Vísir - 14.09.1946, Page 7

Laugardaginn 14. septembér 1946
S I h
7
Jcáeph HergeAkeiwr * ii# llt oulaldin
■ 1 17
liann hafði verið hrelldur og einmana. Ilann
þekkti snekkjuna Gar cins og sjálfan sig. Hún
liafði alla kosti til að bera.
En liann fann og til sársauka, því að vel vissi
liann, að aðrar tilfinningar báru þessar ofur-
liði. Snekkjan, og hugsanirnar um liana, til-
heyrðu nú i rauninni liðnum tima, eins og
minningarnar um Ellen, ungu konuna hans,
sem beið hana skyndilega af slysförum, klædd
hvítum tennisfötum, með marglitt band um
hið granna mitti sitt.
Ilann lagði liönd sína á siglutréð, á sama hátt
og einhvcr annar hefði lagt liönd sina á öxl
gamals, tryggs vinar, sem var á förum, og þegar
siglan titraði i vindinum, hafði það sömu áhrif,
og hlýtt handtak vinar. En svo gekk hann undir
þiljur, ákveðinn á svip og fór að lmgsa um
framtiðina.
John Woolfolk lá andvaka jjessa nótt. Hann
hlustaði á brimsogið á rifjunum, er vindurinn
lék um rá og reiða, marrið i skipsskrokknum, og
svo gekk hann aftur á þilfar til þess að athuga
legufærin. Hann sá þá, að Halvard hafði varpað
út öðru akkeri til. — Sjóinn skóf og bar seltuna
inn yfir ströndina dularfullu, og þaðan barst nú
engin angan blóma og blómgandi trjáa og
runna.
IX.
Næsta morgun var kominn aftaka austan-
slormur með stórrigningu. Ekkert lát varð á
og var veðurhæð mest um liádegisbil. Ilvítfýss-
andi öldur risu hátt á vikinni. Himininn var
grár og þungbúinn. Eftir hádegi hætti að rigna,
en stormurinn geisaði áfram.
Jolm Woolfolk, klæddur gulum sjófötum, fór
við og við á þilfar, til j)ess að aðgæta hvort öllu
væri óhætt, en enn lcom í ljós, að Halvard hafði
allt í hinu fullkomnasta iagi og þegar hætti að
rigna, skaust Halvard niður í kænuna og jós af
miklu kappi.
Þegar vindinn lægði nokkuð lagði John Wool-
fojk af stað. Reri hann til strandar og sóltist vcl
róðurinn.
Woolfolk hafði ekki lagt neina áætlun um
hversu hann skyldi haga sókn sinni, en hann
var staðráðinn í að hrinda af vegi hverskonar
liindrunum, sem vörnuðu honum að komast ná-
lægt Millie Stope. Því lengur sem hann hugsaði
um þetta því staðráðnari varð liann í að liafa
liana á brott með sér áður en dagur væri að
kveldi kominn.
Tilfinningar lians voru nú á þann veg, að
hann þráði liana, fannst liann ekki geta án lienn-
ar lifað, og þessi þrá hafði upprælt allar fyrri
ákvarðanir um áframhald á kyrrlátu og ein-
manalegu lífi.
Ilann hikaði sem snöggvast, er að rústunum
kom og hugleiddi J)að, sem hún hafði sagt kvöld-
ið áður, að J>að hefði verið betra, cf lnmn hefði
ekki snúið aftur.
Ilann hugsaði um hvort þetta bæri að skilja
svo, að hún mvndi hilca, jafnvel tregðast við, að
ræða við hann í dag, ef til vill hefði hún það
ekki á valdi sínu að koma til fundar við hann,
og þessari hugsun, að liún gæti ef til vill ekki
verið sjálfráð í þessu efni, skaut upp mjög
skyndilega í liuga lians. En Iiann var ekkert að
ihuga þetla frekara, er hann hafði komist að
raun um, að til þess að gela rætt við hana með
tilætluðum árangri yrði liann að ná tali af henni
i nokkurri fjarlægð frá húsinu. Þá gæti hann
knúið hana ti 1 þess að lilusta á allt, scm hann
hafði að segja. Og þar, undir beru lolti, gætu
þau frjálslega ræðzt við, og hún losnað við það
farg sem á henni hvíldi og óhult sagt honum
allt af lctta. Woolfolk sá, að nauðsynlegt mundi
að koma í vcg fvrir, að nokkur aðvaraði liana,
um það, að hann væri nálægur. Tók hann því
þá ákvörðun að biða átekla. Hann var þar |
staddur, er verið hafði franskur gluggi, og frá
honum lágu þrjú moldug marmaraþrep niður
á grasflöt, og voru þrepin i skjóli rósarunna.
Þarna ákvað hann að bíða.
Vindurinn gustaði við liornið á húsinu og
það glamraði i hellum, sem losnað höfðu á þak-
inu, og brak og skrjáf heyrðist í greinum og
laufi. Hávaðinn var svo mikill, að Woolfolk
iiafði enga hugmynd um, að Nicholas nálgaðist,
fyrr en mannfýla þessi gekk þar fram hjá, þar
sem liann sat. — Nicliolas nam staðar þar sem
ekki var unnl að sjá liann frá snekkjunni og
stóð þar og horfði lengi á hana, þar sem hún lá
og vaggaði fyrir akkerum. Maðurinn stóð
þarna grafkyrr langa liríð. Woolfolk gat virt
hann lengi fyrir sér, þar sem liann slóð þarna
þunglamalegur og siginaxla, og ærið niðurlútur.
