Vísir - 17.09.1946, Síða 7

Þriðjudaginn 17. september 1946
V I S I R
7
Allt í einu rofaði til og sólin braust fram milli
skýja, og varpaði gliti sínu á votan gróður jarð-
arinnar, en þetta var aðeins skamma hrið, svo
ior aftur að rigna, og liver vindhrinan kom af
annari.
Woolfolk var staðráðinn í að ganga til liússins
og knýja Millie til þess að hlýða.á mál sitt, þeg-
ar hún óvænt kom i ljós, klæckl skilckju, liatt-
laus, með hárið flaksandi næsta föl yfirlitum.
Hann beið þar til liún var komin fram hja hon-
um og kallaði því næst lágt til hennar.
Ilún nam staðar og lagði hönd á hjartastað.
„Eg var smeyk um, að þér væruð farnir,“
sagði hún. „Þetta er meiri sjógangurinn“.
Rödd hennar ljar vitni ótta, en jafnfxamt, að
lienni var hugarléttir að því, ’að hún vissi, að
liann var ekki farinii.
„Eg fer ekki einn,“ sagði liann, — „eg fer
ekki án yðar.“
„Fjarstæða,“ livislaði hún og vafði um sig
skikkjunni. Hún sveigðist fagurlega, eins og
grannvaxið tré í vindi. lÓsjálfrátt opnaði liann
faðm sinn móti lienni, en skyndilega gripin ólta
hörfaði hún frá lionum.
„Við verðum að tala saman,“ sagði liann.
„Það er svo níargt, sem þarfnast skýringar, svo
margt, sem mér finns’t, að eg liafi rétt til að fá
vitneskjú um, því að eg vil bjarga yður frá
sjálfri yður. Og svo er annað, sem eg get xiðeins
krafist, ef þér leyfið —
„Þér megið ekki standa þarna og tala við
mig,“ hvíslaði hún af álcefð.
„Ekkert skal koma i veg fyrir, að við ræðum
saman,“ sagði liann ákveðinri. „Eg liefi nógu
lengi vaðið i villu og svima.“
„En getur yður ekki skilist, að þér getið
hrundið okkur — yður sjálfum í hættu, ógæfu,
—- eða mér einni.“
„Eg er til neyddur að skeyta engu jafnvel um'
það.“
Ilún leit skjótlega í kringum sig.
„Ef eklcert fær stöðváð yður, — en hérna
getum við ekki ræðst við.“
Hún gekk á undan honum í áttina til annai'-
ar rústaþyrpingar á sti-öndinni. — Hún gekk
inn í rúst, þar sem verið hafði hátt til veggja
og hillur margar, og voru þau þarna vel hulin.
„Þelta var birgðaskemman,“ sagði hún. „Hér
var eitt sinn mikið liöfðingjasetur.“
En eigi fannst Millie þarna nægilega örugt
og gekk hún á undan honum upp stiga á hæð-
ina fyrir ófan og lineig niður í horni einu, ná-
lægt glugga, þar sem allt var fullt af köngulóar-
vefjum. Hrörlegir veggirnir hristust i stormin-
um. Þau gátu séð gólfið fyrir neðan sig og gegn-
um dyrnar grænan gróður.
Öldur tilfinninganna risu nú liærra en nokkurn
tima áður í liuga Woolfolk, enda liafði hann
orðið að taka á þolinmæðinni. Hann hafði verið
við því búinn að knýja hana til sagna, en nú yfir-
giiæfði allt annað þráin eftir liinni grannvöxnu
mær, sem sat við lilið hans. Hann greip um
hendur liennar svo fast, að hana kendi til, og
starði á hana, en liún var enn skelfd á svip.
Hann hikaði andartak og játaði lienni svó ást
sína. Og hún svai-aði:
„Mér er ekki vel ljóst livernig ást yðar er var-
ið,“ sagði hún og var rödd liennar hvísl eitt.
Andartak lægði storminn og þau heyrðu ekk-
ert nema i leðurblökunum, sem héngu á bjálka-
brotum og í liornum.
„Er ekkert, engin rödd sem svai-ai', i hjarta
yðai’, er eg segi að eg elska yður?“
„Eg veit ekki,“ sagði hún varfæi-nislega og
hox-fði á liann ranrisakandi augum, enn óttasleg-
in. „Ef til vill mundi eg svara spurningunni ját-
andi, ef kringumstæðurnar væru aðx-ar. Mér
gæti kannske þótt innilega vænt um yður —“
,,Eg ætla með yðílr þar sem þér búið við önn-
ur skilvrði —”
En hún skeytti þessu engu.
„Við fáum aldrei tækifæri til þess að ganga
saman vegu ástar. Það er svo ógurlega dimmt
á brautum lífsins. Það eru lil uppdrættir, sem
hjálpa yður til að komast heilu og' liöldnu yfir
höfin, en það eru engin uppdrættir til sálum
lireldra manna til hjálpar. Kannske trúin — eg
veit ekki. Eg liefi ekki getað öðlast neitt öryggi
— aðeins öngþveiti, og eg vil ekki draga neinn
niður á við með mér.“
„Eg skal leiða yður, hjálpa yður upp á við —“
Hún brosti, að þessu sinni bliðlega, og hélt
áfram:
„Þegar eg var ung liélt eg, að mér mundi
auðnast að sigra í lifinu, að eg mundi geta haf-
ist upp, eins og máfur sem hefir sig af sænum
lil flugs. Þegar eg var ung — ef eg' óttaðist
myrkrið þá hélt eg, að myrkfælnin mundi eld-
ast af mér. En óttinn var hugrekki mínu yfir-
sterkari. Næturnar boða mér nú ótta og fár.“
Farið í róður frá Höfn í Homafirði.
