Vísir - 06.01.1953, Qupperneq 7
Þriðjudaginn 6. janúar 1953
vism
THOMAS B. COSTAIN:
Ei ma
■ : ■
renna.
Hérna raegin landamæranna látumst við vera Frakkar, en
Rússlands megin landamæranna munu vegabréf mín koma
okkur að tilætluðum notum. Eg áforma að stefna norður á bóg-
inn og halda til Riga.“
„En það er svo hræðilega kalt, Frank. Það eru svo margar
hættur á ferð.“
„Það verður ekki auðvelt íerðalag, en við komumst áfram
einhvern veginn. Eg kvíði -engu hvað sjálfan mig snertir, en
eg hefi áhyggjur af Topp.“
Enn þögðu þau langa stund. Loks mælti hún:
„Þú ert mér mjög reiður.“
Frank leit stöðugt undan.
„Já, eg er reiður,“ sagði hann. „Það er í fyrsta skipti öll þessi
ár, sem mér líður eins og nú.“
„Þú hefur verið mjög þolinmóður. Eg hefi víst oft gert þér
gramt í geði.“
„Nei. Aldrei fyrr. En nú — þú metur mig ekki nægilega mikiis
til þess að gefa mér neina von um framtíðina. Þetta væri eicki
eins erfitt og það er, ef þú hefðir gert það.“
„Frank, skilurðu ekki, að þetta er ekki síður erfitt fyrir mig?
Hefurðu enga hugmynd um hvernig mér líður? Eg hefi reynt
með öllu móti að sannfæra mig um, að allt gæti verið eins og
þú vildir. Og um framtíðina, sem þú talar svo mjög um — hver
getur sagt hvað gerast muni? Hið eina, sem við vitum með vissu
er það, að skilnaður blasir við okkur — ef til vill langur skiln-
aður.“
„Eg var svo viss —sagði hann vonleysislega. „En það virð-
ist vera tilgangslaust að ræða þetta frekara. Þú ert sannfærð
um, að styrjöldin verði að skilja okkur að?“
„Árum saman,“ svaraði hún. „Og hvað svo gerist — hver
veit?“ Og hún bætti við dapurlega: „Þú gætir skipt um skoðun
á mér.“
„Þú átt við það, að þér sjálfri kynni að snúast hugur.“
„Einnig það er hugsanlegt. Við verðum að horfa á þetta af
djörfung. Við erum engin börn. Eg er orðin tuttugu og fimm
ára. Hve gömul verð eg, þegar styrjöldinni lýkur? Það væri ekki
rétt af mér, að krefjast tryggðar þinnar við þessar aðstæður.
Við verðum að láta það ráðast hvernig þessu reiðir af.“
„Þú getur sett þína eigin skilmála," sagði hann.
„Gott og vel. Það verður að skeika að sköpuðu með það, sem
framtíðin hefur að bjóða.“
---------Skip beið ferðbúið, þegar þeir komu til Riga, Frank
og Topp. Og þrátt fyrir snarpan mótvind var siglt til Stokk-
hólms. Topp lá sjóveikur í fleti sínu alla leiðina. Frank leið og
illa — en aðeins sálarlega. Vanalega stóð harm á þilfari, og
horfði á ölduganginn. Og hann hefði látið sér í léttu rúmi liggja,
þótt skipið hefði brotnað í spón.
„Eg ætti annars ekki að kvarta,“ sagði hann hvað eftir annað
við sjálfan sig. ,Hví skyldi eg ekki geta tekið því sem að hönd-
um ber með eins heimspekilegu hugarfari og týilson hershöfð-
ingi? Hvað eftir annað hafði hann í reyndinni unnið til þess, að
honum væri ríkulega launað og þúsundir manna höfðu verið
aðlaðir fyrir minna, en hann var ekki að sýta. Eg verð víst að
sætta mig við þá tilhugsun, að ekki skipti neinu um nokkur ár.
