Vísir - 09.09.1946, Blaðsíða 7

Mánudaginn 9. september 1946
V I S I R
7
JcAepk HergeAkeiwr .* 1 / • 11 ■ Qulaldin
13
Farið í róður frá Höin í Hornafirði.
„Æ — þettá verða riu þeir gullpeningar, sem
Hornafjörður lifir á,“ bafði Jakob sagt. Og Þór-
hallur segir mér nú, að þetta hafi rætst. Loðnu-
veiðin var almennt tekin upp og bjargaði oft útgerð-
inni í þá daga, sem erfitt var að fá aðflutta sæmi-
leg,a l)eitu. Nú er loðnunni minna sinnt en áður var
vegna þess að tök eru á að fá góða frysta beitu-
síld aðflutta. En sú beita er margfalt dýrari. Hins-
vegar er talsverð fyrirhöfn að ná loðnunni
hafði brugðið marglitum borða um mittið.
Blaktandi flík. Og bún var úr lifenda tölu á
andartaki. Þarna sjáið þér, enginn tilgangur,
högg í blindni, einskær grimmd.“
„Og þér sneruð baki við öllu?“
Hann svaraði engu og lnin horfði á hann og
snekkjuna Gar og var sem hún hefði öðlast nýj-
an skilning á öllu.
Ilún leit allt í einu til strandar og John Wool-
folk leit i sömu ótt og hún og sá liinn gildvaxna
Nicholas í fjörunni, en liann skvggði liönd yfir
auga og leit í áttina til snekkjunnar. Svipur
Millie l)reyltist skyndilega.
„Eg verð að fara,“ sagði hún og tók allmjög
að ókyrrast — „það er kominn miðdegisverðar-
tími og pabbi liefir verið einn allan morguninn.“
Woolfolk var ljóst, að þótt liún hefði margar
góðar og gildar ástæður til þess að bera fram til
sönnunar því, að nú yrði hún að fara að hraða
sér, var það engin þeirra, sem liér kom til
greina. Skelfingin sem horfið hafði úr svip
hennar og eklci orðið vart seinustu stundirnar,
var komin aftur og margfalt öflugri en nokk-
urn tíma fyrr. Ilonum fannst sem hún óttaðist
eitlhvert voðalegt áfall, ef til vill að ráðist yrði á
sig og lnin yrði fyrir meiðslum eða jafnvel að
luin ótlaðist um líf sitt.
Woolfolk sjálfur réri lienni til strandar, og
þegar kænan rann upp í fjöruna og Millie steig
á land rétti lumn henni liönd sína svo að hún
yiði stöðugri. Hann fann eins og lilýjan straum
fata um sig og veikur roði liljóp i kinnar lienni.
Nicholas stóð í fjörunni og virti þau fyrir sér
og varð ekki séð nein svipbreyting á andliti hins
feitlagna og illilega manns, en Woolfolk sá, að
liann handlék eitthvað undir svuntu sinni, eins
og hann væri að búast til að stinga liendi í vasa
sinn eftir morðkuta. Og Woolfolk var ljóst, að
þrátt fyrir hið sviplitla yfirbragð, bar þessi
maður ólgandi hatur og heift í huga. Hið svip-
lausa yfirbragð var eins og grima til þess að
hylja hið illa, sem undir bjó.
VII.
Þegar Woolfolk var kominn aftur út á snekkj-
una fór hann að hugsa uin það, sem gcrst hafði,
og áhrifanna af því gætti mjög mikið.
Ilann hafði aldrei talað við nokkurn mann
eða konu um andlát Ellenar fyrr en nú, öll þau
ár sem liðin voru siðan er þetta bar til, þau ár
sem hann hafði verið á flakki sinu, um úthöf
og með ströndum allra heimsálfa. Hann iðraðist
mjög sárt eftir að hafa minnst á þennan mikla
atburð lifs síns. Og með því að tala um þetta
bafði hann rofið það ásetningsheit, að láta ekk-
ert verða til þess, að rjúfa einveru sína, en þrátt
fyrir allar hans instu óskir og ásetninga, hafði
það líf, sem liann vildi forðast náð til lians, og
hafði hann í greip sér, en ekki var þó farið að
kreppa að svo enn, að hann gæti ekki losað um
takið.
Hann var ekki í neinum vafa um, að ef um
nokkurt frekara úndanhald, nokkra frekari til-
slökun yrði að ræða hjá sér, til þess að forðast
þessi áhrif, mundi' það verða til að binda hann
mörgum sýnilegum og ósýnilegum böndum
skvldu og lcunningsskapar, og hann mundi þá
brátt vera algerlega háður þeim lífsstraumum,
sem hann vildi forðast, og hann gæti ekkert
gert til varnar þeim örlögum, sem lians biðu
við önnur skilyrði en hann liafði kosið sér, skil-
yrði og áhrif lifsins sem liann hafði forðazt öll
þau ár, sem liðin voru frá fráfalli Ellenar.
Honum hafði orðið á sú reginskissa, að láta
forvitni sina lilaupa með sig í gönur.
Hvers vegna liafði hann látið angan villigul-
aldnanna liafa þessi áhrif á sig?
Hvers vegna hafði hann gengið í áttina til
rústanna og hússins og ekki sniiið aftur, er hann
sá mærina á skuggalegum svölunum?
