Vísir - 06.12.1946, Blaðsíða 7

Fösludaginn ö. desember 1946
VISIR
1
G e r m e 1
(C/tir 'D-recL
Dag nokkurn um haustið
árið 1847 var knálegur piitur
á ferð milli Narisfeld og
Wiclitelhausen. Ilann var
fótgangandi og fór þjóðveg-
inn. Hann bar bakpoka og
liafði lurk í hendi, geklc hœg-
um, jöfnum skrefum, og
virtist létt um gang.
Hann var ekki einn þess-
ara iðnaðarmanna, sem ferð-
ast milli borga og bíeja, í at-
vinnuleit. Það var Ijóst hverj-
um þegar við fyrsta tillit, en
leðurhylkið, sem liann bar,
gerði raunar fléstum ljóst
þegar hver köllun hans var.
Já, það var ekki um að vill-
ast, að hér var listamaður á
ferð.
Hann var dálítið glað-
klakkalegur á svip, með
stóra, barðabreiða svarta
hattinn á ská dálítið úti i
annari hliðinni, en undir
börðunum gat að líta hrafn-
svarta lokka. Pilturinn hafði
látið skegg sitt vaxa; þar var
ljóst og virtist mjúkl sem
dúnn. Allt þelta styrkli vitan-
lega þá skoðun, að maðurinn
væri lislmálari, og næfur-
þunni svarti flaullsjakkinn,
sem hann var í, gaf i raun-
inni það sama til kvnna.
Heitt vai 'í veði-i þennan morg-
unn og hafði pilturinn hneppt
frá sér jakkanum. Var list-
málarinn i hvítri skyrtu,
vestislaus og liafði svart
silkibindi um hálsinn.
Hann mun hafa verið um
liálfan annan kílómetra frá
Narisfeld, þegar hringt var
kirkjuklukkum i þorpi
nokkru, og nam Jiann þá
staðar og liailaði sér fram á
iurkinn, og lagði við lilusti-
irnar, og var engu likara en
að hann væri að reyna að
lilusta eftir hverjum bljómi,
shausen
ich CjeritacLer
eins og hann mætti einskis
missa úr þessu tónaflóði, en
klukknahljómurinn var
furðulega unaðsíegur, er
hann barst til hans á leið
sinni yfir engi, akra og skóga.
Og svo dóu þessir tónar,
hurfu út í geiminn, eins há-
tiðlega og þeir höfðu vaknað,
en pilturinn slóð cnn langa
stund i sömu sporum, og
liorfði dreymandi augnaráði
yfir liæðir og bliðar.
Hugur hans fló til þeirra
þarna heima i litla þorpinu í
Taúnusfjöllum, en þar var
móðir lums og þar voru sysl-
ur hans, og það virtist næst-
um svo, sem tár mundu
spretta fram í augnkróka
hans.
Kn hann var kátur og létt-
lyndur og hann hratt frá sér
öllum þunglyndishugsunum.
Hann tók ofan hattinn, veif-
aði honum brosandi í áltina
til þorpsins gamla, bernsku-
stöðva.nna, og svo tók liann
enn traustará taki en áður
um lurkinn, hélt áfram ferð
sinni, og gekk nú nokkru
hraðara en áður og var bros-
hýr á svip.
Sójárhitinn varð æ meiri
og ferðaíanginum á þjóðveg-
inum varð ómött í hitánum
og rykinu, því að þykkt ryk-
lag var á brautinni, og salla-
smár ofanibúrðurinn þyrlað-
isl upp, er um liana var far-
ið. Pilturinn va>- fvrir löngu
farinn að líta alltitt ýmist til
hægri eða vinstri, í von um
að koma auga á skemmtileg-
an göngustíg.
