Vísir - 09.01.1953, Blaðsíða 7

VISIR
Föstudaginn 9. janúar 1953
• ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■I
■
■ ^
j TKOMAS 6. 00STA1N:
■
■
■
a
a
a
| Ei má sköpum renna.
■
■
[■■■■■■■■■■■■■■■■■■l ^"4 !»■■■■■■■■■■■■■■■■■
Frank gaf Wilson nánar gætur. Hann vissi hve sár vonbrigði
honum höfðu verið það, er Wellington tók hann ekki með sér
til lokabaráttunnar, eftir að Napóleon strauk frá Elbu. Þegar
Wilson mistókst að fá herstjórnarstarf undir Wellington varð
hann enn þunglyndari en áður og jafnan eitthvert vonleysi í
svipnum.
Frank var sjálfur í mikilli hugaræsingu. Hann var sann-
færður um, að úrslitaorusta hafði verið háð, og að fregna af
henni mátti vænta þá og þegar. Wilson lét nú þá skoðun í ljós
og rökstuddi hana vel, að Wellington mundi sigra Napóleon,
því að ef harrn notaði sér aðstæðurnar við Waterloo, mundi hon-
um sigurinn vís. Caradoc. tók mjög undir með Wilson, en hafði
nú ekki eirð í sér að bíða leng'ur, og bað Frank að gera sér að-
vart þegar, ef hann fengi fregnir frá meginlandinu.
Frank lofaði að senda hraðboða til hans með fréttirnar.
Hálfri stundu síðar kom hraðboði sá, sem búizt hafði verið
við með vatnsþétt hylki, en innan í þvi var skeytið. Frank tók
við hylkinu og horfði til skiptis á Cope og Sir Róbert, hikandi,
næstum skelfdur á svip.
Hvaða fregn hafði þetta skeyti að færa?
„Framtíð heimsins er undir efni þessa skeyti komið,“ sagði
hann og var skjálfhendur mjög, er hann bjástraði við að opna
hylkið.
„Eru það slæmar fréttir?“ stundi Cope upp eins og móður
hlaupari. „Það leggst í mig, að það séu slæmar fréttir. Við
höfum verið sigraðir. Guð veri með okkur!“
„Láttu okkur ekki bíða lengur, Frank,“ sagði Wilson. „Það
sem þarna er skrifað stendur óhaggað hvernig sem allt vilk-
ist.“
Frank hafði loks opnað hylkið og lagði hið þunna pappírs-
blað, sem innan í því var, á handarbak sitt, og sléttaði úr því.
í fyrstu varð hann gripinn svo mikilli hugaræsingu að hann
féklc engu orði upp komið, en svo hneig hann aftur í sæti sitt,
gapandi af undrun.
„Er það svona slæmt?“ spurði Cope.
„Herrar mínir,“ sagði Frank lágt, hátíðlega. „Wellington
hefir unniö úrslitasigur á Napóleon við Waterloo.“
Það var dauðahljótt í herberginu. Ekkert heyrðist nema þyt-
urinn í trjálaufinu úti í garðinum. En allt í einu heyrðist þrumu-
gnýr í fjarska og þeir Cope og Frank kipptust við, eins og skot-
hríðin frá Waterloo hefði allt í einu borist til þeirra, en Wilson
sat grafkyiT og varð í engu séð, að honum hefði brugðið. Tárin
streymdu niður kinnar Copes og hann staklc hendinni í vasa
sinn eftir vasaklút.
„Ertu viss?“ spurði Cope, „alveg hárviss?“
„Er nokkuð meira?“ spurði Wilson.
„Aðeins ein setning til,“ svaraði Frank. „Frakkar eru á hröðu
undanhaldi og Prússar reka flóttann, en hvar Napoleon er niður
kominn vita menn ekki.“
Nú fór þess að verða vart, að ró Wilson væri ekki eins mikil
og virtist á yfirborðinu.
