Vísir - 15.01.1953, Blaðsíða 7

Fimmtuadginn 15. janúar 1953.
VISIR
w
■•■HHHUHmiUHIIimiHHUHIHUIMUIIUIUIHIUI
THOMAS B. COSTAIN:
j Ei má sköpum renna.
79
„Þá skaltu ekki leggja á þig frekara cið að reyna að komast í
skilning um það,“ sagði Frank.
-----Caradoc lét Frank í té upplýsingar um hvar stúlkan,
sem farið hafði með honum til Parísar, væri til húsa. Konan,
sem þar réði húsum, sagði honum að „unga, enska stúlkan“,
væri á förum. En hann þyrfti engar áhyggjur að hafa. Það væru
svo margar slíkar til í heiminum, og að því er virtist flestar
þeirra i París.
Þegar hann barði á dyr á hurð á herbergi á fyrstu hæð var
svarað á ensku fyrir innan:
' „Kom inn.“
Hann fór inn og litaðist ur í fremur skuggalegu herbergi.
Hann sá fremur grannvaxna stúlku beygja sig yfir tösku, sem
lá á borði. ’ f *
„Ungfrú Summers, geri eg ráð fyrir?“
Hún rétti úr sér og leit upp, en Frank varð undrandi og sagði
áður en hann vissi af:
„Guð minn góður!“
Stúlkan var Laura Brakespeare.
Hún brosti og svaraði rólega, örugglega:
„Eg vissi, að það varst þú, Frank. Eg þekkti göngulagið þitt.
Og eg sagði við sjálfa mig: Caradoe hefur sent bróður sinn til
mín. Af ástæðum, sem eg mun ekki þurfa að gera grein fyrir,
var efst í huga mér að hleypa þér ekki inn.“
„Þú ert þá sú „Miss Summers", sem ferðaðíst með honum
hingað frá London?“
„Já, eg er hin mjög svo ósiðsama Jean Summers, sem fór með
Ellery lávarði hingað honum til skemmtunar og tilbreytingar
í fábreyttu lífi.“
Hún gekk út að glugganum og dró frá gluggatjöldin lítið eitt,
til þess að bjartara yrði í herberginu.
„Seztu niður, Francis, þar sem þú ert kominn, er margt, sem
eg vildi við þig ræða.“
Þau settust — andspaenis hvort öðru. Hami veitti því athygli,
að hún leit mjög vel út, og var klædd einkar snoturlegri dragt,
músgrárri á lit. Hún horfði á hann alvöruaugum.
„Undangengin þrjú ár,“ sagði hún, „hefi eg lifað sem kallað
er syndugu líferni. En frá mínum sjónarhóli skoðað hefi eg tekið
þá einu stefnu sem um gat verið að ræða, eftir að eg hafði hugs-
að málið kalt og rólega.“
„Eg — eg get'ekki almennilega skilið þetta.“
Hún hélt áfram rólega, hitalaust:
„Það var skynsamlegt, rökrétt, því að karlmennirnir hafa
hagað öllu svo dásamlega í þessum heimi, að eg gat ekki gert
mér nokkra von um þægindi, frið, hamingju á annan hátt. Eg
hafði orðið margt illt að þola í styrjöldinni á skaganum. Eg
kynntist þá fyrst lífinu eir. og það er í miskunnarleysi sínu.
