Vísir - 23.08.1952, Síða 5

Laugardaginn 23. ágúst .1952
VÍSIR
[Lnmjaipslsigsðagg) UB8I1S
cHijj^orcí
oore
Krókur á móti bragði
Seaton Savage, frá Times, sat
við hornborð í blaðamanna-
klúbbnum, með þeim Joe
Fleming og nýja leyniþjónustu-
manninum Seaton neri saman
lófunum af ánægju yfir því, að
hann þóttist ekki geta betur
séð, en að draga væri til óveð-
urs á milli þeirra, hinnar kot-
rosknu Júdý litlu Lockridge og
beljakans Johns Buckingham,
sem sátu saman á kollstólum
við barinn. Hann hafði ekki
veitt því athygli, hvenær Jonni
kom inn í salinn, en hitt kom
sjaldan fyrir, að menn yrði þess
ekki varir, þeg'ar Júdý birtist i
einhverjum salarkynnum.
Seaton gaf leyniþjónustu-
manninum ölnbogaskot. „Enn er
Berlin svo sem ekki aldeilis
dauð borg,“ sagði hann glað-
klakkalega, — „úr þviað þessi
skötuhjú eru aftur hingað
komin. Því að jafnvel New
York var ekki einu sinni nógu
stór, til þess að þau gæti verið
þar bæði samtímís."
„Hverskonar fólk eru þau,
þessi „skötuhjú“, sem þú ert að
tala um?“ spurði nýkomni
maðurinn.
„Júdý Lockridge starfar fyr-
ir Macmillan-blaðahringinn og
er svona hérumbil eins og vasa-
útgáfa af sjálfu Himnaríki. En
maðurinn heitir Jonni Buck-
ingham og starfar hinsvegar
fyrir Transocean-blöðin. —
Kommarnir eru nýbúnir að
sparka honum út úr Prag,
vegna þeirra óartarlegu til-
hneigingar hans, að skjalfesta
sannleikann, eins og hann kem
ur honum fyrir sjónir. Þau,
Júdý og hann, myndu vera
beztu erlendu fréttaritararnir í
heimi, ef þau ætti ekki sífellt í
heiftugum erjum, hvort við
annað, eða réttara sagt, ef þau
gæti setið á sér það lengi, að
þau gæti látið verða af því að
giftast. En hvort um sig ganga
þau með þá flugu í höfðinu, að
þau séu hvort öðru- snjallara.
Þegar New York var orðin
þeim of lítil, komu þau hingað
þeirra erinda, að bíta hausinn
hvort af öðru, sem styrjaldar-
fréttaritarar. Og nú virðist
Norðurálfan vera að verða
þeim of lítil. Máske er heim-
urinn allur of lítill fyrir þau
bæði.“
„Það eitt er víst,“ skaut Joe
inn í, „að þau eru ofsa reið.
Að minnsta kcysti er stúlkan
það.“
Savage hló í barm sér.
„Sennilega er hún að gera hon-
um helvíti heitt, út af viðskipt-
um þeirra í Vínarborg. Eg held,
að þau hafi ekki sézt síðan.“
„Hvernig var það?“ spurði
nýi maðurinn.
„Það gerðist fyrir skömmu,“
svaraði Seaton. „Búlgarar lyftu
þá járntjaldinu nægilega
lengi til þess, að fáeinir amer-
ískir blaðamenn sluppU inn
fyrir það og gátu athafnað sig
þar vikutíma eða svo. Þau vorú
bæði í þessUm hópi, en á meðan
Júdý var að fá áritun á vega-
bréfið sitt, hjá búlgarska sendi-
ráðinu í Vínarborg, sá Jonni
sér færi á að snúa hjóli í dag-
setningarstimpli skrifstofunn-
ar um eina tönn. Júdý kom
þannig til Sofía með vegabréf,
sem útrunnið var fyrir réttu
ári. Búlgararnir leyfðu henni
ekki einu sinni að stíga fæti út
fyrir flugvöllinn, heldur sendu
þeir hana með fyrstu flugvél-
inni, sem leið átti út úr landinu.
