Vísir


Vísir - 17.10.1946, Qupperneq 7

Vísir - 17.10.1946, Qupperneq 7
7 Firnmtudaginn 17. október 1946 V I S I R JcAeph HetyeAheÍMP .* ■ i # ' ,v‘, ■ ■ ... s. * llt flulðldin V 1 30 staðreyndin af annari blasti við, hver minning- in af annari vaknaði, lieil röð atvika, og bann sá allt í sínu rétta Ijósi, er jafnvægi -var komið á i huga lians. Snekkjan Gar vaggaðist ókyrr á öldunum. Hann var að breyta um átt. Þau urðu að komast í burtu þegar. Halvard beið á bryggjunni — Millie —! Hann r-eis skvndilega á fætur. Hann liafði yfirgefið Millie. Skilið hana eftir í þjáningum sínum og angist við blið föður lvennar, sem lá liðið lík, og í návist þorparans Nicliolas. Ast lians reis af nýju, eins og bá alda, og sópaði burt öllum fyrri liugsunum, vegna þess að hann gerði sér nú enn ljósari grein en áður fyrir liættunum, sem hún var í. Jafnframt vaknaði þó efi um, að liún muridi aldei biða þess bætur andlega, sem hún liafði orðið að búa við og þola, einkum vegna þess, að hann var sannfærður um, að hún hefði verið viðkvæm frá upphafi, svo mikið hafði hún orðið að þola, að jafnvel sá eða sú, sem sterkari vilja liafði en hún, mundi hafa bugast lálið. Hann sagði við sjálfan sig, að það mætti ekki fyrir liana lcoma, að verða að þola neitt slíkt framvegis, sem fyrir liana hafi komið, ekk- erl ofbeldi, ófrelsi, kúg'un, ekkert sam gat lam- að frjálsan vilja liennar eða bakað lienni ang- ist. — Hann gekk hratt um götuna eftir gul- aldina gilskorningnum og hugsaði á þá leið, sem að framan greinir. Hann yrði að leiða hana rólegur og ákveðinn að kænunni, það er að segja, ef það væri þá ekki of seint. Tilraunir lians til að bjarga henni höfðu reynzt misheppn- aðar, liann hafði gert liverja skissuna á fætur annarri. Hver þeirra um sig hefði vel getað haft liinar háskalegustu afleiðingar, og samanlagðar höfðu þær kanske þegar liaft það. Ilann sleig upp á svalirnar fvrir framan hús- ið og fór inn í forstofuna. Ljósið logaði enn á lampanum í lierberginu, og í daufri skimu þess sá hann, að Isach Nicholas lá ekki lengur í hnipri á neðstu þrepum stigans. En þegar i stað heyrði hann þrusk einhversstaðar hærra uppi og óljóst gat hann greint eitthvert flykki efsl í stiganum. Nicliolas var, að því er virtist að ná því marki, sem liann hafði sett séi’, að komast upp, og þraukaði af mikilli þolinmæði við það, þrátt fyrir þjáningarnar. Woolfolk taldi hyggilegast af sér, að hafa engin afskipti af Nicholas eins og sakir stóðu. Hann lagði leið sína inn i herbergið sem ljós- ið logaði i, og fann Millie þar. Hann sá hana sitja þar sljóa á svip og stara á þann sem lá lið- ið lík — myrtur — við fætur hennar. „Eg verð að seg'ja yður frá föður mínum,“ hóf hún máls í samræðutón. „Eins og eg sagði yður bundu konur i Virginia svuntu við luirðar- húninn á útidjrum hans, af því að hann vildi ekki fara i striðið, og árum saman hvildi þetta svo þungt á honum, að hann gat ekki um ann- að luigsað. Loks var svo komið, að liann varð hræddur við allt og alla. Ilann var þreklaus með óllu, þoldi enga áreynslu, andlega eða likam- lega, allt var honum lil ama, leiðinda, þreytu, jafnvel að horfa á sólina, og ef einhver ágrein- ingur kom upp, hafði hann áhyggjur af því i marga daga á eftir.“ Hún nam staðar, eins og liún væri að hugsa undrandi um það, sem á eftir kæmi. „Og Nicholas — en það skiptir ekki máli. Það var ákveðið að eg hitti mann nokkurn, við ætl- uðum burt saman, til einhvers staðar, þar sem friður ríkir. \rið ætluðum að sigla þangað. Hanh sagði klukkan átla. Nú, klukkan sjö var Nicholas í eldhúsinu. Eg færði föður minn i þykkasta frakkann, sem hann átti, og hafði til laks trefil lians og þykka vettlinga, settist svo og beið. • Eg þurfti einskis með. Hlýja líugans var svo mikil, að hún nægði. Þá spurði faðir minn mig að þvi, hvers vegna eg hefði fært hann i þenn- an frakka — ef eg hefði sagt honuin það hefði hann dáið af hræðslu — og hann sagði, að sér væri of lieitt, og var sifellt að nudda um þetta. Nicholas heyrði til lians og vildi fá vitneskju um hvernig á því stæði, að eg liefði fært föður minn i vetrarfrakkann hans. Hann sá trefilinn og vettlingana og grunsemdir vöknuðu i huga hans. Hann var sifellt eitthvað að dunda i forstof- unni og vældi þar dálítið — liann snökti oft, eins og eg' sagði yður áður. Eg sat áfram hjá föður mínum og reyndi að detta niður á eitt- hvert gott ráð. Loks datt það í mig, að fara eftir gulaldini, en Nicliolas vildi ekki trúa mér, liann ýlli mér inn, og sagði að eg væri „að fara til hins“.