Vísir - 19.08.1946, Blaðsíða 7

Mánudaginn 19. ágúst 1946
V I S I R
7
Ilann heyrði að gengið var liratt eftir göng-
unum og andar-taki síðar kom Joan æðandi inn:
„Eg fæ ekki að fara inn til liennar. IJcnni lief-
ir versnað. Ó, hvi fór eg frá lienni? Eg liefði átl
að vita, að hún mundi fá afturkipp. Nú fæ eg
ekki einu sinni að fara inn til hennar.“
Hún leit skyndilega á hann og lilæjandi og
grátandi i senn sagði hún:
„Ó, þér elskið liana nú samt sem áður.“
Tvívegis reyndi Jónatan árangurslaust að
taka til máls.
„IJvað er — hvað er að?“ stamaði liann.
„Eg held, að það sé hjartað — þeir vildu
ekkert segja, það eru tveir læknar lijá henni
núna, ó, haldið þér, að hún dcvi?“
Hún brast í grát, en þrátt fyrir ótla sinn fór
einkennilegur straumur gleði um liuga liennar.
Hún hafði lesið í svip Jónatans svarið við spurn-
ingunni, sem hún áræddi ekki að bera upp, svar-
ið við öllu því, sem luin vildi fá vitneskju um —
að ef Priscilla lifði þetta af mundi þctta ástar-
ævintýri fara vel.
Og allar góðar vonir rættust og Priscilla náði
sér. En snjórinn var löngu horfinn úr f jallahlið-
únum, þegar hún var orðin nógu hraust til þess
að ferðast heim til Englands.
Joan var enn lijá henni.
Hún margtók fram, að hún færi ekki á und-
an henni. — Egertonhjónin voru löngu farin
og Dorothy fór með þeim, en Jónatan hélt kyrru
fyrir, þar til Priscilla var úr allri hættu.
Joan og Jónatan voru orðin góðir vinir. Þau
fóru í langar gönguferðir saman og ræddu allt-
af um Priscillu, það er að segja: Joan talaði og
Jónatan lilustaði á.
Jónalan hafði ekki fengið leyfi til þess að
lcoma inn lil Priscillu og hún liafði aldrei spurt
eftir honum. En þau Joan og Jónatan höfðu
gert með sér samkomulag með leynd um það,
að liann skyldi koma aftur, þegar Priscilla væri
orðin svo hress að hún gæti farið um úti allra
sinna ferða.
„Eg skal skrifa til yðar undir eins og hún er
búin að ná sér nokkurn veginn,“ sagði hún við
hann, er hún fylgdi lionum á stöðina. „Og eg
skal skrifa yður á hverri viku og segja yður
hvernig henní líður.“
Hann hafði ekki beðið hana um það, en liún
vissi, að hann vildi feginn fá fregnir af lienni.
Jónatan fór heim til Englands.
„Já, en hann skrifar mér stundum og eg
skrifa honum. áTið erum góðir vinir.“
Eftir nokkra þögn sagði Joan:
„Eg held, að eg' fari sem snöggvasl niður i
þorpið, ef þér stendur á sama.“
„Vitanlega geturðu farið þinna ferða,“ sagði
Priscilla hlýlega.
„Jæja, eg er nú alltaf dálitið smeyk við að
skilja þig eftir eina,“_ sagði Joan. „Eg man
hvernig fór seinast, er eg fór i gönguför.“
Iíún beygði sig niður og kyssti Priscillu.
„Eg kem hrátt aftur,“ sagði hún.og fór.
Priscilla hallaði sér aftur í stólnum og horfði
upp i loftið.
Hún var langt í frá búin að ná sér. Ilenni
fannsl hún vera mjög máttfarin. En með hverj-
um deginum jókst henni þó dálítið þróttur. El'
hún hcfði dáið! Fyrst í stað eftir að Clive dó
hafði hún óskað sér þess, að hún mætti devja,
en nú var hún glöð og þakldát yfir að vera á
lifi, og' hún kvaldist ekki lengur af tilhugsun-
inni um Clive. Það var tilhugsunin um Jónatan,
sem olli henni hugarkvöl. Minningin um augu
lians, er liún sá hann seinast og sagði við liann:
„Guði sé lof, að eg er hættur að elska þig!“
Hann liefði ekki þurft að scgja það. Það var
ekki hcnnar sök að Dal Egerton hafði reynt að
kyssa hana, vesalings Dal sem lnin hafði aldrei
Iitið á nema sem góðan kunningja.
