Vísir - 23.08.1952, Blaðsíða 7

Laugardáginn 23. ágúst 1952
VÍSIR
MARTHA ALBRAIMO
Hún unni honum einum
en ráð hafði verið fyrir gert og hún hafði ekki getað gert hon-
um viðvart. Hún hafði orðið að sækja um leyfi til þess að ferð-
ast til Berlínar og það hafði tekið tíma, þótt lögfræðingur henn-
ar hefði gert allt, sem í hans valdi stóð, til þéss að flýta fyrir
því. Og bréfin, sem hún hafði sett í póst til Sims í gær, gátu
ekki hafa komið fyrr en í morgun.
Sim hafði beðið í þrjá daga árangurslaust. Hafði hann haldið,
að hún hefði brugðist honum? Brugðist honum, þegar mest á
reyndi?
Kannske hafði hann örðið fyrir þeim áhrifum, er þau ræddust
við í kofanum, að hann gæti ekki treyst henni lengur?
„Þú ert föl,“ sagði Bob. „Eg vissi ekki, að þér þætti svona
vænt um hann. Eg hafði gert mér vonir um, að einhvern
tíma —“
Ef aðeíns Sim hefði haldið í einhverja von. Ef hánn bara
hefði haldið áfram að líta við og við inn í pósthúsið, — þá héfði
hann fengið í dag bréfin, sem hún háfði skrifað honum, ásamt
öllu sem hann þurfti — fréttirnar um, að Valentin Slada vseri
fundinn. Ef hann aðeins —
Þannig hugsaði hún áfram, án þess að svara meðan Bob lét
dælima ganga, Klukkuna vantaði fimm mínútur í hálftvö.
„Ef þú aðeins vildir h'orfast í augu við staðreyndirnar,“ sagði
hann. „Anne —“
Ef hún flýtti sér gæti hún verið kómin til stöðvarinnar klukk-
an tvö. Hún varð að: finna Sim. Ef hann hafði ekki tekið við
bréfunum yrði hún að ná í hann til þéss að segja honum frá
Slada. Hún stóð upp, mundi þá eftir Bob, settist aftur.
„Ef þú ætlar að veita mér eftirför," sagði hún, „þá ætla eg
til Berlínar. Hér er annað bréf.“
Hún kastði bréfsneplinum frá „minkinum“ á borðið.
„Þarna. Þetta er ekki sápukúla '— eins og allt hitt. Eitthvað
sem hald er í, að því er virðist. Ó, ef Sim hefði aðeins béðið.“
Þannig yrði lífið ávallt, húgsaði Bob, er hann virti fyrir sér
rithönd þess, sem skrifað hafði — óljóst, vafasamt, breytilegt.
Tækifærin mundu ávallt koma, en oftast er menn voru óvið-
búnir að grípa þau. Og of seint að nötá þau.
„Eg ætla til Bérlínar líka,“ sagði hann. „Verð að vera kominn
þangað í vikulokin í viðskiptaerindum. Ef þú þarft á mér að
halda skaltu hringja til mín. — Fyrirgefðu mér, Anne — og
vertu sæl.“
Anne -var komin til aðalstöðvarinnar -— eða réttara sagt þess,
sem eftir var af henni, — þegar klukkuna vantaði tíu mínútur
í tvö. Alltaf hafði hún verið óhrein, en énn frekar óhugnanleg
nú í slyddu og rigningu. í þakinu yfir biðsalnum voru enn
margar rúður brotnar, og ekki verið fyrir því haft — eða ekki
tiltök— að setja nýjar í staðinn. Þetta var ömurlegur staður,
fannst henni, og hún hlakkaði til að komast burt. En hún
þraukaði, beið — gekk fram of aftur, skimandi, vonandi, en
hann kom ekki. Gekk að blaðasölunni, leit á myndir, gekk að
miðasölunni, spurði um lestir, sem hana varðaði ekkert um.
Klukkan var orðin þrjú. Og Sim hvergi s^áanlegur.
Á FIMMTUDAGSMORGUN skömmu eftir klukkan tíu stóð
Anne fyrir framan húsið, þar sem —• að því er sagt var í bréf-
inu frá „minknum11 — Valentin Winter eða Slada, átti heima.
