Vísir - 18.02.1948, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 18. febrúar 1948
V IS I R
7
;;
«
«
<;
«
H

•_Æ
Í7

í)
«
<;
«
«
§
x
XJOOOOOOOOOOOGOOOOOÍX
innislopp, því a'ð gamli sloppunnn lians var sannast að
segja orðinn mjög slilinn. En hann gaf lienni kristalsglas
nieð ilmvatni í, af þeirri tegund, sem lienni féll hezt, og
tvenna hanska. En aðalgjöfin var hringur, sem móðir
iians hafði átt. Hringurinn var úr gulli og grannur, settur
sinarögðum og demöntum. Hann gaf henni hann þegar
þau voru að ljúka við að skreyta jólatréð. Hann líenti til
iiennar iítilii, hvítri öskju, og gat þess að.móðir lians hefði
ált það, sem í lienni var.
Mikil var furða liennar, er liún sá iivað þetla var, og
hún leit með þakþlæli i auguin til Ridge.
„Ilvað hann er failegur,“ sagði hún og tók liann varlega
úr litlu öskjunni, sem yar fóðruð með hvitu silki, „þetta
er fallegasti liringurinn, sein eg liefi nokkurn tíma séð. —
Viltu, að cg beri hann, eins og tilfinnngum þínum gagn-
vart mér er varið? þqtta yar hringur móður þinnar, þú
varst því vanur að sjá hann á hönd hennar.“
„Vitanlega vil eg, að þú herir hann,“ svaraði hann
snögglega eins og annað kæmi ekki til mála. „Sannast að
segja vil eg, að þú litir á hann sem trúlofunarln-ing. Eg
íiefði átt að vera húinn að gera eilthvað í þessu fyrir
löngu.“
Nú, þqssu var þá þannig varið. Hann liafði ekki gefið
henni hringinn vegna þess að hann vildi sýná lienni fram
á, að andúð lians væri liorfin, lieldur til þess að fólk fynd-
ist ekki kynlegt, að liún skyldi hera aðeins einbauginn,
tákn þess að hún var gift.
Þrátt fyrir mikil vonbrigði smevgði liún iiringnum á
fingur sér. En i livert skípti, næstu daga, er hún liorfði á
liann, fann hún sárt tii þess liversu tengt allt, sem var að
gerast, var iiinu liðna — tengt Dave. Ef ekki hefði verið
Iians vegna væri hún ekki þarna. Stundum kom það.fyrir,;
að lienni ílaug í hug, að Ridge kynni að gleyma liinu liðna,
én hún var ekki trúuð á, að liann gæti gleymt þvi, nema
!>á í svip. Ög þvi lengra sem íeiði xnundi vei*ða æ erfiðara
að gleyma.
Hún hafði verið alltof niögur, þegar hún.koní, cn liafði
þegar braggast og þyngst um nokkur pund, og hún leit
nú vel út, en brátt mundi verða mikil hreyting á, eftir
nokkrar vikur, og ef Ridge iiafði andúð á henni nú,
hveniig mundi lionum verða skapi farið, er.lxún væri orðin
gild og þuiiglamaleg? En er liún hugsaði um þetta varð
liún að játa, að hann væri henni góður og nærgætinn, og
enda í æ í’íkara mæli.
Frá því um kvöldið, er þau deildu um Alec, hafði i raun-
inni altt gengið cins og í sögu. Iiann virtist leggja sig í
framkróka með að gera henni allt til geðs, verða við ósk-
um liennar, jafnvel vera henni góður félagi. Að hans til-
lögu höfðu þau oft tefll eftir xniðdegisverð, og eins liafði
lxann jafnan átt uppástunguna að því, er þau fóru út að
ganga á sunnúdögum. Og jafnan hafði það á þessum
stundum orðið henni umliugsunarefni, íiversu samlyndi
þeirra var goít. Eiúhvern veginn var það svo, að það var
miklu auðveldara en ella að rahha saman -á slílcum stund-
um, og auk þess tilhreyting og livíld í því, er þau gengu
hlið við hlið eftir snævi þöktum vegum, í hægðum sínum,
eða sátu eins og krakkar, á einhvérri girðingunni, og létu
sólina verma sig. Þá var ekkeri, sem þyngdi eða þrengdi
að eins og innan fjögurra veggja. Þegar þau voru að rjála
þáunig undir Eeru lofti minntust þau aldrei á Dave. Þau
töluðu iim nækur og inusík og minntust bernskuáranna.
Og þegar hún gckk víð hlið lxans á sliicum göngum, eða
þegar þaú sátu á kvöldum við arincld, var svo auðvelt að
gei'n sé.r i hugarlund, að allt væri örugt og gott — en svo
gerðist oft eilthvað, sem eins og in-isti hana lil, og lcom
liénni á þá skoðun, að hún væri að hlekkja sjálfa sig.
eins og til dæmis, er liann gaf lienni iiringinn. Ef hann
aðeins hefði sagt:
„,Tá. það myndi gleðja xnig, Dorcas ef þú vildir hera
■haim. Þetla. var hringur móður minnar og þar sem þú er(
koixan nín, vil eg að þú.berir hann.“
Fxi iiann hafði ekki sagt þetta, og innst inni fann hún
til sársauka, sem á stundum gat orðið næsla óhærilegur.
