Vísir


Vísir - 06.01.1953, Qupperneq 7

Vísir - 06.01.1953, Qupperneq 7
Þriðjudaginn 6. janúar 1953 vism THOMAS B. COSTAIN: Ei ma ■ : ■ renna. Hérna raegin landamæranna látumst við vera Frakkar, en Rússlands megin landamæranna munu vegabréf mín koma okkur að tilætluðum notum. Eg áforma að stefna norður á bóg- inn og halda til Riga.“ „En það er svo hræðilega kalt, Frank. Það eru svo margar hættur á ferð.“ „Það verður ekki auðvelt íerðalag, en við komumst áfram einhvern veginn. Eg kvíði -engu hvað sjálfan mig snertir, en eg hefi áhyggjur af Topp.“ Enn þögðu þau langa stund. Loks mælti hún: „Þú ert mér mjög reiður.“ Frank leit stöðugt undan. „Já, eg er reiður,“ sagði hann. „Það er í fyrsta skipti öll þessi ár, sem mér líður eins og nú.“ „Þú hefur verið mjög þolinmóður. Eg hefi víst oft gert þér gramt í geði.“ „Nei. Aldrei fyrr. En nú — þú metur mig ekki nægilega mikiis til þess að gefa mér neina von um framtíðina. Þetta væri eicki eins erfitt og það er, ef þú hefðir gert það.“ „Frank, skilurðu ekki, að þetta er ekki síður erfitt fyrir mig? Hefurðu enga hugmynd um hvernig mér líður? Eg hefi reynt með öllu móti að sannfæra mig um, að allt gæti verið eins og þú vildir. Og um framtíðina, sem þú talar svo mjög um — hver getur sagt hvað gerast muni? Hið eina, sem við vitum með vissu er það, að skilnaður blasir við okkur — ef til vill langur skiln- aður.“ „Eg var svo viss —sagði hann vonleysislega. „En það virð- ist vera tilgangslaust að ræða þetta frekara. Þú ert sannfærð um, að styrjöldin verði að skilja okkur að?“ „Árum saman,“ svaraði hún. „Og hvað svo gerist — hver veit?“ Og hún bætti við dapurlega: „Þú gætir skipt um skoðun á mér.“ „Þú átt við það, að þér sjálfri kynni að snúast hugur.“ „Einnig það er hugsanlegt. Við verðum að horfa á þetta af djörfung. Við erum engin börn. Eg er orðin tuttugu og fimm ára. Hve gömul verð eg, þegar styrjöldinni lýkur? Það væri ekki rétt af mér, að krefjast tryggðar þinnar við þessar aðstæður. Við verðum að láta það ráðast hvernig þessu reiðir af.“ „Þú getur sett þína eigin skilmála," sagði hann. „Gott og vel. Það verður að skeika að sköpuðu með það, sem framtíðin hefur að bjóða.“ ---------Skip beið ferðbúið, þegar þeir komu til Riga, Frank og Topp. Og þrátt fyrir snarpan mótvind var siglt til Stokk- hólms. Topp lá sjóveikur í fleti sínu alla leiðina. Frank leið og illa — en aðeins sálarlega. Vanalega stóð harm á þilfari, og horfði á ölduganginn. Og hann hefði látið sér í léttu rúmi liggja, þótt skipið hefði brotnað í spón. „Eg ætti annars ekki að kvarta,“ sagði hann hvað eftir annað við sjálfan sig. ,Hví skyldi eg ekki geta tekið því sem að hönd- um ber með eins heimspekilegu hugarfari og týilson hershöfð- ingi? Hvað eftir annað hafði hann í reyndinni unnið til þess, að honum væri ríkulega launað og þúsundir manna höfðu verið aðlaðir fyrir minna, en hann var ekki að sýta. Eg verð víst að sætta mig við þá tilhugsun, að ekki skipti neinu um nokkur ár. Og þegar friður hefur verið saminn fer eg til Frakklands og vilji liún eltki koma með góðu ræni eg henni.