Jonni náði í fyrirtaks blaðamat
í þessari för, — hroðalegar sög-
ur — og hún hefur aldrei getað
fyrirgefið honum þennan
hrekk.“
Nýi maðurinn ygldi sig og
hreytti út úr sér, reiðilega: —
„Hvílíkur djöfulsins forsmánar
hrekkur. Hversvegna reynir
hann ekki, þessi stóri apakött-
ur, slík fólskubrögð, á ein-
hverjum sér líkum að stærð-
inni?“
„Láttu það ekki villa þér
sýn, þó að Júdý sé ekki há i
loftinu," varð Seaton að orði.
„Mér liggur við að segja, að
hún sé harðsvíraðri, þegar til
átaka þarf að grípa, en nokkur,
sem eg þekki. Hún nær sér allt-
af niðri á Jonni.“
„Þú átt við, að þau eigi sífelt
í erjum?“
Seaton ypti öxlum. „Þau eiga
í samvizkulausri samkeppni,
Hvort um sig álíta þau, að aðal-
atriði sé að leika á hitt, —
með hrekkjum, ef ekki vill
betur til, — ef þau eigi að geta
fullnægt húsbændum sinum.“
A meðan Seaton var að segja
þetta, var Júdý að minnsta kosti
að gamni sér við að hugleiða,
hvílík ánægja sér skyldi að því
verða, að fyrirbyggja, að Jonni
næði tökum á nokkrum leik,
sem gerðist í Berlin.
Jonni truflaði hana í þeim
skemmtilega draumi, að koma
honum með einhverjum ráðum
í rússneskt fangelsi, — með því
að bjóða henni til hádegis-
verðar.
„Get það ekki, ljúfurinn,“
svaraði hún. „Þarf að skreppa
til Sovét-svæðisins á stundinni.
Eg skrapp aðeins hingað, til
þess að fá mér brauðbita, áður
en eg fer.“
Jonni vildi fara með henni,
en hún þvertók fyrir það. Hún
vildi ekki láta hann komast að
því, að hún ætlaði aðeins að
iskreppa þetta, til þess að reyna
að komast í ltynni við einhverja
rússneska yfirmenn, sem hún
gæti haft gagn af síðar.
„Hvað segirðu þá um kvöld-
verð.... eða kannske þú viljír
heldur hætta við þetta blaða
mennsku-föndur þitt og gift-
ast mér?“
„Við skulum held.ur hafa það
kvöldverð — að sinni.“
„Heimskuilegt val,—- en eg
geng að k'aupunúm.“
ijSem þér • sýnisfc Eg- skal
verða komin aftur um sex-
leytið.“
Síðari hluta dags skemmti
hún sér við að hugleiða hjú
skapartilboðið. Jonni myndi
verða fyrirmyndar eiginmaður,
og það sem meira var, — hún
elskaði hann. Henni var þvi
ekkert óljúf tilhugsunin um að
giftast honum — á jafnréttis
grundvelli. En þó ekki fyrr,
en hún væri búin að ná sér
rækilega niðri á honum og
gjalda honum rauðan belg fyr-
ir gráan, svo að hann gæti ekki
náð einokun á barnabörnunum
þeirra, með því að segja þeim
sögur af því, hvernig hann hefði
alltaf leikið á hana ömmu
þeirra.
Enga Rússa hitti hún, sem
nokkurt gagn var að. Hins-
vegar rakst hún á nokkra þýzka
kommúnista, og gerði sér mat
úr frásögnum þeirra, svo að
klukkan var orðin sex, áður en
erindið var lokið. Hún símaði'
Jonna um það, að hún yrði
seint fyrir.
Jonni þagði góða stund, sem
gat þýtt það, að hann væri að
hugsa upp einhver ósannindi,
til þess að sleppa við stefnu-
mótið. En svo segir hann, allt"
þessu og að gangá frá skeyti
til blaða sinna. En henni kom
það ekki í hug, fyrr en er hún
var á leiðinni til símstöðvar-
innar, með skeyti, að Jonni
hafði alls ekki látið sjá sig enn.
