Vísir - 21.08.1946, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 21. ágúst 1946
V I S 1 R
7
í.
Snekkja skreið hægt inn á lxöfnina í hvita-
logni og skuggi hennar á spegilsléttum vatns-
fletinum leið áfram i algerri þögn. I'yrir handan
Jágan tanga gat ao líta vestur-himininn hreinan
og gulli roðinn. Lengra i burtu, t.il vinstri, gat
að líla gráleita, gamla cyprusviði, og skein sum-
staðar í berar ræturnar, sem virtust eins við-
kvæmar orðnar og laufskrúð þcirra. r— Kyrrðin
var mikil, og það var scm hið veika öldugnauð
við hin yztu rif yrði til þess að auka áhrif kyrrð-
arinnar.
John Woolfolk stýrði snekkjunni þangað sem
liann ætlaði sér að leggja lienni, og kallaði til
hvítklædds manns, sem stóð hálfhoginn á fram-
þilfari, að varpa akkeri. Og undir eins kvað við
skruðningur í keðjunum og akkerið seig niður
og sjórinn gusaðist upp, en snekkjan lá brátt
hreyfingarlaus á sléttum haffletinum.
Stýrishjólið snerist, er John slcppti takinu og
iiálf viðutan festi liann það. Jolin var mikill
maður vexti. Hann lagðist í þilfarsstól rétt hjá,
sem ábreiða hvíldi á. John var þreyttur. — Há-
seti lians, Paoul Halvard, sinnti sínum störfum
kyrrlátlega og hávaðalaust og mátti glögt sjá,
að hann var þaulvanur starfinu, er hann gekk
frá seglum og koðlum. Halvard var ólíkur
Woolfolk, maður gildur en lágvaxinn, liörundið
slélt, dökkur af sólbruna, augun ljósblá, fram-
koraan örugg. — Munnsvipurinn var svo á-
kveðinn, að mönnum virtist neðri hluti and-
litsins eins o'g mynd skorin í tré cða liöggvin í
stein.
Hinn hávaxni John Woolfolk var lika sól-
brenndur. Hann var klæddur livitum flónels-
brókum, sokkalaus, en með ilskó á fótum. Hann
var i gamalli, kragalausri silkiskyrtu. Hann
liafði brett upp ermarnar. Handleggirnir voru
þreklegir og sterklegir og voru tatóveraðar á þá
margskonar myndir.
Woolfolk lét ekki á sér bæra meðan Halvard
var að ganga frá snekkjunni undir nóttina.
Það hafði verið erfitt að sigla snekkjunni
þennan dag, enda farið á hættulegum siglinga-
leiðum, þar sem voru grynningar, straumar
miklir og útsog, það varð að liafa gát á öllu,
vera stöðugt á verði, og fannst John Woolfolk
þetta hafa liaft á sig meira lýjandi áhrif, en þeg-
ar snekkjan lenti í hvirfilvindinum undan Bar-
buda árið áður. Þeir höfðu siglt með slröndum
fram frá dögun og það vakti andúð í brjósti
Johns, að sjá akra og tré livarvetna þar seni
fram hjá var siglt.
Halvard livarf niður i káetuna og brátt barsl
að vitum Jolins lykt af brendum málmi, og var
þar með gefið til kynna, að Ilalvard liafði kveikt
upp i eldavélinni, til undirbúnings kvöldverði.
A víkinni var svo kyrrl, að ekki varð þess
vart, að sjórinn gáraðist. Sjórinn var tær, eins
og loftið, og víkin bjarta var umvafin kórál-
töngum, sem eins og héldu lienni í fangi sínu,
og minnti þetta til að sjá á amelliyst-stein i
dökkri umgjörð. Landið með gróðri sínum upp
af víkinni, að undantekinni silfurlitri fjöru,
liaföi alll þau áhrif, að mönnum fannst sú niynd
er við blasli sem af málmi steypt. John Wool-
folk fannst kyrrðin svo mikil, að furðulegt var.
Og loftið var þrungið sætri angan, frá blómum
og trjám í blóma. Þarna var hin þunga angan
oleander og liinn Ijúfari og geðþekkari ilmur
gullaldintrjáa-blóma.