Því næst lagði Nicholas leið sina til vinstri yfir
opið svæði milli oleander-runnanna.
Nicholas var Woolfolk ráðgáta. Hann gat vit-
anlega gert sér noklcra hugmynd um innræti
iians eftir útili hans að dæma og framkomu, en
hann vissi i rauninni ekkert um hann
Farið í roður frá Höfn í Hornafirði.
af tekur og heyrist ekki í henni meira en spánnýrri
saumavél, þó að hún taki á öllú, sem hún á til.
Strákarnir toga í af öllum kröftum og Kobbi bíður
úrslitanna á garðinum.
Allt í einu finnum við það, að Auðbjörg mjakast
eitthvað ofurlítið til í þessu drullubæli, sem hún
hefir verið föst í. Ásmundur keyrir hana þá aftur
á bak, svo nálægt Véþór sent hann þorir og síðan
áfram á fullri ferð. Og við hrópum „húrra fyrir
Auðhjörgu“, allir í senn og köllum kveðjur til Kobba
á garðinum. Og hann kallar gleðiópi til okkar um
leið og við brunum frá honum, og fram hjá ver-
stöðinni í Álaugarey.
Og nú er allt „plain sailing“. Ósinn! Þessi marg-
umtalaði ós og illræmdi! Hann er þeirn enginn
þyrnir i augum eða farartálmi, piltunum, sem um
liann fara á degi hverjum. Þeir þekkja hann eins
og buxnavasana sína og sigla um hann, inn og tit,
eins og ekkert sé um að vera. Eg vil vera uppi
þangað til komið er tit fyrir skerin, sem eru l'yrir
utan ósinn. En það er lítið að sjá, því að nótin er
dimm. Eg sé aðeins vitana, sínu hvoru megin óssins.
Og öðru livöru grilli eg brimlöðrið á skerjunúm.
Og eg finn, að Auðbjörg fer að dansa og aka sér.
En þetta cr ekkert merkilegt. Þetta cr lítil fleyta
og við erum komnir út á úthafið.
„Það er hezt að leggja sig dálitla stund“, segir
Ásmundur, „en þti munt vilja vera uppi á meðan
við leggjum lóðirnar?“
Eg hélt það nú. Það væri nú aðalcrindið.
„Og það vill til“, bætir Ásmundur, „að eg ælla
ekki að fara langt, úr því að við urðum fyrir þess-
ari töf. Yið förum bara beint suður af ósnum, —
svo sem 30 eða 40 mínútna siglingu. Það verður
nógu langt farið, ef veðurspáin reynist rétt — vax-
andi austanátt.“
Við förum niður, sötrum það sem eftir er í katlin-
um. Síðan rífast piltarnir um það, hver kojan sé.
| hezt handa mér. Érslitin verða þau, að eg fæ efri-
koju, næst eldavélinni. Enginn hætta á að mér verði
kalt.
„Góða nótt, strákar!“ segi eg og steinsofna um
leið. Og þeir segja mér á eftir, að ekki hafi staðið
lengi á músíkinni hjá mér, því að eg hafð’i skorið
hrúta eins og sárþreyttur hershöfðingi að lokinni
stórsókn.
Sunnudagur, 3. marz 1946.
Eg er vakinn með varfærni. Það cr Ásmundur
formaður, sem kemur að bóli mínu og segir:
„Þti munt vilja vera uppi á meðan við leggjum?“
„Já, ætl’ekki það — cða til hvers heldurðu að
eg sé að flækjast þetta með ykkur?“ Og eg ætla
að liendast fram úr kojunni, — en rek mig alls-
staðar á.
„Nú, — eg hélt að þtt kynnir að fara út úr einni
koju“, segir Ásmundur. „Þú verður að velta þér á
maganum út tir henni.“
Eg var nefnilega i efri koju og opið þröngt, tit
tir hcnni. Og á „Sindra“ hafði eg ekki lært þessar
æfingar, því að þar hafði eg aldrei í koju komið.
- T4RZAIM -
f. /?. SuncuykA:
IDUU-
Copr. l#«4.*dr»r Rle* Barrougti*. toe —Tm. R»*. V 8. Pn oe.,
Dlstr. by Unlted Featurc Syndlcate, Inc.
Jane fór nú gætilega með Nkima
litla heim i skýlið. Þar lagði hún græð-
andi jurtir við sár hans og batt um
pað með tusku, sem hún rcif úr gömlu
pilsi sinu.
Þegar Tarzan kom til Mugambi-
þorpsins, fann hann þar liinn gamla vin
sinn þorpshöfðingjann Mutavo. Tarzan
sagði Mugambi höfðingjanum ....
.... að flokkur stigamanna væri á
leið til þorpsins, til þess að biðja um
aðstoð við að leita uppi filabein. Tarz-
an sagði þorpshöfðingjanum að hann
yrði að neita bóninni.
„Ilver segir það?“ heyrðist hrópað
þrumuröddu. Tarzan snéri sér við og
stóð augliti til auglitis við gríðarstór-
an og illúðlegan bardagamann.