Vísir - 21.12.1946, Blaðsíða 4

.4
V IS IR
Lauga'rdaginn 21. déscmbcr 1910
enó
við fráfall hins elskulega og 30 krónur, og geta hagspek- hefði spurt
Einn öndvcgislæknir þcssa
: bæjar er hniginn í valinn.
Jens læknir Jóhanncsson
' sinnir ekki lengur sjúkum
né leysir vandræði þeirra, er
knýja að dyrum lækninga-
.stöfu lians. Hann er lagður
upp í þá för, sem vér förum
allir að lokum, kvaddur
með sárum trega af eigin-
konu og fósturbörnum, aldr-
aðri móður og systkinum,
með soknuði af vinum og
hekkjarhræðrum, harm-
dauði alls þorra hæjarhúa.
Fágætur drengur, einstakt
Jipurmenni, lieppinn læknir,
handlaginn og kunnandi, er
ekki lengur í lifenda tölu.
Fregnin um andlát Jens
Jóhannessonar kom oss á ó-
’vart. Vér höfðum, hekkjar-
hræður lians, unað saman
iglaðir síðast i haust á afmæl-
ishátíð gamla skólans Stór
skörð höfðu þá raunar ver-
ið höggvin í hópinn, en síztj
grunaði oss, að Jens stæði,
næstur fyrir lagi. ITann var
•svo kátur, Iiann var svo mik-
iil æringi í þessum liópi, það
var svo hjart og heiðskírt yf-
ir ölluni hans ferli. Svó fór
jhí samt. Ilann varð næstur.
Og hefðum vér mátt renna
grun í, að síauknar áhyggj-
ur, siaukið erfiði, störf á
störf ofan, myndu samt upi
•siðir sliga fyriv aldur fram
tinn hinn ölulasta og ósér-
hlifnasta starfsmann sem
gat og þó leitað væri srman
hurðar víðs vegar.
Jens Ágúst Jóhannesson
jíæddist í Rvílc 5. olct. 1900.
hann, hvort
v«H’i sögn eða
megna ei að hugga syrgjend-þið það er í núgildandi pen- nafnorð, er allt eins líklegt.
ástríka sonar. Orðin ein: ingarnir sagt okkur, hve mik J,.]nindur‘‘ væn
ur, hvor
systkini
i heimilisfólkið né
hins látna.
hörðu örlög.
L. S.
íngum. Mig langaði til að að honum hefði orðið „fóta-
Kær cignast þessa tvíblöðunga og. skortur“ á málfræðinni, er
minning um góðan drcng ogjbáuð í þá, en annar fésterk- þó ritaði hann hetra, cðli-
flekldausan mun samt fyrrjari maður tók þá af mér, legra og yiirleilt hreinna F-
en síðar þýða frostrósir! því að einmilt um það leyti lenzkt mál, cn margm
liarmanna— hvernig sem hafði það æði gripið sumavsprenglærður grainmatikus.
gengur að sætta sig við hinl menn í þessum hæ að koma Eiríki verður aldrei orðs
sér upp bókasafni, og var' vant, hverju, s'em lýsa skal,
undinn svo hráður hugur að' og þótt hann hnýsist í margt
þes'su, að ekki þótti tiltæki- og lýsi mörgu, er sami eðli-
iégt að híða eftir heilu ein-í legi og óþvingaði blærinn yf-
taki, heldur var það, sem á ir öllu. Ekki þykir mér með
vantað, eins og titilhlað og öllu vonlaust, að suinir af ný-
registur, prentað upp. En' yrðasmiðum nútímans gætu
þettá er útúrdúr. J lært sitt hvað af þessum „ó-
Rit Eiríks þóttu merkiieg menntaða“ Fjallamanni, og
og voru key])t og lesin, og' ef menn lærðu þessi rit og
©
Eiríkur á Brúnum. Isafold-
arprentsmiðja 1946. Vil-
efnaleysis. Frá þessum tíina
er rit hans: Pýaemia upp úr
hálshólgu, Rvík 1932, og
greinar i Læknahlaði. En
upp frá þeirri stundu, er
liann kom á stofn lækninga-
stofu sinni hér i hæ og allt
;til hinstu stundar gekk liann
iieill og óskiptur að heknis-
slörfum sínum og varð inn-
an lítillar stundar ástsæll af
allri alþýðu fyrir ljúf-
mennsku sína og lipurð.
Traust almennings á hon-
um sem lækni stóð föstum
fptum á framúrskarandi
kunnáltu hans og undra-
verðri liandlægui.
Jens Jóhannesson kvænt-
ist 28. maí 1932 Kristínu
Pálsdóttur, sem lifir mann
sinn. Þau lijón voru barn-
lpus, cn tóku munaðarlausi
hörn sér í harna stað. Að
þeim liópi er sár liarmur
kveðinn sem vonlegt er, jafn
hændur og Jens var að lieim-
ili sínu og jafn harngóður
maður. Móðir hans háöldruð
fyrr en liann liefir fengið,
[>að sem honum þykir, full-
.nægjandi skýringu á á því,
hjálmur I>. Gíslason sá um að þótt hann segist vcra gjör
útgáfuna.
