Vísir - 27.12.1946, Blaðsíða 2
2
Föstudaginn 27. desember' 1946
V 1 S I R
Kraftaverkið í galganum
Eftir Jerome Beatty.
AtburÖur sá, er hér verð- maðurinn og aðstoðarmað-
ur lýst, skeði í börginni Col-
umbia í Mississippifylki í
Randaríkjunum hinn 7. fe-
brúar 1894, er liengja átti
hinn tuttugu og ,eins árs
gamla Will Purvis.
Árið 1893 hei'jaði' liópur
glæpamanna í fylkinu Mis-
sissippi í Bandaríkjunum.
Jarðeigendur og vinnumenn
þeirra, svertingjarnir, voru
ekki óhuliir um líf sitt. Stiga-
nienn þesir kölluðu sig „livít-
J;olIa“, og höfðu þó nýlega
tveir úr liópi þeirra mis-
þyrmt svertingja nokkurum,
svo að lionum var vart hug-
að líf. Surtur þessi liafði far-
ið úr þjónustu gamallar
ckkju og féngið atvinnu hjá
hræðrunum Jim og Will
Bucklev, sem hoðið liöfðu
Iionum hærri laun, en ekkj-
nn gat greitt. Svertinginn’gat
Jýst ódæðisinönmmuin, svo
að þeir þeklc'tust aftur. Buck-
leyhræðurnir álcváðu, að til-
kynna yfirvöldunum verkn-
ur hans bundu liendur og
fætur Wills. Svartri liettu
Jiafði verið komið fyrir á
liöfði hans. Sýslumaðurinn,
scm liandtekið hafði Will,
var viss um sekt lians.
Hann spurði hranalega:
„Er það nokkuð, sem þú ósk-
ar eftir að segja, Will Pur-
vis?"
Með rólegri og skýrri
röddu svaraði Will: „Jíg er
saklaus. Ilér á torginu eru
tvímælalaiíst menn, sem
sannað geta sakleysi mitt.“
í tröppum ráðhússins stóð
W. S. Sibley, sóknarprestur
í borginni. Hann hafði tekið
á móti trúarjátningu Wilts
við gálgann, en liann til-
Iieyrði engum sérstökum,
ki rkj usöfn uði. Pres l u ri nn
var þcss fullviss, að Will
væri saklaus. Það var og á-
lil máfgra annarra.
Þá mánuði, er'Will hafði
hafði Sibley prestur heðið
setið i gæzluvarðhgjdi og
aðinn. Hvítkollar svöruðu inál hans verið fyrir rétti,
með því að tilkynna þeim,
að ef þeir gerðu þáð, væru
]>éir daúðans matur. En
Bucldey-hræðurnir voru
hvergi smeykir, fóru tjl
liafði Sibley prestur beðið
fyrir honum á hverju nvið-
vikudagskvöldi, í litlu kirkj-
unni sinni. í fyrstu höfðu að-
eins fáeinir borgarar hlýtt
horgarinnar óvojvnaðir og'á bæn hans, cn hópurinn
sögðu til uin ódæðismenA-j stækkaði óðuxn og loks vár
ina. , j s\o komið, að lcirkjan var
Er Jveir yoru á lieimleið,j tr'óðfull ai fólki. I*ólkið
gerðu hvíikoliar þeim fyrir-1 væntisi eftir ihlutiin guðs.
sát. Will Buckley varð fyrirj Kvöldið fyrir aftökuna hafði
skoli iu' byssum þeirra, með Sibley beðizt fvrir við gálg-
andi, — eins lifandi og
nokkru sinni fyrr. Og hátt
fyrir ofan lúguna blakli
snaran í golunni.
Hvernig hafði þetta vilj-
að til? Það er ómögulegt að
setja lykkjusnöru um háls
manns þannig, að maðurinn
renni í gegnum lykkjuna, er
lierðisl á lienni. Sýslumað-
urinn, sem þóttist viss um
sekt Wills, liafði bixið ranun-
lega um allt, en þrátt fyrir
liað hékk Will ekki í snör-
1 - I
unm.
„Eg.hevrði marrhljóð, er
lúgan opnaðist,“ sagði Will
síðar frá. „Síðan féll eg nið-
ur með þungum dynk og állt
varð svart fyrir augum mér.
Kr eg kom til meðvitundar
aftur, heyrði eg að einhver
sagði: „Ja, Bob. Nú verð-
.um við að endurtaka allt
saman“.“ Og svo kqnlu að-
stoðarmenn sýslumannsins
og drógu hann upp á gálg-
ann á nýjan leik, svo að luegt
væri að endurtaka henging-
una. *
En cr höðlarnir tóku aftur
i snöruna, gekk Sibley jvrest-
ur uj)j) i gálgánn og kallaði
til mannfjöldans: „Menn og
konur i Marion. Forsjónin
ein víkkaði snöruna um háls
lvins dænvda, vegna þess, að
Iiann er sakla*is. Guð ahnátt-
ugur Ikíí'íl' lveyrt bæn okkar.