Ilún gat eldd flúið liið liðna, það blasti við tunni livert
sem liún sner sér, — henni fannst hið liðna eins og þoka,
sem mundi gleypa liana, og þegar lxún var ein gat lxún
ckki u ínanúað híigsáð' en þetta. ■ ' '-< '
™ Ma^tsisai.
Frh. af 2. síðu.
öld við árásarríki, er ótækt,
að hver einstakur borgari
eða flokkur geypi um, að slík
yfirlýsing sé firra, og taki
síðan upp samneyti við ó-
vinina.
En stöku undantekningar
getur í lýðræðisi’íki, þar sem
dregur til árekstra með mis-
munandi sjónarmiðum. Hug-
um að því tilviki, að minni-
hlutastjórn flæki land inn í
stórvelda styrjöld á þann
hóginn, sem þoi’ra manna er
tii þrautar óskapfellt, á þeim
tima, j)á er ógerlegl er að
kveðja saman þing. Eða1
stjórnarvöld, er reka tæki-
færissinnaða pólitík, taka að
styðja þann styrjaldaraðil- j
ann, ,sem allar horfur eru á,'
að bera muni hærra hlut,
jiótt sá aðili Jieitist fyrir
lnigmyndakerfi og líf'sskoð-
ana, sem er verulega and- J
stæð oss. Sá, sem lýtur ein-
göngu eigin skoðun og virð-|
ir að vettugi afstöðu stjórn-
arvalda, á það á hættu, að
hljóta dóm fyrir landráð, ef
lyktir styrjaldarinnar verða'
honum andhverfar. En
dómsorð sögunnar geta einn-1
ig oi’ðið: „Hann brást við |
réttilega .— þrátt fyrir allt!“
Nazisini og föSurlandssvik.
Þau atvik, sem hér að
framan hafa verið athug-
uð, sýna, að nazismi og
í'Öðurlandssvik cru liugtök,
sem skoðuð sér standa ekki
í neinu samhandi hvort við
annað. í hugmyndakerfi naz-
ismans er ekkert, sem leiða
þai;f til laiidi’áða, Hinu gagn-
stæða gegnir fremur, rík
skírskotun til þjóðlegra til-
finninga ætti að hrífa önd-
vert. Skýringin á því, hvers
vegna geysimikiil hluti!
nörskra nazista — og með.
því hugtald á eg við þá, er.
áðhyllast hugmyndakerfi naz ^
ismans — urðu sekir um
landráð, er sú, að óvinurinn (
í þessu stríði var rikið, sem
var heimaland nazismans.'
Af hliðstæðum ástæðum voru1
það kommúnistarnir, sem
fýrst og fremst gengu ei’inda J
'óvinanna í Finniandi. Bæði
dæmin sýna í’aunar, hverj
hætta þjóðlegri einingu érj
húiii af þvi, að tiltekinn
flokkur stendur í nánum
tengslum við crlend ríki og
þau pólitísku hugmynda-
kcrfi, seii j-ar cru á oddi;'
réginhæfcta . r á, að hollust-'
an við ei’leúdá ríkið og hug-
myndir þess vérði drjúgvirg-
ara trúnaðimim við stjórn-
arvöld heimalandsins.
I Noregi er það ekki
refsivert nú um stundir, að
iýsa yfii’ því, að-hann sé xiáz-J
isti, eða reka áx’óður fyrir
nazistiskum hugmyndum.
Mcira að segja myndi ekki
vei’a ólögmætt að stoiiia
fjokk, er beittist fyrir íiiil-
immlega nazistiski’i stefnu- j
skhá: VisSulegá má lún 'þáð
deila, hvort lög ættu ekki að
iáta þe.tta efni til sín taka.
T.
d. gæti verið tilefni til
að koma á hanni gegn and-
lýðræðisieguin flokkamynd-
unum eða færa i lög refs-
ingu fyrir að hvetja til þjóð-
flokkahaturs. En svo sem
aðstaðan er nú, þá er niönn-
um vísað á að berjast gegn
slíkum hugmyndum mcð
upplýsingastarfsemi og á-
í’óðri: Og ef nazisti hefir gert
í’óðri. Og ef nazisti hefir
gerzt sekur um lapdráð, þá
er það sá tilverknaður, sem
á að haka honum refsingu,
en ekki pólitísk sannfæring
hans.
Reynsian af lögskilunum
út af hernáminu.
