Vísir - 27.12.1946, Blaðsíða 7
Föstudaginn 27. desember 1946
V 1 S I R
7
þeirra, sem ,varð á vegi
])eirra, lieilsaði þeim — ekki
einu sinni stúlkunni.
Og liversu furðuleg útlils
liúsin voru, með oddmjó
gáfllilöð, máluð og útskorin,
og með Jiörðum stráþökun-
um, gráuin og veðurbitnum
og ellilegum. Og þólt sunnu-
dagur væri, sást hvergi lu’ein,
fægð rúða í glugga. Rúðurn-
ar voru kringlóltar og settar
i blýramma- Gluggarnir voru
skuggalegir og mjög farnir
að láta á sjá, en þó votlaði
fyrir glitrandi regnhogalitum
á dimmleitum rúðunum.
Sumstaðar voru gluggar
opnaðir, er þau gengu fram
hjá, og laglegar stúlkur eða.
vii’ðulegar, rosknar liúsfreyj-
ur gægðust út. Kla?ðnaður
fólksins vakti athygli Arn-
olds, þvi að liann var í mörgu
gerólíkur því, sem tíðkaðisl
í næstu þorpum. Og ofan á
allt þelta bællist, að næstum
því alger þögn og kyrrð rikti
hvarvetna, en þessi þögn
hafði hrátt svo þyngjandi
áhrif á Arnold, að liann tók
til ináls og sagði við félaga
sinn:
„Eru mehn svo strangir og
siðavandir i þorpi yðar á
sunnudögum, að enginn varp-
ar kveðju á þá, sem að garði
her? Ef hundgelt og hanagál
hærist ekki að eyrum annað
veifið, gætu nreiin ætlað, að
þetta yæri hær,daufdumhra.“
„Það cr miðdegisverðar-
timi,“ sagði stúlkan, „og þá
eru menn ekki skrafhreifnir.
Þér munuð komasl að raim
um, .að í kvöld verður allt
annað uppi á teningnum.“
„Ilamingjunni sé lof,“
sagði Arnold, „þarna eru að
minnsta kosli nokkur hörn
að leikum. Mér var sannast
að segja ekki farið að verða
um sel. Eg get fullvissað yð-
ur um, að menn liaga sér
allt öðru vísi á sunnudögum
í Bishofsroda en hér.“
„Þarna er hús föður míns,“
sagði Gertrud lágri röddu.
„Eiy eg get eklci þröngvað
mér þar inn, öllum óvænt, á
miðdegisverðarlíma. Eg er
þeim kanske enginn aufúsu-
gestur og eg kann þvi vel, að
vinsemd skíni í hverju and-
liti, er eg sezt að borðum.
Sýnið mér því heldur, harni’ð
gott, livar gistihúsið er^ eða
látið mig einan um að finna
það, þvi að sennilega cr sömu
sögu að segja í Germels-
liausen og öðrum þorpum, að
gistihúsið er nálægt kirkj-
unni, og er þá liægt að liafa
kirkj uturninn fyrir leiðar-
visi.“
„Þetla er alveg rétt til gel-
ið,“ sagði Gertriid rólega,
„Það er svona hjá okkur, en
þau heima húast við okkur,
og þér þurfið ekki að óttast,
að yður verði óvinsamlega
tekið.“
„Búast við okkur? Ó, þér
eigið við yður og Heinrich?
leið.“
Hann sagði þetta af mikl-
um innileik, næstum gegn
vilja sínuiíi, og um leið
þrýsti hann dálítið hönd
henuar, en Gcrtrud nam
skyndilega staðar, og tillit
sfóru, gráu augnanna lienn-
ar var alvarlegt, er þau hvíldu
á honum.
„Óskið þér þess af alhug?“
„Já, þúsund sinnum já,“
sagði listmálarinn ungi frá
sér numinn af liinni miklu
jfegurð mærinnar. En Ger-
trud sagði ekkert frekara um
sinn og hélt áfram göngunni,
og svipur liennar virtist bera
með sér, að liún væri að
hugsa um það, sem hann
hafði sagt. Og loks komu þau
að stóru, háu lnisi, en fyrir
framan það voru steintröpp-
ur, og rimlagirðing úr járni
beggja vegna.
