Vísir - 16.08.1946, Síða 7

Föstudaginn 16. ágúst 1946
V I S I R
7
Rnbj M. Ayres
PtihAeAAan
Þegar þcir voru komnir að útjaðri þorpsins
hægði hann á sér og var á eftir hinum að ásettu
ráði, og sneri á þá hraut, sem lá fyrir handan
fjallabrautina litlu. Þetta var allt á brattann, en
testin á fjallabrautþini var ekki í förum eftir að
skvggja tók. Jónatan var nokkyrn veginn viss
um að finna Priscillu einhversstaðar milli skóg-
arins og Teplitz-kaffistofunnar, ef bún á annað
borð var úti i þessu hriðarveðri.
Hann sneri sér við enn einu sinni og sá bina
ieitarmennina balda áfram ferð sinniíþveröfuga
átt. Svo bélt bann áfram upp brekkuna.
Stundum fór bann aðeins eitt skref fram og
rann tvö til baka, en hann missti ekki móðinn.
Eina manneskjan sem bann nokkurn tima
hafði elskað i þessum heimi, lá kannske i snjón-
uni kalin, méðvitundarlaus. Hann vildi feginn
láta líf sitt, ef það gæti orðið benni til bjargar.
\'ið og við varð bann að nema slaðar til þess
að kasla mæðinni. Oft kallaði bann eins bátt og
bann gat, en bann hevrði aðeins bergmál sinnar
eigin raddar.
Við venjuleg skilyrði var bann ekki í neinum
vafa um leiðina. Ilann var þarna öllum bnútum
kunnugur. En i þessu hriðarveðri var erfitt að
rata, erfitt að þræða brautina þar til skógurinn
kom i Ijós.
r En eflir það varð það auðveldara — það var
liltölulega greitt að þræða brautina milli
trjánna. Ilann sveið í kinnarnar af kulda og
bann var orðinn króldoppinn á böndunum og
stefndi liann nú til auðs svæðis fyrir framan
! leplitz-kaffistofuna.
Hann var þegar fai'inn fram bjá slaðnum. þar
sem Priscilla lá, en það var eins og eitthvað
bvislaði að honuni livar bann gæti fundið bana,
og bann sneri við og stefndi i áttina þangað.
Það var heldur farið að draga úr fannkom-
unni og liann sá líka nokkru lengra frá sér en
áður.
* Hann tók af sér vetlingana og blés á fingur-
gómana til þess að fá yl i þá. Hann ákvað nú að
þi-eifa fyrir sér livarvetna á skíðabrautinni. Allt
i einu hrasaði bann um rót á tré, og er liann rétti
út liönd sina til þess að ná taki á einhverju kom
hann við eitthvað sem virtist vera blautt ullar-
cfni.
Hann kraup á kné i snjónum og losaði um
ljóskerið i belti sér. Ilann kom auga á bláa klæð-
ispjöílu og nú fór bann að grafa í snjóinn með
báðum liÖndum, eins og óður.
Og allt i einu féll ljósið frá ljóskeri bans á
andlit Priseillu.
Var bún lífs eða liðin? Hafði liann komið of
seinl?
Hann lyfli benni upp úr fönninni, losaði skið-
in snarlcga af óþolinmæði. Hann reyndi að hclla
dálitlu koníaki í munn hennar, en höfuð bennar
békk máttlaust niður. Hún liafði bitið á vör sér,
j>egar bún var að missa Hieðvitundina, og varr
hennar voru kaldar og bláar.
Það var algerlega voníaust, að liann gæti
borið liana eða komið henni einn síns liðs til
gestibússins.
Andarlak leit bann í kringum sig örvænting-
arlega, á snæviþakta jörðina, liæðir og skóga.
En það dugði ekki að gefast upp, bver sekúnda
var dýrmæt.
Hann fór úr úlpu sinni og sveipaði benni um
bana og lagði Priseillu svo niður í skjóli tveggja
stórra grenitrjáa. Svo tók bann aftur að sér vettl-
ingana og tókst að lokum að draga þá á kaldar
bendur bennar. Og stöðugt hvíslaði bann:
„Prinsessa, prinsessa litla, prinsessan mín.“
Aftur reyndi liann að liella nokkrum dropum
af koniaki inn fyrir varir liennar, en það tókst
ekki og í örvæntingu sinni þrýsti bann lienni að
sér og hélt áfram að tala við hana:
„Hjartans, elsku stúlkan mín, svaraðu mér
— prinsessa, prinsessa —•“
En bún hrærði bvorki legg né lið og kvíða-
fullur og sorgmæddur bagræddi bann benni af t-
ur í fönninni.
