Vísir - 18.08.1949, Blaðsíða 7

Vísir - 18.08.1949, Blaðsíða 7
7 Fimmtudaginn 18. ágúst 1949 ingja, sem voru kallaðir fjair hershöfðingjann jafnskjótt og við vorum komnir þarna. Eg liafði ekkert að gera, meðan þeir sátu á ráðstefnu og langaði mig því til þoss að skoða mig um í borginni, cins og venja er ungia manna. Leitaði eg því Kristofer nppi, en siðan gengum við saman niður til Fano — þvi að herbúðirnar voru rétt utan við borgina, — og leituðum okkur að cinliverri dægradvöl. Menn gáfu okkur óhýrt auga og tautuðu fyrir munni sér er þeir korau auga á okkur, en við sinnlum þvi ekki, gengum niður að liöfninni og horfðum á skipin, sem þar voru. Meðan við stóðum þar, var bátkænu róið frá skær- málaðri galeiðu, sem lá við akkeri urn hundrað metra frá landi. Við sáum, að í kænunrii var munkur og maður með dumbrauða skikkju á herðum. „Hó-hóJ“ sagði Kristofer, sem var allra manna frán- eygastur. „Það er hann'.“ „Hver?“ spurði eg. „Sá, sem sigar hundum á ungar stúlkur,“ svaraði liann, „Grcifinn af Monte Cavallo? Eða Piero Riario?“ „Riario — og okkur er líldega réttast að liafa okkur á brott, ef honum er ekki runnin reiðin.“ En eg fór mér að engu óðslega, því eg var nú farinn að greina andlit bátsverja. Það var þó ekki Riario, sem eg virti fyrir mér, heldur förunautur lians, munkurinn, þ\á að eg kannaðist við kringluleita andlitið með grísaraugun og mér varð um og ó, er eg sá hann. Þetta var maðurinn, sem eg liafði staðið að þvi að leita i farangiá mínum i Livorno. „Við skulum finna stað, þar sem við getum liaft gætur * á þeim, án þess að eftir okkur verði tekið,“ sagði eg og tók- um við okkur síðan stöðu i dyrum daunillrar vöru- skemmu, en þar bar nokkurn skugga á. Báturiim renndi að bryggjunni og mennirnir stigu á land. „Hvar eru þeir, sem áttu að hitta okkur?“ spurði Riario allgremjulega. „Verið þolinmóður, herra minru“ svaraði munkurinn. „Enn er dagur á lofti. Við getum ekki komið fyrirætlan okkar í frámkvæmd nema i myrkri.“ „Eg kann cldii við þenna eltingarleik, úr þvi að við vit- um ekki hvað það er, sem við erum að veita eftirför.“ „Hver veit nema launin verði fagurlega vaxin og girni- leg,“ inælti munkurinn lævislega. „Eg hefi spurt yður áður, hvernig þér getið vita ]>að.“ „Eg vcit hvorki, livort hún er hér slödd né er til yfir- leitt. Við erunt að eltast við leyndardóm og dulsýn. Við erum ef til vill að eltast við andgust. En liver gæti gert okkur eins erl'itt fyrir og raun ber vit-ni nema kona? Að- eins fögur kona. sem beitir fegurð. sinni, getur afrekað annað eins og raun ber vitni. Eg er aðeins sporhundur Hans Heilagleika, en þefvisi min er mikil.“ „Enginn hefir séð hana,“ mælti Riario. „Það var kona, sem kom við sögu i Englaridi. Sannanir eru ti! fyrir því. Eg er lika sannfærður um, að luin hafi J verið í Flórens og átt drjúgan þátt í flótta Énglcndingsins. ■V | í Hann var að vísu risi á vöxt og afrenndur að afli, en samt osjálfbjarga. Það er hægt að þekkja málverk cftir Botti- celli á vinnubrögðunum, enda þótt hann hafi ekki sett nafn sitt á það. Það er líka hægt að þekkja ráðabrugg þessarrar konu á þvi, hversu mikilli kænsku er beitt.“ „Þér eruð viss um, að hún hafi komið liingað til Fano?“ „Eg 'veit ékkért með vissu, en eg liefi rakið slöðiná eins og góður hundur í þeírri von, að eg væri á réttri leið. Eg liefi áðstoðarsnuðrara hvarvétna, einnig hér í Fano, Þeir hafa verið á verði og hafi komið hingað fögur kona og ó- þekkt, þá munu þeir vísa okkur leiðina lil hcnnar.“ „Hvei-s vegna skyldi hún leggja leið sína hingað?