Og nú tók hún til máls aft-
ur, af hlédrægni og feimni
eins og áður:
„Hérna á eg lieiina, góði
lierra, og ef yður þóknast,
gangið inn með mér á fund
föður mins, sem vafalaust
telur sér það heiður, að þér
setjasl að horði með honum.“
II.
Áðu r en Arnold fengi svar-j
að þessu hóði kom borgar-'
stjórinn sjálfur fram í hús-
dyrnar og gekk fram á efsta
þrepið á tröppunum. Sam-
timis var gluggi opnaður og
andlit roskinnai’, góðlegrar
konu kom i ljós. Ilún kink-
aði kolli til þeirra.
„Loksins erlu þá komin,
Gertrud," sagði horgarstjór-
inn. „Þú héfir lieldur en ekki
verið lengi úti i dag, og.
gjörvulegur er hann piltur-
inn, sem með þér er.“
„Ilerra minn!“
„Við skulum ekki fara að
ræðast við hálíðlega hér
á tröppunum, malurinn lief-
ir verið á .borð horinn og
skulum við nú setjast að
borðum, áður en hann kólir-
„Gott og.vel, jnaniraa, lát-
uiri kyrrt íiggja,“ sagði liús-
hóndinn, „maður keriiur i
manns stað og mér lízt vel á
enrian pilt.“
Hann rétti Arnohl höriií
sína ög leiddi hann irin.
„lljarlanlega velkominn
til Germelshausen, ixngi
herramaður, hvar svo sem
fundrim ykkar og döttur
minnar har saman. Setjist nú
að borðum og néytið matar-
Já, Gertrud, ef þér vilduð i
„En ]ietta er ekki hann
dag taka mig i lians stað, þá .IIeinrich,“ sagði lconan í
mundi eg vilja vera lijá yður, jglugganum. „Hvað sagði eg?
þangað til ’— þangað lil þéu Að hann myndi aldrei koma
segðuð mér að fara mina i hingað aftur.“
Hvei myrti Estelle Carey?
Morðið, sem lyfti blæjunni af „Samlaginu“ í Chicago.
I.
Við líkskoðunina á Estelle Carey kom fram vitni, sem
skýrði frá.því, að hin myrta síúlka hefði verið „vinkona“
Nick Deans, og að hún hefði unnið lijá honum í nætur-
klúhh hans. Nick Dean hafði nýlega verið sendur í fang-
elsi, ásamt öðrum leiðtogum í „Samlaginu“ i Chicago,
fyrir að kúga fé út úr verkalýðsfélögunum. Það hafði oft
verið haft á prði, að Samlagið — félagsskapur glæpa-
manna — réði lögum og lofum í Chicago. Óneitanlega
hafði þessi félagsskapur um margra ára skeið verið mjög
áhrifamikill innan sumra verkalýðsfélaga og í stjórn næt-
urklúbha hofgarinnar. Þessi félagsskapur hafði eirinig tcygt
arma sína út fyrir Chicago-horg og stóð í samharidi við
félagsskap glæpamanna ,í New York, sem gengið liefur
undir nafninu Morðsamhandið. Estelle Carey liafði einnig
staðið í sambandi við háttsettan félaga í Jiessum NewYorlc-
félagsskap. Þess vegna var — og er ennþá — ranngókn
Carey-morðsisn mjög athyglisvérð.