“ „Nicholas,“ sagði eg, „liagaðu þér ekki svona heimskulega. Hver heldurðu að fari að róa í Jand frá snekkjunni að næturlagi í þessu veðri? Þar að auki — liann er farinn.“ — Eg sagði þetta til að blekkja liann, en það heppnaðist ekki. KEISARINN SAGÐI NEI. EFTIR H. L. MERILLAT, KAPTEIN.f kvöld. Agaiia hafði orðið fyrir miklum áhrifum af rökfærslúm vinar sins, Watanabe, og var þess vegna hugsjúkur og óræðinn. Clark, ofursti, fór að sjúkrabörum majórsins og minnti hann á fyrri sannfæringu hans um, að það væri sæmd fyrir Japani og einnig rélt af þeim að gefast upp, þegar þeir gætu ekki lengur lokið ætlunarverki sinu. CLark ofursti sagði við majórinn: „Allir yðar - beztu, ungu menn i Japan eru í hernum. Ef allir þeirra láta lífið í ósigri, eins og hernaðarreglur yðar mæla fyrir, hver verður þá eftir í Japan?“ Japanslci majórinn var óákveðinn. „Japanir eru liernaðarþjóð,“ sagði hann. „Þeir hugsa sem her- menn og eru mótaðir af erfikenningum um liern- aðarlega sæmd. Fyrsta skylda þeirra er gagnvart keisaranum. Ef þeir bregðast þeirri skyldu sinni, verður lífið þeim tilgangslaust.“ „Hver verður eftir í Japan?“ endurtók ofurstinn. Agana varð aftur óákveðinn. Ofurstinn lét ekki und- an. Han endurtók spurningu síra í þriðja sinn, en þá bugaðist japanski majórinn og tárfelldi. Sjó- liðarnir á landgöngubátnum fylgdust með því, sem gerðist, og atvik þessi höfðu mikil álirif á þá. „Eg fann, að eg átti í höggi við eitthvað, sem var eins og steinveggur,“ sagði Clark ofursti síðar. „Hér var um að ræða greindan mann, sam liægt var að tala skynsamlega við og sem sýndi með orðum sín- um, gjörðum og ósjájfráðri hegðan, að hann var mér að mestu leyti sammála. En við komum að hinum fyrrnefnda vegg, sem hafði verið vandlega byggður með margra ára þjálfun, og eg velti fyrir mér, hvort mér tækist nokkurn tíma að ryðja Iionum úr vegi.“ Ofurstinn hélt áfram tilraunum sinum. Hann end- urtók hvað eftir annað, það sem þeir báðir vissu; að hann hafði komið heiðarlega fram við majórinn, boð fyrr, og að hann talaði við hann sem yfirmaður við yfirmann og auk þess um málefni, sem var afar mikilvægt fyrir menn beggja þjóðanna. Með erfiðismunum reis majórinn upp á sjúkra- börum sínum, grátandi, greip hendi Clarks og sagði á ensku: „Þakka yður fyrir, þakka yður fyrir.“ Morguninn eftir var Agana ákafur í að fara aftur að landi, til þess að endurtaka uppgjafarbeiðnina við landa sína. Farið var í innrásarbáti til strand- arinnar, og í honum var eins blandaður hópur samn- ingamanna og í fyrri skiptin. I þetta sinn spurði herprestur nokkur, Porter, kapteinn, hvort hann mætti koma með þeim, og síðan bættust nokkrir aðrir með í hópinn. Klukkan 9,45 fyrir hádegi sigldi báturinn upp í fjöruna með gula fánann blaktandi. Stundvíslega klukkan 10 kom japanska flaggið í ljós uppi í hæð- unum . A hinum háú klettum, sem slúttu yfir fjör- una voru japanskar byssur, sem beint var að mönn- iiniun í bátnum. Fimmtán mínútum síðar kom japanski aðstoðar- foringinn, Yamamoto, út úr kjarrgróðrinum. Hann var afar formlegur í framkomu og með samanbitn- ar varir. Með daufu brosi og þrjózkulegu látbragði C. & SuntuqhA: — TARZAIM — Bófaforinginn Krass herti tak sitt á gikknum á riflinum. Nú virtist vera fokið í öll skjól fyrir Mutavo. Hann var alveg á valdi bófaforingjans og manna hans. > Æ' Hann snéri sér lijálparvana í áttina til hermanna sinna, eins og til þess að ganga úr skugga um, livort þeir hefðu ekki einhvern möguleika á að hjálpa honum úr þessari klípu. í sömu svipan kvað við apa-óp kon- ungs frumskóganna. Það var merki Tarzans um, að nú skyldu menn hans kasta spjótum sinum á bófana. Og það var sannarlega ekkí seinna vænna. Spjótin frá mönnum Tarzans komu fljúgandi úr öllum áttum. Þau misstu heldur ekki marks. Menn Tarzans voru engir viðvaningar i spjótkasti, og bóf- arnir féllu til jarðar sem einn maður.

x

Vísir

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.