Vísir - 24.08.1946, Page 7
Laugardaginn 24. ágúst 1946
7
Jcáepk ******
HeryeAkewer: illt flllll aldin
3
Hann sneri sér við og fór að líta til strandar.
Hann liorfði á landið um stund eins og viðutan.
Eirðarleysi hans var að aukast. Það kom yfir
hann einhver þrá, að liafa meira svigrúm en
unnt var að hafa á snekkjunni Gar, og lionum
flaug í liug að róa til strandar í kænunni. Hann
gekk aftur á og var lionum nú efst i hug að
framkvæma þessa hugmynd. Hann náði sér i
gamlan, bláan flónelsjakka, og vatt sér niður i
bálinn.
Halvard kom aftur til þess að vera honum til
aðstoðar, en Woolfolk afþakkaði Jiina þöglu að-
stoð, sem Halvard var reiðubúinn að láta í té.
Woolfollv greip nú til áranna og reri frá
snekkjunni, en á framstafni hennar hékk ljós-
ker, og ljósið frá lienni var í augum Woolfolks
eins og gulleit stjarna, er hann fjarlægðist
snekkjuna. Hann leit eitt sinn um öxl og í sömu
svifum rann kænan upp i sandinn mjúklega.
Woolfolk tók aldverið og festi kænurta og liorfði
svo í kringum sig af nokkurri forvitni.
Á liægri hönd lionum var olender-rjóður og
lagði þaðan sterka angan, en þar fyrir handan
óx liávaxið gras að rústunum, en'til vinstri fyr-
ir liandan gamlan, hrörlegan brunn, gat að líta
dálitið liús byggt af múrsteini. Svalir mjög úr
sér gengnar voru fyrir framan það. Skýin
greiddust nú sundur og tunglið skein á þennan
hústað og umhverfi lians.
Wooholk kom nú á eittlivað sem lílvtist götu-
slóða innan um rústir og grjót og hrak og gekk
unz liann kom að girðingu, en þar fvrir liandan
'oru mörg tré, angandi gullaldinalré. Ilann
kom nú á gangstíg lagðan fjölum og liélt áfram
eftir honum. Ilin röku, vaxkendu hlöð gullald-
matrjánna snertu andlit Iians, og í þessum svif-
u:n sá liann þroskuð aldin milli greinanna, og
ósjálfrátt rétti hann út liönd sina, tók eill gull-
aldin, og þar næst annað.
Þau voru lílil og þung, en börluirinn Iieill og
leit vel út.
Hann reif hörkinn af einu og lagði ávöxtinn
sér til munns. Honum til mikillar furðu var
hann beiskur mjög á hragðið og kastaði hann
þegar frá sér því, sem eftir var í lófa lians. En
hrátl fann liann gullaldin svo Ijúffeng, að hann
hafði aldrei hragðað neinn ávöxt þessarrar teg-
undar, sem honum bragðaðist eins vel.
Og nú sá liann ljós bcinl fyrir framan sig.
Ilann var kominn að opnum dyrum húss og
Ijósið lagði út um þær.
III.
Ilann fór sér hægara og virti nú fyrir sér hús
það, sem fyrir augu lians bar, umvafið miklum
gróðri á allar hliðar. Hann var nú skammt frá
aðaldyrunum, sem ljósið lagði út um, og liann
sá allt í einu skugga, eins og einhver liefði skot-
ist inn i forstofuna eða gengið yfir gólfið i
henni. Aftur var hann var þar nokkurrar lireyf-
ingar og sá nú granna, hvítklædda konu stíga
þar fram allhikandi.
Hann nam staðar í þeim svifum, er hún kall-
aði, skærum rómi og örugglega:
„Hvað viljið þér?“
Það var spurt alveg hlátt áfram, en þó í þeim
tón, að nokkurs beygs varð vart í röddinni.
„Ekkert“, flýtti liann sér að segja, svo að kon-
an gæti fullvissað sig um, að hún liefði ekkert
að óttast. „Þegar eg reri til lands flaug mér ekki
i hug, að neinn byggi hér.“
„Þér eruð á skipinu, sem sigldi inn á vikina
mn sólsetursbil?“
„Já, og er á förum þangað aftur.“
„Það var eins og töfrasjón,“ sagði hún. „Allt
i einu, án þess nokkurt hljóð heyrðisl, var hún
komin og lögst á vikinni."
