Vísir - 04.08.1948, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 4. ágúst 19tö*i.
V t;S I »
IOOOOOOQOOQOOOCXmOOQOOOCX)QOC»OOOQOOQOODQOOQQCXX>>
SAMLIÉL SHELLABARBER .
30
öru haf ði borið tilætlaðan árangur — hann hafði gert það,
sem Borgia hafði falið honum og unnið hylli Alfonsós. En
þólt hlið framtíðárinnar stæðu upp á gátt, var hann samt
svo mikill raunsæismaður, að hann vissi: að hann lyef.ði
aðeins stigið inri fýrir þröskuldinn. Framundan var Fjalla-
borg og siðan enn hærri tindar drauma hans og framgirni.
Annar hlutl
VÍTERBO.
Tuttugasti og fyrsti kafli.
í Nepikastala sat Lúkrezía Borgia og skrifaði ráðsmanni
sínum, Vincenzó Giordanó, i Róm. Hún lauk bréfinu með
þvi, að hún væri ákaflega einmana og óhamingjusöm.
Angela Borgia frænka hennar, sem nýkomin var i heim-
sókn, sá þó ekki betur en að Lúkrezia væri jafn-töfrandi
og fögur sem fyrr. Það var samt sannleikur, áð Lúkreziu
var farin að leiðast þriggja mánaða einvera. Hún hafði
unnað manni sinum, hinum glæsilega þrins af Napóli, en
hún elskaði líka Sesar bróður sinn, sem látið hafði kyrkja
hann i Vatikaninu, þrátt fyrir bænir hennar. Hún elskaði
líka páfann, föður sinn, sem hafði síðar lagt blessun sína
yfir morðið, þótt hann hefði verið þvi andvigur i fyrstu.
Gallinn var sá, að hún unni öllum, sem hún umgekkst og
skildi það ekki, að beita þyrfti allskonar brögðum eða
jafnvel vega menn. Stjómmálaþörfin brau.t pll lög, en því
voru takmörk sett, hvað koná þoldi mikið, án þess að tár-
ast. o ;
Hana var farið að langa til Rómaborgar. Hún gat syrgt
eiginmann sinn af heihun hug i einn eða tvo mánuði en
.--- alls ekki þrjá. Ncpikastali var heldur ekki búinn éins
mörgiun þægindum og; höU hennar við Vátíkanið. Þar að
axiki var umhverfi Nepíkastala svo drungalégt og leiðin-
legt, að þar var eiginlegá alls ekki hægt að háfast við til
lengdár. Hefði Arigela ekki komið og sagt henni allar
lielztu slúðursögurpar frá Róm, þá hefði hún gripið til
örþrifaráða, til þess að lösna úr prísundinni.
„Þú þarft ekki að tárfella, þegar eg ein sé til,“ mælti
Angela, þegar Lúkrezía læddi tári niður vanga sinn um
leið og hún lauk bréfínu.i
„Mér þætti gaman áð sjá, livernig þú bærir þig i mínum
sporum,“ svaraði Lúkrezía. „Þú getur snúið aftur til
Rómaborgar hvenær sem er, ert ekki bannfærð og gleymd
eins og eg, meðan allir aðrir skerinnta sér. .... Það er
rétt eins og eg hafi drýgt eitthvert ódæði i stað bróður
mins. Eg stend alltaf við það, að það var heimska að drepa
prinsinn. Og óréttmætt!“
Angela litaðist um, til að ganga úr skugga um, að þær
væru einar. „Uss, góða min, eg er þér sammála, en hafðu
ekki svona hátt. Já, það var rangt, en .... “
Stúlkurnar voru á líku reki og mikill svipur með þeim.
Ilárið var glóbjart eins og á öðrum konum i ætt þeirra, og
Lúkrezía var bláeyg, sem fegurst þótt um þessar mundir,
én frænka hennar dökkeyg, eins og Márablóð leyndist ein-
livers staðar í æðum hennar. Þær voru mjög líkar i fram-
komu og háttum. ; JllÍiðÉKÉÍB
„En hvað?'* i i .
Arigela laút yfir saiuna sína. „Eg skil sjónarmið bróður
þins, þótt þú gerir það ekki. Ættin hafði ekki hagnazt
neitt á ráðahagnum og hentugt þótti að hætta öllu daðri
við Napólí-menn, svo að þú gætir gifzt, til dæmis, ein-
hverjum í Ferröru. Þar sem þú hafðir alið honum barn,
var (Aki hægt að krefjast skilnaðar eins og frá fyrra
manni þinum. Sesar gat ekki leyst málið hyggilegar en
með þvi að láta mann þinn deyja. Andlát hans kemur sér-
vcl fjTÍr fjölskyldu okkar og Sesar veit;, hvað hann ætlar
scr, Hann er maður mér að skapi!“
„Já, en muna þeir ékki að Guð er til ?“ spurði Lúkrezia.
