Vísir - 30.10.1946, Blaðsíða 4

3
VÍ.SIR
V3SIR
DAGBLAÐ
Utgefandi:
BLAÐAUTGÁFAN VÍSIR H/F
Ritstjórar: Eristján Guðlaugsson,
Hersteinn Pálsson.
Skrifstofa: Félagsprentsmiðjunni.
Afgreiðsla: Hverfisgötu 12.
Símar 1660 (fimm línur).
Lausasala 50 aurar.
____Félagsprentsmiðjan h.f._
Áfangai.
*|*ekizt liefir þegar að endurnýja fiskiflot-
ann, sem ekki var vanþörf á, en um ný-
sköpunina að öðru leyti má segja, að hún
sé skammt á veg komin. Hafnarskilvrði eru
ennþá ófullnægjandi, skortur er á heppileg-
um dráttarbrautum, viðgerðir á skipum allt
of dýrar og ófullnægjandi og loks eru allt
of fáar verksmiðjur á landinu, sem unnið
geta úr sjávarafurðum svo að fullnægjandi
sé. Úr öllu þessu þarf að bæta, til þess að
tryggja afkomu útvegsins í framtiðinni.
Þótt ekki blási byrlega fyrir atvinnuveg-
ina nú i bili, blýtur að þvi að því að draga,
að raunliæfar ráðstafanir verði gerðar til Jjcss
að bjarga við bag þeirra. Jafnframt þarf að
stuðla að nýjum framkvæmdum, sem eflt
geta þjóðarbúskapinn og aukið á útflutnings-
verðmætin. Má í því sambandi nefna, að þótt
Norðmenn, Bretar og fleiri þjóðir geri bval-
veiðaleiðangra út hingað lil lands á liverju
ári, liöfum við ekki tekið upp slíkar veiðar
og þær tilraunir bafa mistekizt, sem gerðar
hafa verið fyrr á áruni. Er vafalaust, að ein-
mitt nú er álitlegt að efna lil siíkra veiða,
og' ættu þær að geta gefið góða raun næstu
árin. Mælti ennrfemur nefna, að í ráði bcfir
verið að koma bér upp lýsisherzíustöð, og
mun það mál komið á góðan rekspöl, þótt
enn bafi ekki verið bafizt banda um bvgg-
ingu stöðvarinnar.
Þótt ofangreind dæmi séu valin af breinu
bandbófi, má segja, að allsstaðar blasi við
augum ólokin verkefni, sem leysa þarf eins
fljótt og frekast er kostur. Einstaklingarnir
eiga að beita framtaki sínu eftir getu, til
þess að vinna að slíkum umbótamálum, en
þar sem geta þeirra brestur, á bið ojjinbera
-að blaupa undir bagga. Eins og sakir standa,
•cr elcki álitlegt, að ráðast í verulegar fram-
Jvvæmdir og allur rekstur er nú ábættusam-
ur, cnda beiulinis rekinn með balla í ýms-
um greinum. Verður þjóðin ao sameinast
um það fyrst og fremst, að skapa sér starfs-
xkilyrði og tryggja afkomu sína til fram-
Jjúðar. Skilji menn skyldur sinar í þessu.efni,
-er auðvelt að ráða fram úr vandanum, en
skjóti menn sér undan þeim enn um stund,
eykst vandinn með bverjum degi sem liður.
All>ingi verður að liafa forystuna og gera
lafarlaust ráðstafanir, er miða að lækkim
yerðþcnslunnar í landinu. Við getum elcki
Ivejípt við aðrar þjóðir um erlendu markað-
ina, með því að frainleiðslukostnaður þeirra
er miklu lægri en okkar, og má þar eink-
uiu nefna Norðmenn og Breta. Er talið, að
kostnaður við útgerð botnvörpunga i Brct-
landi muni vera bebningi lægri eu bér, og
skilyrði eru að öðru leyti eftir því. \rið verð-
um að setja markið liátt og nálgast það í
áföngum. Róm var ekki byggð á einum degi,
og allar nýbyggingar kosta álök, ekki sizt
þegar mannfæð og fjárskortur banila aðgcrð-
um. Liggi menn ckki á liði sínu, má mikið
gjöra. Er þess að vænta, að menn bregðist
vel við, er fjár er vant til nýsköpunarinnar
og leggi liver það af mörkurn. sem honum
er unnt. Sal’nast þegar san.an ke'uur og meö
því einu móti, að þátttakan Verði nógu nl-
menn, fæst nægjanlegt fé til að tryggja hér
Jblómlegt atvinnulíf á næstu árnm.