Blæju var svipt af öllu — þar voru engar siðvenjur í heiðri
hafðar. Gat eg eftir þetta horfið aftur til sama fánýta lífs, að
troða einhverjum lærdómi í heimska, illa upp alda og óþekka
krakka, án þess nokkurn tíma að geta lifað og hrærst í hinum
stóra heimi? Fyrirlitin hafði eg verið, allar eðlilegar tilfinningar
bældar niður. Eg gat ekki sælt mig við að vera lengur ein af
ambáttum gamla tímans. Og eg tók það í naig, að hverfa ekki
aftur til þess lífs. Eg fann smugu til þess að komast burt og eg
ákvað að nota mér það, hverjar sem afleiðingamar yrðu.“
„En var það ekki of dýru verði keypt?“
„Hvers vegna?“ svaraði hún. „Hverju hefi eg glatað? Virð-
ingu annarra, sem eg í rauninni aldrei naut? Sjálfsvirðingu
minni og jafnlyndi? Nei, herra minn.“
Hún þagnaði sem snöggvast og horfði á hann skilningsríkum
augum:
„Þess gerist engin þörf, Francis, að vera eins á svipinn, eins'
og þú þurfir að hafa samvizkubit af einhverju? Þú hefur kann-
ske verið að velta því fyrir þér, hvort það hafir verið þú, sem
hrazt mér út á „glötunarveginn“, eins og þú mundir kannske
orða það? Nú — við erum ekki sammála um „braut syndarinn-
ar“, en sleppum því. Það er rétt að eg játi, að eg gaf mig þér á
vald þetta kvöld — af öllum hug og hjarta — ósnortin til þess
dags, en það, sem eg gerði síðar, gerði eg eftir rólega íhugun og
algerlega af frjálsum vilja. Eg' hafði hugrekki til þess að fara þá
braut, sem ein gat gert mig frjálsa á þeim tíma, sem framundan
var.“
„En er nokkurt öryggi í þeirri framtíð?“
„Eg gæti sagt svo nú,“ sagði hún næstum ögrandi. „Og eg
skal játa allt — fyrir þér. Eg hefi haft sex — eigum við að kalla
þá „vemdara“. Eg hefi verið alveg hreinskilin við þá., jafnan
þegar að því kom að skilja. Og hver um sig hefur fallist á frjáls-
lega að leggja mér til fjárhæð nokkrar í gjafarformi — en eg
hefi hvei-ju sinni verið ein ráðandi um það, hvenær samvistum
skyldi slitið.“
Enn meiri ögrunar kenndi í rödd hennar.
„Eg er efnalega sjálfstæð nú. Hneykslar það þig jafnmikið
og allt hitt, að heyra mig játa þetta? En eg læt mér á sama
standa. Eg hefi náð því marki, sem eg setti mér. Eg þarf ekki
að verða auðmýkt heimiliskennslukona það sem eftir er ævinn-
ar. Eg þarf ekki að giftast einhverjum vesölum klerki, sem
frekar þyrfti hjúkrunarkonu við en eiginkonu. Og nú get eg
framkvæmt hinn hluta áforms míns. Þú ert hneykslaður á
svip, og kannske ekkert furðulegt við það. Kannske ætti eg
ekki að segja þér frá því.“
„Eg vil gjarnan hlusta á þig. Eg hefi samúð með þér í við-
leitni þinni að geta lifað fyllra lífi — en þurftirðu að velja þessa
leið til þess?“
„Hefðir þú getað stungið upp á nokkurri annarri? Án aðstoðar
áhrifamanna — og eg hafði ekki af neinni slíkri aðstoð að segja,
— gat eg það ekki. Eg gat því ekki annað gert en valið braut
þyrnum stráða, en mér tókst að þræða hana örugglega — og
hér er eg nú. Og eg byrja nýtt líf. Eg hefi undirbúið þetta allt
— þrauthugsað hvert smáatriði. Eg tek mér nýtt nafn, sem eg
get ekki einu sinni sagt þér, — og það verður enginn skuggi á
mannorði mínu. Eg verð ekkja, nýkomin frá Bandaríkjunum,
og eg mun setjast að í litlum bæ, sem eg' þegar hefi valið, með
gnægð meðmælabréfa, sem eru heiðarlega fengin. Eg hefi næg
efni til þess að kaupa mér lítið hús og garð og hafa þernu. Eg
verð óháð — algerlega óháð — og get sinnt hugðarefnum.“
„Hefurðu í huga að giftast?“
„Nei,“ svaraði hún, og nú kenndi fyrst ákefðar í rödd hennar.
