Vísir - 11.09.1952, Page 7

t
Firarotudaginn .11. septemher. 1952
VtSIR

mmmmmmmz
MARTHA ALBRAND:
Hún unni honum einum
síhækkandi alda — Thiolat, Thiolat, Thiolat. Hann minntist
gamals félaga, sem hafði sýnt honum mynd af forkunnar fag-
urri stúlku og sagt:
„Marie-Anne Thiolat. Það er hennar rétta nafn. Fallegt
nafn — finnst þér ekki. Við lögðum á flótta, eins og systkin, og
ef hún er á lífi er hún .enn í Póllandi. Anna Rodasky. Sjáðu til,
það var okkar eina von, að halda lífinu. Við hefðum getað feng-
ið fölsk, þýzk vegabréf, en þau eru skoðuð svo oft, og sem
Frakkar mundum við —“
Þetta var í fyrsta skipti, sem Sim sýndi honum myndina af
henni — fjársjóðinn, sem hann hafði í leynivasa á treyju sinni
innanverðri.
Hann ætlaði aldrei að komast áfram fyrir fólki, sem vild>
komast út á dansgólfið. Hvað var hún að gera í Berlín? Ro-
dasky og hún. í Berlín á sama tíma — hvernig gat staðið á því?
Ekki gat tilviljun ráðið neinu þar um. Hafði hún komizt að
raun um hver hann var? Og hvers vegna hafði Slada ekki sagt
honum, að hún væri hérna líka? Eða hafði Slada ekki vitað
það?
Rauðhærða stúlkan, félagi hans, togaði í ermi hans — fannst
víst, að hann væri noklcuð annars hugar, og vildi beina huga
hans frá stúlkunum tveimur, en Paul hafði alltaf ráðið fram
úr hverjum vanda. Hann hneigði sig og mælti kurteislega og
eins og með dálítilli furðu blandinni þakklætisrödd:
„Megum við setjast við borð ykkar — einhverjir aðrir virðast
hafa fengið okkar.“
Hann kynnti hina rauðhærðu fegurðardís sem Helene og dró
fram stól handa henni. Helene var auðsjáanlega í slæmu skapi,
en það varð að hafa það, hugsaði Paul, — mikið gat verið í húfi.
„Franskar?“ spurði hann um leið og liann settist og leit á
Anne.
„Já,“ svaraði Anne, „en eg tala þýzku.“
„Og eg tala yðar mál,“ sagði hann á frönsku.
Einhvern veginn kom það notalega við hana, að heyra sitt
eigið mál í þessu annarlega umhverfi, og hún brosti.
„Viltu ekki panta eitthvað Fritz?“ sagði Helene, „eg er þyrst.“
Og Paul — eða Fliege — veifaði til þjónsins, og er hann kom
sagði hann:
„Þetta vanalega.“
Svo leit hann á Mink, sem var farin að naga neglur sínar.
„Eg veit hvað þér eruð að hugsa, hen-a Fliege,“ sagði hún.
„Yður finnst, að eg ætti ekki að koma hingað eða á slíka staði,
svo skömmu eftir andlát Valentins. Þér hafið vafalaust heyrt,
að hann er látinn? Og eg hefði ekki komið, ef vinstúlka mín
hérna, hefði ekki brýnt fyrir mér að eg yrði sjálfrar mín vegna,
að hætta að vola og víla — eg yrði að fá einhverja tilbreytingu.
Og þá bjó eg mig upp á og fór út með henni.“
Fliege hallaði sér að Mink.
„Það hryggir mig mjög, að heyra um það, sem gerst hefur.
Eg frétti það ekki fyrr en í gær. Eg var hálft í hvoru að hugsa
um að hringja, til þess að spyrjast fyrir um líðan yðar.“
„Ó, þéj- eruð blátt áfram himneskur — og eg bjóst varla við,
að þér munduð vita hvernig eg liti út — hvað þá meira, Þér
hafið aðeins séð mig einu sinni eða tvisvar."