2 hljómlistarmenn frá Norð-
urlöndum koma til Rvíkur.
í næsta mánuði eru vænt-
aniegir til Reykjavíkur tveir
hljómlistarmenn frá Norð-
urlöndum. Annar er dansk-
ur fiðluleikari, Wandy Two-
rek að nafni, en hinn er
sænskur guitarleikari, Nils
Larsson að nafni.
Sænski gítarleikarinn Nils
Larsson er væntanlegur til
Rvikur uni miðjan nóvem-
ber. Mun liann koma liingað
á vegum Mandólínsveitar
Reykjavíkur og balda hér
bljómleika.
Nils Larsson.
Fram til ársins 1929 var
Nils Larsson gítarleikari lijá
ýmsum sænskum bljómsveit-j
um, en nú er bann fastur
I
starfsmaður sænska ríkisút-
varpsins. Auk þess liefir
liann baldið siálfstæða^
I |
hljómleika í Sviþjóð og ná-
grannalöndunum.
Er þetta í f-yrstá sinn, sem
erlendur gitarsnillingur
kemur bingað til lands. Git-
arinn hefir um margra alda
skeið vérið mjög vinsadt
bljóðfæri um alla Evrópu,
og befir rutt sér mjög ti!
rúms bér á landi á seinvstu
árum.
Wandy Tworelc, danskur
fiðlusnillingur, sem nú er\
talinn einhver snjallasti.
fiðluleikari Dana, er vænt-
Wandy Tworek.
anlegur hingað lil lands í
byrjun næsta mánaðar.
Hann kemur liingað á veg-
um Hljóðfæralniss Reykja-
vikur og ætlar að halda liér
nokkra Iiljómleika. Hann
hefir verið í Iiljómleikaferð-
um í allt sumar og liefir með-
al annars leikið í Svíþjóð við
mjög góðar undirtektir.
Hann mun dvelja liér í eina
viku, en fara síðan til Banda-
ríkjanna, en þangað befir
bann vcrið beðinn að koma
lil ]æss að balda bljómleika.
Tworek er ungur maður,
um þrítugt, en befir fengið
mjög lofsamlega dóma í
dönskum blöðum fyrir leik
sinn, og er honum jafnað við
beztu fiðluleikara, sem Dan-
ir bafa átt, eins og t. d. Fini
Henriques.
Tworek befir hlotið mennt-
un sína í Danmörku og naut
lilsagnar Max Scblúter og
Erling Blocb. Eslbcr Vag-
ning er danskur pianisti,
sem ávallt annast undirleik
á hljómleikum Tworeks, og
kemur liún bingað með hon
um.
Farþegar
með e.s. Salmon Knot frá Rvík
til New York 28. þ. m.: Guðríður
S. Guniiarsson, Jóhanna Gerður
Kristjánsd., Guðrún Jónsdóttir,
Gunnar K. W. Mosty. Ásta G.
ísleifsdóttir, Sigurlaug Jónsdótt-
ir, Pálína Oswald, Sigurbjörg
Guðnadóttir, Rósa Laufey Guð-
mundsdóttir, Hans A. IJ. Jónsson,
John Frank, Barrows, Adolfína
S. Barrows, F.lin Sigriður Barr-
wos, barn.
MM&wm
Margir lásu í æsku Börn
Óveðursins, eftir Sylvi-
us Cobb, og alir minnast
þeirrar bókar til elliára.
Þetta er fyrst og fremst
frábærilega góð barna-
og unglingabók. A hún
allt Jvið til að bera, sem
ungt fóik sækist eftir til
dægradvalar:
Fjölbreyttni og braða
rás sögu-viðburðanna.
spcnnandi ævintýri,
æsku og ástir, — og um
fram allt farsæl og góð
sögulok. Allt þetta pg ó-
íal margt fleira béfir
þessi saga fram að færa.
Allir þeir, scm nú eru orðnir fullorðnir, en lásu söguna
ungir, munu nú vilja lesa bana aftur íhinninýjuþýðingu.