“ En einhversstaðar innst í fylgsnum hjartans örlaði á þeirri hugsun, að þeirra milli væri öllu lokið. Hafði hann í rauninni nokkra ástæðu til þess að ætla, að hún yrði við hann síðar eins og á þessum ævintýra- og hættudögum, er foxiögin leiddu þau á sömu braut? Hafði hann ekki komist að raun um hversu fljótt hún gat skipt um skoðun og gleymt því liðna? Henni hafði ekki veizt erfitt að gleyma Caradoc, og þó hafði hún verið hrifin af honum — um stund. Gat hann með nokkrum rétti krafist meira? Gat hann búist við, að hann yrði henni ógleymanlegur? Þannig bar hann upp hverja spurninguna af annari, og hann var sjálfum sér reiður. Hvers vegna hafði hann leyft henni að yfir- gefa hann? Það, sem Caradoc hafði eitt sinn sagt við hann, var nægt svar. Hann vantaði skap, — hann var blautgeðja. Hann hafði látið hið gullna tækifæi'i ganga sér úr greipum. En svo komu stundir, er hann var Gabrielle reiðari en. sjálfum séi’, en það stóð aldrei lengi. Slíkum hugsunum hratt hann jafnan frá sér. Hann varð að játa með sjálfum sér, að henni mundi hafa ox-ðið um megn að sætta sig við Lundúnalífið, ef styrjöldin hefði di-egist á langinn. Það lá svo sem nokkurn veginn í augum uppi, hvað mundi hafa gerst. T. d. í miðdegisveizlum. Mörg ónota orð — jafnvel hatursorð •— yrðu sögð um Napóleon. Loks mundi1 hún rísa á fætur sái'reið og ganga út í mótmælaskyni. Og hún mundi vart geta komið inn í sölubúð, þar sem í hverjum glugga voru myndir og spjöld, allt fjandsamlegt Napoleon, og honum til háðungar. Og í hverju blaði yrði spáð hnxni þess lands, sem hún unni framar öllu í heiminum. Nei, hún hafði haft rétt fyrir sér. — En hvers vegna hafði hún verið svo ófús að fallast á, að framtíðin gæti haft upp á eitthvað betra að bjóða? Jafnvel þótt hún hefði hugboð um að styi-jöldin kynni að standa mörg ár enn, þá nxundi hún þó einhvem tíma verða til lykta leidd, og íöngu áður en þau yrðu gömul og gráhærð. Ef hún elskaði hann af öllu hugskoti sínu hefði hún átt að lofa að bíða eftir honum, þar til styrjöldin væri um garð gengin, jafnvel þótt aðskilnaður þeix-ra stæði í mörg ár. Allt af var eins ástatt fyrir honum og manni, sem villst hefur, og leggur upp margsinnis, en jafnan kemur aftur eftir langa göngu á nákvæmlega sama blettinn og hann lagði upp frá. Hún elskaði hann ekki nógu heitt til þess að líta svo á, að engu skipti um tímann. Og hann sagði við sjálf- an sig, að hann fi'ði að sætta sig við beizkan sannleikann: Hún hefði aldi'ei orðið hans lengi. Hún var ein hinna fögi-u, yndis- legu kvenna, sem óhugsanlegt var, að tilheyi'ðu sama manni lengi. Slíkar konur voru sem dýrgripir, sem svo voru sjaldgæfir, að ekki var við því að búast, að sá, er eignaðist þá, gæti haldið þeim í eigu sinni alla tíð. Hve heimskulegt það hafði verið af honmn að ætla, að hún hefði orðið hans alla ævina. Hann — i'itstjóra Lundúnablaðs að vísu — en hvað vóg það móti auð og glæsileik þeii-ra, sem leitað höfðu o.g leita mundu hylli hennar. Móts við þá hafði hann svo sem ekki- upp á mikið að bjóða. Hann minntist dr. Berri hertoga, Jules de Vitrelle, manns henn- 1 ar, sem síðar varð, Carradocs, Poloffs — Napoleons Bonaparte. Hann sá þá og ótal marga fleii'i í langri röð. Þeir gengu fram fyrjr hana, þar sem hún sat í