„Eg er minnugri á andlit en nöfn.“
* „Eg er köiluð Mink.“ . —. . , _.s , . ...
„Jæja, Mink, sé nokkuð — geti eg orðið yður að liði á einhvern
hátt —“
~ „Við skulum dansa, Fritz,“ sagði Helene snögglega og stóð
upp.
Anne veitti því athygli, er Fliege leiddi Helene fram á gólfið,
— að hún hallaði sér þétt að honum og virtist segja eitthvað
við hann í reiðitón, og bera ótt á.
„Hann dansar alveg yndislega,“ sagði Mink, „og er hann ekki
„sætur“. Nú skil eg betur hvers vegna öllum geðjast að honum.
Hann bauðst í rauninni til þess að sjá fyrir mér — eða svoleiðis
skildi eg hann. Finnst þér, að eg gæti dansað?“
Anne hristi höfuðið og Mink yppti öxlum, dálítið súr á svipinn.
Þegar Fliege og Helene komu aftur kom þjónninn með kampa-
vín í kælikrukku. Þegar Fliege lyfti glasi sínu beindi hann orð-
um sínum til Anne:
„Afsakið, Mademoiselle mér gleymdist að spyrja hvort þér
vilduð eitthvað annað. Helene kýs alltaf kampavín.“
„Það geri eg líka,“ greip Mink fram í.
Hljómsveitin fór allt í einu að leika Vínarvals. Anne rétti
fram hönd sína eftir vindlingahylki sínu og fann, að Fliege
snerti við handlegg hennar.
„Má eg biðja um þennan vals — það mætti segja mér, að þér
dansið vel?“
„Eg vildi síður —“
Mjög varfærnislega fjarlægði hanri vindlingahylkið og lagði
það á borðið.
„Mér hefur alltaf verið sagt, að franskar stúlkur hafi ánægju
af að dansa —“
„Það er Sims vegna, sem eg kom hingað,“ hugsaði Anne.
„Hans vegna verð eg að reyna að komast að —“
Hún reis á fætur.
Um stund dönsuðu þau án þess að ræðast við. En þegar þau
voru hinum megin á dansgólfinu og eins f jarri hinum og unnt var
tók hann til máls:
„Eg hefi aldrei séð tvær stúlkur eins ólíkar — og yður og
Mink. Er það ekki fullmikið sagt, að þið séuð vinstúlkur, eins
og Mink kvað að orði?“
„Það er löng saga,“ sagði Anne, „og hyggilegast, að fara ekki
að segja hana í þessu umhverfi.“
Það var eins og birtan í stóru, skæru augrmum dofnaði.
Fliege hugsaði eitthvað á þá leið, að hann hefði aldrei dansað
við konu, sem var honum eins fjarlæg í dansinum og hún -
og.köld.
„Þér eruð raunamæddar á svip, Mademoiselle?“

Anne svaraði engu. Hún hlustaði á hina þýðu rödd þessa gaga IV.)
manns sem talaði frönsku svo vel, að tæplega varð vart nokkurs ‘
erlends hreims. Það hlaut að vera brjálæði að ætla, að þessi
maður hefði þekkt Slada nema sem viðskiptavin. Mink hafði
vafalaust sagt satt um það, að kunningsskapur þeirra væri allur
á viðskiptum byggður.
„Kannske andlát Winter’s hafi verið meira áfall fyrir yður
en vinðíúlku okkar, Mink?“
„Eg hitti hann aldrei,“ langaði Anne til þess að segja, „en
samt kom andlát hans —,“ en hún áttaði sig og sagði brosandi:
„Eg þekkti hann lítið.“
Og svo festi hún á hann augum.
„Þekktuð þér hann vel?“
Hann hristi höfuðið.