Miðyikudagírtn 30. október 194(5
Bréf frá reiðri húsmóður.
„M, J.“, sem tekur það jafnframt fram, að hún
sé bálreið húsfreyja, hefir sent Bergmáli all-
langt bréf um mjólkurslaginn, sem náði hámarki
sínu síðastliðinn sunnudag. Hún segir: „Þótt eg
geri ráð fyrir því, að flestir sé mér slyngari
í að setja saman bréf og þá einkum til birtingar
í blöðunum, fæ eg samt ekki orða bundizt leng-
ur sakir reiði. Og reiði min er sprottin af þvi,
hvernig fólki líðst að hegða sér í mjólkurbúð-
unum.
Barnið kom skælandi heim.
Eg er vön því að senda lítinn son minn i
mjólkurbúðina eftir mjólk og brauði. Hann lang-
ar til að snattast þetta og eg tel það ckki svo
hættulegt verk, að vert sé að banna honum það.
Þó virðist hann oft hafa komizt í hann krapp-
ann og verið látinn vera útundan langan tíma,
af því að hann hefir ekki bolmagn til að oln-
boga sig áfram, eins og hinir fullorðna. En þó
keyrði alveg um þverb?.k á sunnudaginn var,
því að þá kom barnið grátandi heim, og næst-
um úr liðnum á annari öxlinni.
Klukkutíma bið.
Það má kenna mér um að hafa sent hann út
í þessa vitleysu, sem baráttan í mjólkurbúðun-
um var, en eg tel hitt samt alveg óafsakanlegt,
að fullorðið fólk hegði sér þannig, að börn mega
eiga von á Iimlestingu, — já, hver vcit, bana —
cf þau hætta sér í námunda við það. En ti! að
gera sögu mína sem stytzta, þá er það næst,
að eg fór sjálf til að standa í eldinum og verð
eg aó segja, að eg vona, að eg þurfi ekki oft
að fara í slíkan leiðangur.
Olnbogaskof: og hrindingar.
Eg sá fljótlega, að þarna dugði ekki annað
en að reyna að kornast eitthvað áfram, sá scjh
lúffaði eitthvað, yrði þegar undir í baráttunni.
Þó held eg, að mér sé óhætt að segja það, að
eg kunni ekki öll þau brögð, sem sumir kunnu
þarna, en þá hefi eg heldur ekki þurft að beita
þeim við mjólkurkaup hingað til. Að minnsta
kosti er óhætt að segja það, að olnbogaskot og
hrindingar gengu þarna í öllum áttum, og má
mikið vera, ef margir hafa ekki komið bláir
og marðir heim.
Óskynsamíegt.
Við hliðina á mér stóð maður, sem eg gæti
trúað að væri hversdagslega gæfur og hlýðinn
við konn sína. En þarna virtist hann hálftröll,
rak olnbogana í allar áttir og bylti sér. Hann
var bókstaflega eins og naut í flagi. Hann var
kominn svo nálægt borðinu, begar eg veitti
honum athygli og tók eftir því, að jnfskjóft
og einhver hafði fengið sig afgreiddan, lét mað-
urinn enn verr og ætlaði að ryðjast að borð-
inu í stað hins afgreidda, en þetta brölt leiddí
áðeins til þess, að sá komst enn síður á brotí
en ella. Skynsamlegt að tarna!
Klukkulsma strit.
Jæja, það tók mig klukkutíma strit, að ná í
tvo lítra af mjólk! Hvað finnst mönnum nú um
annað eins og þetta? Iílukkutíma til að ná í
eina tvo lítra! Eg tel ekki, þótt kápan mín hafi
rifnað lítillega, því að eg hafði þó vit á því
að fara í gamlan garm. Mér fannst það hyggi-
legra, þegar mig fór að gruna í hverskonar
manþröng eg myndi lenda.
Engar raðir,
Þótt þeir, sem þarna voru, hafi vafalaust Ient
oftar í svona baráttu en eg, fann enginn upp
hjá sér hvöt til að reyna að fá fólkið til að
skipa sér í raðir. Mér liggur við að segja, að
heldur vilji eg vera mjólkurlaus en láta bjóða
mér upp á þá ósvinnU að lenda aftur í því handa-
lögmáli og vitleysu, sem eg dróst út í á sunnu-
daginn. Vonandi koma raðirnar bráðuin.“