Loksins er lutn komin,
önnur útgáfan af ritum Ei-
ríks Ólafssonar frá Brúnum,
og er það ekki vonum fyrr,
þvi að elzla rit lians er nú
orðið nær sjötíu ára, en hin
síðasía, . . tvihlöðungarnii-,
komu út skömmu fyrir alda-
mótin 1900. Öll rit Eiríks eru
nú orðin næsta torgæt, og
supi þeirra, eins og l. d.
ferðasögurnar og tvíhlöð-
ungarnir, eru með öllu ófá-
anleg fyrir löngu. Til dæm-
is um það, hve torgætir þess-
ii bæklingar eru, skal eg geta
þess, að Ný giftiugaraðferð
og Ungbarnablessun seldust
ú ujjpboði 1915 fyrir rúmar
þ.að var cklci undarlegt, því önnur þau, er ómenntaðir
alþýðumenn liafa skrifað, er
óipenntaður maður, tekur ekki óhugsandi, að málið
hann vendilega eftir öllu.jværi skárra á bókum og
sem fyri augun her, spyr og hlöðum, en það nú cr. En
spyr, og er aldrei ánægður þetta er efni í aðra grejn.
Rit Eiriks eru þessi:
Lítil fei-ðasaga, Rv. 1878,
fróðlegt rit og skemmtilegt
sem liann sér. Og þegar svo um ferð hans til Kau|)-
er komið, skiifar hann um mannahafnar.
það svo skilmerkilega, aðj Önnur lítil ferðasaga, Khh.
vart mun geta þann mann, 1882, um ferð hans og dvöl
ungan eða gamlan, sem ekki
skilur liann. Og svo er mál-
í Ameriku.
Svívirðing
eyðileggingar-

mm
Tíann var sonur hjónanna ( átti skjól i ellinni á heimil-
Pálínu Brynjólfsdóttur og inu. Einnig henni, lifsreyndri
Jóhannesar Kr. Jenssonar(E0nunni, ,er aukinn harmur
.skósmiðs, sem lengi var á
ísafirði, og þar ólst hann
upp í stórum og fríðum
systkinahópi. Snemma har
á skýrum gáfum hans, og
var liann settur til mennta.
Stúdentsprófi lauk hann
1922, en emhætlisprófi i
læknisfræði 1928. Næstu ár-
in eftir embættispróf gegndi
.1 ens liéraðslæknisslörfum
scm staðgöngumaður em-
hællislækna í Stykkisliólms-
og Berufjarðarlæknishéruð-
um. Hugur Iians Iineigðist
sterklega að framhalds-
:námi og liann kleif þrítug-
an hamarinn lil að ná tak-
inarki sínu, semvar sérlækn-
isprpfi i liáls-, nef-pg eyrna-
sjjúkdómum. Árin 1929—31
dvaldi liann við nám í
Þýzkalandi og lauk prófi við
Tiáskólana í Jena og Miinch-j
■en, hlaut hann lofsamlegai
vitnishurði hclztu sérfræð-J
inga þessara vísindastofn-
ana. Mun Jens um hríð liafaj
haft fullan hug á því aði
helga starf sitl vísindunum,!
þó annað >æði ofan á aðal-J
lega sökum námsskulda og!
SkrifstofustUlka
ið einfalt og gott yfirleitt, að (innar, Rv. 1891, um mor-
aðrir gera þar ekki hetur, j mónatrúna.
hvorki fyrr né síðar. Éirík-i Eyfellinga-slagur, Rv. 1895,
ur kunni ekki málfræði, því lýsir kátlegum úlfaþyt, sem
liann var ómenntaður al-jvarð út af skipun um sauð-
þýðumaður, eins og hann( fjárhöðun undir Eyjafjöll-
segir sjálfur, og ef einhver um. Skipun þeirri var ekki
! hlýtt.
Misjafn sauður i morgu fé,
Rv. 1899, er átakanleg lýs-
ing á þeirn viðlökum, sem
höfundur fékk, þegar liann
kom „á mission“ hingað til
vön vélritun á erlendum tungumálum,
óskast.
£ölumfatöt tikúÁamœ
Reykjavík . Símj 2850
hingað
! lands 1882; lýsir liann lcát-
lega presta- og
i mannavaldinu
embættis-
hér og
þið lesið
lessa bók
Ef ekki,
þá geríð það,
og þér munuð
ekki verða
fyrir vonbrigðum.
l^ókaútcjá^cm ^Stejnir
I hræðslu og gunguskap lýðs-
, ins.
Ný giftingaraðferð, Rv.
1895.
Ein ungbarnsblessun, Ry.
1897.
Öll þessi rit hera vott um
óvenjulega sltýra hugsun og
skilning, svo að augljóst
,virðist, að höfundur lilýtur
að liafa verið „ménntaður“,
þótt liann væri óskólageng-
inn.
Annars cr þarflaust að
fjölyrða um bó.lt þessa, því
j að allir geta keypt hana og
j lesið, enda er það eina ráð-
i ið til þess að kynnast þess-
Lum einkennilega og athyglis-
verða alþýðumanni. B. O.
Hrezklr
b
inustu.
Norska flagfélagið hefir
ráðið í þjcnustu sína tuttugu
brezkr. fíugmenn.
Eru sumir þegar byrjaðir
störf, en liinir byrja upp úr
nýárinu.* Verða Bretarnir
fleslir flugkapleinar. Félagið
hefir fært svo út kyíamar
siðasla árið, að ekki var liægt
að fá nógu marga þjálfaða
Norðmenn á flugvélar