Vísir - 17.10.1946, Qupperneq 7
7
Firnmtudaginn 17. október 1946 V I S I R
JcAeph HetyeAheÍMP .* ■ i # ' ,v‘, ■ ■ ... s. *
llt flulðldin
V 1 30
staðreyndin af annari blasti við, hver minning-
in af annari vaknaði, lieil röð atvika, og bann
sá allt í sínu rétta Ijósi, er jafnvægi -var komið
á i huga lians. Snekkjan Gar vaggaðist ókyrr
á öldunum. Hann var að breyta um átt. Þau
urðu að komast í burtu þegar. Halvard beið á
bryggjunni — Millie —!
Hann r-eis skvndilega á fætur. Hann liafði
yfirgefið Millie. Skilið hana eftir í þjáningum
sínum og angist við blið föður lvennar, sem lá
liðið lík, og í návist þorparans Nicliolas. Ast
lians reis af nýju, eins og bá alda, og sópaði burt
öllum fyrri liugsunum, vegna þess að hann
gerði sér nú enn ljósari grein en áður fyrir
liættunum, sem hún var í. Jafnframt vaknaði
þó efi um, að liún muridi aldei biða þess bætur
andlega, sem hún liafði orðið að búa við og þola,
einkum vegna þess, að hann var sannfærður
um, að hún hefði verið viðkvæm frá upphafi,
svo mikið hafði hún orðið að þola, að jafnvel
sá eða sú, sem sterkari vilja liafði en hún,
mundi hafa bugast lálið.
Hann sagði við sjálfan sig, að það mætti ekki
fyrir liana lcoma, að verða að þola neitt slíkt
framvegis, sem fyrir liana hafi komið, ekk-
erl ofbeldi, ófrelsi, kúg'un, ekkert sam gat lam-
að frjálsan vilja liennar eða bakað lienni ang-
ist. — Hann gekk hratt um götuna eftir gul-
aldina gilskorningnum og hugsaði á þá leið,
sem að framan greinir. Hann yrði að leiða hana
rólegur og ákveðinn að kænunni, það er að
segja, ef það væri þá ekki of seint. Tilraunir
lians til að bjarga henni höfðu reynzt misheppn-
aðar, liann hafði gert liverja skissuna á fætur
annarri. Hver þeirra um sig hefði vel getað haft
liinar háskalegustu afleiðingar, og samanlagðar
höfðu þær kanske þegar liaft það.
Ilann sleig upp á svalirnar fvrir framan hús-
ið og fór inn í forstofuna. Ljósið logaði enn á
lampanum í lierberginu, og í daufri skimu þess
sá hann, að Isach Nicholas lá ekki lengur í
hnipri á neðstu þrepum stigans. En þegar i
stað heyrði hann þrusk einhversstaðar hærra
uppi og óljóst gat hann greint eitthvert flykki
efsl í stiganum. Nicliolas var, að því er virtist
að ná því marki, sem liann hafði sett séi’, að
komast upp, og þraukaði af mikilli þolinmæði
við það, þrátt fyrir þjáningarnar. Woolfolk
taldi hyggilegast af sér, að hafa engin afskipti
af Nicholas eins og sakir stóðu.
Hann lagði leið sína inn i herbergið sem ljós-
ið logaði i, og fann Millie þar. Hann sá hana
sitja þar sljóa á svip og stara á þann sem lá lið-
ið lík — myrtur — við fætur hennar.
„Eg verð að seg'ja yður frá föður mínum,“
hóf hún máls í samræðutón. „Eins og eg sagði
yður bundu konur i Virginia svuntu við luirðar-
húninn á útidjrum hans, af því að hann vildi
ekki fara i striðið, og árum saman hvildi þetta
svo þungt á honum, að hann gat ekki um ann-
að luigsað. Loks var svo komið, að liann varð
hræddur við allt og alla. Ilann var þreklaus með
óllu, þoldi enga áreynslu, andlega eða likam-
lega, allt var honum lil ama, leiðinda, þreytu,
jafnvel að horfa á sólina, og ef einhver ágrein-
ingur kom upp, hafði hann áhyggjur af því i
marga daga á eftir.“
Hún nam staðar, eins og liún væri að hugsa
undrandi um það, sem á eftir kæmi.
„Og Nicholas — en það skiptir ekki máli. Það
var ákveðið að eg hitti mann nokkurn, við ætl-
uðum burt saman, til einhvers staðar, þar sem
friður ríkir. \rið ætluðum að sigla þangað.
Hanh sagði klukkan átla. Nú, klukkan sjö var
Nicholas í eldhúsinu. Eg færði föður minn i
þykkasta frakkann, sem hann átti, og hafði til
laks trefil lians og þykka vettlinga, settist svo
og beið.
• Eg þurfti einskis með. Hlýja líugans var svo
mikil, að hún nægði. Þá spurði faðir minn mig
að þvi, hvers vegna eg hefði fært hann i þenn-
an frakka — ef eg hefði sagt honuin það hefði
hann dáið af hræðslu — og hann sagði, að sér
væri of lieitt, og var sifellt að nudda um þetta.
Nicholas heyrði til lians og vildi fá vitneskju
um hvernig á því stæði, að eg liefði fært föður
minn i vetrarfrakkann hans. Hann sá trefilinn
og vettlingana og grunsemdir vöknuðu i huga
hans.