Rannsókn á því, liver
gruntlvöllur sé að mála-
rekstrinum gegn föðurlands-
svikurunum norsku, hefir
ekki einvörðungu fræðilegt
gildi. Hver sú reynsla verð-
ur, sem háð er tilteknum
viðhurðum, fer eftir því,
hvei’su þeir viðburðir eru
skýrðir. Ef menn skoða
þennan málarekstur sem
reikningsskil ein við nazista,
þá er hér um að ræða lög-
skil í eitt skipti fyrir öll við
hinn sigraða andstæðing, án
hoðskapar til framtíðarinn-
ar. En — í styrjöld, er á
skylJi á komandi tíð, myndu
stórveldin trúlega skipast i
fylkingu á annan veg en síð-
ast gerðist, og þess vegna
eru það aðrir liópar manná
í þjóðfélaginu, er þá væri
hættast við að leiðast til
landráða, saldr tcngsla við
óvinaríki.
Þeim manni, sem sam-
dómá er stefnu ríkisstjórn-
arinnar, er þrekraunarlaust
að sýna löglegum stjórnai’-
völdum liollustu, og auðgert
cr honum að vandiætast yf-
ir þeim, sem Eérir verða að
bresti á trúnaði. Samáhyrgð-'
ankenndin við þjóðfélagið
hlýtur þá eldskírn, er menn
una ekki stjói’nai'stefnunni.
Og um það efni fela reikn-
ing'sskilin við föðurlands-
svikarana í sér hoðskap til
vor allra og til kynslóðanna,
er koma. Þcirn boðskap verð-
ur ekki betur lýst en með
því að hafa upp nokkur orð
úr rökstuðningi Hæstai’éttár
Noregs í dóniinum á hendu.r!
Quisling. Hæstiréttur Ijclt
því frapi, að trú Quislings,
á því, að hann gagrraði landi
simi með iilverknaði sínum,
cntist honum ckki til sýknu,
Jiótt svo væi’i, að hann hcfði t
reist afstöðu sína á því, að
rikisstjórnin hefði valið frá-
leita leið, að áliti hans,
stjórnmálalega og liérn::ð
lega virt. Og dómsorðii! ú>.!!:;
siðan á þessa lund:
„Á slíkum Enium og við
aðsfæður, þvílíkar sem hér
er um að tefla, er krafán (
umi að hver einstáklingur
hlíti úrlausnum löglegTa'
stjórnai’valda, full og óskor-
uð — krafan um hlýðni og
hollustu gagnyart þeixri, er'
Seint og síðar.
James Haggerty málflutn-
ingsmanni í Detroit tók viS
böggli, sem sendur var á skrif-
stofu hans-. 1 bögglinum var úr,
sem hann haf'ði átt. Því liafði
verið stolið af honum fyrir
tuttugu og fimm árum.
Gull í skó.
Skósmiður í Decin, sem er
iðnaðarbær í Sudetahéruðun-
um, fann gamlan skó sem hafði
verið grafinn í jörð. Hællinn
hafði verið holaður innan og
þar voru 2 gullhringir, gull-
armbandsúr, svissneskur gull-
peningur 20 franka virði, og 5
rúblu gullpeningur. Yfirvöldin
gátu þess til, að skórinn myndi
vera eign einhvers Þjóðverja í
Sudetala-ndi, sem hefði verið
gerður útlægur og fluttur til
Þýzkalands.
Sumir músík-fræðingar halda
því fram, að Beethoven hafi
liaft mest áhrif. allra manna á
þróun tónlistarinnar.
Þungi andrúmsloftsins kring
um jörðina er því nær 600,000.-
000 milljarðar smálesta.
ósköpin gengu í ættir.
1. Wang Leihsiang lét taka
móður sína fasta fyrir ópíums-
revkingar. 2. Systir hennar
sakaði konu br.óður síns; um
í , *
hórdóm. 3. konán drap báðar
systurnar með exi, hengdi sjálfa
sig, en skrifaði áður bórtdaiium,
að hún hefði ætlað að drepa
liann líka, en að hann hefði
verið íariun út!
HrcAtyáta hp SS4
Skýringar:
Lái’étt: 1 bátageymsla, 4
vafi, 6 fugl, 7 sjáðu, 8 sam-
þykki, útl., 9 lögfræðingur,
10 þingmaðui’, 11 jurt, 12
bókstafur, 13 veitt, 15 tveir
eins, 16 ræða.
Lóði’étt: 1 músik, 2 kíxýja,
3 hljóð, 4 fer, 5 völd, 7 eyði,
9 hímdfangy 10 sendiboða,
12 rnann, 14 tóiin;
Lausn á krossgátu nr. 553:
Lái’étt: 1 kukl, 4 ff, 6 ala,
7 sár, 8 11, 9 hæ, 10 all, 11
iðni, 12 S.s., 13 skátaj, 15 ið,
16 kró.
í.óðréff : 1 kalviðl .2. ull, 3
K.A., 4 i'á, 5 !'; < ]:-:■> 7 sæl,
9 blikk. 12 síói.14 ái’.
að lögum standa í y.ivsvari
fyrii- Iandi og þjóö'. Á ör-
lagastundu í lífi þj'uhpinnar
er ótækt að ringtx! rt >ð iíki.“