„Hraðboðinn hefur verið afburða duglegur,“ sagði hann, „rið-
ið dag og nótt. Jæja, herrar mínir, við höfum sigrað.“
„Erum við steingerfingar?“ æpti Cope og spratt á fætur. „Við
ættum að fara út á götur og torg og æpa —■ kynna sigurfregnina.
Öll þjóðin verður að fá vitneskju um það, sem gerst hefur. Öll
þjóðin verður að fagna.“
Hann varð allt í einu sauðarlegur á svip, en svo glotti hann
og mælti:
„Eg gleymdi í svip, að við gefúm út blað. Við verðum að koma
út blaðinu, Frank.“ ! í- I
„Mér det-tur dálítið í hug, Cope,“ sagði Frank og leit á „him-
intunglaklukkuna“ á veggnum, „við setjum upp fyrstu síðuna
og notum hinar frá í gær. Fyrsta síðan dugar til þess að gera
grein fyrir sigrinum. Þetta hefur alderi verið gert fyrr, en Gr
réttlætanlegt til þess að koma blaðinu út í skyndi með þessari
mikilvægu fregn. Við ættum að geta byrjað götusölu eftir tvær
klukkus tundir. ‘ ‘
„Aukablað, aukablað," kallaði Cope, „við köllum það auka-
blað — þetta mun verða kallað róttækt skref — en við höfum
alltaf verið nýjunganna menn, áfram nú — aukablað, aukablað!"
„Allar vara-pappírsbirgðir okkar fara í þetta.“
„Gerir ekkert. Það verður ekki nema ein orusta við Water-
loo í allri veraldarsögunni.“
Wilson hafði ekki risið á fætur. Hann var mjög hugsi á svip.
„Wellington virðist vera mesti járnkarl. Það var heppilegt
fyrir England, að hann var við stjórn á þessum hættutíma. For-
lögin hafa það til að grípa fram fyrir hendurnar á heimskum
valdhöfum og velja rétta manninn, þegar mest á ríður.“
„Þarna höfum við fyrirsögnina,“ grenjaði Cope. „Járnher-
toginn sigrar.“
Hann skipaði svo fyrir, að Topp skyldi standa á verði við
dyrnar, svo að enginn kæmist inn og á snoðir um hvað um
væri að. vera, og engum var leyft að fara út, fyrr en byrjað
var að prenta. Skömmu eftir að blaðið kom út var þröng manna
á öllum götum og það var blátt áfram barizt um, að ná í ein-
tak af Tablet, sem eins og vænta mátti, var fyrst með frétt-
irnar um úrslit orustunnar við Waterloo. Fagnaðarlátunum á
götunum linnti ekki fyrr en undir morgun.
Frank og Cope litu þögulir hvor á annan. Þeir voru þreytu-
legir en ánægðir á svip — eins ánægðir eins og þeir hefðu átt
eins mikinn þátt í sigrinum og Wellington. Og vissulega áttu
þeir lika sinn þátt í honum.
Jæja, Korsíkumaðurinn ósigrandi hafði gengið á hólm við
járnhertogann brezka og beðið lægra hlut. Frank gat ekki um
annað hugsað. Fyrst mörgum klukkustundum síðar hvarflaði
það að honura, að þetta mundi verða harmafregn fyrir Gabri-
elle. Og það hvarflaði einnig að honum, að þetta væri fyrsta
hugsunin um Gabrielle síðan sigurfregnin barst. — Aldrei
fyrr hafði hún verið fjarlæg huga hans svo lengi.
V. BÓK.
Frakkland.
Hertoginn af Wellington hafði boð inni. Þetta var hin glæsi-
legasta samkunda og voru þarna saman komnir gestir frá
mörgum þjóðum. Samkvæmið var haldið í húsi Junot hershöfð-
ingja, en Wellington byrjaði frægðarferil sinn með því að sigra
Bonaparte-hershfðingja þennan í orustunni við Vimeiro.
— Hertoginn lagði ekki allt of mikið á sig frekar venju við
að sinna gestum sínum, og hafði setzt að úti í horni milli tveggja
yndisfagurra kvenna, en það var herkænska af hendi hans,
að vekja ekki á sér of mikla athygli með því að sitja á tali við
eina og sömu konuna langa hríð. Allt í einu kom hertoginn
auga á mann nokkurn, klæddan dökkum fötum, og var hann
að fara yfir dánsgólfið.
