Vísir - 24.09.1952, Blaðsíða 7

Vísir - 24.09.1952, Blaðsíða 7
24. september 1S52. vlsia % Mansal og ánauð. S^éttlœtismátih, iem CjuSmundur (jrímiion ctómarí Lar fram tií iiguri. ÍUQOQOQQQQQQQQOOQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQOQQQQQOOCÍq **■» Formáli ritstjórans: Það sorglega ástand í réttarfari, sem frásögn þessi lýsir, er, til allrar hamingju, úr sögunni í Flórída. En það er æskijegt, að kynslóð vorra tíma fái að kynnast þessari raunalegu sögu, — sérstaklega þeir, sem eru að vaxa upp og eiga síðar að taka við stjórninni. Frásögnin gefur skýrt dæmi um 'það, sem forðast ber um alla framtíð. „Eg er að hugsa um að ferðast dálítið,“ sagði Martin Tabert við kvöldverðarborðið. „Hvert þá, drengur?“ spurði Ottó bróðir hans. „Ekki til neins ákveðins staðar. Mér þætti gaman að sjá nokkra af þeim stöðum, sem eg hefi lesið um í skólanum." Þetta var engin nýjung fyrir þau foreldra Martins, er voru frumbyggjar á bújörð sinni í Dakota. Martin var yngsta barnið í stórum bamahóp þeirra hjóna, — 22 ára er þetta gerðist. Þegar móðir hans sá, að syni hennar var alvara, sagði hún: „Okkur fellur þungt að sjá á bak þér, Martin.“ Hún hikaði, en hélt svo áfram: „Eg býst við, að ekki sé hægt að vænta þess, að þú líkist ekki systkinum þínum.“ Ottó bróðir hans var nýkominn heim úr stríðinu. Hann sagði í gamni: „Ekki get eg nú láð þér, þótt þig fýsi að komast burt frá vetrarkuldanum, sem brátt fer að nálgast.“ Hann varð al- varlegur og spurði: „Hvað líður farareyrinum, Martin?" „Eg hefi sparað dálítið saman. Eg ætla að vinna fyrir mér, svo að eg kynnist vinnuaðferðum manna annarsstaðar í landinu.“ „Eg veit, að þú hliðrar þér ekki hjá vinnunni,“ sagði faðir hans. „Mundu það, Martin,“ sagði John annar bróðir Martins, sem blandaði sér í umræðurnar, -,,að ef þú lendir í vandræðum, þá símaðu bara heim.“ Og svo lagði Marin af stað út í hið mikla ævintýri, með létta pyngju en glæstar vonir og blessun fjölskyldunnar. Fram að þessu hafði hann naumast litið út fyrir hinn hversdagslega sjóndeildarhring heimilisins, er takmarkaðist af 560 ekra mar- flötu hveiti- og beitilandi bújarðár fjölskyldunnar. Tveim mánuðum síðar barst John Tabert svohljóðandi sím- skeyti: !; Tallahassee, Florida. John Tabert, Munich, N. Dakota. í vandræðum og þarf fimmtiu dali til að borga sekt fyrir flakk. Góðfúslega símið peningana til sýslumannsins. Martin Tabert. Þegar John Tabert móttók símskeytið, sýndi hann foreldrum sínum það strax. Það var ákveðið að skrifa Martin og senda honum meiri peninga en hann hafði beðið um og um leið að hvetja hann til að koma heim. 21. desember 1921 var honum sent ábyrgðarbréf gegnum skrifstofu sýslumannsins á móttöku- staðnum. 1 bréfinu var ávísun á First National Bank í Munich, að upphæð 75 dalir. Samkvæmt póststimpli á umsíaginu, komst það í hendur sýslumannsins í Tallahassee, Floridá, 26. desem- ber. Það var endursent til frú Tabert, ihóður Martins, í Munich, N. Dakota. Bréfið hafði ekki verið opnað. Á því var hinn venju- legi póststimpill: Endursent til sendandans, ókrafið í Talla- hassee, Florida. Framan á bréfið var skrifað með bleki: „Endur- sent að beiðni sýslumannsins. Móttakandi farinn.“ „Eg skil þetta ekki,“ sagði frú Tabert eftir að hún hafði opn- að bréfið og séð ósnerta ávísunina. „Það ér allt í lagi með hann,“ sagði John til að hughreysta móður sína.- „Eg gizka helzt á,“ sagði Ottó, „að hann hafi komizt úr fang- elsinu og farið burt áður en bréfið kom.“ „Martin kemur alheill inn um dyrnar einhvern næstu daga,“ sagði faðir hans brosandi. Vikur liðu og mánuðir, en ekki kom Martin heim og ekki heyrði fjölskylda hans neitt frekar frá honum. Einn morgun, snemma í febrúar, kom bréfberinn með bréf, er hann skildi eftir í bréfa- kassanum á götudyrunum. Það hafði verið póstlagt í Flórida. Clara, Flórida. 2. febr. 1922. Hr. E. D. Tabert, Munich, N. Dakota. Þetta er sent til að tilkynna yður, að Martin Tabert, sem var dæmdur í þriggja mánaða hegningu í Tallahassee, Leon-héraði, dó í vinnubúðum okkar 1. þ. m. úr hitaveiki og afleiðingum hennar. Ástæðan fyrir því að hann var hérna er sú, að þetta hlutafélag hefur alla afbrotamenn frá þessu héraði á leigu. Okkur tókst ekki að hafa upp á neinum af skyldmennum hans áður en hann var jarðaður hér, í gærdag. Okkur skilst, að þér séuð bróðir hans. Vér viljum ennfremur láta yður þá vitneskju í té, að piltur- inn fékk kristilega greftrun í kirkjugarði hér í nágrenninu og annaðist prestur athöfnina. Við hryggjumst yfir því, að pilturinn skyldi vera svona ólánsamur og tjáum yður fyllstu samúð okkar i sorg yðar. Yðar einlægir, Putman Lumber Co. (Timburhöggsfélag). V. „Eg get ekki skilið þetta?