Og ein villan hafði leitt aðra lieim af því, að
hann liafði farið út á skakka braut, var sem
hann hefði orðið að halda áfram þar. Svo virt-
ist hratt stefnt, að einhverjum örlagaríkum at-
burðum. Hvað sem leið öllu þvi, sem gerst hafði
þessi ár, sem hann hafði verið á flakkinu, þessi
tólf einveruár, þá hafði liann verið laus við nýj-
ar skuldbindingar og tengsl, ný vandamál, og
hann hafði heldur ekki orðið fyrir neinum svik-
um eða blekkingum.
Það var komið rjómalogn og mistur var yfir
sjónum. Þetta mistur hafði verið yfir sjónum
um sinn og það varð þykkara og sló nii á það
rósrauðum bjarma, er sól fór íækkandi.
Ströndin, með angan sinni og gróðri, og dul-
arfullum áhrifum, var horfin sjónum.
Sterk athafnaþrá greip allt í einu John Wool-
folk og liann kallaði þegar lil Pouls Halvard
sem var fram á:
„Dragðu upp akkeri!“
Halvard gat ekki varist því að líta undrandi á
Frú Marta Imsland, sem allan veg og vanda hef-
iraf vellíðan minni hér, kallar til mín skömmu
eftir hádegi og segir:
„Líttu nú út um gluggan, Theodór! Það er engu
líkara, en að eitthvað standi til hjá þeim á Auð-
björgu;“ En það er nú ráðið að eg fari með henni
í róður í nótt.
Frú Marta er kona gamansöm, og bætir við: „Það
lítur helzt út fyrir, að þeir séu að búa sig út til þess
að fara með einhvern liöfðingja í skemmtiferð,
þarna eru þeir að sápu-þvo stýrishúsið og, já,
svei mér ef þeir eru ekki að hvítþvo dekkið með
vítissóda-vatni. Nú, og svo eru\ þeir að viðra al!ar
dýnur og öll teppi úr lúkarnum - Eg veit svo sem
ekki hvað þeir halda að þú sért!“
Eg l'ór út að glugganum og liorfði á piltana um
sinn. Þessir fimm ungu menn, sem eru á Auðbjörgu,
voru sýnilega önnum kafnir. En sannleikurinn var
sá, að engin vanþörf var á því, að þrífa bátana
eftir aflalirotuna, undanfarna sólarhringa. Þeir
voru orðnir skitugir og ljótir, því að aldrei hafði
verið tími til, alla þessa daga, að þrífa þá, og raun-
ar ekki hægt heldur, vegna þess að þeir voru alltaf
klakaðir. Sjálfur voru mennirnir orðnir skitugir
og svefnþurfi. En þeir piltar Ásmundar Jakobsson-
ar, formannsins á Auðbjörgu eru af nokkuð öðrum
málmi en bátshafnir gerast, enda sker sú bátsliöfn
sig nokkuð úr hér og liefir jafnan íbiið í verstöð-
inni út af fyrir sig. Ásmundur Jakobsson, sonur
Jakobs þess sem áður er getið, er um þritúgt, ekki
hár í lofti en þreklega vaxinn og að byggingarlagi
er hann líkastur þjálfuðum íþróttakappa. Iþróttir
mun hann þó ekki hafa haft tíma til að leggja fyrir
sig, aðrar en sund, — en mér er sagt að á landlegu-
dögum fari hann í sjóinn hér í lónunum, hvað sem
frosti líður, og drílur strákana sína mcð sér, en þeir
eru fjórir með honum á bátnum, allir Vopnfiröingar,
allir kornungir, eða rétt um tvítugt, allir bindindis-
menn á flesta hluti og allir lceppa þeir eftir að verða
sem líkastir sínum formanni, Ásmundi.
Þetta er mér sagt um bátshöfnina fyrirfram. En
í dag eru ekki íþróttir iðkaðar, en þess í stað ham-
ast piltarnir við það að gera sínu prýðilega skipi
til góðs, þrífa það og þvo hátt og lágt. Landmenn-
irnir eru sex, allir ungir menn líka og liraustir, en
gamli maðurinn að auki, — „liann Kobbi gamli,“
sem allstaðar er nálægur og sér um að allt sé í lagi,
sem Auðbjörgu kemur við og Auðbjörg þarfnast.
Það er máske brosað að gamla manninum. Hann
er ekki alveg eins og fólk er flest. En mönnum
dettur ekki í hug að liæðast að honum, j)ótt brosað
c.a. SuncucfkA: — TARZAIM — /öv
„Asni!“ hrópaði Krass. „Nú hefir
villjmaðurinn aftur náð i maka sinn
og við höfum misst tökin á honum.“
Pedro, greyið, fer að revna að af-
saka sig.
Pedro er nefnilega ákaflega lijátrú-
arfullur, og hann fer að reyna að skýra
fyrir Krass, að það hafi verið verndar-
andi Jane, sem bjargað hafi lifi hennar.
Á meðan Krass og Pedro eru að
deila, er Tarzan staddur i trjánum
fyrir ofan þá, og veitir framferði þeirra
og tali nána athygli. Hann reynir að
setja vel á sig ífllt, sem fram fer.
Krass, æfareiður við Pedro út af
háttalagi hans, ræðst að honum og
greiðir lionum svo mikið högg, að liann
fellur til jarðar. Pedro heitir þvi með
sjálfum sér, að hefna sín á Kráss.