Og loks kom hann að stað,
þar sem hliðarbraut lá til
liægri frá þjóðveginum, en
honum leizl ekki' á að fara
þessa leið, og auk þess mundi
hún kannske færa hann of
langt fi’á markinu. Hélt liann
því áfram göngunni eftir
þjóðveginum enn um stund,
þar lil bann loks kom að dá-
iitlmn fjallalæk, cn á honum
var hálfhrunin steinbrú.
Hinum megin við lækinn
var stigur, um græna grund,
og þessi slígur lá eitthvað
langt upp í dalinn, og þar
sem hinn ungi maður hafði
ekki neina óbreytanlega
ferðaáætlun, þvj að bann fór
aðeins um liinn fagra Wer-
realdal, til l>ess að mála, þá
stiklaði liann á steinum yfir
ækinn, og þegar á dúnmjúka
grasbalana kom sóttist hon-
um gangan vel í skugga þétt-
vaxinna runna og kunni
liann brevtingunni vel.
Kiarnorkii^ðAiirtwn
Skókaupmenn
Getum útvegað eftirtalmr '. ’/a
KOTVH
Tékkósiovai.*.
KvensÍÉ.eE*
með Iii
Karlmaaiift^fi x; ?
Lias*íSIii gaskck*
litiBÍskór
LeiStflinissjk^r
Skidstskér
Mynciir og sýmshorn höfum ,.c ,
-J‘\risl:ján Cj. Cjíilaion & C.o. L.í.
KAUPHÖLLIN
er miðstöð verðbréfavið
skiptanna. — Sími 1710
BEZT AÐ AUGLYSAI VíSi
SUtndMin
GARÐUR
Garöastræti 2. — Sími 7299.
Dftir
’ót Jne -.SImiter
1 WHAT'S HOLDIMgTwHAT'S JcwhiSPER') I CAH'T
IT UP? WHERE'S ) KEEPING h UNDEQ.5TAK1D IT,
THE GROOMjZVSUPERMANWLOIS. SUPERMAN
HASN'T SHOWN UP
VFT /
É3&
Hinn örlagaríki dagur er upp
runninn. Dansalurinn skrautlegi
cr troðfuliur af fótki, sem sér-
staklega liefur verið boðið að
vera viðstatt liina liátiðlegu at-
höfn. Brúðurin er í þann veg-
inn að koma inn í salinn. Lisa
er nú að þvi komin að verða
eiginkona Kjarnorkumannsins.
1. stúlka. „Hér kemur luin.“ ari.o manninn?’1 Maðurinn
2. stúlka: „Hún er dásamleg.“ (hvíslar): „Eg skil ekki í þessu,
Stúlka: „A hverju stendur nú? Lisa, Kjarnorkumaðurinn ekki
Hvar er brúðguminn?“ Önnur kominn."
stúlka: „Hvað ætli tefji nú
£. d. SurreuqttA:
T A »7 /*
!$4
Þegar skriðan rann á Chris, glotti
Krinch illmannlega. Nú liafði liann rutt
úr vegi einni af hindmnum þeim, sem
hingað til höfðu komið í veg fyrir,
að hann kæmi óþokkabrögðum sínuni
i framkvæmd.
Jake ivrineu geKK uv n„ ,,n scin
vísu, að skriðugrjótið myndi fullkoiii
lcga gera út af við Cliris Jensen. Hann
flýtti sér þvi til fólksins hjá flugvél-
inni, til að segja þvi tiðindin.
0u uaiis var auövitað uppspuni
frá 'byrjun til enda, og þess vegna sagði
hann með uppgerðar sbrgarsvíþ'- „Eg
gekk ú undan Chris og varð ekki var
við fyrr en skriðan kom allt í einu
niður og féll yfir hann.“
Siðustu orð aumingja Chris voru,“
bætti Jake ,við,, „að við tækjuni með
okkur til baka i iTiigvélinni eins marga
gorillaapa eins og við gætum.‘“ Jake
skrökvaði þessu öllu, eins sennilega og
lionum var unnt.