Vísir - 29.08.1946, Blaðsíða 7

V I S I R
7
Fimmtudaginn 29. ágúst 1946
JcMph HergeAkeiwr > Villt n ulaldin l íil
6
Við æ skærari tunglsbirtu — land og sær var
iklætt glitskikkju, allt varð enn dularfyllra en
það áður var, seiðmagn þess var enn mcira en
hin kvöldin. Hið sama eirðarleysi og.áður greip
hann — sama sterka þráin að fara á land, og
hann gat ekki bægt þessuin áhrifum frá. Hann
sá andlit Millie Stope fyrir augum sér. Það
minnti liann á blaktandi krónu skrautjurtar
— gardenia — í hinu mikla gróðurs og ilmsins
ríki þarna á ströndinni. Hann spyrnti í móti
broddunum lengur en áður, en um það er lauk
hælti hann því. Hann settist í kænuna og réri til
strandar.
Ilann fór inn i skorninginn, þar sem gulald-
inin uxu, mjög hægt, en er hann kom að húsinu
kom Millie Stope á móti honum og ln-aðaði sér
að bjóða hann velkominn.
„Það gleður mig, að þér komuð aftur,“ sagði
hún blátt áfram. „Nicliolas er kominn aftur.
Fiskurinn vóg —“
„Það er víst hezt, að eg fái enga vitneskju um
þyngd hans,“ gi'eip hann fram i fyrir hénni.
„Það kynni að vera, að eg freistaðist til þess,
að minnast á þetta á komandi timum, og þá
yrði kannske litið á þetta sem venjulega lyga-
sögu veiðimanns.“
„En þetta var furðulegt,“ sagði hún. „Við
skulum ganga til sjávar í tuglskininu. Víðátta
hafsins heillar mig — mér finnst eins og það
eigi sér engin takmörk.“
Hann gekk með henni götuslóðann i áttina
til bryggjunnar eða þess sem eftir var af lienni,
en bryggjan tejrgðist út í sjóinn eins og íbenholt-
svartur armur, og að því er virlist eins traust-
ur, en tunglið varpaði geisla á bryggjuna; það
var eins og strik dregið með krít á svartan
flöt . — Millie Stope fann sér sæti á brvggjunni,
og Woolfolk settist skammt frá lienni. Hún
hallaði sér fram —- studdi olnboga sínum á kné
sér og lét hökuna hvíla í lófa sér. Hann virti
hana fyrir sér, liugsaði um liana — hversu ein-
kennilega mundi vera ástalt fyrir henni.
Hún horfði skyndilega í kringum sig og kom
honum á óvart með þvi að víkja að því, scm
hann liafði verið að hugsa um:
„Þér eruð að hugsa um mig — eg er yður
ráðgáta. Kannske litið þér á mig sem aðalpers-
ónu i skáldsögu, í einhverjum undraverðum
leik lifsins. Gerið það ekki. Það er ekkert eins
og yður hefir dottið í hug —“
Hún tók sér sömu stöðu og áður.
Eftir að hún liafði hætt þannig skyndilega
og komið sér fyrir á nýjan leik, þægilega, sagði
liún:
„Og samt er það nú svo, að eg hefi löngun
til þess að tala uni sjálfa mig. Það er kannske
öðruvísi en það ætti að vera. Þér eruð dálítið
forvitinn um mig og liagi mína, en hafið að
öðru leyti engan sérstakan áhuga fyrir mér.
Við yður er eitthvað, sem minnir mig á, — já
— líkan af hundi, sem stóð á grasfletinum okk-
ar. Það ryðgaði smám saman og varð ónýtt, en
var alltaf jafn kuldalegt og kærulaust, þótt eg
talaði við það stundunum saman. En mér var
dálítil huggun að horfa í máluðu augun þess.
Kannske yrði þetta eitthvað svipað, ef eg færi
að tala stundunum saman við yður.“
„Og svo,“ hélt hún áfrarn, þegar Woolfolk
virtist ekkert ætla að segja í tilefni af því, sem
hún hafði mælt, „farið þér á brott, þér munuð
gleyma, og þetta gétur svo sem engu máli skipt.