Hann var sifellt eitthvað að dunda i forstof-
unni og vældi þar dálítið — liann snökti oft,
eins og eg' sagði yður áður. Eg sat áfram hjá
föður mínum og reyndi að detta niður á eitt-
hvert gott ráð. Loks datt það í mig, að fara eftir
gulaldini, en Nicliolas vildi ekki trúa mér, liann
ýlli mér inn, og sagði að eg væri „að fara til
hins“.“
„Nicholas,“ sagði eg, „liagaðu þér ekki svona
heimskulega. Hver heldurðu að fari að róa í
Jand frá snekkjunni að næturlagi í þessu veðri?
Þar að auki — liann er farinn.“ — Eg sagði þetta
til að blekkja liann, en það heppnaðist ekki.
KEISARINN SAGÐI NEI.
EFTIR H. L. MERILLAT, KAPTEIN.f
kvöld. Agaiia hafði orðið fyrir miklum áhrifum
af rökfærslúm vinar sins, Watanabe, og var þess
vegna hugsjúkur og óræðinn. Clark, ofursti, fór að
sjúkrabörum majórsins og minnti hann á fyrri
sannfæringu hans um, að það væri sæmd fyrir
Japani og einnig rélt af þeim að gefast upp, þegar
þeir gætu ekki lengur lokið ætlunarverki sinu.
CLark ofursti sagði við majórinn: „Allir yðar -
beztu, ungu menn i Japan eru í hernum. Ef allir
þeirra láta lífið í ósigri, eins og hernaðarreglur yðar
mæla fyrir, hver verður þá eftir í Japan?“
Japanslci majórinn var óákveðinn. „Japanir eru
liernaðarþjóð,“ sagði hann. „Þeir hugsa sem her-
menn og eru mótaðir af erfikenningum um liern-
aðarlega sæmd. Fyrsta skylda þeirra er gagnvart
keisaranum. Ef þeir bregðast þeirri skyldu sinni,
verður lífið þeim tilgangslaust.“
„Hver verður eftir í Japan?“ endurtók ofurstinn.
Agana varð aftur óákveðinn. Ofurstinn lét ekki und-
an. Han endurtók spurningu síra í þriðja sinn, en
þá bugaðist japanski majórinn og tárfelldi. Sjó-
liðarnir á landgöngubátnum fylgdust með því, sem
gerðist, og atvik þessi höfðu mikil álirif á þá.
„Eg fann, að eg átti í höggi við eitthvað, sem var
eins og steinveggur,“ sagði Clark ofursti síðar. „Hér
var um að ræða greindan mann, sam liægt var að
tala skynsamlega við og sem sýndi með orðum sín-
um, gjörðum og ósjájfráðri hegðan, að hann var mér
að mestu leyti sammála. En við komum að hinum
fyrrnefnda vegg, sem hafði verið vandlega byggður
með margra ára þjálfun, og eg velti fyrir mér, hvort
mér tækist nokkurn tíma að ryðja Iionum úr vegi.“
Ofurstinn hélt áfram tilraunum sinum. Hann end-
urtók hvað eftir annað, það sem þeir báðir vissu;
að hann hafði komið heiðarlega fram við majórinn,
boð fyrr, og að hann talaði við hann sem yfirmaður
við yfirmann og auk þess um málefni, sem var afar
mikilvægt fyrir menn beggja þjóðanna.
Með erfiðismunum reis majórinn upp á sjúkra-
börum sínum, grátandi, greip hendi Clarks og sagði
á ensku: „Þakka yður fyrir, þakka yður fyrir.“
Morguninn eftir var Agana ákafur í að fara aftur
að landi, til þess að endurtaka uppgjafarbeiðnina
við landa sína. Farið var í innrásarbáti til strand-
arinnar, og í honum var eins blandaður hópur samn-
ingamanna og í fyrri skiptin. I þetta sinn spurði
herprestur nokkur, Porter, kapteinn, hvort hann
mætti koma með þeim, og síðan bættust nokkrir
aðrir með í hópinn.
Klukkan 9,45 fyrir hádegi sigldi báturinn upp í
fjöruna með gula fánann blaktandi. Stundvíslega
klukkan 10 kom japanska flaggið í ljós uppi í hæð-
unum . A hinum háú klettum, sem slúttu yfir fjör-
una voru japanskar byssur, sem beint var að mönn-
iiniun í bátnum.
Fimmtán mínútum síðar kom japanski aðstoðar-
foringinn, Yamamoto, út úr kjarrgróðrinum. Hann
var afar formlegur í framkomu og með samanbitn-
ar varir. Með daufu brosi og þrjózkulegu látbragði
C. & SuntuqhA: — TARZAIM —
Bófaforinginn Krass herti tak sitt á
gikknum á riflinum. Nú virtist vera
fokið í öll skjól fyrir Mutavo. Hann
var alveg á valdi bófaforingjans og
manna hans.
>
Æ'
Hann snéri sér lijálparvana í áttina
til hermanna sinna, eins og til þess
að ganga úr skugga um, livort þeir
hefðu ekki einhvern möguleika á að
hjálpa honum úr þessari klípu.
í sömu svipan kvað við apa-óp kon-
ungs frumskóganna. Það var merki
Tarzans um, að nú skyldu menn hans
kasta spjótum sinum á bófana. Og það
var sannarlega ekkí seinna vænna.
Spjótin frá mönnum Tarzans komu
fljúgandi úr öllum áttum. Þau misstu
heldur ekki marks. Menn Tarzans voru
engir viðvaningar i spjótkasti, og bóf-
arnir féllu til jarðar sem einn maður.