Jafnvel í þessunf orðum, sem hún mælti blátt
áfráin, þótti Woolfollc verða var geigs. Og þó
var sem þessi geigur konunnar stafaði ekki af
þvi hve skyndilega liann kom i ljós. Þessi geigur
virtist búa með henni.
„Og eg liefi rænt yður,“ sagði hann i léttari
tón. „Eg er með gullaldin i vasanuin.“
„Yður niun ekki geðjast að þeim,“ sagði hún.
„Það er komin órækt í þau og við getum ekki
seTt þau.“
„Þau hafa sérkennilegt bragð, sem mér fellur
vel. Eg vil gjarnan kaupa nokkur gullaldin.“
„Eins mörg og þér óskið.“
„Háseti minn mun sækja þau og greiða fyrir
þau —“
„Xei, nei-r-“
Hún þagnaði skyndilega. Og þegar hún tók
til máls af nýju þóttist Woolfolk verða þcss var,
að geigur lierinar væri orðinn að ótta.
„Við setjum ekki upp liátt verð fyrir þau,“
sagði liún að lokum. „Nicholas annast þetta.“
Bæði þögðu um stund. Hún stóð þarna og
hallaði sér að dyrastafnum umvafin skini mán-
ans. Hún var grannvaxin og smágerð, en fögur,
allt virtist benda lil, að ]>essi fíngerða kona væri
af allt öðrum stofni en þeir, sem ströndina
byggðu, og málfar liennar og hreimur var ger-
ólíkt því, sem þar tíðkaðist, og fegurra.
v,Viljið þér ekki setjasl,“ sagði lmn loks. „Fað-
ir minn var hérna, þegar þér komuð, en hann
fór inn. Það hefir alltaf truflandi álnif á liann,
ef einhver ókunnugur kemur.“
John Woolfolk gekk upp á svalirnar til þess
að dveljast þar smástund. Konan settist, virtist
næslum lmíga niður í lágan stól. Allt var kyrrt
í kringum þau og hann greip ósjálfrátt til tó-
baks sins og vafði sér sígarettu.
Móðurást.
Kona nokkur var koniin til vinkonu sinnar og
hafði orö á því, aö sér þætti sonur hennar efnilegu
En vinkonan svaraöi:
Vanur klækjum verður sá
vel þó bækur læri.
liggur skrækjum í og á
öll við tækifæri.
♦
Ameríka.
Amerika er auðnu hjól
unga fyrir drengi,
en hún er líka skálkaskjól
skálk þó margan hengi.
Ók. höf.
♦
Ástavísa.
Auðgrund nett, sem ást mér bjó,
um þig fléttast bögur,
herðaslétt og mittismjó
mjaðmaþétt og fögur.
6. B.
♦
Gamalt stef.
Sá eg ljós í Syðri-Vík
af sandi löngum,
bar það drósin blómarík
í bæjargöngum.
’AKVÖlWðlCVm
Hægri hönd De Gaulles.
Eltir Ernesfc 0. Hauser, einn aí ritstiórum
Saturday Evening Post.
Frakklandi, vai'ð aldrei samur maður eftir að hann
missti konu sína. Það var aldrei nein glaðværð i
Bidault-heimilinu í borginni Moulins hjá Vichy, en
þar fæddist Geprges árið 1889.
Þegar hann var tíu ára að aldri var hann sendur
i Jesúíta-skóla í Norður-Italiu — þvi að Jesúitum
var bannað með lögum að kenna í Frakklandi —-
og þar var liann í sex ár, þar sem allskonar klass-
iskum fræðum var troðið í hann. Þegar hann kom
heim aftur bar hann viljaþreki og styrk merki á
allan hátt.
Hann tók þegar að lesa sögu og las af kappi
miklu. Hann gekk einnig í kaþólskt æskulýðsfélag
og varð fljótlega foringinn i sínum liópi. Kennarar
hans og skólabræður voru á einu máli um ]>að, að
hann væri fluggáfaður og mundi komst langt í líf-
inu.