Og þegar friður hefur verið saminn fer eg til Frakklands og
vilji liún eltki koma með góðu ræni eg henni.“
En einhversstaðar innst í fylgsnum hjartans örlaði á þeirri
hugsun, að þeirra milli væri öllu lokið. Hafði hann í rauninni
nokkra ástæðu til þess að ætla, að hún yrði við hann síðar eins
og á þessum ævintýra- og hættudögum, er foxiögin leiddu þau
á sömu braut? Hafði hann ekki komist að raun um hversu fljótt
hún gat skipt um skoðun og gleymt því liðna? Henni hafði ekki
veizt erfitt að gleyma Caradoc, og þó hafði hún verið hrifin af
honum — um stund. Gat hann með nokkrum rétti krafist
meira? Gat hann búist við, að hann yrði henni ógleymanlegur?
Þannig bar hann upp hverja spurninguna af annari, og hann var
sjálfum sér reiður. Hvers vegna hafði hann leyft henni að yfir-
gefa hann? Það, sem Caradoc hafði eitt sinn sagt við hann, var
nægt svar. Hann vantaði skap, — hann var blautgeðja. Hann
hafði látið hið gullna tækifæi'i ganga sér úr greipum. En svo
komu stundir, er hann var Gabrielle reiðari en. sjálfum séi’, en
það stóð aldrei lengi. Slíkum hugsunum hratt hann jafnan frá
sér. Hann varð að játa með sjálfum sér, að henni mundi hafa
ox-ðið um megn að sætta sig við Lundúnalífið, ef styrjöldin hefði
di-egist á langinn. Það lá svo sem nokkurn veginn í augum uppi,
hvað mundi hafa gerst. T. d. í miðdegisveizlum. Mörg ónota
orð — jafnvel hatursorð •— yrðu sögð um Napóleon. Loks mundi1
hún rísa á fætur sái'reið og ganga út í mótmælaskyni. Og hún
mundi vart geta komið inn í sölubúð, þar sem í hverjum glugga
voru myndir og spjöld, allt fjandsamlegt Napoleon, og honum
til háðungar. Og í hverju blaði yrði spáð hnxni þess lands, sem
hún unni framar öllu í heiminum. Nei, hún hafði haft rétt fyrir
sér. — En hvers vegna hafði hún verið svo ófús að fallast á,
að framtíðin gæti haft upp á eitthvað betra að bjóða? Jafnvel
þótt hún hefði hugboð um að styi-jöldin kynni að standa mörg
ár enn, þá nxundi hún þó einhvem tíma verða til lykta leidd, og
íöngu áður en þau yrðu gömul og gráhærð. Ef hún elskaði hann
af öllu hugskoti sínu hefði hún átt að lofa að bíða eftir honum,
þar til styrjöldin væri um garð gengin, jafnvel þótt aðskilnaður
þeix-ra stæði í mörg ár. Allt af var eins ástatt fyrir honum og
manni, sem villst hefur, og leggur upp margsinnis, en jafnan
kemur aftur eftir langa göngu á nákvæmlega sama blettinn og
hann lagði upp frá. Hún elskaði hann ekki nógu heitt til þess
að líta svo á, að engu skipti um tímann. Og hann sagði við sjálf-
an sig, að hann fi'ði að sætta sig við beizkan sannleikann: Hún
hefði aldi'ei orðið hans lengi. Hún var ein hinna fögi-u, yndis-
legu kvenna, sem óhugsanlegt var, að tilheyi'ðu sama manni
lengi. Slíkar konur voru sem dýrgripir, sem svo voru sjaldgæfir,
að ekki var við því að búast, að sá, er eignaðist þá, gæti haldið
þeim í eigu sinni alla tíð. Hve heimskulegt það hafði verið af
honmn að ætla, að hún hefði orðið hans alla ævina. Hann —
i'itstjóra Lundúnablaðs að vísu — en hvað vóg það móti auð og
glæsileik þeii-ra, sem leitað höfðu o.g leita mundu hylli hennar.
Móts við þá hafði hann svo sem ekki- upp á mikið að bjóða.
Hann minntist dr. Berri hertoga, Jules de Vitrelle, manns henn-
1 ar, sem síðar varð, Carradocs, Poloffs — Napoleons Bonaparte.
