Vísir - 20.10.1950, Page 7

Föstudaginn 20. október 1950
EDWIN LANHAM
Það var tilviljun, að hún kynnt-ist honum. Eftir skömm
kynni ætlaði hún að liverfa úr lífi hans, en þá var það of
seint. Hann mátti ekki af henni sjá og vildi láta eitt yfir
bæði ganga, hver svo sem glæpur sá var, er liún hal'ði
framið — hversu mikil sem selct liennar var.
I.
Valeria Thompson kom til Cape August seint í maí.
Hún leigði sér herhergi i Terminal-gistihúsi við Ocean-
götuna. — Cape August var einn af vinsælustu baðstöðum
við sjóinn, en sumargestirnir voru ekki enn farnir að
fylkjast þangað. Þarna frammi við sjóinn var röð gisti-
liúsa, öll hvítmáluð, með útskornum súlum og hvolfþök-
nm, en meðfram þeim öllum viði lagður göngupallur,
sem náði niður að sjó. Þessi hvítmáluðu hús með súlum
og' turnum minntu á skreytta brúðkaupsköku á bakka.
A göngupallinum langa var fátt um manninn, sannast að
segja sást þar várt nokkur sál á ferð ennþá, en þó var
ein undantekning. Geoi’ge Victor komst að því, nokkuru
eftir að fundum lians og Valcrie Thompson bar saman,
að lxún liafði dögunúm saman eigi’að fram og aftur eftir
þessum eyðilega göngupalli. Og það var þaðan sem hún
kom dag nokkurn yfir í bátahöfnina, þar sem liann var
að dunda við bát sinn.
Það liafði verið óvanalega iilýtt í veðx’i þetla vor. Fiski-
menn Cape August höfðu farið að stunda kola- og lúðu-
veiðar snemma og aflað vel. Og golfiðkendur höfðu verið
á íerli fi'á þvi í mai’z. Vormánuðirnir marz, api’íl og mai
voru í rauninni skemmtilegasti og' rólegasti árstiminn fyr-
ir þá, sem bjuggu allt árið í Cape August. Hinn mikli
fjöldi sumai’gesta ókominn, en,nög að stai’fa við allskonar
undii’búning, nokkur cftirvænting ríkjandi, eins og vana-
lega, þegar líður að þvi, að fjölga fer í bænum, en allt með
viðfeldnum og glöðunx blæ. Frístundii’nar notuðu karl-
mennirnir til þess að athuga og gei’a við veiðarfæri sín,
ekki aðeins fiskimennirnir, heldur og þeir, sem fóru á
veiðar sér til skemmtunar, og menn voru að dytta að
bátum sinum og skipurn. Og það var einmitt slíkt frí-
stundastarf sem George hafði með höndum, er þau rædd-
ust við, liann og Valcrie. Ilann var að skafa gömlu rnáln-
inguná af bátMum sínum, því að til stóð að mála hann af
nýju.
Þennan dag, áður en hann tók til starf, hafði hann sagt
við einkai-itara sinn, Mary Lawson:
„Þú slcalt ekki búast við mér í bili. Eg ætla að fara að
dytta að IIöfrungnum.“
„Vertu sæll, George. Kannske ætti eg að segja: Hittumst
Ixeil í lxaust. Ekki munum við sjást oft, þegar Höfrungur-
inn er korninn á flot aftur.1’
Hann ók yfir í bátahöfnina í bilnum sínum og er hann
hafði verið að störfum liálfa klukkustund veilli hann at-
hygli stúllíu nokkurri, í svörtum brókum og grænni
treyju. Stúlkan nam staðar við hliðið, hikaði dálítið, cn
fór svo inn i bátahöfnina. Fyi-sti sumargesturinn í Cape
V I S 1 R
7
ÁUgUSt vakti eigi nxinni atlxvpli en fyi-sti fai^iglinn sexn
menn konxú auga á snemiiia vöi’s. Ein^pfe*fjTStú faiTÚgl-
arnir boðuðu komú vorsins, eins lxoðaði fýfsti suxnargestur-
inn komu sxunai’gesla í stríðum straumuxxi. Það var því
cngin fui'ða þótt George lxætti að skafa máluinguna
sem snöggvast og virti liana fyrir sér. Hann hafði þegar
veitt atliygli klæðnaði liennar, er hún nam staðar við lxlið-
, ið, en hann fór henni einkar vel, og lionunx fannst Ijós-
gi’æni litui'imr á tkiíyjumii fara, vel við lxið fagurí’auða,
glitrandi liár hennar, og ekki fór það fram hjá lionunx
hve livítir öklax" lxennar voikf og fagurlega lagaðir, en
stúlkan lxafði sandala á fótum sér. Ér liún gekk nær virti
hann hana enn betur fyrir séi\ Hún var fi'emur lág vexti
og grönn, samsvaraði sér vel, hreyfingarnar mjúkar og
eittlxvað tiginmannlegt við fi’amkomuna, sem leiddi skýrt
í ljós, að stúlkan var engin tízkudi’ós.
Er liún kom nær var liann kominn á þá skoðun, að
lxún væri óvanalega fögur, langt fyrir sunnan og ofan þær,
sem menn töluðu um sem „allra laglegustu stúlkur“. Og
nú sá liann, að augun voru óvanalega stór og björt og
bi’osið aðlaðandi.