Jolin furðaði sig á þvi, þar sem liann lá þarna
og hvíldist, að gullaldinangan skyldi berast að
vilum liaris. Hann hafði aldrei lieyrt, að menn
hefðu stundað gullaldinárækt i Cxcorgiu. John
fór nú að gefa nánari gætur að þvi sem gat að
líta á ströndinni, og sá hrátt á framhlið liúss,
inni i hinum mikla gróðri, er þarna var. Sjón-
auki lá á þilfari skammt frá lionuin og tók hann
hann og sá þá rústir allmiklar. Rúður í glugg-
um voru brotnar og gluggarnir minntu á augu
i dauðum manni. Yindar höfðu augsýnilega
leikið þakið illa, og annað var eftir þessu.
Enginn vafi gat á því leikið að húsið var i
éyði. Þetta var dapurleg minning um liðna tima
auðs og glæsileiks. Ilér liafði vafalaust verið
mikið um að vera, þegar verzlun og viðskipli
miðuðust (ill við samgöngur á sjó. Hann þóttist
sjá aðrar, enn meiri rústir nokkru lengra frá,
en áliugi lians fyrir þcssu var dvínandi.
Hann Jagði sjónaukann frá sér á þilfarið.
Undir þiljum sauð á katli hjá llalvard og
glampraði í diskum og silfurborðbúnaði, þvi að
hanri var að hera á kvöldverðarborð. Það var nú
Qðum tekið að skyggja. Ugluvæl barst frá rúst-
unum, og liinn gullni kvöldhiminn hafði fengrð
á sig græna slikju.
Jolin fór skyndilega á kreik og náði sér i fölu,
brá kaðli um handarhaldið, og deif lienni í sjó-
inn, sem hafði á sér fórfórslit. Því næst tók
hann þvotlaskál, helti í liana sjó. þar þykka
sápuleðju á liendur sjnar, þó sér vandlega og
bjóst til að ganga undir þiljur.
Ilann var þegar kominn i skap til þess að
rabba kumpánlega við Halvard, er liann sá cins
og hvíla rák á sjónum og hugði liann i fyrstu,
að þarna- synti fiskur i yfirborði sjávar, allt i
einu sá hann mjúka hreyfingu yndisfagurs
armleggs, þvi að það'var ekki um að villast að
þarna var kona á sundi, og brátt gat Woodfolk
greinilega séð hár hennar og nakta öxl. Henni
sótlist sundið vel og synti fagurlega og það
var augljóst, að hún hafði ekki komið auga á
-snckkjuna eða svo hugði John Woolfolk, sem
stóð um stund og liorfði á liana og dáðist að
hversu vel henni sótlist suridið. Hún sneri við
og stefndi nú frá ströndinni, en nam skyndilega
staðar. Og Jolin Woolfolk varð ljóst, að liún
líafði komið auga á liann.
Hvaö heíur’þú núna fyrir stafni?
Eg er á skrifstofunni hjá honum pabba. En þú?
Eg geri heldur ekki neitt.
Hún: Þú ert ákveöinn í að heimta skilnaö-?
Hann: Já, eg er ákveöinn í því.
Hún: Jæja, þá tekur þú börnin, en eg bílinn og
husiö.
♦
Brandur: Af hverju ertu svóna kátur í dag?
Gvendur : Eg var hjá tannlækni.
Brandur; Það er lítil ástæða til að vera kátur af.
,Gvendur: Hann var ekki heima.
Hjónin sátu í rökkurkyrröinni út á svölunum, en
í garðinum íyrir neöan voru piltur og stúlka og pilt-
urinn ætlaði að fara að biöja stúlkunnar.
Konan: Þú ættir aö flauta, Lúsifer, hann ætlar að
fara að biðja hennar og það er óviðeigandi að við
hlustum á slikt.
Maðurin: Nei, fari það bölvað. Enginn flautaði
á mig þegar eg bað þín.
<%■
A. : Ertu viss um það, Björvin, að þú getir þagað ?
B. : Já, ef þú ferð í burtu og lætur mig vera einann.
’A KVdlVWKVNm
Hægri hönd De Gaulles.
Eftir Ernest 0. Hauser, einn af ritstjórum
Saturday Evening Post.
hvorki of langt til hægri né vinstri, til þess að
nokknr maður gæti vcrið honum mótfallinn. En
auk þess var hann húinn ágætum l’oringjahæfileik-
um, sem nauðsynlegir voru í hinu nýja starfi hans.
Menn hlustuðu með athygli, þegar hann talaði og:
sinnti orðnm hans. Haön hafði oft verið beðinn um
að skera úr nrinni hátta deilumálum og tekizt vel.
það er líka rétt að geta þess, að allan tímann, sem
hann var foringi föðurlandsvinanna, kom aldrei
neitt slíkt fyrir, scm yrði þess valdandi, að ein-
hver hópurinn, sem flokkinn fyllti hótaði að segja
sig úr lögum við aðra hópa. Þegar landið var orðið:
frjálst gat Bidault tilkynnt að fylking föðurlands-
vina stæði eirihuga að baki honum.