Þarna voru fjögurra og fimm hæða sambyggingar, sem höfðu
orðið fyrir litlurh sem engum skemmdum í sprengjuárásunum.
tíún hafði ekki svarað bréfi stúlkunnar eða farið á fund
hennar, þótt hún hefði skrifað:
„Spyrjið bara um „Mink“, og talið ekkért við neina í húsinu
um erindi yðar, því að það gæti haft háskalegar afleiðingar.“
Af mikilli varfærni hafði hún gert allt, sem hún taldi nauð-
synlegt. Látið skrásetja nafn sitt hjá frönsku yfirvöldunum og
skrifað bréf tíl pósthússins í Hámborg og beðið um að póstur,
er kynni að koma til hennar, yrði undir eins sendur til Sunbeám
matsölunnar í Bérlin. Hún háfði farið til stöðvarinnar á franska
hernámshlutanum, í von um, að koma auga á Sim, ef hann
kæmi og ér hún hvérgi varð hans vör hafði hún gengið fram
og aftUr um borgina enn að hálfu í rústum, unz hún var viss
um, að hún hefði losnað við hvern þann, sém kynni að hafa veitt9
henni éftirför. AUt þetta hafði hún gert rólega, — án þess vott-
aði fyrir því, að hún hefði hraðan á, alveg eins og húh hafði
gengið rólegá til skrifstofu Sawyérs í Munshen, áður en hún
lagðí af stað loftleiðis til Hamborgar. En er hún nú allt í einu
nam staðar fyrir utan húsið, sem Valentin Slada bjó í, var sem
þrek hennar fjaraði út. Kannské vegna óvissunnar um Sim,
sem ekki háfði gert vart við sig með neiriu móti. Það gat ekki
verið nema um tvennt að ræða: Annað hvort háfði Sim aldrei
sótt bréfin, eða Rússár höfðu handtekið hanri í eirihvérri eftir-
litsstöðiririi, og fundu honuiri að sök, að hanri férðaðist með
fölsk végabréf. Þá rriýndu þéir gnjriá harin Uni rijósriir og hafa
hann í haldi. Henrii datt ekki i hug þriðji möguleikinn, að lög-
reglan hefði haft hendur í hári Sims.
Öllum öðrum mundi hafa fundist það næstum óskiljanlegt,
að Sim léki enn lausum hala, en henni fannst ekkert eðlilegra,
og kom þar til þjálfun þeirra beggja fyrrum; er þau urðu að
fara huldu höfði. Veik bros lék um varir heririi, er hún minntist
viðræðunnar við Bob Sawyer í Hamborg. Því miðúr hafði hann
lært margt sem menn aðeins læra í styrjöldum, ér þeir verða
stöðugt að leggja líf sitt í hættu og vera við öllu búnir.
Þegar hún var í þann veginn að fara inn í húsið flaug henni
í hug, að Sim hefði tekið ákvörðun um að tefla henni ekki í
neina hættu framar, og ætlaði að gera allt eftirleiðis upp á eigin
spýtur. Ef svo væri var þetta eini staðurinn, þar sem hún gæti
átt von á að rekast á hann —- og það var líka sá staðurinn, sem
hann framar öðrum átti að forðast.
Hún fór að ganga um aftur og hugsaði á þá leið, að fundum
hans og „Mink“ mætti ekki bera saman. „Mink“ mundi ekki
sjá neitt athugavert við að bregðast trausti manns, ef hún aðeins
gæti hagnast á því. Og ef hún nú sannfærðist um, að Sim væri
afbrotamaðurinn, sem brotist hafði út úr fangelsinu, og nú
hafði fé verið heitið hverjum þeim, sem gat gefið upplýsingar,
er leiddu til töku fangans.
Hver klukkustundin leið af annarri og við lá, að Anne færi
að örvænta. Hún var orðiri viss um, að ef Sim hefði fengið bréf
hennar og ekkert kornið fyrir hann, mundi hann koma þegar
og réyna að ná tali af „minkrtum“.
Þegar klukkan var orðin eitt fannst henni, að hún gæti ekki
beðið lerigur. Hún hringdi dyrabjöllunni, og gildvaxin kona
kom til dyra, auðsjáanlega frá eldhússtörfum. Hún leit vart á
Anne og Anne hafði stráx á tilfinningunni, að hún væri ein
þeirra, — þar sem hún að líkindum væri kona dyravarðarins,
— sem léti sig ékkert varða íbúa hússins, en væri þó minnug vel.