Það var ekki um annað að ræða en að útvega
bjálp eins ljótt og auðið varð. Ilann lagði leið
sina til þorpsins.' Honum fannst í þetta skipti,
að vegurinn þangað væri óralangur, en þó var
bann ekki nema nokkrar mínútur á leiðinni:
Þar var sem í dauðra riki, engin sál á ferli,
bvergi Ijós í glugga, og allt dauðahljótt.
Ilann barði að dyrum og vakti upp i fyrsta
húsihu, sem hann kom að og skýrði frá bvað
gerst hafði. Það lá kona nær dauða en lífi á
Teplitz-brautinni, og það varð að koma benni til
gislibússins án tafar.
Maðurinn, sem þarna réði búsum, borfði á
Jónatan, sem var örvæntingarlegur, næstum
trylltur að sjá. Hann var í þunnum fötum, sem
voru gaddfreðin, og maðurinn bafði auðsjáan-
lega meiri samúð með Jónatan en liinni erlendu
konu, sem lá nær dauða en lífi i fönninni. Mað-
urinn færði Jónatan glas af koníaki og bað liann
að drekka það, og bann lagði fast að Jónatan
að þiggja að láni gæruskinnsfóðraðan vetrar-
jakka, en bann get ekki fengið hann til þess að
koma inn og hvila sig smástund, svo að bann
gerði eins og Jónatan bað liann, sótti nágranna
og vini, og svo var náð í bandbörur, og lagt af
stað lil staðarins, þar sem Jónatan liafði skilið
við Priscillu undir grenitrjánum tveimur.
24. KAPITULI.
í fyrstu leit svo út sem Priscilla inundi ekki
lialda lífi. Hún bafði legið meðvitundarlaus i
snjónum klukkustundum saman, er Jónatan
fann bana. Þetta bafði reynt svo á Jíkamsþol
bennar að við lá að jiað fjaraði út, og vikum
samab lá hún milli beims og helju.
Stunduin lá bún lengi meðvitundarlaus, og
stunduin bafði bún óráð, og kallaði liárri röddu,
að enginn vildi bjarga sér — engum þætti vænt
um bana.
Joan vék ekki frá rúmi hennar á þessum tíma
og varð hún áskynja um margt, sem jók ást
bennar til Priscillu, — og andúð liennar á
Dorothy Bindloss.
Þá fyrst, er læknarnir létu í ljós veika voai
um, að Priscilla myndi ná sér, livarf Joan frá
rúmi liennar tvær til þrjár klukkustundir.
Hún lagði þegar leið sina til gistibússins og
spurði eftir Jónatan.
Hún vissi, að bann bafði legið rúmfastur, eft-
ir björgunina, en aðeins skamma lirið, enda að-
eins um slæmt kvef að ræða, sem liann fékk, er
liann varð innkulsa. Joan gramdist það mjög,
er bún fregnaði að bann væri að renna sér á
skautabrautinni með Dorotbv.
Ilún fór þangað og sá, að þau rendu sér þar
saman liönd í hendi, og það var engu líkara,
fannst Joan, sem Jónatan stæði lijartanlega á
saina um hvort Priscilla væri lífs eða liðin.
á KvðmVKvmm
Fntin: Þegar kaupmaðurinn rétti vörurnar fram
á borðiS sagði hann alltaf ungfrú.
MaSurinn: -Þessu get eg vel trúaS, manntetriö
hefir álitiS aS enginn væri svo vitlaus aS vilja eiga
þig fyrir konu.
Oddvitinn: Nú er hann Bjarni á Leiti stokkinn
tit Ameríku. Og hefur arfleitt sveitina aS öllu saman.
Hreppstjórinn: Ætli þaS sé mikiS?
Oddvitinn: Fleilsulaus kona og fimm börn.
Jask Fleischer og Seymour Fredin:
Seinustu dagainii í Berlín
áður en borgin iélL
Skothríð Rússa bafði minnkað um mun ehunitt
þá. Þetta var um miðnætti. Menn Kempka þokuðu
sér hægt norður Friedricbstrasse að Weidendamm-
erbrú, serti liggur yfir Spree.
Þeim tókst að komast vfir brúna án þess að marg-
ir féllu af liði þeirra og í tvo klukkutíma jyoru þeir
að reyna að brjóta sér braut upp Friedrichstrasse.
