Vísir - 12.01.1953, Side 7

Vísir - 12.01.1953, Side 7
Mánudaginn. 12. janúar 1953. j THOMAS B. OOSTAIN: j | Ei má sköpum renna. j í ! ■ ■ ■’ ■ -■■■■■■■■■■■■■■■■■■! «■■>■■■■■«■■■■■■■■ „Enginn var ákveðnari í því en eg, að koma Napóleon frá,“ sagði Wilson af hinni mestu ákefð; „eg get ekki fundið orð til þess að lýsa gremju minni yfir framferði þessara apakatta, sem heimta blóð vaskra drengja. Hvað gerði þetta fólk, þegar menn voru að vinna sér frægð í Evrópu og lifðu sem sníkjudýr í Eng- landi, þar sem gnægð var af öllu. Það voru Englendingar, Hol- lendingar og Þjóðverjar, sem lyftu þessum púðruðu hárkollu- hetjum upp úr niðurlægingunni.“ „Jæja, það kemur ekki okkur við,“ sagði Austurríkismaður- inn. „Meðal annara orða, — þekkið þér Lavalette? Skemmtileg- Ur maður — og í rauninni bezti maður. Hann var fyrr aðstoðar- liðsforingi Napóleons. Þegar Louis Bonaparte vildi kvongast frænku Josefinu fór hinn mikli maður með Lavalette í skóla Mme. Campan og sagði við Emilie: „Hérna er mannsefnið þitt, stúlka litla.“ Og hún hafði ekki þrek til þess að segja nei, og þau voru gefin saman, en allt fór vel. Þau urðu ástfangin hvort í öðru. Louis Bonaparte fekk Hortense í staðinn og vildi hana ekki, asninn sá.“ Wilson notaði tækifærið til þess að hverfa frá þeim, meðan þeir voru niðursokknir í umræður um þetta, og dró Fank með sér í áttina til danssalarins. „Ef hertoginn er einhvers- staðar nálægur kveð eg hann, þakka fyrir mig og fer,“ sagði Wilson. „Fregnirnar um Ney hafa komið' ónotalega við mig. Eg lenti næstum í klónum á honum eitt sinn á Pyreneaskaga — og síðan hefi eg borið mikla virðingu fyrir Le Rougeaud (svo var Ney kallaður).“ Það var bjart í danssalnum, enda hafði hertoginn ekkert til sparað, að þar yrði sem hátíðlegast. Logaði þar á 700 kertum á veggjum og í hengistjökum. Þarna voru tvær her-hljómsveitir og sú þriðja frá Palais-Royal. Verið var að leika menúet og að minnsta kosti voru hundrað danspör á gólfinu. Frank hafði engan áhuga fyrir neinu, sem þama gerðist og ákvað að fara með Wilson. Og þá kom hann auga á Margot. Hún var að dansa við grann- holda, miðaldra Frakka, sem var þurrlegur og hátíðlegur á svip. Hreyfingar hennar voru mjúkar og tígulegar — og virðuleika- blær yfir henni allri, eitthvað sem hóf hana upp i veldi sem var ofar venjulegri kvenlegri fegurð. Það var engu líkara en að hún skemmti sér í dansinum og hin fjólubláu augu hermar Ijómuðu. Vitanlega var hún hvítklædd, í Hinriks IV. stíl. Hvemig hafði Gabrielle lýst henni? Já, hún hafði líkt henni við mærina frá Orleans. Hvað sem samlíkingimni leið var hún svo fögur, að hún bar af öllum öðrum konum í salnum. Hann starði á hana langa hríð, hrifinn, næstum agndofa. Breytingin var svo mikil, að það var sem kraftaverk hefði gerzt. Dansin- um var lokið og danspörin gengu til sæta sinna. Margot og fé- lagi hennar fóm skammt frá þar sem hann stóð. Allt í einu kom hún auga á hann. „Herra Frank,“ hrópaði hún. „Eg vissi ekki, að þér væruð kominn til Parísar aftur.