Eitthvað hlaut að vera bogið
við það. Ekki gat hann vei-ið
svona lengi að hnoða saman
skeytinu, því að þetta voru
heldur ekki nein merkistíð-
indi. Hún fékk skeytið afgreitt
í skyndi og flýtti sér síðan til
klúbbsins. Þar bjóst hún við að
Jonni og kveldverðurinn biðu
sín.
En um leið og hún kom inn
úr dyrunum á matsalnum, rak
hún augun í tilkynningu, sem
límd var á auglýsingatöflu
blaðamanna. Og sjálf tilkynn-
ingin eyddi allri umhugsun um
kvöldverð hjá henni. Enda var
fyrirsögnin: „Áríðandi tilkynn-
ing til blaðamanna“, og var um
það, að hernaðar-flugvél hefði
hrapað í svissnesku Alpafjöll-
unum. Farþegar 15 og þeirra
á meðal þrír hershöfðingjar,
kona og barn eins þeirra og
þriggja hanna áhöfn. Búið. væri
að finna flak flugvélarinnar úr
lofti og komast að raun um, að
farþegar og áhöfn væri lífs. Nú
yrði gerður út björgunarleið-
angur frá Interlaken og gæfist
blaðamönnum og ljósmyndur-
um kostur á að komast þangað
og taka þátt í leiðangrinum, ef
þeir gæfi sig fram á tilteknum
tíma.
„Hamingjan góða!“ varð
Júdý að orði. Þetta hlýtur að
vera stórkostlegt blaðaefni. En
þegar henni varð litið á klukk-
una, sá hún, að tiltekna lestin
myndi vera nýfarin.
1 Fyrir neðan sjálfa tilkynn-
inguna höfðu þeir blaðamenn
skráð sig, sem ætlað höfðu að
taka þátt í förinni. Júdý sá á
augabragði, að Jonni var þeirra
á meðal. Hún hentist að næsta
símatæki, og náði viðstöðu-
laust sambandi við skrifstofu-
stjóra pressu-miðstöðvarinnar.
„Hvers vegna var mér ekki
gert aðvart um þetta?“ spurði
Júdý, gremjulegri rödd. „Við
treystum á ykkur. Þetta getur
kostað mig starfið, ef eg get
ekki skýrt frá þessum atburði
í tæka tíð.“
„Kæra Júdý,“ svaraði mað-
urinn. „þú vissir af þessu.“
„Þvaður,“ æpti Júdý. „Eg sá
ekki tilkynninguna fyrr en rétt
á þessu aúgnabliki.“
„En, — góða mín, þú hafðir
skrifað þig á listann.“
„Það gerði eg ekki.“
„Nafnið þitt er á listanum.
einu: „Skal segja þér nokk-
uð. Til þess að spara þér tíma,
skal eg skreppa fyrir þig á
pressu-miðstöðina og taka þar
bréfin þín og fá þar þær upp-
lýsingar, sem fyrir kunna að
liggja. Þú kemur svo rakleitt í
klúbbinn.“
Júdý fann Jonna í borð
salnum, þar sem hann sat a
eintali við yfirforingja, ‘ sem
Jonni kynnti henni. En áður' en
þeir urðu hennar varir, heyrði
hún nokkur orð á stangli, af
samræðu þeirra og skynjaði
þegar í stað, að eitthvað mikil-
vægt var á seyði. Fáein orð
gat hún lesið á minnisblaðí
Jonna, áður en hann lagði
hramminn ofan á það, sem
staðfestu þenna grun. Fyrir-
sögnin var: „Kosningar“.