Hún lagði aftur augun og fór að hugsa um
Moorland House, um föður sinn heitin og IJugh.
Allt var það svo langt að baki sem hún hugsaði
um, það tillieyrði liðnum tima, löngu liðnum
tíma fannst henni, þótt ekki væri svo ýkja langt
síðan er þau öll voru saman. Og sjálf hafði liún
breytzt mikið á þessum tima. Kaimske mundi
öll beiskja í garð Jónatans hverfa úr huganum.
Gengið var um malarborinn garðstiginn til
hennai'. Priscilla hugði að Joan væri að koma,
sneri sér ekki við og sagði:
„Ertu komin svona fljótt?“ Eða hættirðu
kannske við að fara?“
„Eg var að koma rétt i þessu Priscilla,“ sagði
Jónatan Corhie.
Priscilla sem hafði liallað sér aftur í stólnum,
settist Upp. Hún titraði frá hvirfli til ilja og
varir hennar voru nábleikar.
„Þú — hvaðan kemurðu?“
Ilann slóð við stól hennar fölur, óstyrkur.
„Fyrirgefðu mér, Priscilla, það er víst alveg
eftir mér að skjóta þér svona skelk í bringu. —
A eg að ná í glas af vini handa þér ?“
í hliðunum vottaði hvergi fyrir fönn. Vor-
blómin lyftu höfði. Allt fékk nýjan lit og líf.
Og litur færðist í kinnar Priscillu og hún hrest-
isl með hverjum deginum. Og loks var komið
fram í maí.
„Það er þá kominn mai,“ sagði Priscilla. „Hefi
eg í rauninni verið veik alla þessa niánuði?"
spurði Priscilla dag nokkurn. Draumlyndi varð
vart í svip hennar.
Joan og hún sátu úti í garðinum fyrir framan
litla Sjúkrahúsið, og liorfðu til sólroðinna fjall-
anna.
„I næstum fjóra mánuði,“ sagði Joan.
„Allir eru vitanlega farnir heim fyrir löngu,“
sagði Priscilla og brosti angurvært. „Eg á við
Egertonhjónin og öll hin.“
„Já.“
Joau var hugsi á svip um sinn. Svo sagði hún:
„Dorotliy ætlar að giftast.“
„Giftast?“
„Já“
Joan forðaðist að horfa á hana.
„Sjóliðsforingja nokkrum,“ bætti liún við.
„Ilerra Corbie sagði mér frá því.“
„Hann er víst farinn héðan?“
AKVdlWðKVm.

Nefnd er samkoma sem vinnur þaö á viku sem
dugandi mað'ur gerir á klukkutíma.
♦
Þvoðir þú þér bak við eyrun, Nonni ?
Já, þeim megin sem snýr aö kennslukonunni.
♦
Eiginkonan gerði mjög litið úr manni sínum og
taldi hann einskisviröi þangaö til hann varS undir
bíl og dó, þá geröi hún 50 þúsund króna skaöabóta-
kröfu fyrir hann.
♦
Guö skapaöi heitninn og hvíldi sig, svo skapaöi
hann manninn og hvildi sig, seinast skapaöi hann
konuna og síöan hefir hvorki guö né maöurinn
fengiö neina hvíld.
♦
Maöur nokkur sem var á veiöum sá stóran rjúpna-
hóp en átti ekki nema eitt skot eftir. Hann fór inn i
miðjan hópinn og snéri sér í hring um leið og hann
skaut og feldi mcö því allar rjúpurnar.
Jask Fleischer og Seymour Fredin:
Seinustu daganúz í Beilín
áðui en boigin íélL
Hermenn Zukovs marskálks, Konievs og Rokoss-
ovskys sóttu að Tiergarten frá stöðvum rétt hjá
húsarústum scm einu sinni höfðu verið ríkisþing-
húsið.
