunum.
Þessi stúlka hafði verið
skólasystir min i Reykjavík
og var mjög kært með okk-
ur, —- við höfum haldið
tryggð livor við aðra, þó að
við höfum ekki sézt um
nokkur ár. Skólasystir mín
átti í æsku rika fegurðartil-
finningu og mikla fegurðar-
þrá, og kom það í ljós í
mörgu í fari liennar. Hún
varávallt mjög vel búin og
gerði miklar kröfur til
rar sín um snyrti-
mennsku og hreinlæti í hví-
vetna. — Þessi kona hefir
nú sjálfstæða stöðu og góða
og getur veitt sér margt það,
sem gerir mönnum lífið
notalegt;* hún getur svalað
fegurðarþrá sinni.
En ]iú kom eg auga á
nokkuð, sem ekki var í sara-
ræmi við fegurðarþrá og
snyrtimennsku. Við kveikt-
um okkur > vindlingum. Þá
varð mér litið á hendurnar
á henni. Þær voru fallega
lagaðar — en fingurnir á
hægri hendi voru gulir af tó-
baksreyk. Mér brá í brún.
Mér hafði alltaf fundizt vin-
stúlk’a min gera svo miklar
kröfur til sjálfrar sín. En
nú vitrist hún vera farin að
slá af þeim kröfum. Og síð-
an er þetta var, liefir mér oft
flogið í hug blettirnir á
fingrunum á henni, og mér
finnst það iskyggilegt til að
hugsa, að svorfa fari fyrir
okkur mörgum, að við slá-
um af kröfunum, látum reka
á reiðanum, og hirðum að
lokum lítt um snyrti-
mennsku og annað það, sem
vel fer á.
Þetta eigum við á hættu.
— I æsku gerum við mikl-
ar kröfur og viljiun ekki slá
af þeim, við höldum fast við
þær.
Síðar kann þetta að breyt-
ast. Við verðum að umgang-
ast annað fólk og verðum
að játa, að við getum ekki
alltaf fengið fullnægt öllum
kröfum okkar. Annað fólk
á líka rétt á sér, og smátt
og smátt verðum við ef til
vill að slaka tiÞ hér og livar,
við neyðumst til að slá af
kröfunum á einn og annan
veg, til þess að lenda ekki i
árekstrum. Svo kemur að
því, að við förum að spyrja
sjálf okkur, hvort þetta eða
hitt sé þess vert, að verið
sé að lenda í óþægindum
þess vegna. Og við förum
að efa það, að kröfur okk-
ar hafi verið eins áríðandi
og okkur fannst í æsku.
Staldrað við.
Þá er hollara fyrir okkur
að nema staðar og komast
að raun um það með sjálf-
um okkur, livað eru áríð-
andi atriði og hvað eru auka-
atriði. Æskan er oftast
kröfuharðari en eldra fólk-
ið, æskan er dómharðari og
óþolinmóðari. Hún vill
breyta lieiminum, en ekki
sjálfri sér. Þegar við tökum
að þreytast, bi'.eytum við oft
heldur sjálfum okkur, held-
ur en að reyna lengur að
standa i því striti, að breyta
heiminum. En þá fer að
verða þörf á því að stinga
við fótum. — Það kann nú
að þykja lítilsvert atriði, að
ganga með tóbaksbletti á
fingrunum. En sé það gert
af einhverjum, sem hefir
heimtað mikið af sjálfum
sér um þrifnað og snyrti-
mennsku, þá er það þó spor
til hirðuleysis og sóðaskap-
ar, Spor niður á við.
Þá er nauðsyn á að liugsa
sig um. Gera sér það Ijóst,
livað í liúfi er. Þegar um
smáatriði er að ræða getur
verið nauðsynlegt að slá af
kröfunum og við gerum það
oft friðarins vegna. En sé um
meira að ræða, sem getur
haft verulega þýðingu fyrir
lieill okkar, verðum við að
standa fast gegn hverskonar
undanslætti. Kæruleysi ein-
staklinganna, óorðheldni og
óáreiðanleiki, gera þjóðfélag-
ið að fúafeni, þar sem allt
sigur á ógæfuhlið. En þar
sem iöfciri hluti þjóðfélags-
þegnanna lieldur fast við
fornar dyggðir og hvikar
ekki, er undirstaðan traust.
Ló.
Hvers vegna ekki
lauk?
Ymislegt er hér á landi
ræktað undir gleri nú orðið,
sem áður var ekki unnt að
fá nema frá útlöndum.
Kannast- allir við tómatana
og gúrkurnar sem okkur
húsmæðrum þykir ágætt að
hafa á borðum. Og efalaust
verður allskonar ræktun af
þessu tagi aukin á næstu
árum og er það vel.
En ein er sú nytjajurt sem
vafalaust mætti rækta hér
undir gleri, og ætti að rækta
svo að nægði, og ekki þyrfti
að kaupa þá vöru frá út-
löndum. Það er laukur. Oft
hefir mig furðað á ]iví að
engum skuli hafa komið til
hugar að hefjast handa um
að rækta lauk. Þetta er á-
gætis krydd eins og allir vita.