hásæti, mnvafin ljórixa, — og hann fór síðastur, hinn lítilmótlegasti allra. En stundum hugsaði hann um það með beiskju, að hann væi'i sá eini, sem hún hefði gefið sig á vald alla, líkama og sál. En var það svo? Vitanlega. Hann hratt öllum efahugsunum um þetta burt af skaphörku. — Hann gat ekki um annað hugsað. Ferðafélagarnir, liðsforingjar flestir, á hinu hraðskreiða skipi, sem flutti hann frá Stokkhólmi til Newcastle, hlutu að líta á hann sem þunglyndan mann, hinn mesta gaur. Hann talaði fátt, dró sig í hlé. Jafnvel undir borðum svaraði hann ekki, nema á hann væri yrt. Þeir spurðu margs um styrjöldina í Rússlandi, en fyrir öllu þar höfðu þeir hinn mesta áhuga, en þeir fengu ófullnægjandi svör. Tíðast húkti hann einn í káetu sinni, en stundum stikaði hann um þilfarið fram og aftur, með hendur í vösum, alltaf með hugann á sömu bi-autum, alltaf á sömu hringrás — og' alltaf kornið aftur á sama blettinn. í London voru menn fagnandi yfir fi'éttunum frá Rússlandi. Þegar harrn kom þangað var þröng manna fyrir *utan skrifstofur Dulrænavi frásagnir Peningahvarfið. Áður hefur verið sagt frá. því, að Jón Daníelsson danne- brogsmaður í Stóru-Vogum (d. 1855) „hefði haft draumkonu, sem með líkingarfullum orðurn sagði honum ýmislegt, sem hann þurfti að vita.“ Það var einu sinni í Stóru- Vogum á vetrarvertíð, að pen- ingum var stolið. Maður sá, er peningana átti, undi illa tapinu, og fór því til húsbónda sínsr Jóns Daníelssonar, sagði hon- urn frá stuldinum og bað hann ásjár. Þegar þetta gerðist var Jón orðinn háaldraður og al- blindur, en þrátt fyrir það bar maðurinn fullt traust til hans,. því að hann vissi, að Jón hafðf oft áður leyst úr ýmsum vanda- málum á hinn ótrúlegasta hátt, Á Stói'u-Vogum var á þeim ár- um jafnan margt heimilisfólk, en á vertíðum þó miklu fleira, en ella, er. allir vermenn voru komnir. Virtist málið erfitt viðfangs, því að eigi féll grun- ur á neinn mann sérstakan. Þá bauð Jón öllu heimilisfólki í Sótru-Vogum að koma inn til sín, ganga fyrir sig og taka í hönd sér, þar sem hann sat á rúrni sínu. Hlýddu allir þessarí skipan hans. Þegar einn ver- manna tók í hönd Jóni, segir hann: „Þú ert valdur að pen- ingahvarfinu og skaltu tafar— laust afhenda eigandanum þá“» — Maður þessi meðgekk sam- stundis yfirsjón sína og skilaðí peningunum. (Handrit Gísla hreppsnefndaroddvita í Skil- mannahreppi eftir frásögn föð- ur hans, Gísla bónda Gíslasyni. í Stóra-Botni, er reri á vetrar- vei'tiðum um 20 ára skeið suður í Vogum og var gagnkunnugur heimilisfólkinu í Stóru-Vogum, fsl. sagnaþ. G. J.). Þúsunáir vtta að gœfan fylgif; hringunum frá SIGURÞÖR, Hafnarstræti 4. Margar gerðir fyrirliggjandi. TARZAIM /3/5 Tarzan hafði tæplega komið auga á bjarnarsporin, er björninn sjálfur birtist og var ekki árennilegur. En björninn gerði aðra ái'ás, en þá var Tai'zan betur undir það bú- inn að taka hraustlega á móti. Þetta vaj- svartur geysistór björa, og grimmd; legur mjög. Hann stökk hvæsandi á þá félaga. Þegar björninn átti aðeins stutt eftir til þess að ná til Volthars greip Tarzan til félaga síns og þeytti hon- um til hliðar.

x

Vísir

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.