“ „Eg kom síðdegis í dag,“ svaraði hann, „og — ungfrú Mar- got — það gleður mig að hitta yöur aftur.“ „Fyrst þér komuð ekki fyrr er, í dag verð eg að fyrirgefa yður,“ sagði hún. „Eg hefði orðið mjög sár, ef þér hefðuð ekki komið og- heilsað upp á mig.“ VISIH „Eg hafði gert mér vonir um, að geta heimsótt yður á morgun.“ ,Það er mér mikið gleðiefni að hitta yður aftur.“ Hún kynnti dansfélaga sinn fyrir honum — markgreifa með nafni, sem hann festi sér ekki í minni. „Komið þá klukkan fjögur,“ sagði hún. „Eg á enn heima við Lorient-torg.“ Hún brosti til hans svo hlýlega, að það yljaði honum um hjartaræturnar og hann var stoltur yfir endurfundagleði henn- ar, en hann hafði aldrei lagt minnsta trúnað á það, sem Gabri- elle hafði sagt um það hve hrifin Margot væri af honum. „Það verður gaman að spjalla um það, sem á dagana dreif forðum í London. Þetta virðist svo óra langt aftur í tímanum, en samt stendur allt svo lifandi fyrir hugskotsaugum mínum sem hefði það gerzt í gær. Eg þarf að spyrja yður um margt og mikið.“ „Og eg þarf líka margs að spyrja yður — þig, Margot.“ „Þakka þér fyrir, Frank. Já, við þurfum margt að ræða.“ Dansfélagi Margot var farinn að verða óþolinmóður og hann var farinn að hnippa í hana til þess að herða á henni að fara að kveðja Frank, en hún veitti því enga athygli. „Mig langar svo til þess að sjá London aftur. Mig langar til þess að koma á alla þá staði, sem mér urðu kærir meðan eg dvaldist þar. Mig langar líka til þess að koma í litla gistihúsið, sem við gistum í, áður en við fórum yfir sundið.“ „Eg,“ sagði félagi' hennar, „óska þess ekki, að sjá Englendinga aftur.“ Maðurinn kom Frank kunnuglega fyrir sjónir, en gat ekki komið honum fyrir sig. Vafalaust hafði hann séð hann í Eng- landi. Ekki lét Gabrielle óþolinmæði markgreifans hafa nein áhrif á sig. Vafalaust hafði hann verið meðal gesta í Towers. „London er óbreytt með öllu,“ ,sagði Frank, „og er skugga- leg og óhrein borg í samanburði við París,“ „Það er vægt til orða tekið, að kalla Lundúnaborg skugga- lega og óhreina borg,“ sagði markgreifinn. „Áttuð þér lengi heima þar?“ „Átta löng, köld og rök ár. Undir engum kringumstæðum mundi eg hverfa þangað aftur.“ „Nema,“ sagði Frank, „að stjórnarbylting yrði aftur gerð í Frakklandi, og þér þurftuð á hæli hjá vinarþjóð að halda. Þá munduð þér feginn hverfa aftur til Englands.“ „Það verður aldrei hafin stjórnarbylting aftur í Frakklandi,“ sagði markgreifinn, og starði kuldalega á Frank. „Eg er yður sammála. — Englendingar, sem féllu við Waterloo, hafa tryggt landi yðar frið um langan tíma.“ Markgreifinn ætlaði að fara að svara heiftuglega, en Margot sá hvert stefndi og greip fram í fyrir honum: „Þeir eru farnir að leika nýtt danslag.“ Þau bjuggust til að fara, en Margot vildi auðsjáanlega ekki skilja við Frank nema vinsamlega, og leit um öxl og sagð'i um leið og hún nam staðar aftur: „Getur það verið, að Gabrielle sé í París!“ „Nei, eg er viss um, að hún er hér ekki. En seinast þegar eg frétti til hennar var hún hér.“ „Hvað er langt síðan það var?“ „Um það bil þrjár vikur.