Vísir - 13.01.1953, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 13. janúar 1953.
Caradoc, sem var í þingmannanefnd, sem send hafði verið til
Parísar, en Carr var hvergi sjáanlegur þarna. Gafst hann upp
við að leita og ákvað að fara.
í forsalnum rakst hann á Wilson, sem hafði varpað slái um
sig og leit út um dyrnar á ljósum prýdda borgina.
„Jæja, þú tókst það í þig að koma,“ sagði1 hann. „Kannske
þig langi til að ganga. Það er hressandi. Og þar sem þetta er
fyrsta kvöld þitt í París muntu hafa gaman af að kynnast
borgarlífinu dálítið. Eg væri ekkert hissa, þó eitthvað óvanalegt
kæmi fyrir þig.“ ________
Þeir gengu niður Rue de Rivoli og að torginu fyrír framan
Palais-Royal. Þar var svo mikil þröng, að þeim vedttist örðugt
að komast gegnum þröngina. Undrun Franks hafði vaxið með
hverju andartaki. París var, þrátt fyrir allt, sigruð borg, og
hann hafði búizt við að sjá lilera fyrir öllum gluggum og lok-
aðar dyr hvarvetna, og herflokka erlendra þjóða á öllum götum.
Erlenda hermenn gat að vísu hvarvetna að líta, en það var allt
og sumt, Austurríkismenn, með lárviðarsveiga á höttunum,
Prússa, sem alltaf gengu á miðjum gangstéttunum og viku ekki
fyrir neinum, og Englendinga, sem klæddir voru skarlatsrauð-
um einkennisbúningum, og innan um gat að líta Háskota í
pilsum sínum. En hið einkennilega var, að það var eins og
Parísarbúar þeir, sem úti voru að minnsta kosti, væru í hátíðar-
skapi, og jafnvel klæddu sig í stíl við það sem tíðkaðist í lönd-
um sigurvegaranna. Konur voru kátar og mjög vinsamlegar.
„Maður skyldi halda, að þetta fólk væri að fagna unnum
sigri,“ sagði Frank. .
„Frakkar eru ' einkennilegir á stundum mótlætisins,“ sagði
Wilson, er nam staðar til þess að kveikja«-sér í vindli. ,,Að sjálf-
sögðu eru sumir þeirra að fagna sigri, en hve margir er erfitt
að gera sér grein fyrir. Stundum held eg, að þeir sem fagni
endurkomu konungdæmisins séu fáir. En allt þetta, sem gert er
til þess að gera einskonar grímudansleik úr öllu saman, er að-
eins á yfirborðinu, til þess að leyna tilfinningum sínum.“
•„Það lagðist í mig í dag,“ sagði Frank, „er eg gaf gætur flokki
Háskota. Múgur manns, gramur á svip horfði á þá, eins og þeir
væru reiðubúnir að koma aftan að þeim með kutana á lofti.“
„Konungssinnar og Bonapartesinnar hata hverjir aðra og
Jakobínarnir báða, en Parísarbúar skiptast í þessa þrjá flokka
— hata okkur — og skyldi því enginn trúa, sem er viðstaddur
„grímudansleikinn“ í kvöld.“
Þeir lögðu leið sína inn í veitingasal Mmé Blanche og þar
fengu þeir tækifæri til þess að ræðast við. Þeir voru þar vitni
að því, að tveir enskir hermenn komu þar fram af lítilli kurt-
eisi við eina frammistöðustúlkuna, og Wilson sagði:
„Sagan um þetta fer eins og eldur í sinu um París — og án
efa verður sagt, að tveir enskir hermenn hafi ráðizt á franska
þernu. Wellington verður æfur af reiði. — Meðal annara orða,
þú veizt, að „Papa Violet“, er enginn annar en Napóleon. Margir
þeirra, sem fylltu þann flokk, veittu beina aðstoð við flóttann
frá Elbu. Hinir djörfustu bera enn fjólur. Það kemur jafnvel
fyrir, að maður sér þetta einkenni í fellingum kvenhatta.“
„Gabrielle var í flókki þeirra,“ hvíslaði Frank, „og eg er
farinn að hafa áhyggjur af henni.“
VISIR
„Hún verður að hætta því. Ríkisstjórnin ætlar að uppræta
þennan flokk.“
„Bónapartesinnar eru vitnalega með einhver áform á prjón-
unum um nýjan flótta hans.“
„í Faubourg St. Honoré — Bónapartehverfinu — er höfuð-
stöð þeirra. Þeir koma þar saman á hverju kvöldi og ræða
áform sín. Það kemur þeim ekki að miklu gagni. Hann hefir
verið settur í búr, sem hann kemst ekki úr.“
„Og hvernig er tilfinningum þinum varið i hans garð nú, —
þegar allt er um garð gengið?“
„Eg verð að játa, að þar hefir kviknað dálítil samúð í brjósti
mínu, sem vitanlega er alls ekki réttlætanleg. Eg játa, að
Það sé brýn nauðsyn, að hafa hann stöðugt í haldi — en ef eg
hefi samúð með honum, hvað heldurðu þá um menn almennt,
þegar menn fara að gleyma blóðsúthellingunum og grimmd-
inni. Menn munu segja, að hann hafi verið grafinn lifandi á
þessari eyði-ey og Bretum sé um að kenna. Bretar verða ekki
vinsælir fyrir fangagæzlustörf sín.“
Wilson leit á klukkuna.