Hún nanx staðar skamrnt frá Höfrungnum, virti liann
fyrir séx\
„Það er gott lag á þessum bát,“ sagði liún loks.
Geoi’ge liætti að skafa og leit upp. Ilann liafði fyrr heyrt
konur, sem ekkert vit liöfðu á báturn, segja eittlxvað þessu
líkt.
„Já, þetta er traustur og góður bátur,“ sagið lxann og
„Já, þetta er trauslur og góður bátur,“ sagði hann og
fyrir bátum?“
„Hann er af Block Island gerð,“ hélt stúlkan áfram.
George hætti aftur að skafa. Hann leit upp.
„Ilann er af svipaði'i gerð, en minni. Hafið þér áhuga
fyrir bátum?
„Eg ólst upp innan um smábáta,“ sagði liún brosandi.
„Á þessum slóðum?“
„Nei, ekki á þessum slóðum,“ sagði hún og snei’i sér
dálitið við svo að sólin skein á þann vanga heiinar, er að
honum vjssi. Iiann veitti athygli dálitlum, hvítleitum
blelti á gagnauganu.
„Þér eruð snemma á fei’ðinni,“ sagði hann. „Eftir tæp-
an niánuð verður hér meíra fjör á ferðum.“
Hann fór að skafa, er liún svaraði engu.
„Eg er að vona, að eg komi honum á flot innan viku.“
Ilún lxorfði á hann undrandi:
„Eigið þér þennan bát?“
George var í vinnufötum með málarahúfu, sem á yar
lclessa við klessu. Yafalaust hafði hún haldið, að hann væri
vex'kaxnaður, sem væri að venjulegri iðju sinni í báta-
liöfninni.
„Já, þetta er bálurinn minn,“ sagði hann. „Eg tólc nxér
frí núna eftir liádegið. Á nxorgun ælla eg að byi’ja að
grunnmála.“
Hún virti bátinn fyrir sér, svo bi'osti hún allt í einu svo
fagui'lega, að allt andlitið Ijómaði. Hún sagði mjúkunx
rónxi:
„Þér liafið, vænti eg, ekki aðra sköfu?“
Hún sagði þetta svo blált áfranx og eðlilega, á þaixn
hátt, að jóst var, að hún hafði gamaix af að fi'aiixkvæma
saixxstundis, það senx lxenni datt í liug. Hanxx gat ekki
stillt sig um að lxlæja og svara:
„Takið mína, eg get náð í aðra.“
Éinlivern veginn fannst honum, að þetla skynditilboð
hennar, aðstoð, væri tengt einhyerjunx göinlum minning-
Hún liafði sagt, að hún liefði alizt upp innan unx
Frá Fræðafélaginu
cru nýkomin tvö í'it i safninu
Islenzk rit síðari alda:
Spánverjavígin 1615
Sönn frásaga eftir Jón Guð-
nxundsson lærða og
VlIÍINGSRlMUR,
Jónas Kristjánsson bjó til
prentunar, og
Móðars rímur og
Móðars þáttur,
Jón Helgason bjó til !
pi’entunar. [
Áður er komið í sama
ritsafni: J
1. Ármanns rímur og
Ármanns þáttur,
2. Deilurit eftir Guðmund
Andrésson,
3. Nikulás Klím eftir
Ludvig Holberg.
I undirbúningi er m. a.:
Hugrás eftir séra Guð-i
mund Einai’sson,
Kvæði eftir Halla
Magnússon,
Biblíuþýðingar Gissur-
ar biskups Einarssonar.
Enn fæst talsvert af eldri
í'itunx Fi'æðafélagsins, bæði
Safni og Jarðabókinni, en
óvai'legt er að di’aga lengi úr
þessu að kaupa þau rit, sem
yður leikur liugur á að éign-
ast. Verðið er óbi’eytt —
gjafverð. Af Ársritinu fást
enn nokkrir árgangar.
Skrifið og við sendunx í
póstkröfu umbeðnar bækuri
Bókásöfn ættu að nota tæki-
færið og kaupa Fi’æðafélags-
bækur, nxeðan enn er tæki-
færi.
BÓKAVERZLUN
SNÆBJARNAR
JÓNSSONAR & CO.
Austurstræti 4. Sínxi 1936.
íslen/kur leir
mikið úi’val
unx.
smábáta. Og þegar hann fór að sækja sköfu handa sér
í stað þeirrar, sem Ixann hafði" fengið lienni, gei'ði liann
Copr l»« Kdr-r Rlc« Barroufhs.Xnc —Tw Re* 0.3 R*t 05.
Dlstr. by Unlted Fcature Syndicate: Inc;
.Nú nálguðust David Innes og Sa-
gothárnir i gilinu. Tarzan lagði ör á
bógástreng sinn og bei'ð.
Þegar Sagotharnir voru kornnir í
gott skotfseri á inilli Tarzan og lxinna,
liófu þeir skothriðina. ,
Bardaga þcssum hlaut að Ijúka ■ á
einn veg: með algerum sigri Tarzans
ög flaga hans.
Sagotharnir voru sti'áfeildii’, en Da-
vid Inncs sakaði ekki, og fagnaði dr,
Franklin lionum. . —.....
£ & SuttcughAí
TARZAIM