Angela starðl á frænku sína, er bún bar upp þessa-
barnalegu spurningu, ,,Eg er ekki guðfræðingur, en veit
þó eliki betur en að Ilans Heilagleiki sé Varakóngur Guðs
liér-á jörð. Ætli hann hafi ékki haft vald til að gefa Sesari
syndarkvittun ?“ . . , ..............
„Jú, en þú muridlr ekki vera svona kaldrifjuð, ef þú
hefðirséð mannjminn dragast með veikum burðum inn til
páfa eftir fyrra tilræðið. ,Hann var blóði drifinn og eg hélt,
að liann, væri -i andarslitrunúrm Og-svöpurinn r augum
haris. V4ð unnulri;.hvort,öðrit t. j, r.- Ilatín ;rétti heldur við
og við gerðum okláy wnir'.itm-að-.Uann 'mmuii verða al-
hé^l.'-ViðÆahsiá^ýWurit hjá lionum öllúiri ’stundum, mat-
reiddunl.méira að segja sjáhar ofan í hamv .... Já, þú
ert róleg! Þú varst þar ekki, þegar bróðir minn gekk að
beðinum, Íeií á prinsinn og sagði: „Þvi skal lokið, sem
hafið ér“. Ástkær eiginmaðui mihri léit upp og vissi, að
nú var dauðástuúdin komin. Eg viídí öska, að eg gæti
gléymt þessu!“
„Hryllilegt!“ mælti Angela i lágum hljóðum.
„Þá kom Michelottó liöfuðsmaður inn og rak okkur
Sansíu út. Við hlupum niður og ætluðum að biðja Hans
fleilagleika liðveizlu. Þegar við komum upp aftur, var
Michelottó farinn og eiginmaður minn látinn. Hann var
fagur og eg kyssti likið á munninn .... Þetta var illa gert,
ranglátt og grimmilegt!“
„Hafðu ekki hátt um þá skoðun þína,“ sagði Angela, „ef
þig langar til að sleppa frá Nepí á næstunni. Gallinn er
sá, að þú ert of opinská. Hans Heilagleiki viíl ekki að þú
sért sifellt að barma þér i Páfagarði. Þú vaktir líka reiði
bróður þins með þvi að rausa of mikið og vilji hans er
lög. Þú vcrður því að syrgja, þar sem enginn lieyrir liarma-
tölur þínar.“
Lúkreziu féll allur ketill i eld. „Hversu lengi?“
„Eg býst við því, að það velti á þvi, hversu varlega þú
talar og liversu skjótt þeir þarfnast þín fyrir næsta leik i
laflinu. Það er minnzt á hertogann af Gravinu.“
„En Alfonsó d’Este?“
„Frá Andi ea Orsiní hafði ekkert frétzt, þegar eg fór frá
Róm.“ Augu Angelu urðu blíð. „Hann er liinn eini sem
gelur fangað örninn þinn. Eg sakna hans sárlega. Hvilikur
maður!“ Hún þagnaði, varð liugsi og bosti við og við að
hugrenningum sinum, en Lúkrezia gekk að aminum og
ornaði sér. Það var komið fram i október og liaustnepjan
gerði greinilega vart við sig.i
Skyndilega var hurðinni lpkið upp, skutilsveinn gekk
inn og mæiti hátiðlega: „Hanjs ágæti hertoginn af Bísellí!“
Lúkrezía snérist á hæh og; breiddi út faðminn á móti
konu, sem kom inn i lierbergið með ungbarn á handleggn-
um. Barnið brosti, þegar það kom auga á Lúkreziu, þvi
jið hún var móðir þess. Þe’tta var sveinbam, sem hét
Ródrigó.
Lúkrezia lék scr um luáð við sveininn, hjalaði við hann
og kemidi lionum til að stiga fyrstu sporin. Skyndilega
nam hún staðar og lagði við hlustir. Varðmaðurinn við
vindubrú kastalans kallaði skipunarorð og siðan heýrðist
jódynur, sem liljóðnaði skyndilega. Lúkrezia hljóp út að
glugganum. „Angelal Það er sendiboði.“ Rödd hennav
varð daufleg. „Hann er í einkennisbúningi bröður míns.
Guð lijálpi mér!“
Angela hljóp til hennar og leit út. „Já, þetta er einn af
mönnum hertogans. Mér þætti gaman að vita-------------“
Þær gengu aftur að arninum og Lúkrezia hélt syni sín-
um i fanginu. Þær litu til dyra, en handan þeirra heyrðu
þær fótalak, sem varð æ greinilegra, unz Iiurðinni var
lokið upp og sveinninn, sem boðað hafði komu hertogans
af Bisellí, gekk inn og tilkynnti hárri röddu: „Medranó
höfuðsmaður — i erindum hans háu náðar, hertogans af
Valentinó.“
Scndimaðurinn, þykkur undir hönd og dökkur á hrún
og brá, alrykugur og með glamrandi spora, gekk fram
fyrir Lúkrezíu, féll á kné og beygði höfuð sitt.
