Vísir - 18.09.1946, Síða 7

Miðvikudaginn 18. septembér 1946
V I S I R
7
^cAeph tfet'geAkeitnet: 1 f • 11 ■ Vl T finlrilrlin
l 111 L 19 UlflBUBUllI
Það fór eins og kuldalirollur um hana alla.
„Þér eruð veikar,“ sagði Woolfolk, „en þér
skuluð fá fullan bata.“
„Kannske, fyrir einu ári eða svo, liefði verið
!eið, með góðri hjálp, já, með yðar hjálp. En nú
er það of seint. Þvi komuð þér ekki?“
„Þér komið með mér i kvöld,“ sagði hann
djarflega.
„í þessu veðri,“ sagði hún og leit á rústirnar,
seni vindurinn skók, og liún liorfði út á sjóinn.
„Munið þér livað gerðist, þegar eg var úti á
sjó með yður, og alt var svo kyrrt, sjórinn speg-
ilsléttur — og svo —
Jolin Woolfolk skildist, er allt það var í hættu,
sem liann þráði mest, enda sá hann nú allt skýr-
ara og greinilegar á stundu hættunnar, að
v;:.\damál lifsins voru flóknari en svo, að liægt
væri að leysa með því einvörðungu, að leitast
við að fullnægja þrá sinni. Ástin var ekki slíkt
töframeðal, að liún gæti að gagni komið —
marga stigu og djúp varð að lcanna, margt að
reyna, og þreifa sig áfram.
Hann reyndi að líta á allt á annan hátt en
cinvörðungu í ljósi þrár sinnar og framar öðru
reyndi hann að gera sér grein fyrir aðstöðu
sinni frá öllum hliðum, og livers væri að gæta,
ef hann reyndi að framkvæma áform sín, og
kom honum þá fyrst til liugar liin andlega veikl-
un Lichfield Stope’s og liver álirif hún liefði
haft Millie og kynni að liafa. Millie liafði leitt i
ljós fyrir Woolfolk liversu róttæk þessi úr-
kynjun var, hversu lengi þessi eitruðu álirif
gátu lálið sín gæta. Það varð einlivern veginn
að koma því til leiðar, að hægt væri að upp-
ræta með öllu þessi álirif úr huga Millie. Og
hann gerði fyllilega ljóst, að í þessu gæti hann
litla aðsloð veitt henni. Þetta var vandamál and-
iegs eðlis, lækningin varð að koma frá lienni
sjálfri en þótt mest væri undir henni sjálfri
komið, xnátli þó veita henni nokkurn stuðning.
Þó var það svo, hugði liann, að bi'eytt kjör,
öryggi, venjuleg lífskjör, myndu áoi'ka miklu,
en er liann fór að hugsa um öryggi hennar,
livernig hún gæti sannfæi'zt um að liún væri ör-
ugg, beindist hugur hans fljótlega að því hvernig
á því mundi standa hversu skelfd liún var á
stundum og flóttaleg, livei-s vegna liún kipptist
við, leit flótlalega um öxl og þar fram eftir
götunum.
Alvörugefinn á svip tók hann til máls:
„Eg hefi veiið óþolinmóður, en þér urðuð á
vegi mínum svo skyndilega og urðuð valdar að
svo stói-feldri brevtingu í fábreyttu lífi mínu,
að það er mér nokkur afsökun, þótt eg hafi ekki
vex-ið eins þolinmóður og skyldi. Ef þér eruð
veikar getið þér fengið sjálfsbata. Gleymið eklci
hversu hugdjörf móðir yðar var. Eg veit, að
það er eitthvað yfii-vofandi, eitthvað sem bakar
yður hættu. Segið mér hvað það er, Millie, og
svo skulum við vinna saman og lirinda öllum
torfærum af vegi.“
Húix lioi’fði dauðskefld frain fvi'ir sig eins og
liún liti þar auðn eina.
„Nei, nei,“ sagði hún og stóð upp. „Eg vil ekki
di'aga yður niður á við með mér. Þér verðið að
fara á brott þegai’, i kvöld, þx'átt fyrir stoini-
inn.“
„Hvað er það?“ spurði hann.
Hún stóð eins og rígnegld fyrir framan hann,
lagði aftur augun og spennti greipar í angist.
En svo lmeig hún niður og settist aftur á sama
stað.
„Það er Nielxolas,“ stundi liún upp.
Woolfolk var léttir að því, að hún skyldi segja
þetta. Hann taldi þennan mann, sem fálmaði
eftir rýtingi undir svuntu sinni, svo fyrirlitleg-
an, að hann liafði gengið fram hjá honum er
hann skammri stundu áður hugsaði málið.
Hvernig gat þessi maður hafa náð áhrifum,
ef til vill valdi yfir hugsanalifi Millie?
Þokan dularfulla, sem hafði sveipast um liana,
var að liverfa, og vegurinn fór að gx-eiðast til
liamingju fyrir þau bæði fannst honum, og liann
spui'ði:
„Hefir Nicholas vei'ið áleitinn við þig?“
Það fór litringur um alla limu hennar og hún
neri saraan höndunum.
„Hann segist vera „vitlaus í mér“, eins og
hann orðar það.“ Angist liennar var mikil, er
ixún sagði þetta, og hann fann til djúprar sanx-
úðar ixieð henni. „Hann segir, að eg verði að
giftist sér, ella muni —“
Hún þagnaði skyndilega, eins og henni væri
um megn að halda áfranx.