Næstum hvert véitingahús og næturklúhhur í Chicago,
scm vcl er sótt, hefrir á boðstólum fjárhættuspil, sem
kallað er „26-leikur“. Þetta er mjög einfalt áhættuspil og
er venjulega spilað um fjórðung úr dollar. Spilinu er stjórn-
að af Stúlku,-venjulega fallegri'slúlku. Á mörgum stöðum
vinna slíkar stúlkur gegn hundraðshluta af því,» seiri inn
kemur, fyrir Samlagið. Við þetta starf sitja þær nótt eflir
nótt og verða að hlusta á samræður einmana, drukkinna
manna, og ef þær líta ekki glaðlega út við viðskiptavin-
ina, er þeim sagt upp stöðunni, og þær verða að-leita sér
atvinnu, scm er verr borguð og ef til vill ennþá meira
þreytandi, Flestar ]iessara stúlkna hafa um 50 dollara á
viku. Estclle Carey, sém að nafninu til stjórnaði „26-leik“,
hafði tekjur, sem að minnsta kosti nánm 500 dollurum
á viku. Estelle, lagleg, ljóshærð stúlka, vav myrt 2. fcbrúar
árið 1943. Þreltán níáriuðum síöar var ekki húio að hafa
hcndur í hári morðingjans, og Vonlítið var um, að það
mundi nokkurn tíma tákast. 1 grein þessari cr sagl frá
dauða hennar, og um leið er ]iað sagan af mönnum þeim,
sem hún umgekkst og stjórnuðu „Samlaginu“.
„Samlagið“ er riafn, sem allir kannast við 1 Chicago.
Venjulcga er það álitið vera sami félagsskapur og sá, scm
A1 Caponc stjórnaði. En live öflugt eða vcl skipulagt þetta
félag er, verður ekki sagt uin með riéinni vissu. SunJr á-
líta, að það sé l.auslegt samfélag af lctingjum, svikurum,
morðingjum, fjárkúgurum, lögrcgluþjónum, lögfræðing-
um, sp ilafíflum og hvers lcönar öðriim glæpam önnum, se m
Iiafi sameiginlegna hagsmuna : ið gæta og fái gagnkvæma
hjálp 1 iver frá öðri íim, en skorti i alveg félagssk iþulagnin^ ;U.
Áðrir halda því f: ram, að það sé vel skipula riðnr p'L" sa-
félagss kapur með sterkri yfirs! :jórn. Samlagið llOÍ ur lfö: ild
í bagg a með öllu, sem gerist í Chicago. Fr; i Í'ornu f; iri
stjórn; ir það næst um öllum si * lilavítum horgt iriunar. Þ að
hefur i örðið sérlegt \ áhrifamikic f í vertolýTjsíé!; jgurium. 1 ( (Á_
lagar ! Samlagsins ciga u{eturkl Lúhba og l'jöick triri allan af
alls kc mar fýrirtæ ‘kjum. Þeir skjóta ujip ko llinum liv ar
sem vc >ra skal, í I: úuum ótrúlcj gusfu samþöndi liíri.
Wiíl iam Drury, lögreglukap teinn, sc‘in ran: nsakaði E st~
clle C; irey-morðið, heldur því ákveðið fra'm, að-Samla.c ■ ið
hafi myrt hana. Aðrir eru honuiri ósammála,- Sumir af
£. (Z. &uwouykAi
TAHZAft!
Á leið sinni á eftir Toglat heyrði
Tarzan hinar vciku stunur í Chris, þar.
sem liann lá undir grjótlirúgunni og
gat sig hvergi hreyft. Tarzan breytti
þvi um stefnu og fór i áttina til Chris.
Er þaugað kom, tók liann tafarlaust
að ryðja grjótið ofan af Chris. Og Tar-
zan liinum fíleflda gekk það greiðlega,
þótt margir linullunganna væru stórir,
Siðan atliugaði hann vandlega ..
.... livort Chris liefði livergi bein-
hotnað, og er hann liafði gengið úr
skugga um að syo var ekki, lyfti hann
Chris upp á hak sér. Þarinig ætlaði
hann að bera Chris þangað, sem liann
óskaði eftir aö fara.
„Kungu .... þessa ició, lautaði
Chris, en Tarzan hélt, að hann ætti
víð Toglat'og tiélt þangað. Tina leifaði
ííka, sá Toglat og liélt það vcra Kungu.