“ Munkurinn yppti öxlum. „Maður verður að treysta á tilviljunina í mínu starfi. Maður getur sér til um sitt af hverju — vitlaust hundrað sinnum — en geti maður rétt einu sinni, þá vegur það allt hitt upp. Þérsegið,aðEnglend- ingurinn hafi farið til Trebbio. Gott og vel, kann að vera. En víst er, að Giovanni mun koma hingað, til þess að hafa liemil á mönnum sínum og liver veit nema Englending- urinn verði í föruneyli hans. Það er eitthvert samband milli Péturs Carew“ — hann bar nafn mitt fram á enska visu — „og þessarar konu. Milli þeirra er grannur, veikur þráður, en eg rek hann vongóður, því að ckki cr á betra völ.“ Er hann hafði þetta mælt, heyrðum við hratt fótatak og slóst þá þriðji maðurinn í liópinn. llann var einnig murikur. „Loksins“, sagði kunningi minn, sem hrósaði sér af að vera sporliundur páfa. „Hefir þú verið iðinn?“ „Til þeirrar borgar, þar sem Svartstakkarnir taka sér aðsetur,“ mælti nýkonmi munkurinn, „koma margar ó- kunnugar konur, til að hagnast á losta hermannanna.“ „Þú liefir þá skilið sauðina frá höfrunum?“ „Hér er óvenjuleg kona, bróðir,“ mælti ókunni munk- urinn. „Hvers vegna liefir þú valið hana úr liópnum?“ „Af þvi að hún er mjög einkennileg — ákaflega ein- kennileg, þegar um slíkar konur er að ræða. Hún er ný- komin, en enn hefir enginn maður fengið að koma inn fyr- ir dyr hjá henni. Hún fer aldrei út fyrir hússdyr og eng- inn hefir séð andlit hennar. Hún hefir þjón, sem er dverg- ur, vanskapaður og viðskotaillur, sem fæst ekki til að segja orð, þótt lionum sé boðin borgun fyrir.“ Þjónn páfa glotti og breiddi úr höndunum. „Eg lít svo á,“ sagði hann, „að leit okkar sé á enda. Nú er ekki annað ó- gert en að siga hundunum á bráðina. Það verður hlutverk yðar, lávarður minn, að leggja til hundana.“ „Þeir bíða eftir skipunum mínum — hálfur tugur nianna.“ „Það er gott, en nú skulum við halda til veitingahúss, því að maginn á mér er faririn að gerast næsta hávær. Við skulum bregða á leik, þegar dimma tekur og enginn sér til okkar. Já, og þá er bezt að vera búinn eins og Svart- stakkarnir, svo að þeini verði kennt um þetta hrekkja- bragð.“ Þeir gengu á brott saman, en við Kristofer héldum í humáttina á eftir þeim. „Hvað er nú á seyði?“ mælti Kristofer. „Og hvernig ert þú við þetta riðinn ? Eg heyrði ekki betur en að þeir minnt- ust á ciulivern Englending.“ „Eg er við þetta riðinn að því leyti, að eg ætla að hindra fyrirætlanir þeirra,“ svaraði eg þurrlega. „Við veitum þeim eftirför.“ „Eg sæki nokkra af félögum okkar,“ mælti Kristofer. „Þeir liafa gaman af að koinast í eitthvert ævintýr.“ „Það er nóg að ná í fjóra,“ sagði eg. Við eltum Piero og munkana til veitingaskrár einnar, þar sem eg stóð vörð, meðan Kristofer sótti liðsauka. - Fegrunarfél. Framh. af 2. síðu. kenningarskjal, eftir þeini reglum er ncfndin starfaði núf . JHiér.jfer á ,eftþ- ..pr^km-ður dómncfndarinnar. Bezta garð bæjarins 1949 teljum við garð herra Björns Þórðarsonar við Flókagötu 41. Ennfremur leggjum við til að garðar við eftirtalin hús hljóti viðurkenningarskjal Fegrunarfélagsins 1949: Vestra-Langholt (Lynap- holt) við Holtaveg, Barma- hlíð 19, Barmahlíð 21, Mikla braut 7, Gunnarshraut 28, Egilsgata 22, Bergslaðastræti 83, Laufásvegur 70, Laufás- vcgur 33, Suðurgata 10, Tún- gata 22, Túngata 51, Hávalla gata 21, Grenimelur 32, Ól- afsdalur við Kaplaskjólsveg, og Baugsvegur 27. Virðingarfyllst Sigurður Sveinsson, Einar G. E. Sæmundsen, Ingi Ardal.* Nýjar danskar svefnherbergismublur, svo sem þrísettur klæðaskáp- ur, toiletkommóða, 2 nátt- borð, rúm og 2 stólar, til sölu. — Uppl. á Öldugötu 57, III. hæð. BEZT AÐ AUGLYSAI VISl GÆFAN FYIGIÍ hringunum frá SIGUHÞOB HatnarstræU Margmr gerðir fyrirtiggjmm’ FÖTAAÐGERfl ASTOP A mín, Bankastræti n hefir sima 2924 Emma Cortes C fáuwcuqkA t TARZAN 43Z e.nga. aðsloð veitt, en - ;...»ns v.egar;áj iooa jióö- ur hans úr filagryfjuhrii. * •iX'i'í'" En á næsta leiti voru illir veiðimcnn, sem lieyrðu öskrin. „Við l.iófum veitt einn/'.öskraði cina úr þessum bófaflokki.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.