Lauk má nota steiktan í
sneið ( eða hringjum) með
kjöti og fiski, það má sjóða
hann heilan og glera með
sykri eins og brúnaðar
kartöflur. Er hann þá mjög
girnilegur fram borinn heill
með kjöti eðæ jafnvel sem
sjálfstæður „milliréttur“ soð-
inn heill, og með mjólkur-
sósu, er hann líka ágætur
með kjöti. Auk þess mjög
góður í lauksúpur og venju-
lega íslenzka kjötsúpu. Þar
að auki er laukur mjög holl-
ur matur.
Hér hefir verið ráðizt í að
rækta vínber, melónur og
jafnvel banana. Það er að
sjálfsögðu góðra gjalda vert
að géra slíkar tilraunir og
þegar gróðurhús eru komin
víða, getur það ef til vill
borgað sig fyrir fólk, að hafa
þar vínvið til þess að rækta
vínber handa fjölskyldunni,
eða annan gróður sem sjald-
gæfur er, en gæti verið gam-
an að hafa. En sem sölu-
vara verður þetta alltaf of
dýrt og þá aðeins munaðar-
vara.
Öðru máli gegnir um
nytjajurtir eins og laukinn.
Hann ætti að geta orðið á
hvers manns borði.
Fyrir nokknrum árum hóf
Jón frá Laug ræktun á æti-
sveppum og fengust þeir þá
um hríð liér í matvörubúð-
um. En sú ræktun féll niður
eftir lát hans. Htanlands
rækta margir ætisveppa í
kjöllurum heima hjá sér og
það ættum við líka að geta
gert, og það ætti ekki að vera
mjög kostnaðarsamt. Væri
óskandi að einhverjir vildu
taka upp ræktun á ætisvepp-
um, því að þeir eru mesta
góðgæti.
En hvað sem hinum gým-
sætu ætisveppum líður ætti
garðyrkjumenn, eða þeir sem
gróðurhús eiga, sem fyrst að
hefja ræktun á lauk. Laukur-
inn er bæði gott krydd og
hollur matur og er hann værj
ræktaður hér mætti spara
þann gjaldeyri, sem notaður
væri til þess að kaupa hann
fyrir erlendis. Það er líka
mikilsvert atriði.
öll viðbót í ræktun eða
hverskonar nytsamri fram-
leiðslu er framför, og hús-
mæður mundu fagna þvi að
geta haft íslenzkan lauk til
bragðbætis allt árið um
kring.
Sparið vatnið.
Ekki má vanrækja að gera
við vatnshana, sem leka.
Hanar sem leka eyða vatni
um of, og sé það heitt vatn
sem lekur burt sí og æ, er
það mjög kostnaðarsamt. —
Auk þess er hið stöðuga leka-
bljóð mjög þreytandi. Lekin
Mánudaginn 12. ágúst 1946
ÍM ?)«#• Of/
MttjÍMiÍ.
Þegar náttblæjan er orðin
lin eða hefir ringt, er það
gott ráð að pressa hana á
vaxibornum pappír. En járn-
ið. má aðeins vera meðal-
lieitt.
—o—
Þegar kjóllinn fer að slitna
í handveginn eða á olnboga,
er gott að þræða þunnt stykki
undir hinn slitna stað og
staga svo í með smáum og
fínum sporum. Margir kaupa
nú -föt fullgerð í búðunum
og fást þá engir afgangar
með þeim. Er þetta þá ráð
til þess að fatnaður endist
dálítið lengur.
—o—
Þegar gera þarf við föt
béndans, t. d. smávegis slit,
eða gat eftir sígarettu, er gott
að draga þráð út úr saumun-
um á buxunum eða á jakkan-
um. Má svo staga í með þess-
um þræði og ber mjög lítið •
á þess háttar viðgerðum. -—
Blúndukraga, sem farinn er
að slitna má líka nota lengur
ef þunnt net er þrætt undir
hinn slitna blett.
—o—
Farið vel með skóna.
Þegar skórnir hafa vökn-
að er nauðsynlegt að hreinsa
þá vel og þurrka þá. Sé eng-
in stígvélatré til á heimilinu
mö böggla saman pappír og
■troða skóna út með honum.
Skó má aldrei þurrka inni
í hlýju herbergi eða hengja
þá upp úti þegar þúrrt er
í veðri. Bera síðan á þá góð-
an áburð. En skórnir endast
bezt þegar skóhlífar éru not-
aðar er þess gerist þörf. Þó
skyldi enginn láta skóhlífar
utanyfir rúskinnsskó.
En úr því að verið er að
tala um skófatnað, þá er eins
gott að minnast á það, að
þokkalegur fótabúnaður er
nauðsynlegur ef menn vilja
teljast ^snyrtilegir til fara.
Hér er ekki átt við neina
sérkennilega eða fáséða skó,
sem oft geta verið óviðeig-
andi daglega, en aðeins það
að skórnir sé vel hirtir og
hreinir. Það er hægt að fá
skó-áburð bæði á venjulegt
leður og rúskinn. Kennið
börnunum, bæði drengjum
og telpum, að hirða skóna
sína sjálf, bursta þá og fæga.
Gætið þess lika að gert sé
við skakka hæla jafnskjótt
og þess gerist þörf. Skakkir
hælar eyðileggja lagið á
skónum fljótlega og eru auk
þess afskaplega Ijótir og;
kauðalegir.
getur líka valdið skemmdum
á baðkerum og þvottaskál-
um. Vatnið skilur eftir bletti
á glerungnum og jafnveí
ryð. Látið þvi gera við vatns-
hanana jafnskjótt og leki
kernur í ljós.