Hann sá þá og ótal marga fleii'i í langri röð. Þeir gengu fram
fyrjr hana, þar sem hún sat í hásæti, mnvafin ljórixa, — og hann
fór síðastur, hinn lítilmótlegasti allra. En stundum hugsaði hann
um það með beiskju, að hann væi'i sá eini, sem hún hefði gefið
sig á vald alla, líkama og sál. En var það svo? Vitanlega. Hann
hratt öllum efahugsunum um þetta burt af skaphörku. — Hann
gat ekki um annað hugsað. Ferðafélagarnir, liðsforingjar flestir,
á hinu hraðskreiða skipi, sem flutti hann frá Stokkhólmi til
Newcastle, hlutu að líta á hann sem þunglyndan mann, hinn
mesta gaur. Hann talaði fátt, dró sig í hlé. Jafnvel undir borðum
svaraði hann ekki, nema á hann væri yrt. Þeir spurðu margs
um styrjöldina í Rússlandi, en fyrir öllu þar höfðu þeir hinn
mesta áhuga, en þeir fengu ófullnægjandi svör. Tíðast húkti
hann einn í káetu sinni, en stundum stikaði hann um þilfarið
fram og aftur, með hendur í vösum, alltaf með hugann á sömu
bi-autum, alltaf á sömu hringrás — og' alltaf kornið aftur á sama
blettinn.
í London voru menn fagnandi yfir fi'éttunum frá Rússlandi.
Þegar harrn kom þangað var þröng manna fyrir *utan skrifstofur
Dulrænavi
frásagnir
Peningahvarfið.
Áður hefur verið sagt frá.
því, að Jón Daníelsson danne-
brogsmaður í Stóru-Vogum (d.
1855) „hefði haft draumkonu,
sem með líkingarfullum orðurn
sagði honum ýmislegt, sem
hann þurfti að vita.“
Það var einu sinni í Stóru-
Vogum á vetrarvertíð, að pen-
ingum var stolið. Maður sá, er
peningana átti, undi illa tapinu,
og fór því til húsbónda sínsr
Jóns Daníelssonar, sagði hon-
urn frá stuldinum og bað hann
ásjár. Þegar þetta gerðist var
Jón orðinn háaldraður og al-
blindur, en þrátt fyrir það bar
maðurinn fullt traust til hans,.
því að hann vissi, að Jón hafðf
oft áður leyst úr ýmsum vanda-
málum á hinn ótrúlegasta hátt,
Á Stói'u-Vogum var á þeim ár-
um jafnan margt heimilisfólk,
en á vertíðum þó miklu fleira,
en ella, er. allir vermenn voru
komnir. Virtist málið erfitt
viðfangs, því að eigi féll grun-
ur á neinn mann sérstakan. Þá
bauð Jón öllu heimilisfólki í
Sótru-Vogum að koma inn til
sín, ganga fyrir sig og taka í
hönd sér, þar sem hann sat á
rúrni sínu. Hlýddu allir þessarí
skipan hans. Þegar einn ver-
manna tók í hönd Jóni, segir
hann: „Þú ert valdur að pen-
ingahvarfinu og skaltu tafar—
laust afhenda eigandanum þá“»
— Maður þessi meðgekk sam-
stundis yfirsjón sína og skilaðí
peningunum. (Handrit Gísla
hreppsnefndaroddvita í Skil-
mannahreppi eftir frásögn föð-
ur hans, Gísla bónda Gíslasyni.
í Stóra-Botni, er reri á vetrar-
vei'tiðum um 20 ára skeið suður
í Vogum og var gagnkunnugur
heimilisfólkinu í Stóru-Vogum,
fsl. sagnaþ. G. J.).
Þúsunáir vtta að gœfan fylgif;
hringunum frá
SIGURÞÖR, Hafnarstræti 4.
Margar gerðir fyrirliggjandi.
TARZAIM
/3/5
Tarzan hafði tæplega komið auga
á bjarnarsporin, er björninn sjálfur
birtist og var ekki árennilegur.
En björninn gerði aðra ái'ás, en
þá var Tai'zan betur undir það bú-
inn að taka hraustlega á móti.
Þetta vaj- svartur geysistór björa,
og grimmd; legur mjög. Hann stökk
hvæsandi á þá félaga.
Þegar björninn átti aðeins stutt
eftir til þess að ná til Volthars greip
Tarzan til félaga síns og þeytti hon-
um til hliðar.