„Ellery,“ kallaði hann, „þér fenguð þá spjaldið mitt?“
Frank nam staðar og hneigði sig.
„Já, hertogi. Það var vinsamlegt af yður að bjóða mér.“
„Þér áttuð það inni. Eg gerði yður allt öðru vísi boð einu
sinni. Nú bæti eg um fyrir það. Það gleður mig að hitta yður.
Mér er sagt, að þér séuð eini maðurinn, sem skrifaði af viti
um orustuna. Mig langar til að sjá blaðið.“
„Eg hefi það hér og mun senda það til aðalstöðva yðar.“
„Hinir voru eitthvað að bulla um, að eg hefði ekki gætt þess
___________________f
i'Dulrænar
ifrásagnir
Beinagrindin í Vatnsholti.
(í þessum dálki hefur áður
birst gömul þjóðsaga um svip-
að efni. Báðar eru frá þeim
tíma, er fjöldi manna trúði því
statt og stöðugt, að menn gætu
orðið fyrir gerningum ýmis
konar. Hvað sem sannleiks-
gildi slíkra sagna líður er ólík-
legt annað en að sögusagnirnar
byggis.t á einhverju, sem gerst
hefur, svo sem beinagrindar-
fundi í þessu tilfelli, hvað sem
öðru líður).
Þegar eg var að alast upp hjá
foreldrum mínum, Þórði Ja-
kobssyni og Halldóru Jónsdótt-
ur í Vatnsholti í Flóa, var tví-
býli þar á bæ, og hét sambýlis-
maður okkar Þorleifur Jónsson.
Ein var þar baðstofa, skilin
sundur í tvennt af gangi í
miðju, og bjó hvor í sínum
enda. Löng göng lágu til aust-
urs í eldhús Þorleifs, en út frá
eldhúsinu var taðkofi, þar sem
hann geymdi eldivið sinn. Vest-
an megin kofans var undir
garður, sem náði allt að hey-
garði. — Vor eitt, er eg var
10—12 ára, kom í ljós, þá er
klaka leysti úr jörðu, að vest-
urveggur taðkofans var að falla
út í húsagarðinn, og varð ekki
hjá því komist að byggja hann
aftur, áður en skán væri látin
í hann á ný. Tók Þorleifur því
til við þann starfa seint um vor-
ið. Kvöld nokkurt, er hann var
nýbyrjaður á verkinu og farinn
að rífa niður liofavegginn, kem-
ur hann til móður minnar og
segist hafa fundið mannabein
í veggnum og biður hana að
koma og líta á þau. Fara þau nú
út þangað, en eg fylgdist með
þeim af forvitni. Þorleifur
grefur nú betur til í veggnum,
og kemur þá í Ijós beinagrind,
er þau sáu við nánari athugun,
að myndi vera af kvenmanni.
Voi'U hin stærri bein, svo sem
hauskúpa, kjálkar, leggir og
herðablöð, eigi mikið skemmd,
en flest hin minni bein voru
orðin allmjög fúin.
Beinagrindin lá frá norðri
til suðurs, og hafði þurrt hey-
torf verið lagt til beggja hliða
ogtil höfða og fóta og einnig
Framh.
£ Sumufti. — TARZAN — /3/7
Björninn öskráði grímihdarlega, og
tók undir sig stökk mikið, en þótt
hann léti illa sleppti Tarzan ekki
EiV in.trzán beið ekki boðahna
heldur hóf upp hnífinn góða og
keyrði á kaf í skrokk villidýrsins.
‘322?-
' Sriérist bjöíninn riokkra! 1 hrihgi1
með Tarzan og reyndi áð hri'sta af ■
sér, eða ná til hans með hramminum.
'Þegar þetta tókstiekllihök tjaann
rás, og fór svo hratt að undravert
var af svo stóru dýri.
takinu.