Eg verð að segja það, sém mér býr i brjósti,
þar sem eg hefi knúið sjálfa mig til þess að
lialda út á þessa braut. Hvað sem öllu líður
hefðuð þér eldci þurft að koma al'tur. En
hvar á eg að byrja. Þér ættuð að fá vitneskju
um upphafið, eittlivað af því. Það gerðist i
ríkinu Virginia......Faðir minn fór ekki i
stríðið.....“
Hún sagði þetta snöggt, skýrt. Hún snéri sér
að honum, og liann sá, að andlit hennar var nú
ekki hlómkrónu líkt. Það var eins og höggvið
i slein.
„Hann átti heima í smábæ, þar sem hver
maður var kunnur að hollustu. Og þegar Vir-
ginia tók stefnu um fráskilnað voru allir sem
eitt og vildu allt í sölurnar leggja. Föður minn
hafði ávallt skort þrek og einurð. Ilann safnaði
fornum menjum, — lilutum með áletrunum,
sem Rauðskinnar höfðu notað, og hann forðað-
ist að hafa nema sem allra minnst saman við
aðra að sælda. Svo þegar farið var að safna
mönum i herinn forðaðist liann enn meira en
áður margmenni, Iionum var illa við fundi og
margmenni, honum var illa við fundi og ræðu-
höld, og hann varð eftir, þegar hinir fóru i
stríðið. Hann dró sig algerlega i hlé með muni
sína og skjöl. Hann bjó í borg kvenna. Þetta
gekk þolanlega í byrjun, hann rabbaði stundum
við þá fáu kaupmenn, sem eftir voru í borginni,
og kinkaði kolli til eiginkvenna og dætra þcirra
manna. sem liann þekkti. En þegar fregnir fóru
að berast um, að menn úr bænum hefðu fallið,
og þegar fyrslu líkin kornu, gerbreyttist þetta.
Belle Sample, sem honum hafði ávallt fundizt
óvanalega fögur og geðþekk, hæddist að lionum
á götu i allra áheyrn. Og morgun nokkurn hafði
einhver bundið svuntu á liurðarhúninn á úti-
dyraliurðinni.
Eftir þetta fór liann aldrei úl nema eftir að
skvggja tók. Þjónar hans liöfðu yfirgefið hann.
Hann bjó einn í stóru húsi. Stundum kom það
fyrir, að kallað var til lians inn um gluggana,
að einhver borgarbúa væri fallinn. Stundum
var grjóti kastað inn um opna glugga. En vana-
lega var hann látinn afskiptalaus. Hann var
vanalega í sama herherginu. Um liðan hans
þarf ekki að spyrja. Og svo fóru að berast fregn-
ir um hrakfarir Suðurríkjanna.“
Hún þagnaði sem snöggvast, og þótt skugg-
sýnt væri, gat Woolfolk séð að það var sem
hrollur færi um hana.
AKvðiMtiKvmm
Manngildi.
Illt er aS kanna eSlisrætur
allt er vanans nagaö tönnum,
en eitt er víst, að fjórir fætur
færu betur sumum mönnum.
Bjarni Gíslason eldri.
♦
Kennarinn: Hvað hafa Bandaríkin háS margar
styrjaldir ?
Siggi: Fimrn.
Kénnarinn: Teldu þær upp fyrir mig.
Siggi: Fyrsta, öflnur, þriðja, fjórSa, fimmta.
♦
Groggi: Eg er mjög bjartsýnn á framtíöina.
Keli: Af hverju ertu þá svona alvarlegur?
Groggi: Eg er ekki viss um aS það sé rétt aö
vera svona bjartsýnn.
♦
Nú þarf eg ekki lengur að óttast aS flækingar og
ílökkumenn komi til mín oftar, guöi sé lof, sagSi
bóndi einn i Vesturheimi. Hann hafSi fest upp
spjald við bústaS sinn og á því stóðu BaShús.
j!
i!
Eftir Eugene Burns
þumlungum lægri en karlmennirnir, eða tæp fimni
fet. Þær eru, eins og karlmennirnir gul-brúnar á
hörund, og glampaði á líkama þeirra í sólskininu,
en þeir eru fínlega vaxnir.