„Eg ætla mér að — gerðu- það fyrir mig að hlægja ekki að mér
— að gerast rithöfundur — skrifa skáldsögur. Og þótt eg nái ef
til vill ekki settur marki mun það veita mér ánægju að fást við
þetta.“
Eftir langa þögn sagði Frank:
„Mér finnst ekki, að þú hafir gert það, sem rétt vai', Laura,
en eg er glaður yfir því, að fyrri hluti áætlunar þinnar tilheyrir
liðnum tíma. Eg vona, að þú verðir hamingjusöm og vinnir þér
frægð fyrir ritstörf. Okkur vantar rithöfunda, sem eru einarðir
og sannir.“
„Þakka þér fyrir, Francis, það gleður mig sannarlega, að eg
á samúð þína í þessu. Eg þelíki þig nægilega vel til þess að vita,
að þú mælir ekki gegn sannfæringu þinni.“
„Og hvað eigum við að gera við þennan bróður minn?“

Dulrænar
frásagnir
Dreymt fyrir mannskaða
í Dýrafirði.
Seinni hluta vetrar árið 1906"
höfðu mikil veikindi gengið á
heimili Guðjóns Arasonar.
bónda í Austmannsdal. Nýlegs
hafði verið sent til héraðslækn-
isins, sem þá sat á Patreksfirði.
En það hafði orðið árangurs-
laust, því að læknii'inn var þá
suður í Reykjavík í einkaer-
indagerðum. Hafði hann fengið
lækninn á Dýrafirði, Andrés
Fjeldsted, til þess að gegna
læknisstörfum fyrir sig í Dala-
hreppi, meðan hann væri fyrir
sunan. Þessar fréttir var Guð-
jón nýlega búinn að fá, þegar
hann gengur til hvílu sinnar
heima hjá sér kvöldið 6. paríi
árið 1906. Getur hann nú eklti
sofnað fyrir hluta nætur fyrir
áhyggjum og er að ráða með
sér að fara norður í Dýrafjörð
og sækja lækni handa sjúkling-
unum í Austmannsdal. En
undir eins og Guðjón sofnar,
dreymir hann að hann sé é
ferð norður í Dýrafirði. Honuna
þykir hann koma að Kirkju-
bóli. Það er fremsti bærinn
undir Álftamýrarheiði Dýra-
fjarðar megin. Þótti honum
hér dimmt yfir öllu. Hann hitt—
ir bóndann, Guðmund Natans-
son, að máli, og biður hann um
fylgd yfir ána, sem rennur ofan.
Kirkjubólsdal. Guðmundur
segir, að piltar sínir séu við
slátt niðri á eyrunum, og megi
hann biðja þá að visa sér yfir ~
ána. Nú þykist Guðjón halda
áfram ferðinni og fær hjálp
yfir ána hjá þeim, sem voru
við sláttinn á eyrunum. Þegar
hann er kominn yfir ána held-
ur hann eins og leið liggur ofan
undir Sanda. Þar er kirkjustað-
ur. Undir eins og Guðmundur
sér heim að Söndum, sér hann.
mikinn mannfjölda þar í
kirkjugarðinum og heldur, að
þetta sé kirkjufólk. Nú heldur
hann heim undir kirkjugarð-
inn. Þá sér hann þilskip nokk-
urt á hvolfi í kirkj ugarðinum
og standa siglur þess djúpt.
Framh.

-IADZAM
BZZ
Þeir félagar hvíldu sjg stupdar-
ko'fn, er þeir yprú5kpm'nír ííeil'ir á
höldnu yfir ána og skimuðu eí'tir
klettunum.
, Nú kom .Tarzan auga á stáð, sém
eáfei var "'ómögulegt að þeir gætú
klifið upp klettavegginn.
Hann var snarbrattur og erfitt að
ná nokkurs staðar fótfestu, en þeir
'félagar voru nú öllu vanir.
Tarzan fór á undan og Volthar
, fylgdi fast á eftir. Ferðin sóttist seint,
en smám saman nálguðust þeir
brúnina.
Pegar peir voru komnir upp á
brúnina blasti við þeim slétta mikil
og eldfjall sem Volthar kánnaðist
við.