Woolfolk var nú ákveðnari en nokkurn tíma
áður að láta til skarar skriða.
„Ilvar er Nieholas nú?“ spurði liann.
Hún slóð skyndilega á fætur og greip í liand-
legg lians og var sem hún vildi aftra því, að
hann færi.
_
r.<e Suttou9u- — TARZAIM
Farið í róður frá Höfn í Hornafirði.
kaðalenda. Þegar belgurinn kemur í sjóinn, er það
þá liann senx jafnvæginu heldur á stönginni. Þann-
ig að liún stendur ljóðrétt upp lir sjó. Þetta er allt
undur einfalt, en mér sýnist það vera ákaflega vel
lxugsað. Og allt gengur þetta eins og í sögu. Þeir
syngja piltarnir, Anton og Björgólfur, taka við
stönlpuiium, hverjunx af öðrum, sem Davíð mjakar
aftur til þeirra, og uppistöðuendunum, sem Svavar
réttir þeim þegar þeirra er þörf. Hann fleygir út
stjórunum, en það eru fjöruhnullungar 10—15 punda —
þungir, siðan uppistöðunni og loks belgstönginni.
Aldi’ei töf og aldrei hik. Einu sinni vill það til að
fyrir Svavari verður loftlaus belgur. Hann er að
verða seinn fyrir og þrífur þann næsta og bindur
Ixann við stöngina. En belgirnir eru tölusettir og
nú ruglast röðin. Hann kallar þessa athugasemd til
Ásmundar. Allt i lagi! En síðan vei'ður Svavar að
fara að blása út vindlausa belginn, — sækir í sig
veðrið og blæs og blæs og verður blár og afskræmd-
ur i framan. En liann á nóg af lofti í sjálfum sér
handa belgnum og er tilbúinn, þegar belgur er
heimtaður af honum næst.
Röskan klukkutíma eru þeir að leggja. Seinasta
belgnum fylgir stöng með rafljósi í stað dulunnar,
sem er á hinum duflunum.
„Hvað gerist nú?“ segi eg við Ásmund.
„Ekkert!“ svarar hann. Nxi lónum við hérna í
ki’ingum ljósduflið í eina þrjá klukkutíma. Klukkan
sex förum við svo að di'aga.“
„Þii átt við að við förum að draga klukkan sjö!“
segi eg og þykist nú góður, því að sýnilega hefir
Ásmundur gleynxt því, að í nótt á að færa klukkuna
fram unx eina stund.
„Rétt segir þú minn frómi,“ segir Ásmundur hlæj-
andi: „Og þá er klukkan víst lxálf-fjögur að moi'gni,
eftir því að dæma. Við förum þá allir í kojuna, strák-
ar, — nema hann Anton. Hann kallar í okkur klukk-
an hálf sjö.“
Nú er enginn vandi að fara um þilfarið í klofliá-
unx stígvélum, því að nú standa stamparnir hver
ofan á öðrum og láta lítið fara fyrir sér. Þegar við
komum niður langar mig í kaffi. En þeir eru ekki
aldeilis að lxugsa unx slíkan óþarfa þessir piltar.
Hér er „ekkert kaffi, — bai'a hátta!“ eins og þar
stendur. Og eg ski'íð á maganum upp í mína hlýju
og steinsofna von bráðar.
Klukkan lxálf sjö er eg vakinn. Piltarnir eru fanx-
ir að búa sig. Nú á að fara að draga. Allt er þetta
nxiklu seinna en gert hafði verið í’áð fyrir, eða um
þrem klukkustundum á eftir áætlun, vegna tafar-
innar í lænunni fyrir utan Miklagarð.
Eg er vel á mig koniinn þegar eg er búinn að
jafna mig og er kominn í „gallann“. Og svo vel er
eg búinn, að eg kenni ekki kulda, þó að nokkuð sé
svalur austankaldinn, þegar upp kenxur. Þetta nxá
þó heita blíðskaparveður unx þetta leyti árs og ekki
er sjói-inn mikill, þó að Auðbjöi-g dilli sér talsvert
og dansi. En nú er hún líka létt á sér. Hana munar
lítið unx tóma stampana.
Það er tekið að birta af degi og skammt til sólai'-
Um leið og hinn risavaxni stríðsmað-
ur hrinti Tarzan óþyrmilega frá sér,
greip Tarzan um xilnlið stríðsmanns-
ins, og var tak hans eins og stálfing-
ur hefðu læst sig utan um handlegg
Erongos.
Eftir að Tarzan hafði náð þessu
trausta taki um úlnlið stríðsmannsins,
sneri hann sér leiftursnöggt og þeytti
stríðsmanninum um leið endilöngum
til jarðar.
En Erongo hafði lært ýmislegt fleira
af mönnunum, sem verzluðu með fíla-
beinið, en að tala á enska tungu. Hann
hafði einnig laert glimubrögð. Hann
stökk á Tarzan ....
.... og tók hann sterklegum glimu-
tökuin. Fann Tarzan þá greinilega, að
stríðsmaðurinn var ekkert lamb að
leika við, heldur þjálfaður og þaul-
reyndur glimumaður.