Dýragarðurinn , Berlin, sem hafði áður verið
stórkostlega fullkominn, var nú orðinn síðasta virki
varðsveita Hitlers. Tré höfðu verið felld til þess að
tefja framsóknina og til þess að gefa verjendunum
tækifæri til að skjóta dembu af banvænum skotum
yfir bersvæðið. Hetjulíkneski frægra manna úr sögu
Þýzkalands höfðu verið steypt ofan af undirstöðum
sínum og lágu þær brotnar í grasinu dökkbrúnar
af eldi og reyk. Lík stormsveitarmanna lágu á víð
og dreif innan um tréin og líkneskin.
En í foringjabyrginu og vélbyssuhreiðrunum
vörðust mennimir af miklu ofstæki, alveg ákveðnir
í því að falla heldur en að gefast upp. Ein sveit úr
Rauða hernum ruddist inn í garðinn og gengu her-
mennirnir hlið við hlið án þess þó að hafa hjálma
á höfðinu. Heiðursmerkin á hrjósti þeirra slógust
til. Rigningin sem steyptist niður í garðinn hafði
gert alla gegndrepa. Þeir héldu áfram án þess að
skeyta hið minnsta um nokkuð annað en áfanga-
staðinn framundan. Þegar einhver féll í fylkingunni
var maður samstundis kominn í hans stað.
Enginn tilraun var gerð til þess að hlaupa í skjól.
Rússnesku fótgönguliðarnir þrömmuðu beint áfram
gegn skothríð óvina sinna. Ef til vill var þetta sér-
stakt — eða seinasti votturinn um lítilsvirðingu
þeirra á nazistum.
Síðasta vörn nazista.
Það voru aðeins fáar eldslöngur í sveitinni. Klukk-
an var 2,35 þegar þeir strukust framhjá limagerði
og stefndu st steypuvirki, sem spúði skothríð úr
sér. Þeir sniðgengu það og nálguðust það síðan úr
annari átt. Einn mannanna hljóp þangað til hann
var í aðeins fárra sk^refa fjarlægð og kastaði hand-
sprengju. Þrir aðrir fylgdu dæmi hans. Skothríðln
hætti. Sömu aðferð var beitt gegn öðrum steypu-
virkjum í nágrenninu. Ein eldslöngvan var sett í
gang og árangurinn var skjótari og kostnaðar-
minni.. Þegar hér var komið virtist skothríð óvin-
anna hafa alveg hætt og heyrðist aðeins i vélbyss-
um Rússa í fjarlægð. Klukkan var 3,08 eftir hádegi
3. maí.
Hjá ríkisþinghúsinu, en á þvi blakkti nú rauður
fáni, hlupu rússneskir hermenn um og skutu upp í
loftið úr byssum sínum. Einn þeirra, sem sagðist
heita Peter Soutsky í her Zukovs, skaut mörgum
skotum upp í loftið og sagði á bjagaðri þýzku „Alles
ist kaput“, (Allt er tapað). og síðan hljóp hann á-
fram.
Stærsta höfuðborg meginlandsins var fallin.
Höfuðborgin sem Hitler hafði gumað af að myndi
verða forvígisborg menningarinnar í þúsund ár. —
Hersveitirnar, sem einu sinni stóðu við borgarhlið
Moskva höfðu verið hraktar aftur á bak 990 rnílur
og var síðan tortímt í eigin höfuðborg þeirra. I
ríkisþinghúsinu sungu nokkrir rússneskir hennenn
liergöngusöng Rauða hersins, og vindurinn feykti
orðunum af vörum þeirra og bar yfir Unter den
Linden og Tiergarten.
ENDIR
Atvinnuleysinginn: Ekkert aö gera, ekki einu
sinni hol tönn til að bora í.
Ikkaboð: Þú hefur víst ekki misst veskiö þitt?
Pontaleon: Ne-i, (þreifar á vösunum) nei, nei.
Ikkaboö: Þá getur þú lánaö mér 10 kr.
Grirnur: Mamma lamdi pabba, pabbi lamdi mig,
en bíðið þig bara þangaö til eg næ í köttinn.
♦
Anna: Pabbi hefur ekki klippt sig i 10 ár.
Dóra: Nú, er hann ekki meÖ réttu ráöi ?
Anna: Jú, en hann er sköllóttur.