Þegar Bidault liafði verið kosinn foringi föður-
landsvinanna, sagði hann liirini rólegu kennara-
stöðu lausri og gerðist „sekur skógarmaðúr.“ Herra
prófessorinn hvarí' af „yfirborði jarðar.“ George
Bidault, lærdýmsmaðurinn, sem liafði ævinlega lát-
ið það ganga sinn gang, sem hafði aldrei haft neinn
áhuga fyrir íþróttum og, að sögn Elisabethar systur
hans, „kunni ekki einu sinni að gera við sprungna
reiðhjólsslöngu“ — liann varð mesti ævintýramað-
ur í öllu Frakklandi.
Hann lét sér vaxa yfirskegg, tók ofan gleraugun
og setti hatt á höfuðið, en það liafði hann aldrei
gert, meðan hann stundaði kennarastörfin. Að öðru
leyti dulbjóst hann ekki. „Stundum störðu gamlir-
kunningjar á mig, þegar þeir mættu mér á götu,“
segir hann, með dálítilli hrcykni, „en þeir þekktu.
inig aldrei.“
Þegar að því kemur, að saga inótspyrnuhreyfing-
arinnar verður sögð, þá mun mönnum þykja hún
ótrúlegri en lýgilegasti reyfari, en hún verður sönri.
í alla staði. Það verður saga ura ævintýr, hugdirfsku
og hugkvæmni. Georges Bidault var lieili og hjarta
hennar, því að hann var forseti stjórnar hennar og
menn gátu náð tali af honum livenær sem var á
öllum tímum sólarhringsins. Hann hitti aðra með-
limi hennar á gangstéttakaffistofum borgarinnar.
Þar var saga Frakklands sköpuð yfir tveim glösum
af hvítvíni. Einu sinni á viku var haldinn fundur
í miðstjórninni, en í henni voru fimm menn, því
að það hefði verið of hættulegt, ef allir seytján með-
limir stjórnarinnar hefðu haldið fundi með reglu-
bundnu millibili.
Fundirnir voru haldnir hingað og þangað — í
einkaíbúðum manna, húsakynnum bókaútgefenda,.
lækningastofu — helzt þar sem tveir eða fleiri menn
gátu komið saman, án þess að því væri veitt sér-
stök athvgli. Jafnvel ekki stjórnarineðlimimir-
vissu fyrirfram, hvar fundurinn mundi lialdinn.
Þeir fórn bara i tiltekið kaffihús og þangað kom
bíll, sem flutti þá með miklum hraða til fundar-
staðarins, einn i einu. Það var ritari Bidaults, „Fred,“
sem sótti þá jafnan. Þar voru ekki haldnar tæki-
færisræður. Störfin voru unnin fljótt og vel.
Bidault talaði um þessa leynifundi með eins litilli
tilfi'nningu, eins og maður lýsir viðburðarás i kvik-
mynd, sem hann sá kvöldið áður. „Þau eru skrítin
mörg af þessum frönsku íbúðarhúsum,“ segir Bid-
ault „Allt i einu brakar í stiga og þá stökkvum við
allir á fælur dauðskelkaðir. Eða þá við heyrðum
raddir fyrir utan dyrnar, ussuðum liver á annan og
steinþögðum. Við vorum auðvitað óvopnaðir, því
að það var ekki fyrr cn undir lokin, þegar öll stjórn-
in varð oft að koma saman, til þess að taka mikil-
vægar ákvarðanir, að við fengum okkur vopn eða
eða verði, tvo lögregluþjóna, sem áttu að skjóta
fyrirvaralaust, ef þeir urðu varir við Gestapo.“
Sögukennarinn, sem hafði tekið niður glerauguir
varð eins og dýr merkurinnar, sífellt á flótta, ávallt
viðbúinn, snarráður og fljótur á fæti. Hann vissi
hvernig hann áttu að fara að því að forðast veiði-
mennina. Hann bjó í vinnustúlkuherberginu í íbúð
miðstéttarfjölskyldu á vinstri — vestri — bakka
Signufljóts. Þetta var lítið lierbergi og glugginn
snéri út að litlum garði. I herbcrginu var rúm, bóka-
hillur, og — þótt undarlegt kunni að virðast — tal-
sími. Það er óþarfi að taka það fram, að Bidault
snerti aldrei á símanum og hanu fékk heldur ^Jflrei