„Auðmjúkur þjónn frúarinnar.“ Medranó var eimi hinna
spænsku ævintýramanna í her Sesars Borgia og Lúkrezia
minntist þess nú, að hann var mikill vinur Michelottós di
Coriglía, morðingja eiginmanns hennar. Hún fölnaði, tók
fastar utan um son sinn og mælti óstyrkri röddu: „Standið
upp. Þér munuð færa mér fréttir af bróður minum. Eg
vænti þcss, að honum liði vel,“
f,IIárin er striðsguðinn holdi klæddur, vinnur hvern sig-
tírinri af öðrum, hefir þegar tekið Pesaró og Rimini og
undirbýr umsátur um Faenzu. Eg skildi við hann í bezta
skapi i Pesaró. Bréf þetta mun segja yður allt, sem yður
fýsir að vita. Eg verð að íialda áfram til Rómaborgar án
tafar, þri að leiðin er löng og eg hefi meðferðis bréf til
Hans- Heilagleika.“.
Lúkrezía bauð lionunf* hrcssingri, en hann kvaðst ckki
mega tefjö, þvi að bréfíri til páfa væru mjög áriðandi og
menn sínir biðu. v;
Þegar Medi-anó vgr farinn, tók fóstrá Ródrígós við hon-
um, en nióðir lians hraut ijansigli bréfsins og las af kappi.
þri að við öllu máttí búast i hréfi frá Sesari Borgía til
systur hans. Svipur Lúkreziu var i fyrstu fullu ótta og
eftirvæntingar, en svó færðist i-óði i kinnarnar og loks
réð. hún ekki við fögnuð sinn og rak upp gleðióp.
„Hvað segir hánn?“ spurði Angela forvitin. „Eg get
ckki beðið!“
.. i%0,- hvilik gaifa! -, t.. Hatxn segir að Andre^ .Qfsíni hafi
komið til fundar við hann og hafi lokið.iferindi sínu í
Arnbjörn kom eimj sinni að;
Hlíðarendakoti á haustdegi;-
frost vár og svell kómin nokk-
ur, en karlinn reiS flatjárnaö og-.
lét sér duga broddnagla, sem>
alsiöa var, aö minnsta kosti þá.'.
Nú hofíSu bilað brodðnáglár
einn eöá tveir, ög þáð þurftl
karlinn að fá bættV-Eg þa ná^
lægt io ára og hittr ÁrnbjÓrá
mig úti. Bað háriri riiig aö skilæ
í bæinn hvort hann gæ'ti fengití :
broddnaglana. Eg gferði þáö|
eri þar stóö svo á, aö smiðurin«
sá cini, sem hjálpaö gat kárlL
var aö raka gaeru ög var langt
kominn. Hann rakaði á bertt
hné sér og vildi ógjarnan hlaupá.
út frá hálfbúnu, en lét mig skila.
að hann kæmi bráðum. Það
drógst þó góða stund og sendir
Arnbjörn mig inn a,ftur, en
vildi með engu móti íara inn.-
sjálfur. Eg var látinn bjóða'
honum kaffi, en hann kvað sig
langa meira í broddnaglana og
þáði það ekki en barði sér *
gríð. Loks kom smiðurinn og
fór að finna naglana, og geklc
seint og í tilbót heykir hann-
! naglann og varð að leita uppt
! annann. Loks eru pó naglarnir
! komnir í klárinn, og segir þa.
: Arnbjörn og tekru innilega
Ihönd mannsins:
„Guð latlrii þér nú, Símoit
jminn, fyrir alal þessa fyrirhöfr
ÍSvona gengur. það alltaf, bæði.
fljótt og vel gert, sem gert e r
jmeð góðu.“
KteAtyáta hk 6Z4\
Lárétt: 1 Austurlenzk, &
snemma, 7 hljóm, 8 bera á
milli, 10 tónn, 11 efni, 12
hljómmikið, 14 tónn, 15
hvíla, 17 ræfli.
Lóðrétt: 1 Spótt, 2 nútíð, 5
höfuðborg, 4 höfðingi, 5 á
aktýgjum, 8 drjúpa, 9 ræða»
10 leyfist, 12 upphrópun, 13
ferðalag, 16 tveir eins.
Lausn á krossgátu nr. 623:
Lárétt: 1 Haugbúa, 2 ók,
7 au, 8 elrið, 10 L.L., 11 Unu,
12 láni, 14 N.G., 15 aða, 17
bratt.
Lóðrétt: 1 Hóf, 2 ak, 3 gal,
4 buru, 5 auðuga, 8 elnar,
9 inn, 10 lá, 12 ló, 13 iða»
16 at.
Eggert Claesseo
h Gústal A. Sveinsson L
hæstaréttarlögmenn !.
Oddfellowhúsið. Sími 117T
, Allskonar lögfræífistörf.