„Eg aðstoðaði hann fjárhagslega. Eg legg það fyrir mig, megið
þér vita, að lána fé þeim, sem stofna iðnað í smáum stíl, sé allt
á heilbrigðum grundvelli. Winter var iðinn og þolinn — og
áreiðanlegur. Verksmiðjurekstur hans var farinn að skila dá-
góðum hagnaði.“
Þau héldu áfram að dansa og ræddust ekki við frekara í bili.
Hún var köld og stirð, og eins og það væri henni erfitt að dansa.
„Reynið að vera eins og yður er eðlilegast,“ hvíslaði hann hlý-
lega. „Fæst er eins slæmt og það virðist vera, hafi menn áhyggj-
ur — er bezt að —“
Dulrænai
ífrásagnir
Andlát OJikulásar.
Nikulás Buck var undirkaup-
maður í Húsavík, ættaður frá
Hafursey í Noregi. Vel metinn
maður og unnað af öllum, sem
hann þekktu. Seinustu ár ævi
sinnar dvaldist hann hjá ein-
hverju barna sinna í Tröllakoti
á Tjörnesi og þar lagðist hann
banaleguna. Þá var það einn
fagran sumarmorgun, að smal-
inn á bænum var að reka ærnar
til mjalta ofan úr Tunguheiði,
sem liggur á rnilli Tjörness og
Kelduhverfis. Sér. hann þá þrjá
menn í gullnum klæðum á
fannhvítum hestum fljúga
gegn um loftið. Á alfaravegin-
um fyrir ofan túnið í Tröllakoti
hafði hann séð ferðamenn með
nokkra áburðarhesta, saman-
tenglaða í lest. Sér smalinn nú
að loftreið þessi rekst á sein-
asta lestarklárinn og féll hann
flatur á sömu stundu. Svo hratt
fór loftsýn þessi, að hann gat
tæpast fylgt henni með augun-
um og hvarf hún honum við
bæinn Tröllakot. Á sama tíma
andaðist Nikulás. Til jarteikna
er það, að hesturinn lá dauður
, á brautinni. Smalinn var álit-
I inn ráðvandur til orða og verka,
i en enginn vitsmunamaður. —
(Sögur úr Bárðardal um 1860,
Huldufólksbærinn.
Guðlaugur prestur Svein-
bjarnarson, dáinn litlu eftir
1870, sagði frá því að þegar
hann var ungur, þjónaði hann
brauði á Vestfjörðum, þar sem
var strjálbyggt mjög og því
langt á milli bæja.
Eitt sinn var hann á ferð síðla
dags á heimleið úr embættis-
ferð. Leið hans lá með hárri
fjallshlíð, með klettahjöllum
neðra. Dimm slydduhríð var á.
Vegurinn var slitróttur og sein-
farinn. Lét hann því hestinn
fara í hægðum sínum. Af því að
frostlítið var, varð hann votur
af slyddunni og tók honum því
að kólna. Allt í einu sér hann
bæ hlíðarmegin við sig. Ríður
hann því heim að bænum. Þeg-
- TARZAN - ***
ODiatr. by Unlted Feature Syndicate, Inc.r
m*m
Þar sem Tarzan lá hulinn laufinu,
sá hann að hliðið var opnað og Lupo
gekk inn fyrir, þegar hann hafði
gefið varðmanninum leynimerki hlé-
barðamanna.
Tarzan hafði nú hraðan á og. var
von bráðar kominn upp í annað tré,
sem slútti inn yfir girðinguna. Hann
heyrði að Lupo bað um að fá að
tala við höfðingjann, Golta.
Lupo var leiddur milli vopnaðra
varða -til Golta, þorpshöfðingja. Er
Lupo hafði numið staðar fyrir fram-
an höfðingjann, heyrði Tarzan að
hann sagði:
„Það bíða hundrað Utenga menn
hér fyrir utan þorp yðar og þeir
ætla að gera árás á þorp ykkar. Eí
þið hafið hraðan á og safnið liði, þá
getið þið komið þeim að óvörum.“