Á að hcngja Will Purvis í
annað sinn?“
,Nei, nei,“ hrópaði nvann-
jöldinn. Ilið nndarlega, senv
þeim afleiðingum,. að hann ann og nvörg hundruð nvanns
heið bana, en Jim komst hiifðu knéíallið og heðið til jkpmið hafði f}’i’ir,hafði lvrif- •
undan. Hann skýrði svo frá, guðs um rcltlæti lil lianda j ið inenn. Marvnfjöldinn byrj-
að tveir nvenn hefðii gert Will. aði að hrójva og syngja há-j
þeinv fyrirsál úr runna viðj Eftir bænina, lvafði Sibley! síöfum. Ilann loía'ði_guð. Ef-
Jvjóðveginn og að hróðir sinn ! farið til Wills í fangelsið, ogjböðlarnir hefðu gert tilraun
lvefði l'allið fvrir skoti . úr j lnoðizt fyrir ívveð honum í | til.þess að ljúka verki sinu„
hyssu Will Purvis. | síopsta sinn. Hinn dauða-|iiefði raannfjöklinn ruðzí
Will Purvis var konvinn: dæmdi sal hlckkjaður í ldcfa {,upp á gátgann og lclcið fórn-
af gamalli ætt i Marionsýslu,1 sinum og var fullkomlega ró- ardýrið úr lvöndum þeirra.
og hafði borgin Purvis ein-jlegur. „Eg er ekkert hrædd- Undrandi og óttasleginn
mitt verið skýrð éftir þeirri! ur um sáluhjálp mína,“-hafði gaf svshunaðuriivn skipun
ætt. Þrír ætlingjar og tveir hánn sagl. * um að flylja skyldi Will aft-j
náhúar skýrðu frá þvi, að Og uú, er Will Purvis stóð i ur til faivgelsisins., Fylkis- ••
á þeim tima, scm nvorðið var i þarna undir gálganunv, me'ö | síjórinn, sém ekki var trú-
franvið, lvci'ði Will veriðj snöruna um Iválsinn, baðjaður á krafiavcrk, vildi, að
heinva. Skaiivnvbyssa hansj preslurinn og allir þeir, er mál þetta yrði rannsakað.
Jvefði vferið óhrcvfð á vcggn-j trúðu á saklej'si lvans hárri Allt hafði fárið fram sanv-
mn i lverbergi lvans í'nvargaj röddu:- „Alináltugi guð, efikvæmt settunv regitim og
mánuði. En dómstóílinn c!‘- þgð er vilji þinn, þá stöðv-j ránn.sóknar^nefndin gat ckki
aðist uin sannleiksgiidi 'frá-
sagnar þessara_ rúanna xvg
dænvdi Will til hcngingar.
Er aftökudágurinn rann
npp, voru uúv 3000 nvanns
samankonmir á affökustaðn
aðu Jvendi höðulsilis.
fmvdið ueití athugavert, serii
Hin svarta Ivetta dáiiða-ihent gæti til að unv óheppni
dæmda mannsins var drcgin! hefði verið að ræða.
nvour
vrir andliíið. „Guðj Eiv dómur Y\TiIl Purvis
ijálpi þér nú, Will Purvis,“j 'djóðaði á þá Icið, að Iiann
samankönmir á altökust.aðn- Jsagði sýshmiaðurimi um leið skyldi hengjcist til (lcuiða, og
um, sem var ráðhúslorgið i og hanuopnaði lúgúna í gálg fylkisstjórinn,' sem einnig
Golunihia. Sýslumaðurinn j anum, þar sem Will slóð.
og meÖhjálparar haivs kunnu
starf sitt og höfðu þraut-
reynt gálgann og allan út-
lvúnaðinn i sambnndi við
hann nveð sandpokum fyrr
um dagihn. Og loks var
snaran fléttuð. Allt var vand-
lega undirbúi'ð;
Will Purvis var færður
upp að gálganum. Sýslu-
Undrunaróp lieyrðist frá
mannfjöldanum, er hann sá
líkama Mrills falla niður i
gegnum ojvið og niður á jörð.
Undrun fólksins var mjög
mikil, cr það sá Will liggj-
andi þarna á jörðinni, með
svörtu hellima fyrir andlit-
inu og hendur og fætur
bundna, En hann var lif-
Irúði á sekt lians, veigraði
sér við að endurtaka lieng-
inguna. Lögfræðingur Wills
Jiélt því fráni, að ekki mæfti
liengja hann á ný fyrr, en að
undangenghum uýjum dómi
og nýjunv réitarhöldum.
Þrisvar sinnum var málinu
visað til æðsta dónvstóls Mis-
sissiþpis, en því var alltaf
visað frá. Og aftur var Will
dænvdur til hengingar, 12.
desemher 1895, næstum
tveim árum eftir liina dul-
arfullu hjörgun úr gálgan-
uni. Flestir lvefðu orðið geð-
veikir af að lifa sífellt i þess-
ári óvjssu, mánuð eftir mán-
uð. En Will bað lieitt og inni-
lega til guðs, að hann bjarg-j
aði lífi sínu á nýjan leik. j
Engar nýjar sannanir
höfðu konvið fram, en al-
menningsálitið hafði breytzt.