“ sagði faðir Martins aftur og aftur, meðan hann endurlas bréfið. „Hvers vegna tóku þeir ekki við peningunum, sem við sendum og létu Martin lausan?“ sagði móðirin kjökrandi og þúrrkaði tárin með svuntuhorninu. „Það var sýslumaðurinn, sem gaf fyrirskipun um að endur- senda bréfið,“ sagði Ottó. „Mlg furðar, að hann skyldi ekki skrifa okkur frá vinnubúðum timburhöggsmannanna.“ „Það var fallega gert af timburhöggsfélaginu, að fá prest til að framkvæma greftrunarathöfnina,“ sagði frú Tabert. „Við skulum flytja hann hingað aftur og grafa hann í Munich.“ „Við skulum fara til borgarinnar og skrifa bréf til timbur- höggsfélagsins, og líka til sýslumannsins,“ sagði John og kink- aði kolli til Ottós. Þeir fóru svo til Munich og töluðu við Norris H. Nelson, málaflutningsmann, er skrifaði bréfin fyrir þá bræð- ur. Svar timburhöggsfélagsins til Nelsons við bréfinu, var á þessa leið: „Við verðum auðvitað að fæða, klæða og hýsa fangana. Einu sinni á mánuði, eða svo, kemur hinn opinberi umsjónarmaður fangelsanna og athugar allt vandlega. Við sjáum einnig um læknishjálp. Þegar Martin veiktist fyrst, sagði læknirinn að hann fengist ekki til að taka meðulin reglulega. Fyrst fékk hann malaríu og upp úr henni lungnabólgu. Hann var aðeins veikur í stuttan tíma, og einn fanganna var látinn hætta vinnu til að gæta hans......Við skiljum ekki hvers vegna sýslumaðurinn í Leon-héraði lét ekki skyldmenni hans vita að hann væri far- inn og tók ekki við peningunum til að leysa hann út. Um það atriði verðið þér að eiga við hann.“ Eins og' við fyrra bréfið var engin undirskrift undir bréfinu. Nafn félagsins var vélritað undir og þar fyrir neðan var — sömuleiðis vélritað upphafs-V. Daginn eftir móttöku bréfsins frá timburhöggsfélaginu, barst Nelson bréf frá sýslumanninum. Það var dagsett í Tallahassee 17. febrúar 1922, og var svohljóðandi: „Bréf yðar dags. 9. febr. móttekið, og skulum vér upplýsa, að Martin Tabert var handtekinn hér 15. desember 1921 fyrir Dulrænar frásagnir Drauntur Hfálntars Helgasonar. stöku herbergi, og svaf Hjálmar við þil. Nokkru eftir drukknun Stef- áns, dreymdi Hjálmar eina nótt, að Stefán kæmi að rúminu til þeirra, og beygði sig yfir Sig- ríði að Hjálmari. — Hann þótt- ist spyrja hvað hann vildi. Hon- um þótti Stefán svara: „Eg held, að Jón sonur minn komi hing- að í dag og langar mig að biðja. þig að gera það, sem hann bið- ! ur þig.“ — „Það mun eg reyna,“- þóttist Hjálmar segja. -— Fór Stefán þá þegar burtu. — í þv£ vakti Sigríður bónda sinn og bað hann að lofa sér upp fyrir. — Hjálmar spurði við hvað húrt væri hrædd. — Hún svaraði þv£ ekki, en fór upp fyrir. Um morguninn sagði hún. honum, hvað hún hefði hræðzt. — Hún sagðist hafa legið vak- andi, eða það fannst henni, og hefði sér sýnzt Stefán koma, beygja sig yfir hana til Hjálm- ars og bæra varirnar, eins og hann talaði. — Þá sá hún líka, að annar maður gekk um gólf fyrir utan herbergisdyrnar, og sýndist hann líkur Guðna. — Eigi kvaðst hún hafa þorað að hræra sig til að vekja Hjálmar, fyrr en þeir voru horfnir. | Eigi vissu þau til, að Jón. Stefánsson kæmi þangað bráð- lega. — En hann kom um dag- inn. — Hann var þá 17 ára. — Erindi hans var, að biðja Hjálmar að taka sig. — Það gerði Hjálmar fúslega, því að hann hafði snemma haft hlýjan. hug til Jóns litla. — Var Jón. hjá honum fram yfir tvítugt og mannaðist vel. — Nú (1905) býr Jón að Arnarvatni, og er hann skáldsagnahöfundur sá, er nefnir sig Þorgils gjallanda. (Brynjólfur frá M. N.). ICaupið spilin í Sportvöruhúsinu Skólavörðustíg 25. Hermennirnir dróu fram marga Tarzan tók eftir stefnunni, og á- Bátarnir fóru eftir mjórri ánni og Tarzan elti alltaf með því að sveifla báta og var Jerome komið fyrir kvað að elta og sjá hverju fram yndi. brátt breyttu þeir um stefnu og lögðu sér milli trjánna, og urðu hlébarðá- einum, bundinn á höndum, Hann fór tré úr tré. leið sína eftir kvísl einni. menn hans ekki varir. ‘

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.