Aftur og aftur tókst þeim að sækja fram um nokk-
ur hundfuð metra en voru þá knúðir til baka af
Rússum, sem böfðu bæði vélbyssur og handsprengj-
ur.
Milli kl. 2—3, kom nýr flokkur frá Kanzls rahöll-
inni til Friedrichserasse stöðvarinnar. I þeim fokki
voru þeir Bonnann, Naumann og dr. Stumpfeckter.
Kempka og aðrir foringjar, sem voru fyrir, skýrðu
Bormann frá því, að það væri algerlega óbúgsandi,
að reyna til þess að komast út úr borgiimi án þess
að fá stuðning skriðdreka. Skipanir voru sendar til
baka og skammri stundi síðar komu 5 skriðdrekav
og siðan komu í Ijós nokkrir brynvarðir vagiíár og
vörubílar.
Reynt að brjótast í gegn.
Sveitir Kempka og Bormanns, ásamt nokkrum að-
komumönnum og SS-mönnum, slógu sér saman í
eina sveit til þess að gera nýja tilraun til þess að
brjótast í gegnum hring Rússa. Fylking var mynd-
uð til þess að brjótast í gegnum bring Rússa. Fylk-
ingin var tnynduð úr skriðdrekum og vögnum og
béngu nazistar í öllum vögnum þéttskipaðir. Fyrir
aftan forystuvagninn vinstra meginn voru þeir Bor-
mann, Naumann og Stumpfeckter. Hinir nazista-
foringjarnir og Kempka voru nokkuð fyrir aftan
bann bægra meginn. Halarófan fór á stað. Bússarn-
ir víggyrtir inn í búsunum á báðar bliðar og rúst-
unum liófu þegar skotbríð með öllum þeim skot-
vopnum sem þeir höfðu við hendina. Margir Þjóð-
verjanna féllu, en fylkingin bélt samt áfram.
Eftir aðeins 150 metra framsókn liæfði kúla úr
„stálhnefa“ (Panzerfaust) forystudrekann, en Rúss-
ar böfðu náð einni slíkri byssu óskemmdri. Ögiir-
leg sþrenging varð um leið og skriðdrekinn sprakk
í loft upp. Nazistarnir í kringum bann féllu eins og
eldspítur. Margir létu lífið þegar í stað við spreng-
inguna og stykki sem flugu úr vagninum. Bormann,
Naumann og Stumpfeckter, sem voru næstir skrið-
drekanum, köstuðust til jarðar. Þeir létu áreiðanlega
lífið eða voru að minnsta kosti helsærðir.
Heit, stíngandi málmbrot festust í brjósti og band-
leggjum Kempka. Hann var hálfruglaður og nærri
blindaður, en bann slapp samt við öll meiri báttar
meiðsli, þvi hann hafði stpðið i skjóli búsarústa,
þangað til liann jafnaði sig. Um 30 voru lifandi af
50 mamia flokk hans og söfnuðust þeir i kringum
hann. Þegar Kempka bafði náð sér nægilega fór
hann með þá aftur til baka yfir brúna bjá Admiral-
platz brúnni.
Gildran lokast.
Eitthvað á milli 2000 til 3000 hermenn og storm-
sveitarmenn höfðu troðið sér inn fyrir sundurskotna
veggi leikbússins. Kempka og liðsforingjarnir, sem
með honum voru sögðu mönnunum að það væri
gagnlaust að reyna að brjótast út úr umsátrinni og
þeim væri frjálst að gera livað sem þeim þóknaðist.
Síðan fór bifreiðarstjórinn til baka yfir ána. Hann
skipti um föt og fór í borgaraföt, eyðilagði skil-
ríki sín og merki foringjans, sem alltaf skreytti
stóra Mercedes-Benz bifreið Hitlers. Hann liélt síð-
an til útborgar 15 mílur fyrir vestan Berlin. Hann
var tvisvar stöðvaður af Rússum og spurður spjör-
unum úr, skipað að fara í fangabúðir, fór ekki, var
tekinn enn einu sinni og farið með hann í fanga-
búðir.
Sextán dögum síðar slapp hann og komst yfir
Saxelfi inn á liernámssvæði Breta og þar fékk liann
vegabréf bjá þýzkum borgarstjóra. 1 þrjár vikur
þrammaði hann suður á bóginn í áttina til Hinter
See, lítið þorp skammt frá Berclitesgaden, en þar
vissi hann að konan hans var. Þegar hann kom