Einn bátanna var hærri á vatninu en hinir oí|
maðurinn, sem stýrði honum var höfðingi. Hans
fleyta var flotholt undan ónýttri japanskri sjóflug-
vél, en ofan á það byggður pallur. Hann var í hvít-
um stutt-buxum af sjóliða. Á eftir höfðingjanuni
kom Peter Dale, lyfjasveinninn. Hann var maður
hnellinn á velli og bláeygur. Kollvik hafði hanii
mikil og mátti því ætla að hann væri hálf-þrítuguri
Hann var þó aðeins rösklega tvitugur. Mér datt í
hug það sem herlæknirínn hafði tæpt á um hárvöxt
manna. Peter var skyrtulaus, og hann hafði klippt
neðan af buxnaskálmunum fyrir ofan kné. 1 hand-
legg hans hékk innfædd stúlka, eitthvað um sextáii
ára. Þegar hann klöngraðist upp í flugbátinn, hékÚ
hún í buxnaskálm háns og vildi halda aftur af hon-
um. ;
„Hvar er höfðingi þorpsins?“ spurði eg. „Eg eif
hérna með merkjaljósker, sem eg ætla að gefa hon-j
um, — og sápu handa konunni hans.“ Þetta vorii
gjafir, sem yfirmaður minn hafði stungið upp á
að eg hefði meðferðis.
Peter vék sér að stúlkunni og sagði einbeitnis-
lega: „Misiana, þú fara með manninum — stór, góð-
ur maður — finna Móa höfðingja.“
Tárin komu fram í augun á stúlkunni af tilhugs-
uninni um skilnað. Hún herti takið á buxnaskálm-
inni.
Lyfjasveinninn gerðist nú byrstur: „Misiana, þú
fylgja manni Iiitta Móa höfðingja. Eg koma aftur,
bráðum.“
Hún var á báðiím áttum. Tárin hrundu niður
kinnarnar.
Hann vck sér að mér: „Þær eru alveg eins og
krakkar. Verri. Ef maður er byrstur við þær, grenja
þær. Jæja þá, Misiana, — hættu að-skæla. Eg fer
með þér.“ Mér fannst hann tala alltof hn-ssings-
lega við þessa elskulegu stúlku.
Þegar hann settist aftur í bátnum, flýtti Misiana
sór að setjast líka og tárin urðu að tárperíum. Hún
tók upp sína ár, en hún átti fullt í fangi með að hafa
áratog við Peters, sem skeytti bræði sinni á árinni.
Eg greip sjálfan mig í því, að stara á þessa stúlku.
Hún var svo aðdáanlega fagurlega limuð og vaxin.
öðru hverju gaf hún sér tíma til að líta um öxl
og brosa til mín hamingjubrosi — því að eg ætlaði
víst ekki að fara með sjóliðann hennar?
Nefið á Misiönu var stutt, andlitið snoturt, stutt
efrivörin lítið eitt framsett. Varirnar voru dökk-
rauðar, hvítan í augunum skjannahvít og gætti
meira vegna þess hve augnasteinarnir voru stórir
og dökkir — gljáandi hnotbrúnir. Hörundið var á
lit eins og terós.
I hvert sinn er Misiana leit til mín, reyndi eg aÁ
festa mér í minni eitthvað í viðbót um það, hvernig
hún væri í hátt. En það var ekki fyrr en hún var
komin liálfa leið til lands, að eg tók eftir því, að
hár hennar var stuttklippt, — líklega fjögra þuml-
unga langt. Þetta gerði Misiönu líka dreng. Og þá
mundi eg líka eftir hvítum blettum á líkama hennar,
allt frá barmi og niður á lendar. Eg fór að brjóta
heilann um þessa bletti, — einhver sjúkdómur, ef
til vill. Vissulega ekki hörundsflúr, því að þær voru
allar bláar á þessu fólki.
Lónið morandi af sundfólki.
Þegar við nálguðumst ströndina, urðum við að
fara gætilega, því að þar var urmull af sundfólki.
Þarna voru smábörn, sem tæplega kunnu að ganga,
en í sjónum byltu þau sér eins og silungar í tjörn.
Misiana leit til mín og benti mér á svarthærða
telpu, sem synti ástralskt „crawl“ og brunaði í
hringum umhverfis karlmennina, sem kröbbuðu sig
áfram á hundasundi. Nú yrti hún á mig í fyrsta
slupti: „Læknir, hami kenna að synda“, — og leiti
Peter aðdáunaraugum og hló um leið himin-glöð.
„Þeir kalla mig lækni hérna,“ sagði Peter til skýr-i
ingar. „Það er gaman að kenna þessum krökkum,