„Við skulum fá okkur eitthvað að geta og drekka-og svo eg
eg þér þangað, sem þú villt, á leið minni til Galignani, en þar
les eg snku blöðin. Þú hefur vitanlega heyrt, að eg ætla að setj-
ast að í París. Lafði Wilson sezt að hér með mér. Við ætlum að
leigja okkur hús. Hún er ekki við góða heilsu, vesalingurinn.
Hér er milt og sólríkt og eg vona, að loftslagið eigi betur við
hana en suddoloftið heima.“
Frank gat ekki um annað hugsað en hvort Gabrielle mundi
enn vera í París — og ef hún væri þar — hvernig gæti hann þá
haft upp á henni. Hann hafði og áhyggjur af því hve Margot
hafði hrifið hann. Hann hlakkaði ákaft til þess að sjá hana aftur
- meira en eðlilegt var. Aftur og aftur skaut upp þeirri hugsun,
að hann hefði aldrei litið fegurri konu. Hann reyndi að kenna
því um, að Gabrielle hafði talað svo mikið um fegurð hennar og
hrifni ’hennar af honum. En han nákvað að bæla niður, með
hörku allar hugsanir um Margot, sem gátu fjarlægt hann
Gabrielle.
Næsta morgun lagði Frank leið sína í hverfið, þar sem Cara-
doc hafði leigt sér herbergi. Frank hafði ákveðið að heimsækja
bróður sinn. Hann víssi, að Caradoc var íaginn að afla sér ým-
iskonar upplýsinga. Þár sem hann hafði verið í París mánaðar-
tima var ekki ólíklegt, að liann hefði frétt eitthvað um hvar
Gabrielle væri niður komin.
Ellery lávarður var nýstiginn út úr gúmmíbaðkeri, sem var
þannig' gert, að það mátti leggja það saman. Hann þurrkaði sér

Dulrænav
frásagnir
Sígaunaspá.
Þegar faðir minn, Hjálmar"
Guðjónsson, var í förum rétt
eftir 1900 þá er það einn
sunnudagsmorgun, að skips-
höfnin fékk landfararleyfi í
Bergen. Mætir hún þar í Skipa-
götunni gamalli Sígauna-kerl-
ingu, sem ekki var beinlínis
frýnileg á að líta. Er ekki að
orðlengja það, að hásetarnir
fóru að bekkjast til við hana
og létu margt ófagurt fjúka
við kellu greyið, svo að föður
mínum þótti nóg um, og dró
hann sig' í hlé. En svo fór þó, að
hásetarnir feng.u nóg af þessu
gráa gamni og héldu leið sína.
og ætlaði faðir minn að skunda.
á eftir þeim. En þá hafði kerla:
komið auga á hann og bað hann
að tala við sig og rétta gér*
höndina. Fór hún þá að lesa f
lófa hans, og honum til mikill-
ar undrunar sagði hún honum
svo margt, sem hafði gerzt-
heima á íslandi og hvað mundi -
gerast í framtíðinni. Hann
mundi fara heim og eignast
mörg börn og góða konu og.
mundu þau öll verða mann-
vænleg, en elzta dóttirin, end--
urtók hún, yrði fræg sem rit-
höfundur, en það væri ein-
hver skuggi sem skyggði á þá
gleði.
Ef til vill er ekki rétt af mém
& Suf'wmkó. - TA R Z4 M - iszo
Nú gengu þeir cnn lengi og komu frá lán'di mnm Þ.:ir virðast óyfir- „Straumurinn er þungur,“ sagði Þeir nálguðust bakkann hinum
loks að klettabelt.i • mikfu. Þá sagði' stíganií-.u'i r i:Ci sjá, .en-vera má að við Tarzan. „Fylgdu mér, en gættu fóta meginn, og fylgdist Tarzan með Vol-
Volthar: „Þessir kietfar skilja okkur getiun fundið einstig að fara um. þinna. Steinarnir eru sleipir.“ thar, sem var að ná landi.