Jonni tjáði henni, að engin
bréf hefði verið til hennar á
miðstöðinni. Síðan gerðist han i Eg var einmitt að furða mig á
hálf vandræðalegur sem því, að þú hafðir strikað það
snöggvast, en kvaðst svo æila út aftur.“
og eg veit fyrir víst, að ekki
verður flogið þangað framar
í dag.“
Nú er bezt að fara fljótt yfir
sögu. Júdý varð aldrei ráða-
laus og hún var ekkert feimin.
við að ráðast á garðinn þar sem
hann var hæstur. Hún fór í
hasti til ameríska sendiherrans-
og náði tali af honum viðstöðu-
laust, tjáði honum vandræði
sín hispurlaust og hann stóðst.
ekki mátið og útvegaði henní
flugvél annars háttsetts em-
bættismanns, eða öllu heldur
var það hún sjálf, sem sigraðist-
á þeim fugli, og var þegar kom-
Norðri o«j Trygve
Gulbranssen.
Vegna ummæla norska rit—
höfundarins Trygve Gulbrans-
sens í Verdens Gang, sem sagt
var frá í blaðinu i gær, hefur
Vísir snúið sér til Alberts Finn-
bogasonar, framkvæmdastjóra
bókaútgáfunnar Norðra, og
spurt hann um afstöðu hennar
til málsins.
Albert kvað Norðra hafa ver-
ið í annarra eigu, er bækur
Gulbranssens voru gefnar út-
1943, en „Dagur í Bjarnadal“
var í 3 bindum, sem komu öll
út það haust. Um þær mundir
var ógerningur að ná sambandi
við höfundinn vegna þess á-
stands, sem þá ríkti, en síðari
tilraunir til þess báru heldur
ekki árangur. Þó var reynt að
koma bókunum til hans, svo
sem hann segir frá, en Gul-
branssen gerði enga tilraun.
sjálfur til þess að ná sambandi
við Norðra, og hefði það þó
vafalaust verið hægurinn hjá.
Norðri hefur gert samninga
við marga norska og sænska
höfunda, sagði Albert ennfrem-
ur. Hefur fyrirtækið aldrei
skorast undan greiðslu, enda
alltaf verið venja þess, að
greiða erlendum höfundum fyr-
ir þýðingarrétt, þótt svo hafi
til tekizt að þessu sinni vegna
hernáms Noregs ,og mætti vera
að hálfu leyti sök Gulbranssens
sjálfs, að hafa ekki sett sig í
samband við forlagið.
—ö—
Hiranuma, fyrrverandi for-
sætisráðherra Japana, sem
dæmdur var í ævilangt fangelsi
fyrir stríðsglæpi, lézt í gær, 85
ára gamall.
„Strikað það út?“ varð Júdý
að orði.
„Og þú sóttir ekki farmiða
og fyrirmæli.“
Allt í einu vaknaði hjá Júdý
andstyggileg grunsemd. „Bíddu
andartak, George,“ sagði hún.
Hún athugaði tilkynningar
blaðið á ný og fékk grun sinn
staðfestan. Jonni hafði skrifað
þar nafnið hennar. Hann hafði
leikið á hana enn á ný.
Hún hljóp aftur að símatæk-
inu. „Heyrðu, George,
hvernig á eg að fara að því, að
ná blaðamanna-flugvélinni i
Interlaken?“
„Eg fæ ekki séð, að nokkrir
möguleikar séu á því,“ svaraði
að skreppa á símastöðina, til
þess að fá kvöldfréttirnar, ef
einhverjar væri. Bað hann þau
að afsaka sig, — hann yrði ekki
nema svo sem stundarfjórðung;
Ritsímastöð hersins var
þarna í næsta húsi, svo að Júdý
skildi þegar í stað, að ef Jonni
ætlaði að verða stundarfjórð-
ung að því að ljúka erindi sínu,
þá myndi hann eflaust ætla sér
að síma fréttir. Hún gerði sér
því hægt um hönd og veiddi
upp úr yfirforingjanum, hon
um alveg að óvörum, allt það,
sem hanh hafði trúað Jonna
fyrir. Voru þessi tíðindi um
viðbúnað hernámsyfirvaldanna
í sambandi við kosningar, sem
fyrir dyrum stóðu. Var Júdý I maðurinn, „því að héðan af er
ekki nema röskan- hálftíma að ekki um neina lest að ræða,
77luff/c/ag
Jr/aAdi / .
1Æ.KJAR0ÖTU ■
, SÍMAIÍ-6600 & bp06