“ „Eg hefi ekki séð hana í mánuð. Heldurðu, að hún geti verið hér ennþá.“ „Eg vona, að hún hafi ekki haldið hér kyrru fyrir.“ „Það væri óhyggilegt af markgreifafrú de Vitrelle, að halda kyrru fyrix í París,“ sagði hinn franski markgreifi. „Eg ætla að fylgja yður til næsta félaga yðar.“ „Á morgun klukkan fjögur,“ sagði Frank. Hún þrosti aftur til hans og augu hennar ljómuðu. „Það er furðulegt,“ hugsaði hann með sér, „að sama fjöl- skyldan skuli hafa getað eignast tvö svona sjaldgæf og föguT blóm, eins og Gabrielle og Margot.“ Hann var enn mjög kvíðafullur af tilhugsuninni um Gabri- elle og hann gat ekki stillt sig um að doka við, til þess að geta horft enn um stund á Margot. Hann ákvað að svipast um eftir Ðulrænav Bernagrindin í Vatns* holti það, fer fram með askana, em svo líður góð stund, að húrr. kemur ekki aftur. Tekur kon- una þá að lengja eftir stúlk-- unni og fer fram að gæta aö - henni. En er hún kemur fram sér hún hvorki stúlkuna né- askana. Er hennar leitað og leitað allsstaðar um bæinn og annars staðar, þar er líklegt þótti, en allt kom fyrir ekki.. Fannst ekki svo mikið sem urm— ull af stúlkunni eða neitt, sem. bent gæti á, hvað af henni' hefðí orðið, og loks var leitinni hætt. Um lokin barst sú fregn með- sjómönnum, að unnusti hennar' hefði drukknað á vertíðinni,. og er að var gætt hafði hann drukknað þann sama dag, sem stúlkan hvarf. Þótti mönnum. þessir atburðir einkennilega. saman bera.-----Nú liðu svo> mörg ár, að enginn varð neins visari um hvarf stúlkunnar i Vatnsholti og fyrntist smám. saman yfir það. Þá var það- eitthvert sinn, að veggurinn á taðkofanum, sem fyrr var' nefndur, var í fálli og þurfti að: byggja hann upp aftur. Þá er' hann var rifinn brá mönnum heldur en ekki í brún, því að- inni í miðjum veggnum fannst. beinagrind stúlkunnar uppi standandi með askana kringum-. sig, og sneri höfuðið þannig,. eins og hún hefði verið að líta. um öxl. Skildu menn nú, hvað- orðið hafði stúlkunnar að fjör-- lesti. Hafði hún auðsjáanlega. gengið rakleitt inn í taðkofann.. áður en hún lét af sér askana,. en þar opnuðust fyrir henní: villudyr, sem hún hefur gengið> inn í. í dyrunum hefur hún þó hikað og litið við, en veggurinn þá fallið saman og umlukt- hana á augabragði. Þóttust. menn og skilja, að stúlkan hefði:. orðið fyrir þessum gerningum af völdum unnusta síns. Vegg- urinn var síðan hlaðinn upp- aftur og bein stúlkunnar lögð- þar til og veittur sá umbúnað— ur, sem áður er lýst, er Þor-- leifur fann . þar beinin löngu síðar. — (Frásögn húsfrú Jón- Framh. á 6. síðu*. <2. Su?rm<}kA. — TARZAN — 1319 qrn- sér við í loitinu, cg tókst að ná taki á kletti, sem skagaöi fráfn'^úr'kii ettavegghuin. Og með miklum erfiðismunum kleif Tarzan upp á stiginn aftur. Volthar hafði verið skelfdur, er hann horfði á Tarzan og björninn vera að því komna að steypast niður. Volthar og Tarzan klifu nú niður" í gjánna, og fóru þangað sé'm bjárh- dýrið lá. Tarzan tók hnífinn úr dýr— inu.

x

Vísir

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.