„Á hvaða hæð er íbúð Winters?“ spurði Anné blátt áfram.
„Upp þrjá stiga og til vinstri. íbúð B. Lyftan er ekki í gangi,“
svaraði konan stuttlega, en ekki ókurteislega.
Anne fór að ganga uþp stigana. Þeir virtust hvorki hreinir
eða óhreinir, en þó var einhver óhreinindablær á öllu, eins og
viðurinn hefði safnað í sig óhreinindum, sem hefðu myndað á
hann brúnt, þétt lag. Sumstaðar vantaði algerlega handrið.
Veggir voru skellóttir. Á hvérri hæð var gluggi, sem vissi að
bakgarði, — hvergi var staður, sem hægt hefði verið að setja
eitthvað tákn, sem mætti verða Sim til leiðbeiningar.
Á þriðju hæð, kom hún að dyrum, sem merktar voru B, og
var spjald undir skráargatinu, fest með bólum, og á það letrað:
„Berjið — bjallan í ólagi“. — Hún krotáði fyrir neðan orðið

Harðindi og missir.
tæi'nar, neriía þrjár eiriar.- Og
enn dreymdi háha; að sóknar-
presturinn kom og hélt á nál í
annari héridinni. Henni þotti
hann stinga hálinni aftáh við
eýrað á sér. Hún þóttiSt finna
sárt til og vaknaði. Éri eftir fá
augnablik er hún sófhuð og
dreymir, að klérkiir er þar
kominn með nálina og kafrekur
hana í samri farið, svö rið blóð-
lækur rrinri ofan á öxl hennar.
Þessa tvo drauma réð húri fyrlr
barnamissi. Þennan síðara fyrir
því, að hún missti tvær stúlkur
í einu, og saknaði þeirra lengi.
Hana dreymdi ennfremur þetta
fyrir dauða þeirra:
Hún þóttist hafa hring á
hendi, mætagrip' mikinn, er
hrökk í tvennt. 7 dóu alls af
bornum þeifra hjóna, en 3 lifðu.
Eigi mjög fáum árum eftir
þetta dreymdi IngibjÖrgu, að
móðir hennar kom til hennar,
en hún var þá dáin fyrir tveim-
ur árum. Herini þótti hún
spenna á sig gleraugu, afar
skær og fögur. Á öðru glerinu
þóttu henni vera skráðir tölu-
stafirnir 1 og 7. — Þessa -stafi
áleit Ingibjörg gefa til kynna
aldursáratölu sína og hugðu
svo fleiri draumaráðendur.
Þegar þetta var skráð eftir
Ingibjörgu var hún komin
langt á 7. árið yfir sextugt. En
hún varð vart sjötug að aldri og
dó veturirin 1903—4. Henni
þótti talan 1 á undan 7. Töldu
menn það merkja það, að hún
yrði eigi alveg sjötug. Því trúði
hún sjálf og það rættist þennig.
(Þjs. SS)
Í.B.H. Í.S.Í.
Hraðkeppnismót í Hand-
knattleik kvenna
hefst í dag kl. 4,30 í Engidal
við HaínarfjÖrð.
1. leikur Haukar gegn
Fram.
2. leikur Í.R. gegn Tý. —
Millileikur kl. 9.
Úrslit á morgun.
R. Surrwgkii
1212
Jerry Jerome sneri sér frá líkinu,
sem var illa útleikið af hlébarða-
mönnunum, og gekk inn í tjaldið.
Skeð gat, að hann fyndi þar ein-
hvers verksummerki. Hann leit í
kringum sig, en það leið ekki á löngu,
þar til hann rak augun í vasa-
klut,- sem bersýnilegá tilhéyrði
kvenmanni. Hér hafði verið hvit
kona, sém var nú án efa í höndum
hlébarða-manna. Hér varð að bregða
skjótt við. Jerome var þegar fullur
hatri yfir þessu hryðjuverki, og
skiþaði mönnum sínum , að . fylgja
á eftir árásarmönnunum, en fót-
spor þeirra voru enn greinileg.