Það hafði verið mjög heitt niðri í lúkarnum, og
mér fannst ónotalega kalt að koiria upp, þvi að
svefninn hafði ekki verið annað en hálfrar stundar
blundur. Óhægt var mér lík.a að klífa yfir línu-
st.ampana á þilfarinu í mínum klofháu láns-búss-
um, því að Auðbjörg dansaði eins og ærslafull
yngismeyja, sem ætlar að skemmta sér svo að um
mun á „gömlu dönsunum“, eina sunnudagsnótt í
Gúttó í Reykjávík. Aftur í stýrishúsið kemst eg þó
slysalaust og það má ekki seinna vera, því að nú
er allt klárt og á að fara að byrja að leggja. —
Dyrnar á stýrishúsinu eru aftur á því, svo að úr
þeim er gott að fylgjast með því, hvernig lagt er.
Ásmundur er við stýrið og stefnir beint í sjó og
vind, en þvert fyrir straum, og keyrir fulla ferð
meðan hægt er. Anton vélamaður og Brynjólfur
standa aftur á og sjá um lagningu lóðanna. Davíð
flytur til þeirra lóðstampana, jafnótt og þeirra erþörf
en Svavar bindur stjórn og dufl við lóðir og uppi-
stöður og hefir allt tilbúið í hvert sinn.
Þegar hanq, er búinn að fleygja út fyrsta uppi-
stöðu-línunni (70 faðma langri) ásamt stjóra, belg
og merkisstöng, fer línutrossan að renna út um
línu-rennuna, aftur á skut. Og um leið byrja þeir
Anton og Brynjólfur að syngja. Þeir syngja fyrst
tvíraddað og hafa fallegar raddir og draga ekki af
sér. Og allan tín-ann, sem verið er að leggja, syngja
þeir.
Mig furðar á því, hversu greiðlega línan rennur
ut. En Ásmundur segir mér, að liún sé þarfaþing,
þessi línurenna, og sé norsk uppfinning. Vandlega
þurfi þó að leggja beitta önglana niður í stampana.
Og eg þykist skilja það.
Nú langar mig, eins og fyrri daginn, til þess að
vita hver galdurinn er við þessa lóðaveiði. Að
sjálfsögðu vitið þið það, löngu á undan mér, sumir
lesendur mínir. Sumir vita það þó ekki. Og það er
þeirra vegna, sem eg miðla nú af þeim fróðleik,
sem eg fæ hjá Ásmundi fyrirhafnarlaust.,
Þeir á Auðbjörgu eru með 34 stampa beittrar
„sisal“-Iínu. 1 hverjum stampi er 6 strengja lína, eða
um 360 faðma löng með nálægt 400 önglum. A linu-
trossunni allri eru því um 1360 önglar. Það er venj-
an hér að bátar fari með um og yfir 30 stampa í
róður hvern. Hér á Auðbjjörgu eru samfastar línur
í hverjum tveim stömpum og hvorki hafður stjóri
né dufl á milli þeirra, en þegar svo er bundin sam-
an næsta línu-samstæða, þá er þar bundinn stjóri
og uppistaða við þau samskeyti. Stjórinn fer svo
með línuna i botn. En í hinn enda uppistöðunnar,
sem í þessu tilfelli er 70 faðma löng, er bundinn
belgurinn og þriggja faðma löng stöng með lítilli .
flaggdulu á þeim endanum sein upp úr á að standa
sjónum. Á stöng þessa er festur kaðalstúfur, frá
neðri enda og vel upp fyrir miðja stöngina. á neðri
enda þessa kaðalsstúfs (og neðri enda stangarinnar)
er lykkja, þar sem í er.fest uppistaðan. Þegar sjór-
inn fer með sinn enda uppistöðunnar í botn, dregur
hann störigina niður á við með sér. En við efri enda
kaðalstúfsins, sem við stöngina er bundin fyrir ofan
miðja stöngina, er belgurinn festur með stuttum
c.a. Suttcugk&i — TARZAN — /09
Tarzan sneri sér við undrandi yfir
þvi, að þessi risastóri bardagamaður
skyldi kunna að tala enska tungu. „Hver
segir, að við getum ekki veitt fíla?“
endurtók bardagamaðurinn.
„Eg, Erongo, hefi verið leiðsögumað-
ur við filaveiðar löngu áður en eg gekk
í lið með kynþætti þínum, Mutavo. Og
fyrir filabein getur maður fengið ákaf-
lega mikla peninga.“
„Ef þið neitið að leiðbeina þessum
illmlennum, þegar þeir koma,“ svaraði
Tarzan, „þá skal eg fylgja ykkur til
„kirkjugarðs" filanna. Þeir filar, sem
þar eru, þurfa ekki á beinum sinum
að halda.“
„Farðu aftur til villidýranna, þvi að
meðal þeirra átt þú heima,“ öskraði
hinn risavaxni striðsmaður, réðst að
Tarzan, sló liann og hrinti honum frá
sér af alelfli.