Hinir guðhræddu ihúar sýsl-
uivnar -voru sannfærðir níii
að forsjónin lvefði tekið í
taumána, til þess að sanná
sakleysi Wills. Guð hafði
gert sitt verk, og nú var það
niannaivna að taka við......
Yfirvöldin ákváðú að flylja!
Will á hrott, „til þess að
hann gæti eytt síðustu vik-
unv a*fi sinnar meðal vina
og ættingja". Og svo var
hann fluttur lir hinri sterk-j
varða fangelsi í Columbia til
Tiíla fangelsisiiwí í fæðingar-
borg sinni — Purvis. Yfir-
völdunum kom ekkcrt á ó-
vart, er hójvur inanna í Mari-
ou ruddist inn i fangelsið og
yfirbúgaði fangfiverðina óg
lvafði Will á brott nveð sér,
nokkrum dögum áður, en
flytja álti hann á hrolt. j
Fylkisstjórinn varð mjö'gl
reiður, cr lionum hárust tíð-j
indi þcssi og lvét Ivverjum!
þeinv 750 dollxirunv, er hand-j
samað gæti Will og öðrum/
250 dollurum í laun til þess, I
sení gefið gæli upþíýsingar!
um þá, er numið höfðú Will
á brott. Þó að það væri næst-:
unv á allra vitörði, hverjiri
það liefðu verið, senv hriUust
iiin i fangelsið og nániu!
Will a brott og' að liann bjó
núna Jvjá ættingjum sínum
nppi íií fjalla, kom eng-;
inn íil fylkisstjórans lil þess j
að segja lionum frá því og
vitja lauivanna.
Svo iirðu nýjar fylkisstjóra-
Jxosningar. í einni kosninga-
ræðu manns þess, senv baixð
sig fiam á nvóti gamla fylkis-
stjóranum, lét hann þess get-j
ið, að það liefði verið for-j
sjónin, sem bjargaði Will
úr gálganum forðimi og!
bann Iofaði, a.ð dómi hívnsj
yrði breytt. Maður þessi var'
kjöi'inn f.ylkisstjóri og Will {
gaf sig fram af frjálsuivi
Vilja. Fylkisstjórinn stóð ,við
orð síi>, og dóiwi Wills var
hreytt í lífstíðar fangelsi.
Tveim áruni siðar var Will
náðaður, eftir að náðunar-
hciðni, undirrituð af þúsund-
'um inanna í fylkinu, hafði
verið send yfirvöklunum.
Engar nýjar sannanir höfðu
lcomið fram i máli lians. Will
varð þess vcgna.frjáls mað-
\ir á nýjan lcilc, vegna þess
að meiri hluli íhúanna í Mis-
sissipjn áleit, að sjálfur guð
lvcfði tckið fram fyrir liend-
urnar á böðlinum, er hengja
átti Will nokkrum árum áð-
ur. Will útvegaði sér jarð-
næði í afskekktu landshorni
óg kvæntist nokkrum mán-
iiðum síðar dóttur- prests
uokkurs. Hjónin eignuðust
ellefu börn. Á liverjum
sunnudegi fór Will ásanvt
konu sinni til kirkju, þar
'seih“liann þakkaði guði fyrir
liina undursanilegu björgun
úr gálganum.
A\ri 11 var orðinn 47 ára
gamall, er síðasta þættinuni
i morðmáli þessu lauk. Gam-
all bóndi, Joe Beard að
ívafni, viðurkenndi þá á
banasængini, að það hefði
yerið hann, ásamt öðrum
Hvítkolli, cr ráðið liefði Will
Buekley bana. Frétt þessi
vakti mikla hrifningu í Mis-
sissipjvi, og í licila viku á eft-
ir gengu þeir um, er trú-
að liöfðu sakleysi Wills, og
sögðu við þá, er efazt liöfðu
unv saklej'si hans: „Hvað
sagði eg alltaf?“ Er játning
þessi var fengin, greiddu yf-
irvöldin í Mississijvjvi, Will
5000 dollara i skaðabætUr
vegna þeirva óþægindg, sem
lvann liafði orðið fyrir út af
máli þessu.
Þegar Will Purvis lézt fyr-
ii tveiin árum, var liann i
miklu álili lijá þeim, er til
lvans þekktu. Ilann hafði
alltaf verið góðilr og heiðar-
legur horgári. Ef til viil var
það ekki kraftaverk, er
hjargaði lífi hans, heldur
bara „tilviljun“, scnv skeð-
ur einu sinni á 1000 árum.
F.iv Will Purvis hefir fært
okkur heim sanivinn um, að
„Guð heyrir hæiiir vorar. —
ITann bjargaði mér, vegna
jvess að eg var saldaus.“ Og
þrátt fyrir allt vei'ður það
ekki véfengt, að snarari gat
ckki haldið horium.
SS í-1^1
Ispaigcs
PicMc'S
Klapparstíg 30. Shni 1884.