Árið 1918 var hann kallaður í franska herinn og
var meðal annars i setuliði frakka í Ruhr-béraði.
Var hann þá undirliðþjálfi. Þegar hann var leystur
úr herþjónustu, hélt hann þegar náminu áfram í
Svartaskóla i Paris, lauk prófi með ágætiseinkunn
og var strax ráðinn söguprófessor í Valenciennes,
En hinum mikla lærdómi hans vai’ eytt íið mestu til
einskis i þessari smáborg, svo að hann sótti um em-
bætti í Paris og var settur kennari við ágætan skóla
þar. Var hann tæplega þrítugur, þegar hann fékk
þá stöðu og var yngsti kennarinn, sem sá frægi skóli
hafði nokkuru sinni haft í þjónustu sinni. I fyrstu
héldu samkennarar hans, að hann væri einn læri-
sveinanna og það kom meira að segja fyrir, að þeir
stöðvlIÖU hann, er liann var á gangi í húsakynum
skólans og íilkynntu honum, að nemendum væri
ekki leyfilegt að reykja þar.
Nú er hann orðinn uíanríkisráðherra Frakklands
og á því láni að fagna, að geta byggt utanríkis-
stefnu stórveldis á skoðunum, sem hann myndaði
sér í kyrrð og næði vinnuherbergis síns. Árum sam-
an fyrir stríð skrifaði hann í blað sitt um utanrikis-
mál og skrif hans höfðu mikil áhrif meðal hinnu
menntaðri manna þjóðarinnar. Blaðið varð til upp
úr kosningunum 1932, þegar fáeinir áhugasamir
flokksmenn þjóðlega demokrata-flokksins stofnuðu
með litlum efnum dagblað, sem þeir nefndu l’Aube,
—: Dögunin. Bidault tók að sér ritstjómina og á
næstu árum varð hann sanrikallaður spámaður.
Hann komst oft vel að orði í blaði sínu og með
því að lesa gamlar greinár eftir hann, er hægt að
gera sér nokkra grein fyrir skoðunum hans. Árið
1935, þegar Italir voru að húa sig undir árás á
Abessiníu, skrifaði hann: „Hvaða vald hefir Þjóða-
bandalagið til að stöðva ofbeldi í Evrópu, ef það
getur ekki stöðvað ofheldi í Afríku?“ Hann taldi
samruna Austurrikis og Þýzkalands, „ógæfu frá
sjónamiði menningar og friðar.“ Meðan horgara-
styrjöldin geisaði á Spáni, var Bidault harðorður
um Franco.
En honum tókst aldrei betur upp, en þegar hann
fordæmdi aðfarirnar í Múnchen. „Eg óttast,“ sagði
hann rétt áður en Chamberlain flaug til Berchtes-
gaden, „að slík för, sem á sér engan líka í sögu
Bretlands, ínuni af Þjóðverjum verða talin siðferði-
legur sigur, sem í sjálfu sér réttlæti hina svívirði-
legu kúgun, sem allir menn hándan Rínar liafa
verið beygðir undir.“
„Þegar menn lirapa niður i'j allshlíð,“ skrifaði
liann viku síðar, „verða menn að stöðva sig í fall-
inu á fyrstu metrunum, því að öðrum kosti cru þeir
glataðir. Mig langar til að vona, að við séum enn
réttu megin línunnar, sem markar það svæði, þar
sem allt er um seinan .... Þar sem Tékkóslóvakía
hefir verið lineppt í fjötra,“ segir hann að lokum,
„sækir Hitler-Þýzkaland að nýjum landamærum,
til að frelsa nýja Siideta — hinir nýju sigrar ei*u
handan við hina sundurlimuðu Tékkóslóvakíu: 1
Rúmeníu, Póllandi og síðan Rússlandi með hinu
mikla landflæmi þess.“
Enda þótt upplag l’Aube færi aldrei fram úr
20,000 eintökum, barst blaðið samt í hendur hinna
réttu manna, sem kunnu að meta góð skrif og-um
það bil, sem það framdi „sjálfsmorð“ árið 1040,